dubbelconcert • 22 oktober 2015 • Muziekodroom, Hasselt

‘Een boogie-wervelwind, en magistrale langdradigheid’
​Om negen uur is de grote concertzaal van de Muziekodroom te Hasselt al redelijk goed volgelopen. De Boogie Beasts stellen dan ook hun debuutalbum ‘Come and get me’ voor. De band komt op als we de stem van Son House over blues horen praten. Ze zetten ‘Coming home to you’ in, een sfeervol rustig nummer dat sterk is opgebouwd met een spanning in stijgende lijn. 
Daarna hakken ze gelijk op het publiek in met het vlammende ‘Would you please shut up’. Het bevat een duel tussen de gitaar van Jan Jaspers en de mondharmonica van Fabian Bennardo dat het enthousiasme van het publiek versterkt. Mathias Dalle roept dan het publiek op om het volgende nummer te filmen en op Youtube en Facebook te posten. “Allemaal filmen”, zegt hij, “We willen een video maken van de volgende song! En jullie gaan die clip maken!” De ietwat funky boogie ‘Shake ‘em’ volgt. 
​
Na het ritmisch zeer sterke ‘On my own again’ en de iets tragere verkapte boogie ‘Dig’ krijgt het publiek de stevige rocker ‘Soul keeps crying’ om de oren gekletst. Ook het vlotte ‘Do her thing’ en de meezinger ‘Rainy day’ vallen op. En dan sluipt jammer genoeg het déjà entendu beest erin. ‘Hebben we dit niet al gehoord?’ zegt iemand tegen me. Dat zou kunnen, want Jan kondigt net het nummer aan. Het is ‘I don’t wanna know’ dat immers op hun eerder verschenen EP stond. Maar dan gaat het volume duidelijk omhoog en de balans is een beetje zoek. De mondharp en de stem van Mathias verzuipen in het gitaargeweld van ‘Blast’. Echt heel erg jammer, want de set begon perfect. Sterke songs als ‘Calling my name’ en ‘The game’ komen onvoldoende over. Hoewel het grootste deel van het publiek enthousiast blijft hoor ik na het concert toch enkele mindere reacties. “Het begin was heel goed, maar gaandeweg werd het minder” en “teveel hetzelfde”…
Wat er ook van moge waar zijn, de Boogie Beasts hebben een vrij unieke stijl die aanslaat. Misschien beperken ze zichzelf teveel? Misschien moeten ze toch naar iets meer variatie zoeken? 
Gelukkig herpakken de Beasts zich naar het einde toe weer wat, al blijft het geluid zeker niet wat het moet zijn. ‘Soul on fire’ pompt en de boogierocker ‘Vegas’, waarin Mathias en Jan de vocalen afwisselen valt nog het meest op door het verschil in zangvolume. Een ‘geflipte’ slidesolo van Mathias geeft het nummer een extra impuls en het publiek raakt verhit, al is dat niet zo moeilijk in een altijd oververhitte Muziekodroom. 
Tijdens de formidabele afsluiter ‘Disco blues’ krijgen ze het publiek zover dat ze de handen in de lucht steken. Mathias krijgt ze zelfs aan het springen. Al bij al een geslaagde cd-presentatie. Het publiek heeft zich geamuseerd en dat is natuurlijk het belangrijkste.

Na een half uurtje pauze begint Ian Siegal met zijn Nederlandse begeleiders, The Rhythm Chiefs eraan.
De set begint sterk met southern countryrock ‘Temporary’ en het overbekende funky ‘Brandy Balloon’ waaraan Ian nog een paar stukjes ‘Seks Machine’ en ‘Shake your moneymaker’ vastplakt. Maar na een song of drie valt het allemaal een beetje stil. Duidelijk nog vermoeid van hun shows in Noorwegen zijn ze zelf niet zo enthousiast. Siegal praat veel, misschien wel té veel en dat neemt de vaart uit het concert. En misschien kwamen er veel mensen louter voor de Boogie Beasts, want de zaal is nog maar voor de helft gevuld. En misschien is dat niet helemaal vreemd, want elke bluesliefhebber heeft Ian Siegal natuurlijk al meerdere keren live gezien. 
De pauzes tussen de songs zijn gewoon te lang. Hij heeft het over zijn stemapparaat en dat hij zelfs met bril niet goed kan lezen wat er op zijn stemapparaat staat, de trip naar Noorwegen etc. Hij brengt het allemaal wel grappig, maar het concert valt elke keer weer stil. De band met Dusty Ciggaar in de hoofdrol is wederom geweldig. Dusty geeft ontelbare fantastische solo’s. Blues, soul, country, Americana, southern rock, hij kan het allemaal aan. Het is een band waar Ian kan op vertrouwen en dat weet hij maar al te goed. Maar Siegal trekt de songs te lang. Zo lang dat je haast vergeet welke song ze aan ’t spelen zijn. Na ‘The Revelator’ hoor je Ian aan de band vragen: “What the fuck we gonna play?” Dusty haalt de schouders op wat zoveel betekent als “jij bent de baas, it’s your call…”
Met het prachtige Latino-achtige ‘Carmelita’ (Warren Zevon) en het Mariachi-achtige ‘Gallo del Cielo’ (Tom Russell) herpakt hij zich min of meer en neemt ons mee naar Midden-Amerika. 
Het trage korrelige ‘She got the devil in her’ is een geweldige song. Siegal geeft daarin een gigantisch ruige solo, de eerste voor hem die avond. Ook een hoogtepunt is de extra funky blues ‘Hard pressed’, waarin hij zoals gewoonlijk nog even twee muzikale citaten van Prince speelt. De afsluiter van de set, het soulvolle ‘Falling on down again’ wordt opgesmukt met citaten en voorbeelden van Joe Tex, William Bell, Otis redding, Sam Cooke, Solomon Burke, Marvin Gaye en Sam & Dave. Jammer genoeg is meer dan de helft van het publiek dan al naar huis.
Duidelijk is dat Ian Siegal een rasmuzikant is en dat hij schitterende interpretaties speelt en sterke pakkende nummers schrijft, maar live is en blijft hij wisselvallig en kan hij de verwachtingen van zijn publiek niet altijd waarmaken.
Erg veel reactie van het overgebleven publiek komt er dan ook niet, maar na wat aanmoediging van Danny Guilliams van Move2blues krijgt het overgebleven publiek de artiest terug op het podium voor drie bisnummers waarvan ‘Take a walk in the wilderness’ blijft nazinderen. Om twintig na twaalf klinken de laatste noten. Was dat misschien ook een reden waarom de zaal op het einde zo leeg werd op een donderdagavond? Of was het de magistrale langdradigheid van Ian Siegal?