|
|
18 november 2016 |
|
Vertical Divider
Het Antwerps dialect is er eentje met uiteenlopende kenmerken. Gebruik je het voor maatschappijkritische uitingen, dan zorgt de klankkleur voor een extra dimensie tragiek. Voorzie je die uitingen van een licht humoristische touch, dan werken de klanken zalvend en helend. Wannes Van de Velde had daar decennia terug al oren naar en maakte er dan ook dankbaar gebruik van. Wannes is er helaas niet meer, maar zijn liedjes zijn ondertussen wel onsterfelijk geworden. Gelukkig is er Hans Mortelmans. Met deze, eigenlijk uit Wommelgem afkomstige artiest, heeft Antwerpen opnieuw een vaandeldrager van de taal uit de stad van Brabo. Maar Mortelmans is ook meer. Hij is een getalenteerd gitarist, schrijft prachtige songs, maar is ook een verhalenverteller. Omringd door een klarinettist/saxofonist, een tweede gitarist en een achtergrondzangeres brengt Mortelmans een avond waar melancholie, humor en gypsy jazzritmes mekaar op sublieme wijze aanvullen. Kritisch kijkt hij naar mens en maatschappij, waarbij hij vaak teruggrijpt naar vervlogen sociale wantoestanden, destilleert daaruit al of niet alom gekende gebeurtenissen en verpakt die in knappe songs. ‘Zand’ is zo één van die liedjes. Om betere arbeidsvoorwaarden te kunnen afdwingen, saboteerden in vroegere tijden de fabrieksarbeiders de machines door ze met zand te bewerken. Maar ook de vrouwen lieten zich destijds niet doen. Het nummer ‘Penn Sardin’ brengt niet alleen eer aan de vrouwen die in Douarnenez voor een hongerloon blikjes met sardienen moesten vullen, maar geeft ook de hedendaagse bazen een veeg uit de pan. Dichter bij huis zoekt Hans het met het op Antwerpen slaande ‘City Van De Mode’. Ook van alle tijden en alle oorden zijn diegenen die met liegen en bedriegen fortuinen maken, zoals in ‘De Marchand’. Muzikaal is Hans duidelijk beïnvloed door Django Reinhardt en Oscar Aléman. |
Vertical Divider
De prestaties van deze Argentijnse, en ooit nog tot de band van Josephine Baker behorende gitarist, krijgen hun verdiende aandacht in ‘Oscar’. Maar net zo goed zorgen een schilderij van Jeroen Bosch of het sneuvelen van een familielid in de Wereldoorlog II voor pakkende, vol waarheden stekende liedjes. Waarheden die Hans vaak met de nodige dosis humor op zijn publiek loslaat, waardoor de betrekkelijkheden nog scherper worden gesteld. En wanneer de ‘jazzy benen’ van ‘Nonkel Staf’ aan de beurt zijn, laat het enthousiaste publiek zich van zijn beste kant horen. Dat alles verpakt Hans Mortelmans met kruidige gypsy jazz, een snuifje calypso en volksmuziek, zodat het genieten zich over twee vlakken uitstrekt. Tekstueel zijn Mortelmans’ liedjes gewoonweg pareltjes van composities en muzikaal is hij enorm veelzijdig. In het Nederlands wordt al veel gezongen, maar artiesten die voor het dialect kiezen, komen maar zelden aan de oppervlakte. En toch is dat ooit anders geweest. Denken we maar aan de reeds eerder genoemde Wannes Van de Velde, Walter De Buck en Willen Vermandere, of liever de drie W’s. Wannes en Walter zijn er wel niet meer, maar met Hans Mortelmans heeft Vermandere er toch een super getalenteerde zielsverwant bij. Dit concert was dan ook weer de zoveelste opsteker voor het team van CC De Breughel. Proficiat! |