ITV CLOUSEAU

‘Een hogesnelheidstrein die voorbijraast en propvol surrealistische beelden zit.’

‘Jonge wolven’, de nieuwe plaat van Clouseau, herbergt een arsenaal aan prima popnummers. Op de lauweren rusten is niet aan de heren besteed. En waarom ook, wanneer de ze vitaler en rockender dan ooit klinken. ‘Jonge wolven’ is het laatste muzikale cadeau dat de verwende luisteraar van de betreurde Stefaan Fernande zal krijgen, en andermaal een bewijs van de enorme leegte die hij professioneel én persoonlijk achterlaat.
We nemen plaats in de plantentuin van de VRT, alwaar uw dienaar een foto van een oude affiche laat zien, die hij backstage had zien hangen in de academie van Mortsel. Koen en Kris Wauters kijken geamuseerd.

Photo credit: ©Damon De Backer

Photo credit: ©Damon De Backer

Julian De Backer: ‘Herinneren jullie je deze affiche nog?’

Koen Wauters: ‘Neen.’ (lacht)

Kris Wauters: ’25 september 1993?’

Julian: ‘Die dag werd ik negen jaar. Het was toen volop ‘Jurassic Park’-mania, en ik had allemaal dinosaurussen gekregen. Maar doet jullie optreden van toen een belletje rinkelen?’

Kris: ‘Zeker en vast! Ik weet dat ik toen Pitti Polak heb zien optreden, omdat wij erna moesten spelen. The Wolfbanes en The Scabs heb ik ook nog gezien, maar daarna was ik weg. Zotte affiche, en ook zot dat ik niet ben gebleven om naar Nick Cave and the Bad Seeds te kijken. Misschien hadden we ’s avonds nog elders een optreden, dat kan ook. Twee optredens op één avond was toen geen uitzondering.’

Julian: ‘‘Jonge Wolven’ is alweer een prima plaat. Niets op aan te merken. Jullie hebben heel wat albums met een titeltrack – ‘Oker’, ‘Adrenaline’, ‘En dans’, ‘Vanbinnen’ etc. ‘Jonge Wolven’ is echter geen nummer. Vanwaar die titel, dan?’

Koen: ‘We hebben zeker wel gezocht naar iets dat de lading kon dekken. Maar we vonden niets. Tot we na een optreden van het podium stapten, en iemand zei: ‘Ik zie geen vijftigplussers. Zoveel energie!’ Waarop Kris antwoordde: ‘Ja, wij zijn jonge honden, hé’. Op dat moment waren we al even aan het zoeken naar een naam voor de plaat. Bij ‘Jonge honden’ twijfelde ik nog, maar over ‘Jonge wolven’ was iedereen instant happy. Het beschrijft perfect ons gevoel wanneer we met muziek bezig zijn. Nog altijd, ook al is het ons zoveelste album.’

Julian: ‘De plaat was dus al zo goed als klaar, toen jullie nog steeds op zoek waren naar een titel?’

Kris: ‘Ja, en dan moet je weten dat we er deze keer vroeger bij waren dan anders. Meestal beginnen we aan een titel te denken in de week voor de master naar de drukker moet (Koen lacht). We vonden niets dat de ziel van de plaat samenvatte. Uiteindelijk is het een titel geworden die meer ‘ons’ omschrijft wanneer we met muziek bezig zijn, maar die achteraf bekeken toch ook heel goed bij de plaat past. Ook tijdens het schrijven en opnemen voelden we een ‘sense of urgency’, een enthousiasme zoals bij onze eerste platen. Goesting. Drive. Heel tof om te voelen.’

Julian: ‘Superfijne hoes, ook. Helemaal niet Clouseau-esque. Was dat een idee van jullie, of van de grafische ontwerper?’

Koen: ‘Ons idee was om géén foto van onszelf te gebruiken.’

Kris: ‘We wilden graag iets grafisch. De cover is gemaakt door een Duitse gast die ‘one line drawings’ maakt. Aan de hand van een foto van ons, is alles in één beweging getekend.’

Julian: ‘Het past perfect bij ‘Jonge wolven’. Het ziet er frisser uit dan …’

Koen: ‘Het ziet er frisser uit dan wij, haha!’

Julian: ‘‘Het ziet er frisser uit dan OOIT’ wilde ik zeggen.’

Kris: ‘Dáárom staat er geen foto van ons op. Op onze leeftijd doe je dat beter niet meer, en doe je beter iets grafisch. Dat is heel normaal.’

Julian: ‘Ik denk luidop, maar: is het de eerste keer dat er géén foto van jullie op de hoes staat?’

Kris: ‘Nee, bij ‘En dans’ waren het de mannekes, een schilderij van Marcel Vanthilt.’

