INTERVIEW MET KOEN EN KRIS WAUTERS ( CLOUSEAU)
In Heindonk, deelgemeente van Willebroek, verwacht je niet meteen een overdosis aan muziekuitspattingen. Edoch, net daar was het verzamelde Belgische journaille samengekomen voor een exclusieve blik achter de schermen van de opnames van de nieuwe videoclip van Clouseau. Al sinds 1987 weet de populairste Nederlandstalige muziekgroep van België zijn fans te verwennen met keurig geproduceerde popdeuntjes. Keys and Chords kreeg een halfuurtje om de broers Kris en Koen Wauters aan een vragenvuur te onderwerpen. Met dank aan hun promotiemanager Valerie Vergaelen (Warner Music)!
Interview met Kris en Koen Wauters, 28 januari 2014, Heindonk (Antwerpen)
Kris Wauters: "Voor wie of wat was dit interview?"
Koen Wauters: "Voor Keys and Chords!"
Julian De Backer: "www.keysandchords.com"
Kris: "Super."
Koen: "Ze hadden er graag een muzikant bij."
Julian: "Goeiedag meneer Wauters en meneer Wauters."
Kris: "Dag meneer."
Koen: "Meneer De Backer!"
Julian: "Mag ik jullie eerst proficiat wensen met het nieuwe album?"
Kris: "Ah, dankjewel."
Koen: "Dank u!"
Julian: "Zeer mooi. Genietbaar en beluisterbaar."
Kris: "Merci."
Julian: "Eerste eenvoudig vraagje: albumtracks zijn vaak veel beter dan de singles, net omdat ze minder hitgevoelig of dansbaar moeten zijn. Denk maar aan All That I Want van Stash of Whose Party Is It Anyway? van Soulsister. Supergoede nummers die bijna niemand kent. Ik heb altijd een boon gehad voor Vanavond Ben Ik Bob van 'Adrenaline'. Welke albumtracks van Clouseau verdienen er volgens jullie iets meer liefde?"
Koen: "Goh, ik heb al zoveel moeilijkheden om me te herinneren welke track op welk album staat. Laat staan dat ik zomaar direct wat zaken kan opnoemen. Over welk nummer zeg ik altijd: "Dat is het beste dat ik ooit gezongen heb"? Met de tekst van Raf van Kommil Foo?"
Kris: "Ah, Niet Voor Niets."
Koen: "Voilà! Die neem ik graag."
Julian: "Hebt u er een, meneer Wauters Kris?"
Kris: "U mag "jij" zeggen, hé. Hmm (denkt na). Een Huis Vol Liefde."
Koen: "Ah ja, da's ook ne schone."
Kris: "Er zijn er nog. Weet je, de eerste zoveel jaar - begin jaren '90 - wilde onze platenfirma altijd trage nummers op single uitbrengen. Wij wilden heel graag up-tempo songs, want de mensen die nooit naar een concert kwamen kijken, enkel naar de radio luisterden en nooit een album kochten, zouden verdorie gedacht hebben dat wij alleen maar trage songs maakten. Terwijl dat live af en toe een geweldige gang ging. Ik weet nog dat we heel graag Cara Lucia als single wilden van het album Oker. De platenfirma zei: "Bwa, nee, we doen dat wel in de zomer, want dat gaat nu niet". En toen brachten ze weer de ene trage single na de andere uit. Wij waren dat zodanig beu dat we op het album En Dans bewust enkele trage nummers - waarvan we wisten: "als we dit opnemen, kunnen het hits worden" - niet hebben opgenomen. In het nieuwe contract dat we toen bij EMI hebben getekend, staat een clausule dat wij het laatste woord hebben in single keuze."
Koen: "Aha!"
Kris: "Je moet dat altijd samen beslissen, maar we waren dat zo beu. Grappig genoeg: onze favoriete albumnummers die we net opnoemden, zijn allemaal trage tracks. Behalve Cara Lucia."
Julian: "Ik herinner me ook nog die bepaalde mixen van het En Dans album, bijvoorbeeld van Altijd Meer En Meer. De hitgevoelige versie daarvan is behoorlijk veel gedraaid in de clubs. Dat was echt een goede remix."
Kris: "Ja, de broers hebben dat gedaan. Hoe heten ze nu weer?"
Koen Wauters: "Voor Keys and Chords!"
Julian De Backer: "www.keysandchords.com"
Kris: "Super."
Koen: "Ze hadden er graag een muzikant bij."
Julian: "Goeiedag meneer Wauters en meneer Wauters."
Kris: "Dag meneer."
Koen: "Meneer De Backer!"
Julian: "Mag ik jullie eerst proficiat wensen met het nieuwe album?"
Kris: "Ah, dankjewel."
Koen: "Dank u!"
Julian: "Zeer mooi. Genietbaar en beluisterbaar."
Kris: "Merci."
Julian: "Eerste eenvoudig vraagje: albumtracks zijn vaak veel beter dan de singles, net omdat ze minder hitgevoelig of dansbaar moeten zijn. Denk maar aan All That I Want van Stash of Whose Party Is It Anyway? van Soulsister. Supergoede nummers die bijna niemand kent. Ik heb altijd een boon gehad voor Vanavond Ben Ik Bob van 'Adrenaline'. Welke albumtracks van Clouseau verdienen er volgens jullie iets meer liefde?"
Koen: "Goh, ik heb al zoveel moeilijkheden om me te herinneren welke track op welk album staat. Laat staan dat ik zomaar direct wat zaken kan opnoemen. Over welk nummer zeg ik altijd: "Dat is het beste dat ik ooit gezongen heb"? Met de tekst van Raf van Kommil Foo?"
Kris: "Ah, Niet Voor Niets."
Koen: "Voilà! Die neem ik graag."
Julian: "Hebt u er een, meneer Wauters Kris?"
Kris: "U mag "jij" zeggen, hé. Hmm (denkt na). Een Huis Vol Liefde."
Koen: "Ah ja, da's ook ne schone."
Kris: "Er zijn er nog. Weet je, de eerste zoveel jaar - begin jaren '90 - wilde onze platenfirma altijd trage nummers op single uitbrengen. Wij wilden heel graag up-tempo songs, want de mensen die nooit naar een concert kwamen kijken, enkel naar de radio luisterden en nooit een album kochten, zouden verdorie gedacht hebben dat wij alleen maar trage songs maakten. Terwijl dat live af en toe een geweldige gang ging. Ik weet nog dat we heel graag Cara Lucia als single wilden van het album Oker. De platenfirma zei: "Bwa, nee, we doen dat wel in de zomer, want dat gaat nu niet". En toen brachten ze weer de ene trage single na de andere uit. Wij waren dat zodanig beu dat we op het album En Dans bewust enkele trage nummers - waarvan we wisten: "als we dit opnemen, kunnen het hits worden" - niet hebben opgenomen. In het nieuwe contract dat we toen bij EMI hebben getekend, staat een clausule dat wij het laatste woord hebben in single keuze."
Koen: "Aha!"
Kris: "Je moet dat altijd samen beslissen, maar we waren dat zo beu. Grappig genoeg: onze favoriete albumnummers die we net opnoemden, zijn allemaal trage tracks. Behalve Cara Lucia."
Julian: "Ik herinner me ook nog die bepaalde mixen van het En Dans album, bijvoorbeeld van Altijd Meer En Meer. De hitgevoelige versie daarvan is behoorlijk veel gedraaid in de clubs. Dat was echt een goede remix."
Kris: "Ja, de broers hebben dat gedaan. Hoe heten ze nu weer?"
|
|
|
Julian: "Dewaele?"
Kris: "Neenee, de broers, euh, hmm, ik kom er niet op! Maar dat was heel leuk gedaan. Dat was eigenlijk een track die zich wel leende voor die behandeling. Het was zeker niet onze intentie om dat te doen "omdat het goed zou marcheren". Die remix stond helemaal los van het album. We hebben die nauwelijks gepromoot. Vandaag ook, voor het nieuwe album, hebben we geen trends gevolgd en hebben we niet gekeken naar wat hip zou zijn. Er zit niet ineens dubstep in een liedje. Dat zou verraad aan de zaak "Clouseau" zijn."
Julian: "Ik zou het wel eens willen horen: "Clouseau in dubstep"."
Kris: "Neenee, dat wil je niet horen! Daar kun je geen melodie of geen strofe of een refrein instoppen. Wij houden wel van een goed refrein en in dubstep werkt dat niet. Dat zou niets voor ons zijn, laat het me zo stellen."
Julian: "Oker stond destijds maar liefst 12 weken op één in Nederland. Het langst genoteerde Belgische album ooit! Hoe kregen jullie dat toen te horen?"
Koen: "Oker, daar stond Passie dan op, nietwaar?"
Julian: "Ja, dat was ook een nummer-1-hit in Nederland."
Koen: "Ik zie me nog zo staan op Boterhammen in het Park. En toen kreeg Linda, onze toenmalige manager, telefoon. Dat kon al wel, ja, per telefoon."
Kris: "1996? Met GSM zal dat nog niet geweest zijn."
Koen: "Nee?"
