18 april 2016 • Ingredi, Bree

Report & Photos: Lambert Smits ©

Hugh en Katie Moffatt behoren sinds jaar en dag tot het beste wat de Amerikaanse country te bieden heeft. Afzonderlijk hebben ze beiden reeds als zanger/zangeres en singer/songwriter een schitterende carrière achter de rug, maar soms bundelen ze hun talenten en stappen ze samen het podium op. En dat deden ze tijdens het laatste optreden van hun Europese toernee, in Bree. Het was trouwens niet de eerste keer dat ze in Bree op het podium stonden. Het feit dat zij hun toernee hier wensten af te sluiten, bevestigt hun band met de stad.

Alhoewel hun songs hoofdzakelijk tot de country terug te brengen zijn, hebben zij ook voeling voor andere genres, die de Amerikaanse rootsmuziek rijk is, waaronder bluegrass en blues. Beiden gewapend met een akoestische gitaar mochten zij, na een door de organisator gebrachte korte hommage aan de op 17 maart 2016 overleden Steve Young, eraan beginnen. Meteen viel op dat hun stemmen wonderlijk mooi bij elkaar passen en wanneer ze daarbij nog fingerpickend de zes snaren bespeelden, viel alles in zijn plooi. Zowel Hugh als Katie koesteren een enorme bewondering voor The Flying Burrito Brothers en die bewondering stroomt ook door in hun repertoire. Maar ook voor klassiekers uit het Amerikaanse songbook hebben de Moffatts een neus. Zo gaven zij een imponerende versie weg van ‘Singin’ The Blues’. Het eerste gedeelte sloten ze af met het prachtige ‘Seabiscuit’, een eerbetoon aan het legendarische Amerikaanse racepaard, dat tevens symbool stond voor de hoop in de jaren van depressie.

Na een korte pauze ving het duo met ‘Walkin’ On The Moon’ hun tweede set aan. Hank Williams is niet enkel en alleen een icoon in de country, maar evenzeer gekend om de problematische, aan zijn drankprobleem te wijten liefdesrelatie met zijn echtgenote Audrey. De uptempo countrysong ‘Hank & Audrey’ bracht het beruchte koppel weer even tot leven. 

Andere hoogtepunten waren zeker ‘Rose Of My Heart’, ‘Borderline’ en ‘Makes Me Wonder’. Gedurende tweemaal 45 minuten hadden Hugh en Katie met indrukwekkende samenzang en knap gitaarwerk, het beste van zichzelf gegeven. Dat dit resulteerde in een staande ovatie, was dan ook het logisch gevolg. Met ‘Watermelon Moon’ en hoe kon het ook anders ‘Vaya Con Dios’ kwam er eind aan een avond vol sublieme country.