CD release Party • 5 april 2015 • Charlatan Gent
|
Binnen enkele dagen wordt de nieuwe langspeler van onze legendarische rockband Irish Coffee officieel op de markt gebracht en weer is het het kwaliteitslabel Starman Records die zich hierover ontfermd. We hebben hem al enkele dagen voor de officiële release ontvangen, en wat wij ervan vonden lees je uiteraard in onze CD Reviews-rubriek.
45 jaar geleden startte Irish Coffee een carriére in Aalst en liet van zich horen met de single “Masterpiece/The Show”. Kort daarna volgde een album dat uitgroeide tot een der meest gezochte collector-items ter wereld. Zelfs tot in het verre Japan en de USA staat deze vinylrelease nog steeds op de lijst van vele grote verzamelaars. Niemand had ooit van de band gehoord en het merendeel van de muziekliefhebbers die toen met het kranige ‘The Show/Masterpiece’ geconfronteerd werden, gingen er steevast vanuit dat het hier een nieuwe Britse of Amerikaanse band betrof. Zo zie je maar hoe geweldig hun sound begin jaren zeventig wel klonk. Rockmuziek, met krachtige psychedelische invloeden, uit Vlaanderen, niemand had het hen voor gedaan! Hun eerste titelloze worp verscheen in 1971 en dit werd meteen de start voor vele verzamelaars want wie de dag van vandaag een (vinyl)exemplaar van dit hebbeding in handen krijg, en laat het er nog eentje zijn in uitstekende kwaliteit, die heeft een fortuin in handen. Wie nu de digitale versie (uitgebracht in een maximum oplage van 1500 stuks in 1992) van dit album heeft krijgt er zeven extra tracks bij die je eigenlijk als fan van het eerste uur zou moeten hebben. En geloof me, deze extra nummers zijn zeker van even hoogwaardige kwaliteit als de nummers op het vinyl. Tussen deze release in ’71 en 1974 verschenen enkele singeltjes. Nu met een vierman formatie: William Souffreau (vocals, gitaar), Franky Cooreman (bas), Kris Van Der Cammen (drums) en Stany Van Veer (keys) begint deze illustere rockband aan een nieuw hoofdstuk in hun turbulente levenswandel. ‘When The Owl Cries’, hun nieuwste worp, werd vandaag voorgesteld en rond kwart over tienen begon de band met een set van indrukwekkende nummers. Op de website van Charlatan stond helaas dat het concert in het café zélf ging plaatsvinden, daarom had ik me beperkt om maar een toestel en één lens mee te brengen. Helaas was het anders en werd alles vanuit een ondertussen volgelopen zaal gepresenteerd. |
Met ‘Rock On’, meteen ook de opener van hun nieuwe boreling, werd de trend voor het feestje meteen gezet. Nog nummers van het nieuwe album volgden elkaar op aan een moordend tempo: ‘Gotta Keep Moving’, ‘When The Owl Cries’, waren hier enkele leuke voorbeelden van en uit hun ‘Revisited’ uit 2013 kregen we o.m. ‘Bad Boy’ en ‘Gimme Me A Sign’ geserveerd. Dat Jean Van Der Schueren (lead gitarist uit de originele Irish Coffee line-up) er nu niet meer bij is, was echt geen probleem voor William die nu ook de gitaaruitstapjes op prachtige versies van o.m. ‘Sick And Tired’ en ‘I Hate War’ uit ‘When The Owl Cries’ voor zijn rekening nam. Geen gemis dus. Zelfs met het nog immer tijdloze ‘The Show’ had de nieuwe line-up het niet moeilijk. Je moet er wel even blijven bij stilstaan dat het nummer reeds 44 jaar oud is en de rest van de band nog vrij jonge kerels zijn. Well done, guys!!
Dat deze nieuwe line-up ook oog heeft voor enkele singles uit hun verre verleden werd hier op prachtige manier waargemaakt met een denderende versie van ‘Down Down Down’, (1973) de A-kant van deze single en daarvoor mochten we reeds proeven van een knappe interpretatie van de B-kant ‘I’m Alive’. Uiteraard mocht hun meesterwerkje ‘Masterpiece’ niet op het appél ontbreken en ook hier klonk het alsof we deze song net voor het eerst in 1971 hoorden. Irish Coffee, een band met kwaliteit in zijn rangen en met een zanger wiens stem nog steeds niets aan perfectie heeft ingeboet, dat is zeer zeker maar helaas door de grote media dood gezwegen. Hopelijk komt er nu een kentering in de zaak Irish Coffee want als er nu echt één band is die dat verdient… Toch nog een opmerking aan de mensen van de belichting. Net als twee jaar terug, en toen waren ze maar met zijn drieën, zagen we helaas vandaag weer niets of bitter weinig van drummer Kris en keyboardman Stany. Is het nu echt zo moeilijk om eens voor een wat betere verlichting te zorgen. Dit is toch jullie taak, niet? Heren organisators, het wordt kennelijk een gewoonte dat we deze opmerking maken maar als je op zoek bent naar een sterke band die daarbij nog een grote diversiteit aan de dag weet leggen, en op geen enkel moment weet te vervelen, dan kom je toch maar tot één slotsom: Irish Coffee, at your service… |