Julian: "Het kan wel, er waren toen al GSMs."
Koen: "Ik weet dat ze ons daar en dan gezegd heeft: "Ja! We staan op 1 in Nederland!". Dat was eigenlijk wel vrij grappig."
Kris: "Dat was met de single (Passie, red.) hé!"
Julian: "Passie 1 week, maar het album 12 weken. Dat is enorm lang. Dat is drie maanden non-stop."
Koen: "Het is ook onze enige cd die meer verkocht heeft in Nederland dan in Vlaanderen."
Julian: "Hoe verklaar je dat? Want het was eigenlijk jullie comeback in Nederland."
Kris: "Ja, dat weet ik niet."
Koen: "Was dat onze comeback?"
Julian: "Jullie hadden met Daar Gaat Ze nummer 2 gehaald, maar de jaren daarna hadden jullie er relatief weinig singlesucces."
Kris: "Ja, dat is waar. Enfin, onze albums verkochten er wel. Maar toen, tja, op Oker stonden een aantal zaken die in Nederland heel goed zijn aangeslagen. De Laat Me Nu Toch Niet Alleen-cover van Verminnen is in Nederland een hele grote hit geweest, Passie stond er op nummer 1 en Zie Me Graag is er in de top-5 geraakt."
Koen: "Drie trage weeral! (lacht)"
Julian: "En dan brengen jullie nadien ook nog eens Ballades uit, een compilatie met trage nummers!"
Koen: "Ja, dat is dan weer de platenfirma die denkt: "Ah, daar kunnen we wat geld mee verdienen". Maar Nederland, dat was supertof. Het vreemde is: vanaf dat moment begon de muziekbusiness al wel wat te veranderen, maar ook de Nederlandse platenfirma dacht toen: "We leggen de volgende plaat in de winkel en dat gaat verkopen als zoete broodjes". Want we kwamen net van 250.000 verkochte exemplaren. Maar dat was niet het geval: er was niet echt een plan, er was te weinig visie, te weinig promo ... en dat begon te minderen. Je zou dan denken: "Het album nadien hebben ze het gesnapt, nu gaan ze een tandje bijsteken", maar dat was nog niet het geval en het succes was nog minder ..."
Kris: "Er zaten daar ook altijd andere mensen. Om de drie à vier maanden zat er iemand anders aan het roer."
Koen: "Het switchte: die ging naar Duitsland, die werd ontslagen etc. Voor we het goed en wel wisten, waren we helemaal uit de picture in Nederland."
Kris: "Er kwamen ook heel wat alternatieven."
Koen: "Dan juist begon het in Vlaanderen nog eens beter te draaien, door de Sportpaleis-reeksen die bekender en grootser werden. Wij dachten: "Ja, oké, dan maar zonder Nederland". En nu ..."
Kris: "In Nederland was er, begin jaren '90, niet zoveel qua popmuziek. Daarna kwamen Guus Meeuwis en Xander de Buisonjé met zijn groep, euh, hoe heette die groep nu weer?"
Kris: "Neenee, de broers, euh, hmm, ik kom er niet op! Maar dat was heel leuk gedaan. Dat was eigenlijk een track die zich wel leende voor die behandeling. Het was zeker niet onze intentie om dat te doen "omdat het goed zou marcheren". Die remix stond helemaal los van het album. We hebben die nauwelijks gepromoot. Vandaag ook, voor het nieuwe album, hebben we geen trends gevolgd en hebben we niet gekeken naar wat hip zou zijn. Er zit niet ineens dubstep in een liedje. Dat zou verraad aan de zaak "Clouseau" zijn."
Julian: "Ik zou het wel eens willen horen: "Clouseau in dubstep"."
Kris: "Neenee, dat wil je niet horen! Daar kun je geen melodie of geen strofe of een refrein instoppen. Wij houden wel van een goed refrein en in dubstep werkt dat niet. Dat zou niets voor ons zijn, laat het me zo stellen."
Julian: "Oker stond destijds maar liefst 12 weken op één in Nederland. Het langst genoteerde Belgische album ooit! Hoe kregen jullie dat toen te horen?"
Koen: "Oker, daar stond Passie dan op, nietwaar?"
Julian: "Ja, dat was ook een nummer-1-hit in Nederland."
Koen: "Ik zie me nog zo staan op Boterhammen in het Park. En toen kreeg Linda, onze toenmalige manager, telefoon. Dat kon al wel, ja, per telefoon."
Kris: "1996? Met GSM zal dat nog niet geweest zijn."
Koen: "Nee?"
Julian: "Het kan wel, er waren toen al GSMs."
Koen: "Ik weet dat ze ons daar en dan gezegd heeft: "Ja! We staan op 1 in Nederland!". Dat was eigenlijk wel vrij grappig."
Kris: "Dat was met de single (Passie, red.) hé!"
Julian: "Passie 1 week, maar het album 12 weken. Dat is enorm lang. Dat is drie maanden non-stop."
Koen: "Het is ook onze enige cd die meer verkocht heeft in Nederland dan in Vlaanderen."
Julian: "Hoe verklaar je dat? Want het was eigenlijk jullie comeback in Nederland."
Kris: "Ja, dat weet ik niet."
Koen: "Was dat onze comeback?"
Julian: "Jullie hadden met Daar Gaat Ze nummer 2 gehaald, maar de jaren daarna hadden jullie er relatief weinig singlesucces."
Kris: "Ja, dat is waar. Enfin, onze albums verkochten er wel. Maar toen, tja, op Oker stonden een aantal zaken die in Nederland heel goed zijn aangeslagen. De Laat Me Nu Toch Niet Alleen-cover van Verminnen is in Nederland een hele grote hit geweest, Passie stond er op nummer 1 en Zie Me Graag is er in de top-5 geraakt."
Koen: "Drie trage weeral! (lacht)"
Julian: "En dan brengen jullie nadien ook nog eens Ballades uit, een compilatie met trage nummers!"
Koen: "Ja, dat is dan weer de platenfirma die denkt: "Ah, daar kunnen we wat geld mee verdienen". Maar Nederland, dat was supertof. Het vreemde is: vanaf dat moment begon de muziekbusiness al wel wat te veranderen, maar ook de Nederlandse platenfirma dacht toen: "We leggen de volgende plaat in de winkel en dat gaat verkopen als zoete broodjes". Want we kwamen net van 250.000 verkochte exemplaren. Maar dat was niet het geval: er was niet echt een plan, er was te weinig visie, te weinig promo ... en dat begon te minderen. Je zou dan denken: "Het album nadien hebben ze het gesnapt, nu gaan ze een tandje bijsteken", maar dat was nog niet het geval en het succes was nog minder ..."
Kris: "Er zaten daar ook altijd andere mensen. Om de drie à vier maanden zat er iemand anders aan het roer."
Koen: "Het switchte: die ging naar Duitsland, die werd ontslagen etc. Voor we het goed en wel wisten, waren we helemaal uit de picture in Nederland."
Kris: "Er kwamen ook heel wat alternatieven."
Koen: "Dan juist begon het in Vlaanderen nog eens beter te draaien, door de Sportpaleis-reeksen die bekender en grootser werden. Wij dachten: "Ja, oké, dan maar zonder Nederland". En nu ..."
Kris: "In Nederland was er, begin jaren '90, niet zoveel qua popmuziek. Daarna kwamen Guus Meeuwis en Xander de Buisonjé met zijn groep, euh, hoe heette die groep nu weer?"
|
|
|
|
Julian: "Volumia!"
Kris: "Ja, met Volumia! die echt mooie nummers brachten. Midden jaren '90 kwamen er opeens vijf à zes alternatieven voor Clouseau die er begin jaren '90 niet waren. Als je dan als Nederlandse muziekliefhebber moet kiezen voor een landgenoot of een buitenlander, dan zou ik het ook weten."
Koen: "In Nederland - in tegenstelling tot in Vlaanderen - zijn er veel groepen bijgekomen. In Vlaanderen doe je soms een tijdje niets en dan denk je: "Tja, nu zullen er wel drie nieuwe Clouseaus opgestaan zijn". Als je dan terugkwam - zoals na ons Engelse avontuur, of zoals nu - dan bleek er niet veel veranderd."
Julian: "Jullie hebben vier jaar vrij spel gegeven, en niemand heeft de strijdbijl opgepakt."
Kris: "Wij hebben dat nooit begrepen. Zeker in de muziekindustrie - eind jaren '80, begin jaren '90 nog - zie je dat duidelijk. Als er op een gegeven moment "een Nirvana" is, en ik wil ons daar zeker niet mee vergelijken, dan hebben een jaar daarna alle grote platenfirma's hun eigen soort Nirvana, hun grungegroep. Dan proberen ze hetzelfde te doen; dat is gewoon de wet van de muziekindustrie. Grote bedrijven nemen geen risico's, die proberen ... "kopiëren" is goedkoop gezegd, want ook de grungegroepen na Nirvana waren best goed. Maar met Clouseau is dat nooit gebeurd. Nederlandstalige pop ..."
Koen: "We zijn niet te imiteren, Kriske! (lacht)"
Kris: "Nee, maar: we hebben toch bewezen dat er een publiek voor is en dat het wel degelijk kan werken ..."
