|
Ik vermoed dat zowat iedereen die muziek op een of andere manier volgt ze wel kent: het Finse vijftal dat onder de naam Lordi, en verkleed als monsters, in 2006 Europa op zijn kop zette door het Eurovisiesongfestival te winnen. Deze melodieuze heavy metal band zorgde voor een mooi feestje in de Kortrijkse muziektempel de Kreun.
Sinds het winnen van het Eurovisiesongfestival in 2006 met het alom gekende 'Hard Rock Hallelujah', zijn er al tal van wijzigingen in de line-up geweest maar bleef de band rond zanger Mr. Lordi met de regelmaat van de klok knappe heavy metal albums op de markt brengen waarvan de laatste 'Scare Force One' (2014) als naam kreeg. En rond dat album was de show opgebouwd in de Kreun zodat, na de aankondiging van de band in de vorm van het nummer 'God Of Thunder' (Kiss, een van de grote voorbeelden van de band), een “airhostess” ons binnenleidde in de wereld van Mr. Lordi, gitarist Amen, bassist Ox, drummer Mana en toetsenvrouw Hella. Muzikaal moet je je niet aan veel franjes verwachten: de band brengt aanstekelijke, gemakkelijk mee te brullen nummers (iets wat vooral de fans op de eerste rijen deden) die stevig en goed overkomen, maar die eigenlijk allemaal een beetje op elkaar lijken. Maar daar is helemaal niets mis mee want doet bijvoorbeeld AC/DC dat ook al niet? Maar waar de band wel echt in opvalt zijn natuurlijk de monsterpakken waarmee elkeen getooid is en vooral het feit dat het vijftal zorgt voor een theatrale show waarin een paar figuranten, die ook telkens mooi verkleed zijn, mogen meespelen op het podium. Voeg daar een enorm aantal kilo's confetti en andere show-attributen aan toe en je begrijpt dat Lordi instaat voor zo'n anderhalf uur muzikale entertainment van het hoogste niveau. Iedere muzikant krijgt ook zijn eigen deeltje in de spotlight. Zo mag drummer Mana wat goochelen met een hoofd die onder een doek blijft zweven alvorens hij volledig in het donker met lichtgevende drumsticks zijn solo mag afwerken, mag bassist Ox een medemens mishandelen om daarna zijn darmen uit zijn lijf te scheuren en zijn bassolo af te ronden, mag gitarist Amen zich gaan vermommen als een Egyptische god terwijl hij zijn solo tussen twee “vuurkolommen” midden het podium afwerkt en mag Hella de mooie intro verzorgen van een stuk ('Hella's Kitchen') waarin een vrouw wordt aangevallen door een baby in een kinderwagen. Maar met de meest aandacht gaat natuurlijk Mr.Lordi himself lopen als hij, naast het zingen, o.a. een medemens aan het opereren is, met een windkanon het publiek te grazen neemt, met een cirkelzaag een extra accent aan een nummer toevoegt of met een confetti-kanon dat zelfde publiek besproeit. |
En welke tracks werden dan gebracht vraag je je misschien af?
Wel ik had het zo druk met die mooie theatrale show in me op te nemen dat ik daar niet echt veel op gelet heb, al hoorde ik wel honderd procent zeker volgende nummers langskomen: 'Hard Rock Hallelujah', 'This Is Heavy Metal', 'Don't Let My Mother Know', 'Scare Force One' en 'Would You Love A Monsterman'. Voor deze toch wel indrukwekkende show van dit Finse vijftal kregen we al twee andere bands voorgeschoteld. Het mij tot nu dus onbekende Italiaanse 'Hollywood Groupies' rond vocaliste Foxy en leadgitariste Kelly dat klassieke melodieuze heavy metal brengt en waar het speelplezier van het podium afdruipt. Vooral Foxy en Kelly staan geen moment stil en zijn duidelijk de echte trekpleisters van dit gezelschap dat me eigenlijk maar heel matig kon bekoren op muzikaal vlak – ik denk dat er in België tal van bandjes zijn die evengoed en zelfs stukken beter klinken dan dit Italiaanse vijftal – zodat ik hun naam, en de muziek waarvoor ze staan, morgen waarschijnlijk al vergeten ben. Het Zweedse viertal Dirty Passion dat klassieke hard rock brengt met wat invloeden uit de blues, verging het een stuk beter. Je ziet zo dat de heren al pakken meer ervaring hebben dan de Italiaanse openingsband. Ze zijn afkomstig uit Malmö en kunnen uitpakken met drie knappe albums: 'Different Tomorrow' (2010), 'In Wonderland' (2012) en het onlangs verschenen 'Dirty Passion' (Denomination Records). De heren brengen een degelijk gedreven set met een aantal knappe momenten. De manier om bijvoorbeeld het nummer 'The Bitch' aan te kondigen (een nummer speciaal “voor elke man die zich ooit al liet vangen aan een of andere vrouw en dan gewoon gedumpt wordt”) of de ballade, met intro op akoestische gitaar, die werd opgedragen aan alle vrouwen (meisjes) in het publiek. Ze sluiten reeds enekel jaren hun set af met 'Daughter Of The Reaper' en dat was dit keer niet anders. Maar zoals eerder gezegd was het vooral de show die het Finse Lordi bracht de hoofdreden dat elke fan met een grote “smile” op zijn gezicht huiswaarts trok. Meteen opnieuw een prachtig concert die de vzw Alcatraz op zijn cv mag plaatsen. |