WILD DEUCES • STEF PAGLIA • DOGHOUSE SAM & His Magnatones
|
18 FEBRUARI 2017 |
Vertical Divider
Het programma van Hookrock Indoor 2017 beloofde veel goeds. Al was het in mineur dat we die avond arriveerden in Buurthuis Terlogt in Diepenbeek. Die namiddag hadden we in het Crematorium van Hasselt afscheid genomen van een goede Diepenbeekse vriend, gitarist, gitaarverzamelaar en geluidsman, Freddy ‘Frits’ Lambrichts. Maar goed, hij zou het zeker goedgekeurd hebben dat we er waren, want muziek heelt vele wonden en geeft je vreugde in het leven. Om iets voor half negen startten de Wild Deuces, een rockabilly band uit de Kempen aan hun set. Zangeres Stefni Wijnen heeft de looks en de stem voor deze band. Het was wel een beetje jammer dat de slechte akoestiek van het zaaltje ervoor zorgde dat ze niet goed verstaanbaar was. Maar dat ze kan zingen staat als een paal boven water. Samen met gitarist/pianist/zanger Bart Huysmans, bassist Bart Crauwels en drummer Kurt Liekens warmden ze de snel volgelopen zaal danig op. Al was dat niet meer nodig, door de volgelopen zaal en de daardoor ontstane hitte. Dat was dan wel weer goed voor het aantal verkochte consumpties. Met rockabilly en hier en daar wat rock ‘n’ roll wisten de Wild Deuces het Diepenbeekse publiek in te pakken. Ze kwamen wel wat traag op gang. Stefni werd tot twee maal toe geplaagd door een slecht werkende microfoon en we misten hier en daar wel een spectaculaire gitaarsolo, maar de band klonk hecht en swingde zodat weinig mensen nog stil stonden. Hoogtepunten waren zonder meer Wanda Jacksons ‘Funnel Of Love’ en het door gitarist Bart gezongen ‘Oh Boy’ van Buddy Holly. Vooral dat laatste bracht de vlam in het optreden. Maar Stefni overtuigde nog meer met Etta James’‘In The Basement’ en de afsluiter van hun set ‘Mercy’ van The Paladins. Bissen deden ze met een vrij hoekige versie van Gloria Jones’ overbekende ‘Tainted Love’ en een swingende versie van Slim Harpos ‘Shake Your hips’ waarbij vooral de mannelijke toeschouwers het naar hun zin hadden toen zangeres Stefni het goede voorbeeld gaf. Zeer geslaagd optreden! Om iets na tien begon Stef Paglia aan zijn optreden. Stef kennen we uiteraard van The Bluesbones. Deze avond speelde hij voor het eerst met zijn Stef Paglia Band. Een heuse primeur op Hookrock Indoor. En gelijk moest hij bassist Geert Schurmans (The Scabs) vervanger door bassist Geert Broecks van The Bluesbones, maar dit zou volgens de vriendin van Stef éénmalig zijn. Stef is duidelijk beïnvloed door Stevie Ray Vaughan en in mindere mate ook wel door Jimi Hendrix. Maar dat zou wat te kort door de bocht zijn. Ja, het is bluesrock, maar je hoort nu al dat deze jonge gast een enorme toekomst heeft. Hij is nog zo jong en hij schrijft nu al zoveel goede songs om nog maar te zwijgen van de sublieme covers. |
Vertical Divider
Zijn gitaarspel beperkt zich zeker en vast niet tot scheuren alleen! Als hij weet te doseren en open blijft staan voor invloeden van buitenaf en andere stijlen, dan wordt Stef een gitarist op wereldniveau. Geloof me, hij staat nu al aan de top van de Belgische blues(rock) gitaristen. We genoten met zijn allen van interpretaties van ‘Cold Shot’, ‘Three O’Clock Blues’, ‘Your Funeral, My Trial’, een vet funky ‘Cissy Strut’ en ‘Crossroads’, maar we waren vooral onder de indruk van zijn eigen composities zoals het funky ‘Blue Eyes’, ‘Mister Hat Man’ met mooie thema’s, sterk slidewerk én een drumsolo van Marc Gijbels. Omver geblazen en dan zeker niet in de letterlijke zin, werden we door het rustige ingetogen en zeer sfeervolle Daniël Lanois-achtige instrumentale ‘Mystery Heaven’, opgedragen aan zijn veel te vroeg overleden vader. Een echt Kippenvelmoment! Maar ook het stevigere ‘Dirty Woman’ maakte veel indruk. De zaal was echt afgeladen vol en de respons die Stef kreeg, daar droomt elke beginnende muzikant van. En die reactie was heel terecht. Doghouse Sam & The Magnatones zouden het moeilijk krijgen om het enthousiasme van het publiek hoog te houden. En al waren er al een paar mensen naar huis (het was al bijna twaalf uur ’s nachts) wisten de heren Wouter Celis, Jack O’ Roonie en Franky Gomez met hun spelvreugde en vooral vakmanschap 100 % te overtuigen. Wat moet en kan je nog over deze band vertellen. Het zijn topmuzikanten, het zijn vakmensen met een kennis van zaken waar velen jaloers op zouden worden. Maar vooral, ze hebben plezier in wat ze doen en dat straalt over naar hun publiek. Met Doghouse Sam op de ruige, dan weer ingetogen gitaar, als zingend of op de mondharmonica, het klinkt allemaal goed. Jack O’Roonie, bij de meeste bekend als een rockabilly bassist kan alles aan. Op facebook post hij soms prachtige jazzstukken. Maar hij kan ook blues, rhythm ‘n’ blues en countryblues aan. Af en toe neemt hij de strijkstok ter hand en klinkt hij als een klassiek contrabassist. En dan nog maar te zwijgen over drummer Franky Gomez, die tot de top van de Benelux-drummers hoort wat het blues, rockabilly en rock ‘n’ roll genre betreft. En die top is op één hand te tellen! Deze band die in de loop der jaren live wat ruiger ging klinken en iets meer naar het rock ‘n’ roll en rockabilly- genre neigt is ‘smoking hot’. Het is pure good time fun music. Met songs als ‘Why’ of Bo Diddleys ‘My White Horse’, het swingende ‘Knock Knock’, het swampy ‘Crossroads’ en Muddy Waters’ ‘Baby Please Don’t Go weten ze elke keer weer hun publiek in te pakken. Ook dit keer weer. Het was weeral een schitterend optreden van Doghouse Sam en zijn kornuiten. En ook weer een geslaagde 11de editie van Hookrock Indoor. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024