Koen: "Het is heel raar."
Kris: "Er zijn wel wat pogingen geweest ..."
Koen: "Mama's Jasje."
Kris: "Toast."
Julian: "Die hebben eigenlijk maar 1 hit gehad."
Kris: "Ze hebben het geprobeerd, maar het was geen lang leven beschoren. Ik weet het niet. Ik versta het niet."
Julian: " Jullie plaat 'En Dans' is ook verschenen op Super Audio CD (SACD). Herinneren jullie je daar iets van? Moest dat opnieuw gemixt worden? Het format SACD is een beetje geflopt, maar het leek me wel een interessant experiment."
Kris: "Dat was superinteressant. Op dat moment waren er nog maar twee Super Audio-machines in de wereld, en 1 daarvan stond in De Wisseloord (Wisseloord Studios, red.) in Nederland. Wij hebben daarop opgenomen én gemixt, en tot aan de mastering zijn wij in dat Super Audio-formaat gebleven."
Julian: "Werd dat dan voor die bepaalde cd anders aangepakt of ..."
Kris: "Nee."
Julian: "Dus de gewone, niet-Super Audio CD was ook van die master?"
Kris: "Wij hebben gewoon ..."
(Valerie Vergaelen doet teken dat er moet worden afgerond. De interviewtijd is afgelopen.)
Julian: "Sorry? Afronden?"
Kris: "Ja, we doen nog wel even verder! We hebben gewoon opgenomen zoals we altijd doen. Toen we aan het mixen waren, stonden er twee grote bakken en dus zijn we langs de ene kant ..."
Koen: "Het gaat over muziek, Valerie! Dan kan die blijven babbelen hé. Eindelijk!"
Kris: "Eindelijk eens een interessant interview! Dat waren twee grote bakken waarin alle bits in opgeslagen werden, en dat was het. Dat werd nog niet gedecimeerd, en we zijn in dat formaat gebleven tot aan het einde van de mastering. We hebben nog in Super Audio gemasterd, maar helaas moet je op een gegeven moment in een bepaald apparaat ..."
Julian: "Een derde van de kwaliteit!"
Kris: "Ja, dat was een hele rare trip. Sander van der Heide heeft dat toen gemasterd. Dat apparaat stond buiten en hij ging dat toen "decimeren". Dan kwam hij terug binnen, hij luisterde en hij ging meteen terug naar buiten omdat hij dacht dat hij op een verkeerde knop had gedrukt. Dat was de vreemdste trip die ik ooit heb gehad met mijn oor. Eerst klonk dat zó slecht, want alles wordt letterlijk in het hoog en in het laag - vanaf 40 hertz - weggeknipt, dus je hebt ook niets harmonisch meer. Vreemd genoeg, na een tweetal minuten, begon we het terug mooi te vinden, dat nieuwe geluid dat enige minuten daarvoor nog zo slecht klonk. Omdat uw oor dat alweer gewoon was om dat formaat te beluisteren."
Koen: "Dat is zoals uw ogen moeten aanpassen aan high definition."
Kris: "Ja, inderdaad."
Julian: "Jullie waren de eerste Vlaamse groep op Super Audio CD, en op datzelfde moment had je ook Dana Winner. Omdat haar toenmalige man, Wilfried Van Baelen, een enorme audiofiel was ..."
Kris: "Nog altijd!"
Kris: "Ja, met Volumia! die echt mooie nummers brachten. Midden jaren '90 kwamen er opeens vijf à zes alternatieven voor Clouseau die er begin jaren '90 niet waren. Als je dan als Nederlandse muziekliefhebber moet kiezen voor een landgenoot of een buitenlander, dan zou ik het ook weten."
Koen: "In Nederland - in tegenstelling tot in Vlaanderen - zijn er veel groepen bijgekomen. In Vlaanderen doe je soms een tijdje niets en dan denk je: "Tja, nu zullen er wel drie nieuwe Clouseaus opgestaan zijn". Als je dan terugkwam - zoals na ons Engelse avontuur, of zoals nu - dan bleek er niet veel veranderd."
Julian: "Jullie hebben vier jaar vrij spel gegeven, en niemand heeft de strijdbijl opgepakt."
Kris: "Wij hebben dat nooit begrepen. Zeker in de muziekindustrie - eind jaren '80, begin jaren '90 nog - zie je dat duidelijk. Als er op een gegeven moment "een Nirvana" is, en ik wil ons daar zeker niet mee vergelijken, dan hebben een jaar daarna alle grote platenfirma's hun eigen soort Nirvana, hun grungegroep. Dan proberen ze hetzelfde te doen; dat is gewoon de wet van de muziekindustrie. Grote bedrijven nemen geen risico's, die proberen ... "kopiëren" is goedkoop gezegd, want ook de grungegroepen na Nirvana waren best goed. Maar met Clouseau is dat nooit gebeurd. Nederlandstalige pop ..."
Koen: "We zijn niet te imiteren, Kriske! (lacht)"
Kris: "Nee, maar: we hebben toch bewezen dat er een publiek voor is en dat het wel degelijk kan werken ..."
Koen: "Het is heel raar."
Kris: "Er zijn wel wat pogingen geweest ..."
Koen: "Mama's Jasje."
Kris: "Toast."
Julian: "Die hebben eigenlijk maar 1 hit gehad."
Kris: "Ze hebben het geprobeerd, maar het was geen lang leven beschoren. Ik weet het niet. Ik versta het niet."
Julian: " Jullie plaat 'En Dans' is ook verschenen op Super Audio CD (SACD). Herinneren jullie je daar iets van? Moest dat opnieuw gemixt worden? Het format SACD is een beetje geflopt, maar het leek me wel een interessant experiment."
Kris: "Dat was superinteressant. Op dat moment waren er nog maar twee Super Audio-machines in de wereld, en 1 daarvan stond in De Wisseloord (Wisseloord Studios, red.) in Nederland. Wij hebben daarop opgenomen én gemixt, en tot aan de mastering zijn wij in dat Super Audio-formaat gebleven."
Julian: "Werd dat dan voor die bepaalde cd anders aangepakt of ..."
Kris: "Nee."
Julian: "Dus de gewone, niet-Super Audio CD was ook van die master?"
Kris: "Wij hebben gewoon ..."
(Valerie Vergaelen doet teken dat er moet worden afgerond. De interviewtijd is afgelopen.)
Julian: "Sorry? Afronden?"
Kris: "Ja, we doen nog wel even verder! We hebben gewoon opgenomen zoals we altijd doen. Toen we aan het mixen waren, stonden er twee grote bakken en dus zijn we langs de ene kant ..."
Koen: "Het gaat over muziek, Valerie! Dan kan die blijven babbelen hé. Eindelijk!"
Kris: "Eindelijk eens een interessant interview! Dat waren twee grote bakken waarin alle bits in opgeslagen werden, en dat was het. Dat werd nog niet gedecimeerd, en we zijn in dat formaat gebleven tot aan het einde van de mastering. We hebben nog in Super Audio gemasterd, maar helaas moet je op een gegeven moment in een bepaald apparaat ..."
Julian: "Een derde van de kwaliteit!"
Kris: "Ja, dat was een hele rare trip. Sander van der Heide heeft dat toen gemasterd. Dat apparaat stond buiten en hij ging dat toen "decimeren". Dan kwam hij terug binnen, hij luisterde en hij ging meteen terug naar buiten omdat hij dacht dat hij op een verkeerde knop had gedrukt. Dat was de vreemdste trip die ik ooit heb gehad met mijn oor. Eerst klonk dat zó slecht, want alles wordt letterlijk in het hoog en in het laag - vanaf 40 hertz - weggeknipt, dus je hebt ook niets harmonisch meer. Vreemd genoeg, na een tweetal minuten, begon we het terug mooi te vinden, dat nieuwe geluid dat enige minuten daarvoor nog zo slecht klonk. Omdat uw oor dat alweer gewoon was om dat formaat te beluisteren."
Koen: "Dat is zoals uw ogen moeten aanpassen aan high definition."
Kris: "Ja, inderdaad."
Julian: "Jullie waren de eerste Vlaamse groep op Super Audio CD, en op datzelfde moment had je ook Dana Winner. Omdat haar toenmalige man, Wilfried Van Baelen, een enorme audiofiel was ..."
Kris: "Nog altijd!"
|
|
|
Julian: "... en die zei: "Dana, jij moet een Super Audio CD opnemen". Oké, ik moet zien dat ik nu niet meer al mijn vragen stel. Even mijn beste zoeken. Kuch."
Kris: "Ja, doe maar. We zullen wat korter antwoorden. (tegen Koen) Ga maar door als je wilt."
Koen: "Stel nog een paar vragen aan mij. Of heb je er geen specifieke?"
Julian: "Ik heb altijd vragen voor jullie beiden."
Koen: "Ik wil zodadelijk mijn kinderen nog in bed leggen."
Julian: "Ik begrijp het."
Koen: "Maar over muziek gaat hij u veel meer kunnen vertellen. Al die toestanden van Super Audio, daar was ik niet bij. Als het gaat over studiowerk, dan laat ik het graag aan muzikanten en producers over."
Kris: "Hij zegt altijd: "Als ik het woord editen hoor, dan vertrek ik" (iedereen lacht)"
Julian: "ProTools? ProFools!"
Koen: ""We gaan nog efkes editten?" Mannen, salut hé! Call me when you need me!"
Julian: "Wanneer ik een mooie vrouw over straat zie lopen, durf ik wel eens ironisch zeggen: "Ik buig mijn grijze hoofd en ik dank de heer". Merken jullie soms invloeden of echo's uit je eigen werk die in het dagelijkse leven opduiken?"
Kris: "Nee."
Koen: "Haha!"
Kris: "Nee, maar ik denk wel vaak aan een liedje van Clouseau. Wij hebben over ongeveer alles wat je in een leven kunt meemaken een passend liedje. Dus het gebeurt vaak dat een liedje door mijn hoofd schiet als ik iets zie of meemaak."
Koen: "Mja, dat zal mij zeer zelden overkomen."
Julian: "Ik dacht als kind dat "biedt mij zijn portefeuille aan "letterlijk" zijn geldbeurs" was. Als kind begrijp je dat niet. Genre "Bwa, ja, waarom niet, zijn portefeuille".
Koen: "Haha! "Die mannen zijn goed zot"!"
Julian: "Geen enkele andere Belgische groep heeft zoveel hits in het collectieve geheugen. Zelfs non-fans kunnen moeiteloos vijftien nummers meezingen ..."
Koen: "Daar hebben we ze goed bij hun pietje gehad!" (iedereen lacht)
Julian: "Wat doet dat met een mens, levend patrimonium worden?"
Kris: "Dat moet echt erg zijn voor de mensen die Clouseau niet graag horen. Het is ieders recht om iets leuk of niet leuk te vinden. Maar zelfs die kennen inderdaad tien of vijftien liedjes van Clouseau. Dat kan niet plezant zijn. Wat doet dat? Ik weet het niet en we staan er misschien te weinig bij stil, maar je wordt daar nederig van. Uiteindelijk maken we gewoon liedjes, die we goed willen opnemen. We willen het publiek een goede avond bezorgen als we gaan spelen. Dat was 20 jaar geleden zo en dat is nu nog precies hetzelfde. Er speelt ook een ongelofelijke factor "geluk"; dat wat wij maken in de smaak valt bij een breed publiek. Ik ken maten van mij die met totaal andere genres - pakweg death metal - bezig zijn, met evenveel energie, enthousiasme en overgave. En die bereiken twee man en een paardenkop."
Koen: "Het zorgt er ook voor dat je concludeert: "Het draait om nummers". En niet om het circus er omheen. Zolang je goede nummers kunt maken en opnemen, word je beter in het vak. Goede nummers zijn een must. Als jonge gasten aan mij tips vragen, zeg ik altijd: "Schrijven, schrijven, schrijven tot je doodvalt!" Schrijf zoveel mogelijk: je wordt er beter in, en uiteindelijk ga je - als je talent en een beetje geluk hebt - terecht komen bij een nummer dat echt veel mensen gaat aanspreken. Dan heb je echt veel kans. Je kunt een platenfirma hebben die achter jou staat, en een marketingcampagne, en geld dat tegen jou aan wordt gesmeten. Maar als het nummer er niet is, dan heb je niets."
Julian: "Een laatste kort, afsluitend vraagje: hebben jullie ook voorlopige stukjes tekst? Zoals Paul McCartney "scrambled eggs, oh my baby, how I love your legs" zong in de eerste versie van Yesterday?"
Kris: "Meestal is de muziek er eerst. En vaak worden er enkele woorden of klanken geroepen. Er zijn geen voorbeelden van songs die eerst een andere tekst hadden."
Koen: "Wacht hoor ..."
Kris: "Wat we wel vaak doen als ik aan het schrijven ben: iets zingen, en ontdekken dat er klanken inzitten. Wanneer je dan op een bepaald moment een "o" of een "a" voelt, dan ... ik weet nog dat de eerste zin bij Shaken & Grooven, een nummer dat ik met mijn maat Marc Vanhie had geschreven, de volgende was: "Pwoaw tow di tie tuwn wie de moe". Dat was yoghurt language. Dat is uiteindelijk "waarom loop ik niet zomaar naar je toe" geworden, omdat we vonden dat die "o" en die "oe" daar zo goed klonken, dat we zijn blijven zoeken naar een tekst tot het klopte."
Koen: "Dat is niet altijd zo. Ik weet nog dat De Perfectie oorspronkelijk "Dale die dum/Diede diede diele doelie down down" was."
Kris: "Jaja, oké, maar dat is gewoon het moment dat er nog geen tekst is. Maar ik kan me niets herinneren dat eerst anders heette of iets dat heel onnozel was. Meestal zingen we gewoon wat blabla."
Koen: "Ik had Leve België geschreven; tenminste, de tekst op het nummer dat zij geschreven hadden. De reactie was toen wel: "Fuck, waarmee komt die nu af?", omdat je toch vaak denkt dat een nummer - eens geschreven - in een bepaalde richting gaat. Het ademt een bepaalde sfeer uit, en dan verwacht je een tekst die op de een of de andere manier hetzelfde gevoel geeft. Maar Leve België was iets totaal anders en onverwacht. Dan duurt het even voor de muziekschrijvers ook mee zijn."
Kris: "Hoe Lang Nog, ook. In ons hoofd was dat een love song. Wat de tekst betreft, werden we het niet eens. We hebben toen Jan Leyers gebeld en gevraagd of hij geen zin had om een tekst voor ons te schrijven. Hij kwam op de proppen met de titel en de tekst Hoe Lang Nog, wat over hongersnood in Afrika ging. Dat was even "schakelen" voor we ..."
Kris: "Ja, doe maar. We zullen wat korter antwoorden. (tegen Koen) Ga maar door als je wilt."
Koen: "Stel nog een paar vragen aan mij. Of heb je er geen specifieke?"
Julian: "Ik heb altijd vragen voor jullie beiden."
Koen: "Ik wil zodadelijk mijn kinderen nog in bed leggen."
Julian: "Ik begrijp het."
Koen: "Maar over muziek gaat hij u veel meer kunnen vertellen. Al die toestanden van Super Audio, daar was ik niet bij. Als het gaat over studiowerk, dan laat ik het graag aan muzikanten en producers over."
Kris: "Hij zegt altijd: "Als ik het woord editen hoor, dan vertrek ik" (iedereen lacht)"
Julian: "ProTools? ProFools!"
Koen: ""We gaan nog efkes editten?" Mannen, salut hé! Call me when you need me!"
Julian: "Wanneer ik een mooie vrouw over straat zie lopen, durf ik wel eens ironisch zeggen: "Ik buig mijn grijze hoofd en ik dank de heer". Merken jullie soms invloeden of echo's uit je eigen werk die in het dagelijkse leven opduiken?"
Kris: "Nee."
Koen: "Haha!"
Kris: "Nee, maar ik denk wel vaak aan een liedje van Clouseau. Wij hebben over ongeveer alles wat je in een leven kunt meemaken een passend liedje. Dus het gebeurt vaak dat een liedje door mijn hoofd schiet als ik iets zie of meemaak."
Koen: "Mja, dat zal mij zeer zelden overkomen."
Julian: "Ik dacht als kind dat "biedt mij zijn portefeuille aan "letterlijk" zijn geldbeurs" was. Als kind begrijp je dat niet. Genre "Bwa, ja, waarom niet, zijn portefeuille".
Koen: "Haha! "Die mannen zijn goed zot"!"
Julian: "Geen enkele andere Belgische groep heeft zoveel hits in het collectieve geheugen. Zelfs non-fans kunnen moeiteloos vijftien nummers meezingen ..."
Koen: "Daar hebben we ze goed bij hun pietje gehad!" (iedereen lacht)
Julian: "Wat doet dat met een mens, levend patrimonium worden?"
Kris: "Dat moet echt erg zijn voor de mensen die Clouseau niet graag horen. Het is ieders recht om iets leuk of niet leuk te vinden. Maar zelfs die kennen inderdaad tien of vijftien liedjes van Clouseau. Dat kan niet plezant zijn. Wat doet dat? Ik weet het niet en we staan er misschien te weinig bij stil, maar je wordt daar nederig van. Uiteindelijk maken we gewoon liedjes, die we goed willen opnemen. We willen het publiek een goede avond bezorgen als we gaan spelen. Dat was 20 jaar geleden zo en dat is nu nog precies hetzelfde. Er speelt ook een ongelofelijke factor "geluk"; dat wat wij maken in de smaak valt bij een breed publiek. Ik ken maten van mij die met totaal andere genres - pakweg death metal - bezig zijn, met evenveel energie, enthousiasme en overgave. En die bereiken twee man en een paardenkop."
Koen: "Het zorgt er ook voor dat je concludeert: "Het draait om nummers". En niet om het circus er omheen. Zolang je goede nummers kunt maken en opnemen, word je beter in het vak. Goede nummers zijn een must. Als jonge gasten aan mij tips vragen, zeg ik altijd: "Schrijven, schrijven, schrijven tot je doodvalt!" Schrijf zoveel mogelijk: je wordt er beter in, en uiteindelijk ga je - als je talent en een beetje geluk hebt - terecht komen bij een nummer dat echt veel mensen gaat aanspreken. Dan heb je echt veel kans. Je kunt een platenfirma hebben die achter jou staat, en een marketingcampagne, en geld dat tegen jou aan wordt gesmeten. Maar als het nummer er niet is, dan heb je niets."
Julian: "Een laatste kort, afsluitend vraagje: hebben jullie ook voorlopige stukjes tekst? Zoals Paul McCartney "scrambled eggs, oh my baby, how I love your legs" zong in de eerste versie van Yesterday?"
Kris: "Meestal is de muziek er eerst. En vaak worden er enkele woorden of klanken geroepen. Er zijn geen voorbeelden van songs die eerst een andere tekst hadden."
Koen: "Wacht hoor ..."
Kris: "Wat we wel vaak doen als ik aan het schrijven ben: iets zingen, en ontdekken dat er klanken inzitten. Wanneer je dan op een bepaald moment een "o" of een "a" voelt, dan ... ik weet nog dat de eerste zin bij Shaken & Grooven, een nummer dat ik met mijn maat Marc Vanhie had geschreven, de volgende was: "Pwoaw tow di tie tuwn wie de moe". Dat was yoghurt language. Dat is uiteindelijk "waarom loop ik niet zomaar naar je toe" geworden, omdat we vonden dat die "o" en die "oe" daar zo goed klonken, dat we zijn blijven zoeken naar een tekst tot het klopte."
Koen: "Dat is niet altijd zo. Ik weet nog dat De Perfectie oorspronkelijk "Dale die dum/Diede diede diele doelie down down" was."
Kris: "Jaja, oké, maar dat is gewoon het moment dat er nog geen tekst is. Maar ik kan me niets herinneren dat eerst anders heette of iets dat heel onnozel was. Meestal zingen we gewoon wat blabla."
Koen: "Ik had Leve België geschreven; tenminste, de tekst op het nummer dat zij geschreven hadden. De reactie was toen wel: "Fuck, waarmee komt die nu af?", omdat je toch vaak denkt dat een nummer - eens geschreven - in een bepaalde richting gaat. Het ademt een bepaalde sfeer uit, en dan verwacht je een tekst die op de een of de andere manier hetzelfde gevoel geeft. Maar Leve België was iets totaal anders en onverwacht. Dan duurt het even voor de muziekschrijvers ook mee zijn."
Kris: "Hoe Lang Nog, ook. In ons hoofd was dat een love song. Wat de tekst betreft, werden we het niet eens. We hebben toen Jan Leyers gebeld en gevraagd of hij geen zin had om een tekst voor ons te schrijven. Hij kwam op de proppen met de titel en de tekst Hoe Lang Nog, wat over hongersnood in Afrika ging. Dat was even "schakelen" voor we ..."
|
|
|
|
Koen: "Maar wel mooi!"
Kris: "Ja, heel mooi!"
Koen: "Maar dat duurt even voor je ermee weg bent. Dat duurt zijn tijd."
Julian: "Hartelijk bedankt. Mijn andere vragen hou ik voor een volgende keer."
Kris: "Je mag mij nog een vraag of twee stellen."
Koen: "Stel hem nog een vraag of twee. Ik schud u de hand, dan ga ik mijn kinders in bed leggen. Maar mijn broer ..."
Julian: "Heb je nog even tijd?"
Koen: "Gebruik hem! Misbruik hem! Het gaat over muziek! Go on!" (iedereen lacht)
Kris: "Koeneke?"
Koen: "Ja, Witte?"
Kris: "Wanneer is onze volgende?"
Koen: "Onze volgende. Dat zal niets te vroeg zijn, ik heb nog een opname ..."
Kris: "Jij gaat nu een week ..."
Koen: "Opnames ..."
Kris: "Allez, geeft 'em op zijn kloten hé!"
Koen: "Dat is de bedoeling."
Kris: "Ze gaan nog een laatste Wauters vs. Waes draaien volgende week."
Julian: "Ah. Heb je ooit al gemerkt dat mensen je nummers verkeerd begrijpen, zoals I Want You van Elvis Costello of Every Breath You Take van The Police? Als verkeerde openingssongs bij huwelijken, bijvoorbeeld?"
Kris: "Dat gebeurt wel. Ik heb nog nooit zelf meegemaakt dat mensen in het Nederlands een song verkeerd begrijpen, omdat je al ver "weg" moet zijn om dat niet te verstaan als Vlaming. Ik heb wel gehoord dat ze een bepaalde song van ons op een huwelijk draaiden waarvan ik dacht: "Hé?!"."
Julian: "Afscheid van een vriend zou vreemd zijn op een huwelijk."
Kris: "Daar weet ik gelukkig nog niets van. Maar het is wel eens gebeurd dat ik dacht: "Dat is nu toch écht geen liedje voor op een trouwfeest". Ik kan nu even niet op de titel komen."
Julian: "Welke stukjes van bepaalde Clouseau-liedjes blijven voor jou een doorn in jouw oor? Waarvan denk je: "Verdorie, dat had met een minimale hoeveelheid tijd nog beter geweest" of "Dat hadden we anders moeten mixen"? Heb je daar een voorbeeld van?"
Kris: "Ja, veel voorbeelden! Ik ben zelf nogal een perfectionist, ik ben nooit content bij het schrijven. Het nummer dat Koen vermeldde, De Perfectie, daar hebben mijn maat Marc en ik drie verschillende refreinen voor geschreven. Dat was klaar, en het klonk heel tof, maar de volgende ochtend belden we naar elkaar en zeiden we allebei hetzelfde: "Mja, ik vind toch het refrein nog niet helemaal dit of dat". We dachten gewoon identiek hetzelfde. De dag erna zijn we terug bij elkaar gaan zitten en hebben we een nieuw refrein geschreven, waarvan we de week later opnieuw niet tevreden waren. We hebben dan nog een derde refrein geschreven, en dat is uiteindelijk het refrein van De Perfectie geworden. En ook meteen het juiste, want als je die song hoort dan denk je dat het een logisch refrein is.
Vooral op ons tweede album, dat we op een viertal dagen hebben opgenomen in een studiootje in Holland, staan veel voorbeelden. 's Avonds moesten we toen nog gaan spelen, en dat resultaat was echt ... (zucht). Maar goed, van stommiteiten word je slimmer en daarna beslis je: spelen en opnemen moeten we scheiden, want anders gaat dat niet lukken. Muzikaal zijn er wel een paar zaken twijfelachtig, zoals Er Kan Nog Iemand Mee. Dat is het soort song waarvan je zegt: "Hadden we dat nu wel moeten doen?" Tekstueel zijn er zeker op onze eerste platen wel een paar songs waarvan ik denk: "Pfff ...". Mysterie Alom, bijvoorbeeld. Het is Jean Blaute die ons echt met onze neus op de feiten heeft gedrukt. Hij heeft gezegd: "Mannen, aan die teksten moet je echt wel werken, want dat kan zo niet!". Hij had groot gelijk. Ik ben superblij: op ons nieuwe album staat geen enkele song die we beter niet hadden opgenomen en is er geen enkele tekst waarbij ik ineenkrimp. Het is allemaal minstens op mijn gewenste niveau ..."
Julian: "No filler in het vakjargon."
Kris: "Dat zeker! Dat doen we al lang niet meer! Maar soms heb je achteraf een negatieve indruk, zoals bij ons tweede album. Gelukkig stonden daar met Domino en Als Je Lacht een paar supergoede songs op. Bob was toen nog onze drummer en die wou absoluut live in de studio opnemen. Ik weet nog dat ik dacht: "Waarom zouden we dat doen?". "Wij zijn écht een livegroep!" was zijn antwoord, maar dat waren we - met de bezetting toen - absoluut niet. We speelden wel veel live, maar niemand van ons was een deftige muzikant.
(lacht) Dan neem je iets op als Domino en dan zegt de producer na de laatste noot iets over de intercom: "Het is ontroerend hoe da golle ollemoal gelijk verrapt en vertraagt". Héhé, Roland Verlooven. Dat was geweldig."
Julian: "Grappig dat je voor het nummer De Perfectie effectief de perfectie hebt nagestreefd. Dat is veelzeggend."
Kris: "Dat is toeval. Het is pas daarna dat de tekst geschreven is. Stijn Meuris heeft die geschreven. Ik vind het nog altijd een toffe song. Goed gelukt. Af en toe lukt het dan ook. De eerste keer dat ik dat gevoel had, was met de song Bedrog op de plaat Adrenaline. Dat nummer staat helemaal op de plaat zoals ik het daarvoor in mijn hoofd hoorde. Het is een lange weg die je moet afleggen als producer om te weten: "Welke microfoon moet ik voor dit instrument gebruiken om de klank die ik in mijn hoofd heb om te zetten naar ...". En vanaf toen zijn we daar enkel beter - of voor de gemiddelde mens "erger" - in geworden. Nu gaan we naar de studio en checken we eerst drie dagen de drums: twee à drie verschillende bass drums met drie à vier verschillende microfoons, een stuk of zeven snare drums en de combinaties. Die snare drum met die bass drum: in hetzelfde tempo, met twee verschillende tempo's etc. Vervolgens een tiental seconden opnemen, in ProTools zetten en het ten opzichte van elkaar checken. Om dan te concluderen: "De combinatie van die bass drum met die microfoon, en die snare met die twee microfoons boven en die room ... dàt gaan we gebruiken voor die song!". Dat klinkt belachelijk, maar voor Zij Aan Zij zijn we daar een week mee bezig geweest. Ik vind dat geweldig, want dat heeft heel veel effect. Die plaat klinkt helemaal goed, zoals ze moet klinken. In deze of gene song is de drum helemaal zoals ie moet zijn. Ik zou het niet meer anders willen, tenzij misschien bij een ander project. Afhankelijk van het soort plaat dat je aan het maken bent, kan je nog eenvoudigweg de drums en de microfoons opstellen en dan maar alle songs spelen. Maar dat is toch heel lang geleden."
Julian: "Zou je het ooit zien zitten om je oude nummers te herwerken en opnieuw op plaat uit te brengen, zoals Bruce Springsteen net (in januari 2014, red.) heeft gedaan met zijn album High Hopes? Zou je bijvoorbeeld het tweede Clouseau-album durven herinterpreteren?"
Kris: "Ik zou dat durven, ja. Sommige songs leiden ook al zo lang hun leven dat ze ondertussen een andere identiteit hebben gekregen. Op ons eerste album staat Ik Wil Niet Dat Je Weggaat en de manier waarop dat geprogrammeerd is, tja, daarvan kruip ik onder de tafel. Dat blijft een goed liedje, maar ook de song zelf heeft doorheen de jaren meer gewicht gekregen. Er staat een versie op de 10x10-dvd en dat is Clouseau op zijn best. Hoe Koen dat zingt, grijpt je naar de keel. Als ik dat hoor, denk ik soms: "Zo zou ik dat wel eens willen opnemen". Chris Rea heeft dat ook ooit gedaan met het album New Light Through Old Windows."
Julian: "Mooie titel!"
Kris: "Ja, en daarop heeft hij allemaal songs opnieuw opgenomen. Ik vind het resultaat niet altijd beter dan het origineel, want zijn originele songs zijn wél goed opgenomen. In ons geval zou het idee voor een aantal songs wel kunnen werken. Toegegeven, af en toe breng je een dvd uit en we hebben een paar live albums waarop de liedjes een iets betere versie hebben gekregen. Maar opnieuw in de studio? Ik zou dat nog wel eens durven doen, ja."
Julian: "Een interessant idee. Warner, take notice!"
(Valerie van Warner lacht)
Kris: "Ja, heel mooi!"
Koen: "Maar dat duurt even voor je ermee weg bent. Dat duurt zijn tijd."
Julian: "Hartelijk bedankt. Mijn andere vragen hou ik voor een volgende keer."
Kris: "Je mag mij nog een vraag of twee stellen."
Koen: "Stel hem nog een vraag of twee. Ik schud u de hand, dan ga ik mijn kinders in bed leggen. Maar mijn broer ..."
Julian: "Heb je nog even tijd?"
Koen: "Gebruik hem! Misbruik hem! Het gaat over muziek! Go on!" (iedereen lacht)
Kris: "Koeneke?"
Koen: "Ja, Witte?"
Kris: "Wanneer is onze volgende?"
Koen: "Onze volgende. Dat zal niets te vroeg zijn, ik heb nog een opname ..."
Kris: "Jij gaat nu een week ..."
Koen: "Opnames ..."
Kris: "Allez, geeft 'em op zijn kloten hé!"
Koen: "Dat is de bedoeling."
Kris: "Ze gaan nog een laatste Wauters vs. Waes draaien volgende week."
Julian: "Ah. Heb je ooit al gemerkt dat mensen je nummers verkeerd begrijpen, zoals I Want You van Elvis Costello of Every Breath You Take van The Police? Als verkeerde openingssongs bij huwelijken, bijvoorbeeld?"
Kris: "Dat gebeurt wel. Ik heb nog nooit zelf meegemaakt dat mensen in het Nederlands een song verkeerd begrijpen, omdat je al ver "weg" moet zijn om dat niet te verstaan als Vlaming. Ik heb wel gehoord dat ze een bepaalde song van ons op een huwelijk draaiden waarvan ik dacht: "Hé?!"."
Julian: "Afscheid van een vriend zou vreemd zijn op een huwelijk."
Kris: "Daar weet ik gelukkig nog niets van. Maar het is wel eens gebeurd dat ik dacht: "Dat is nu toch écht geen liedje voor op een trouwfeest". Ik kan nu even niet op de titel komen."
Julian: "Welke stukjes van bepaalde Clouseau-liedjes blijven voor jou een doorn in jouw oor? Waarvan denk je: "Verdorie, dat had met een minimale hoeveelheid tijd nog beter geweest" of "Dat hadden we anders moeten mixen"? Heb je daar een voorbeeld van?"
Kris: "Ja, veel voorbeelden! Ik ben zelf nogal een perfectionist, ik ben nooit content bij het schrijven. Het nummer dat Koen vermeldde, De Perfectie, daar hebben mijn maat Marc en ik drie verschillende refreinen voor geschreven. Dat was klaar, en het klonk heel tof, maar de volgende ochtend belden we naar elkaar en zeiden we allebei hetzelfde: "Mja, ik vind toch het refrein nog niet helemaal dit of dat". We dachten gewoon identiek hetzelfde. De dag erna zijn we terug bij elkaar gaan zitten en hebben we een nieuw refrein geschreven, waarvan we de week later opnieuw niet tevreden waren. We hebben dan nog een derde refrein geschreven, en dat is uiteindelijk het refrein van De Perfectie geworden. En ook meteen het juiste, want als je die song hoort dan denk je dat het een logisch refrein is.
Vooral op ons tweede album, dat we op een viertal dagen hebben opgenomen in een studiootje in Holland, staan veel voorbeelden. 's Avonds moesten we toen nog gaan spelen, en dat resultaat was echt ... (zucht). Maar goed, van stommiteiten word je slimmer en daarna beslis je: spelen en opnemen moeten we scheiden, want anders gaat dat niet lukken. Muzikaal zijn er wel een paar zaken twijfelachtig, zoals Er Kan Nog Iemand Mee. Dat is het soort song waarvan je zegt: "Hadden we dat nu wel moeten doen?" Tekstueel zijn er zeker op onze eerste platen wel een paar songs waarvan ik denk: "Pfff ...". Mysterie Alom, bijvoorbeeld. Het is Jean Blaute die ons echt met onze neus op de feiten heeft gedrukt. Hij heeft gezegd: "Mannen, aan die teksten moet je echt wel werken, want dat kan zo niet!". Hij had groot gelijk. Ik ben superblij: op ons nieuwe album staat geen enkele song die we beter niet hadden opgenomen en is er geen enkele tekst waarbij ik ineenkrimp. Het is allemaal minstens op mijn gewenste niveau ..."
Julian: "No filler in het vakjargon."
Kris: "Dat zeker! Dat doen we al lang niet meer! Maar soms heb je achteraf een negatieve indruk, zoals bij ons tweede album. Gelukkig stonden daar met Domino en Als Je Lacht een paar supergoede songs op. Bob was toen nog onze drummer en die wou absoluut live in de studio opnemen. Ik weet nog dat ik dacht: "Waarom zouden we dat doen?". "Wij zijn écht een livegroep!" was zijn antwoord, maar dat waren we - met de bezetting toen - absoluut niet. We speelden wel veel live, maar niemand van ons was een deftige muzikant.
(lacht) Dan neem je iets op als Domino en dan zegt de producer na de laatste noot iets over de intercom: "Het is ontroerend hoe da golle ollemoal gelijk verrapt en vertraagt". Héhé, Roland Verlooven. Dat was geweldig."
Julian: "Grappig dat je voor het nummer De Perfectie effectief de perfectie hebt nagestreefd. Dat is veelzeggend."
Kris: "Dat is toeval. Het is pas daarna dat de tekst geschreven is. Stijn Meuris heeft die geschreven. Ik vind het nog altijd een toffe song. Goed gelukt. Af en toe lukt het dan ook. De eerste keer dat ik dat gevoel had, was met de song Bedrog op de plaat Adrenaline. Dat nummer staat helemaal op de plaat zoals ik het daarvoor in mijn hoofd hoorde. Het is een lange weg die je moet afleggen als producer om te weten: "Welke microfoon moet ik voor dit instrument gebruiken om de klank die ik in mijn hoofd heb om te zetten naar ...". En vanaf toen zijn we daar enkel beter - of voor de gemiddelde mens "erger" - in geworden. Nu gaan we naar de studio en checken we eerst drie dagen de drums: twee à drie verschillende bass drums met drie à vier verschillende microfoons, een stuk of zeven snare drums en de combinaties. Die snare drum met die bass drum: in hetzelfde tempo, met twee verschillende tempo's etc. Vervolgens een tiental seconden opnemen, in ProTools zetten en het ten opzichte van elkaar checken. Om dan te concluderen: "De combinatie van die bass drum met die microfoon, en die snare met die twee microfoons boven en die room ... dàt gaan we gebruiken voor die song!". Dat klinkt belachelijk, maar voor Zij Aan Zij zijn we daar een week mee bezig geweest. Ik vind dat geweldig, want dat heeft heel veel effect. Die plaat klinkt helemaal goed, zoals ze moet klinken. In deze of gene song is de drum helemaal zoals ie moet zijn. Ik zou het niet meer anders willen, tenzij misschien bij een ander project. Afhankelijk van het soort plaat dat je aan het maken bent, kan je nog eenvoudigweg de drums en de microfoons opstellen en dan maar alle songs spelen. Maar dat is toch heel lang geleden."
Julian: "Zou je het ooit zien zitten om je oude nummers te herwerken en opnieuw op plaat uit te brengen, zoals Bruce Springsteen net (in januari 2014, red.) heeft gedaan met zijn album High Hopes? Zou je bijvoorbeeld het tweede Clouseau-album durven herinterpreteren?"
Kris: "Ik zou dat durven, ja. Sommige songs leiden ook al zo lang hun leven dat ze ondertussen een andere identiteit hebben gekregen. Op ons eerste album staat Ik Wil Niet Dat Je Weggaat en de manier waarop dat geprogrammeerd is, tja, daarvan kruip ik onder de tafel. Dat blijft een goed liedje, maar ook de song zelf heeft doorheen de jaren meer gewicht gekregen. Er staat een versie op de 10x10-dvd en dat is Clouseau op zijn best. Hoe Koen dat zingt, grijpt je naar de keel. Als ik dat hoor, denk ik soms: "Zo zou ik dat wel eens willen opnemen". Chris Rea heeft dat ook ooit gedaan met het album New Light Through Old Windows."
Julian: "Mooie titel!"
Kris: "Ja, en daarop heeft hij allemaal songs opnieuw opgenomen. Ik vind het resultaat niet altijd beter dan het origineel, want zijn originele songs zijn wél goed opgenomen. In ons geval zou het idee voor een aantal songs wel kunnen werken. Toegegeven, af en toe breng je een dvd uit en we hebben een paar live albums waarop de liedjes een iets betere versie hebben gekregen. Maar opnieuw in de studio? Ik zou dat nog wel eens durven doen, ja."
Julian: "Een interessant idee. Warner, take notice!"
(Valerie van Warner lacht)
|
|
|
Julian: "Dan nu toch echt de laatste vraag. Het lijkt me niet evident en gemakkelijk om meer dan 25 jaar lang aan de top mee te draaien en relevant te blijven. Ik kan me voorstellen dat je af en toe twijfels en angsten hebt, of dat je wakker schiet en denkt: "Gaat het publiek ons nog wel lusten?". Misschien een ietwat onbeleefde vraag, maar sta me toe: hoe verklaar jij het als songschrijver dat je vier jaar geleden een net-iets-minder-geslaagd nummer als Gek op jou uitbrengt, om dan nu met een meesterwerk als Vliegtuig op de proppen te komen? Hoe kan dat?"
Kris: "Dat is de enige dag tegen de andere. Het is grappig, want ik heb twee maten waarmee ik veel samen schrijf, Marc Vanhie en Stefaan Fernande, en die twee nummers hebben Stefaan en ik samen gecomponeerd. En ik vind Gek Op Jou een heel goed nummer."
Julian: "Echt waar? Ik vind het niet zo geweldig."
Kris: "Nee, maar ik heb er nooit een probleem mee als iemand iets niet goed vindt. Ik weet hoe die song vertrokken is en hoe we die strofe ontwikkeld hebben (neuriet even). Dat was misschien een beetje te simpel, maar het moest ook dienen voor een film (Zot Van A, red.). Het is geschreven in opdracht."
Julian: "Ik dacht dat de deadline te strak was, want muzikaal is het wel goed, maar de tekst ..."
Kris: "Neenee, we hebben de tekst zelfs nog veranderd. We hadden eerst allemaal alternatieven voor "Gek op jou". Het hele refrein was "Gek op jou, gek op jou, gek op jou", soms in een andere taal. Dan hebben we toch wat specialere stukjes als "perte totale" ingestopt. Voor die film - grappig, romantisch én emotioneel - kon dat. Ik was heel tevreden tijdens de première: eerst zie je de volledige film, en tijdens de aftiteling hoor je ons liedje. Dat was perfect, ik was daar heel blij mee. Maar goed, Vliegtuig is inderdaad van een andere orde ..."
Julian: "Groots ..."
Kris: "Dat schrijf je niet elke dag. Een paar maanden geleden vroeg iemand me iets over métier. Genre: "Nu schrijf je toch veel betere nummers!". Waarop ik antwoordde: "Dat denk jij!" Vijfentwintig jaar geleden zat je te prutsen aan een piano of op een gitaar en kreeg je een idee, een creatieve insteek die je tof vond. Daarna begon het werk en maakte je er op een drietal dagen een song van. Vervolgens ging je nog eens drie dagen "demoën" met een oude 6 track die je nog had liggen, om dan de week daarna pas te beseffen dat het liedje eigenlijk niet zo goed is. Voor mij is dàt métier. Ik heb nog altijd evenveel slechte ideeën als vroeger, maar nu smijt ik een slecht idee meteen weg."
Julian: "Nu ben je je eigen criticus geworden."
Kris: "Sowieso, maar dat ben ik ook altijd geweest. Maar twintig of vijfentwintig jaar geleden had ik niet het talent om een slecht idee als dusdanig te herkennen."
Julian: "Nu gaat dat veel sneller."
Kris: "Nu weet ik meteen: "Hier zit niets in". Het gebeurt dat ik een idee heb wanneer ik samen met andere mensen aan het schrijven ben, en dat zij enthousiast zijn en er verder mee willen. Soms lukt dat, maar meestal weet ik het wel als ik het vanaf het eerste moment niet goed vind. Dat is het grote verschil met vroeger. Uiteindelijk verbetert het niveau van de songs die je afwerkt wel een beetje, maar het is echt niet zo dat ik nu beter schrijf dan vroeger. Ik gooi wat slecht is gewoon veel sneller weg. Héhé, dat is de truc!
Om op uw vraag te antwoorden: Vliegtuig is natuurlijk wel een song zoals Vonken & Vuur of ..."
Julian: "One for the ages!"
Kris: "Zoals En Dans. Dat is een song die je ook niet elk jaar schrijft. Eigenlijk is het een mislukt project, weet je. Stefaan en ik waren een weekje samen aan het schrijven en ik zei hem: "Stef, ik wil deze week nog twee dingen doen: een modulatiesong schrijven, en een song met een parlando". Ik wilde graag de parlando in ere herstellen."
Julian: "Een beetje Gainsbourg achterna."
Kris: "Ja! Maar parlando is sowieso om hard van weg te lopen, en parlando in het Nederlands is weglopen in het kwadraat (lacht). Ik dacht: "Daar moeten we iets mee doen!""
Julian: "Zijn er goede parlando's in het Nederlands? Sorry, ik heb u onderbroken ..."
Kris: "In het Nederlands? Ik zou het begot niet weten! Ik heb er nog nooit een gehoord, denk ik."
Julian: "Hoe heet het, Evelientje? "Ze lacht haar tanden bloot" etcetera." (Evelyne van Bert De Coninck, red.)
Kris: "Ja, een beetje! We hebben al wel een halve parlando gehad, in Oh Ja. Dat heeft zo'n intro."
Julian: "Ga nog even verder met jouw verhaal."
Kris: "Maar met Vliegtuig is het écht een parlando. De dag erna zegt Stef: "Ik heb een idee voor die modulatiesong" en hij speelt, of zingt, de eerste zin van Vliegtuig. Daarna moduleert hij dat (neuriet even). Ik denk in mezelf: "Tof, maar er mankeert iets aan". Ik zeg hem dat we het langer moeten maken, dus ik neem mijn gitaar en ik speel zijn experimentje. Ik hoor opeens dat tweede stuk erbij, met een beetje een andere akkoordensuite en dat friste het geheel op. "Dit is tof! Dit gaat lukken! Laat ons dat nu eens proberen te moduleren." We spelen die 16 maten achter elkaar, een volle toon naar omhoog, en dat werkt perfect! We spelen dat nog eens, opnieuw een volle toon naar omhoog en dat werkt ook perfect! We zaten daar allebei met een brede smile, en we doen het nog eens. Nu zitten we al drie tonen hoger dan de initiële toonaard en tegen dat het afloopt, word ik opeens onrustig en zeg ik: "Stefaan! Ik hoor een refrein! Wacht!" En ik zoek wat op mijn gitaar en ik (neuriet refrein). "Godverdoeme!", we waren eigenlijk een beetje kwaad. Maar ik wist het zeker: hier hoort een refrein. Dus hebben we het refrein ontwikkeld, maar wat moet je dan daarna doen? Daar sta je dan met je modulatiesong! Het was eigenlijk een mislukte spielerei die uitmondt in een ongelofelijke song. Toen we "het" hadden, zijn we nog een strofe doorgegaan in dezelfde toonaard en hebben we gemoduleerd voor het eindrefrein met een lange outro. Op dat moment begon het thema te dagen, en dat is super natuurlijk. Vliegtuig is speciaal, omdat de tekst zo goed matcht met de muziek. De structuur is vreemd - en daar hou ik wel van - maar ook de zanger zit aanvankelijk laag, en de tekst is vrij neutraal. Het beschrijft: je kijkt naar de lucht en het vliegtuig vliegt weg. Dan gaat dat naar omhoog en zegt de zanger: "Wij waren vrienden zonder meer, maar nu krijg ik precies wel spijt van dingen die ik niet gezegd heb". Dan gaat het opnieuw naar omhoog en zegt hij dat hij nooit de moed had om ervoor te gaan. Hij wordt alsmaar emotioneler, en die song gaat mee omhoog. Dat is heel speciaal, ik ben er echt superblij mee. Ik ben er heel fier op. Het is goed gelukt."
Julian: "Het is prachtig. Mijn vader is 63 en hij zei: "Dit is gewoon een meesterwerk van Clouseau"."
Kris: "Ow, man! Doe hem veel groeten en dank hem hartelijk."
Julian: "Bedankt voor uw tijd ..."
Kris: "Geen probleem."
Julian: "... en hopelijk tot een volgende."
Kris: "Graag!"
Julian: "Dank u, Kris Wauters."
Kris: "Super!"
Kris: "Dat is de enige dag tegen de andere. Het is grappig, want ik heb twee maten waarmee ik veel samen schrijf, Marc Vanhie en Stefaan Fernande, en die twee nummers hebben Stefaan en ik samen gecomponeerd. En ik vind Gek Op Jou een heel goed nummer."
Julian: "Echt waar? Ik vind het niet zo geweldig."
Kris: "Nee, maar ik heb er nooit een probleem mee als iemand iets niet goed vindt. Ik weet hoe die song vertrokken is en hoe we die strofe ontwikkeld hebben (neuriet even). Dat was misschien een beetje te simpel, maar het moest ook dienen voor een film (Zot Van A, red.). Het is geschreven in opdracht."
Julian: "Ik dacht dat de deadline te strak was, want muzikaal is het wel goed, maar de tekst ..."
Kris: "Neenee, we hebben de tekst zelfs nog veranderd. We hadden eerst allemaal alternatieven voor "Gek op jou". Het hele refrein was "Gek op jou, gek op jou, gek op jou", soms in een andere taal. Dan hebben we toch wat specialere stukjes als "perte totale" ingestopt. Voor die film - grappig, romantisch én emotioneel - kon dat. Ik was heel tevreden tijdens de première: eerst zie je de volledige film, en tijdens de aftiteling hoor je ons liedje. Dat was perfect, ik was daar heel blij mee. Maar goed, Vliegtuig is inderdaad van een andere orde ..."
Julian: "Groots ..."
Kris: "Dat schrijf je niet elke dag. Een paar maanden geleden vroeg iemand me iets over métier. Genre: "Nu schrijf je toch veel betere nummers!". Waarop ik antwoordde: "Dat denk jij!" Vijfentwintig jaar geleden zat je te prutsen aan een piano of op een gitaar en kreeg je een idee, een creatieve insteek die je tof vond. Daarna begon het werk en maakte je er op een drietal dagen een song van. Vervolgens ging je nog eens drie dagen "demoën" met een oude 6 track die je nog had liggen, om dan de week daarna pas te beseffen dat het liedje eigenlijk niet zo goed is. Voor mij is dàt métier. Ik heb nog altijd evenveel slechte ideeën als vroeger, maar nu smijt ik een slecht idee meteen weg."
Julian: "Nu ben je je eigen criticus geworden."
Kris: "Sowieso, maar dat ben ik ook altijd geweest. Maar twintig of vijfentwintig jaar geleden had ik niet het talent om een slecht idee als dusdanig te herkennen."
Julian: "Nu gaat dat veel sneller."
Kris: "Nu weet ik meteen: "Hier zit niets in". Het gebeurt dat ik een idee heb wanneer ik samen met andere mensen aan het schrijven ben, en dat zij enthousiast zijn en er verder mee willen. Soms lukt dat, maar meestal weet ik het wel als ik het vanaf het eerste moment niet goed vind. Dat is het grote verschil met vroeger. Uiteindelijk verbetert het niveau van de songs die je afwerkt wel een beetje, maar het is echt niet zo dat ik nu beter schrijf dan vroeger. Ik gooi wat slecht is gewoon veel sneller weg. Héhé, dat is de truc!
Om op uw vraag te antwoorden: Vliegtuig is natuurlijk wel een song zoals Vonken & Vuur of ..."
Julian: "One for the ages!"
Kris: "Zoals En Dans. Dat is een song die je ook niet elk jaar schrijft. Eigenlijk is het een mislukt project, weet je. Stefaan en ik waren een weekje samen aan het schrijven en ik zei hem: "Stef, ik wil deze week nog twee dingen doen: een modulatiesong schrijven, en een song met een parlando". Ik wilde graag de parlando in ere herstellen."
Julian: "Een beetje Gainsbourg achterna."
Kris: "Ja! Maar parlando is sowieso om hard van weg te lopen, en parlando in het Nederlands is weglopen in het kwadraat (lacht). Ik dacht: "Daar moeten we iets mee doen!""
Julian: "Zijn er goede parlando's in het Nederlands? Sorry, ik heb u onderbroken ..."
Kris: "In het Nederlands? Ik zou het begot niet weten! Ik heb er nog nooit een gehoord, denk ik."
Julian: "Hoe heet het, Evelientje? "Ze lacht haar tanden bloot" etcetera." (Evelyne van Bert De Coninck, red.)
Kris: "Ja, een beetje! We hebben al wel een halve parlando gehad, in Oh Ja. Dat heeft zo'n intro."
Julian: "Ga nog even verder met jouw verhaal."
Kris: "Maar met Vliegtuig is het écht een parlando. De dag erna zegt Stef: "Ik heb een idee voor die modulatiesong" en hij speelt, of zingt, de eerste zin van Vliegtuig. Daarna moduleert hij dat (neuriet even). Ik denk in mezelf: "Tof, maar er mankeert iets aan". Ik zeg hem dat we het langer moeten maken, dus ik neem mijn gitaar en ik speel zijn experimentje. Ik hoor opeens dat tweede stuk erbij, met een beetje een andere akkoordensuite en dat friste het geheel op. "Dit is tof! Dit gaat lukken! Laat ons dat nu eens proberen te moduleren." We spelen die 16 maten achter elkaar, een volle toon naar omhoog, en dat werkt perfect! We spelen dat nog eens, opnieuw een volle toon naar omhoog en dat werkt ook perfect! We zaten daar allebei met een brede smile, en we doen het nog eens. Nu zitten we al drie tonen hoger dan de initiële toonaard en tegen dat het afloopt, word ik opeens onrustig en zeg ik: "Stefaan! Ik hoor een refrein! Wacht!" En ik zoek wat op mijn gitaar en ik (neuriet refrein). "Godverdoeme!", we waren eigenlijk een beetje kwaad. Maar ik wist het zeker: hier hoort een refrein. Dus hebben we het refrein ontwikkeld, maar wat moet je dan daarna doen? Daar sta je dan met je modulatiesong! Het was eigenlijk een mislukte spielerei die uitmondt in een ongelofelijke song. Toen we "het" hadden, zijn we nog een strofe doorgegaan in dezelfde toonaard en hebben we gemoduleerd voor het eindrefrein met een lange outro. Op dat moment begon het thema te dagen, en dat is super natuurlijk. Vliegtuig is speciaal, omdat de tekst zo goed matcht met de muziek. De structuur is vreemd - en daar hou ik wel van - maar ook de zanger zit aanvankelijk laag, en de tekst is vrij neutraal. Het beschrijft: je kijkt naar de lucht en het vliegtuig vliegt weg. Dan gaat dat naar omhoog en zegt de zanger: "Wij waren vrienden zonder meer, maar nu krijg ik precies wel spijt van dingen die ik niet gezegd heb". Dan gaat het opnieuw naar omhoog en zegt hij dat hij nooit de moed had om ervoor te gaan. Hij wordt alsmaar emotioneler, en die song gaat mee omhoog. Dat is heel speciaal, ik ben er echt superblij mee. Ik ben er heel fier op. Het is goed gelukt."
Julian: "Het is prachtig. Mijn vader is 63 en hij zei: "Dit is gewoon een meesterwerk van Clouseau"."
Kris: "Ow, man! Doe hem veel groeten en dank hem hartelijk."
Julian: "Bedankt voor uw tijd ..."
Kris: "Geen probleem."
Julian: "... en hopelijk tot een volgende."
Kris: "Graag!"
Julian: "Dank u, Kris Wauters."
Kris: "Super!"