Julian: ‘Juist, hoe kon ik dat vergeten. ‘Alles wat we samen doen, doen we zoveel beter. Samen staan we sterker dan alleen.’ klinkt het in het nummer ‘Alles wat we samen doen’. Dat lijkt me eigenlijk de perfecte opsomming van jullie relatie als broers.’

Koen: ‘Dat is attent en lief.’

Kris: ‘Nog niet zo over nagedacht, maar inderdaad.’

Julian: ‘Jullie doen nu al meer dan vijfendertig jaar alles samen …’

Kris: ‘Niet alles hé!’ (lacht)

Koen: ‘Maar Clouseau wel, inderdaad. In lockdownmodus, met alleen maar een knuffelcontact, heb ik soms gedacht: ‘Goh, als we nog eens allemaal samen iets mogen doen …’ Maar het is zeker niet zo dat alles dat je samen doet automatisch veel beter is. Ik doe ook graag dingen alleen. Maar we werken zeker versterkend en aanvullend voor elkaar. Ook op dit album.’

Julian: ‘De vorige plaat, ‘Tweesprong’, klonk hongerig, hier hoor ik vooral veel liefde, speelplezier en goesting.’

Kris: ‘Ik ben blij dat dat gelukt is, want dat was effectief onze bedoeling. Er zit heel veel hart in de plaat. Onze manager Johan zei dat ook, en toen had hij amper de basics (drum, bas, gitaar) gehoord in opnamestudio ICP in Brussel. ‘Ik hoor heel veel hart en heel veel fun’, zei hij. En toen waren we nog maar nét begonnen. Dat deed me veel plezier. Je kiest songs op gevoel; je vraagt je af welke songs het meeste losmaken op verschillende manieren en om verscheidene redenen. Als het resultaat dan ook zo binnenkomt bij de mensen, dan is dat uitstekend.’

Julian: ‘In ‘Nu gaat het gebeuren’ zit een heel stevige gitaarsolo …’

Kris: ‘Niet alleen in dat nummer.’

Julian: ‘Kwatongen die beweren dat jullie niet kunnen rocken, hebben bij deze ongelijk.’

Kris: ‘Alle eer en glorie voor Tom Lodewijckx, een fantastische muzikant. Op de hele plaat spelen alleen maar fantastische muzikanten. We hebben alweer het geluk gehad om met zoveel talenten te mogen werken. Het is ook een heel organische plaat, er staan geen geprogrammeerde beats of synth sounds uit de computer op. Het is allemaal heel echt. Ook qua attitude! Er is inderdaad, zoals je zegt, speelplezier. Ik kan met zoveel geluk luisteren naar ‘Nu gaat het gebeuren’. De mooiste illustratie daarvan is die gitaarsolo. Die is ontstaan tijdens de repetities, een week voor de opnames. We speelden de song een aantal keren, om hier en daar details aan te passen. Tijdens de repetitie beluisterden we het demootje, en had ik een akkoordenschema bij voor iedereen. Ik stelde voor om het nummer eens door te spelen, om te zien waar we zouden landen. ‘Nu gaat het gebeuren’ is natuurlijk het type nummer dat een muzikant graag speelt, omdat het groovet. Het slotakkoord valt, en onze drummer Marc Bonne herbegint gewoon. Puur uit plezier. Toen dacht ik nog dat er tijdens live-optredens nog een dikke gitaarsolo bovenop zou kunnen, maar op datzelfde moment besefte ik: die gitaarsolo kan ook gewoon op de plaat. Dat is niet zo evident, dus wilde ik het vooral doen.’

Julian: ‘Het klinkt atypisch Clouseau, maar het werkt wel. Je zei ooit dat een ‘dubstep Clouseauplaat’ niet zou klinken, maar een hardrock Clouseauplaat zou wél kunnen.’

Kris: ‘Het blijft popmuziek, maar het kan er heel stevig aan toegaan. Wij zeggen altijd: vanaf Koen het zingt, is het Clouseau. Daar zit een grond van waarheid in.’

Koen: ‘Maar in de reprise zing ik niet, en toch is het nog altijd Clouseau hoor.’

Kris: ‘Ik ben alleszins heel tevreden over de song én over de meerdere gitaarsolo’s op de plaat.’

Julian: ‘Ook ‘Zij is mijn waarheid’ is wat dat betreft speciaal. Het begint als ZZ Top, er is een symfonische brug, en een rockende coda inclusief trompetten. Het lijkt me ook jullie langste nummer ooit. Het is bijna iets van Sparks of Queen. Wow!’

Kris: ‘6:56, net geen zeven minuten. Ik wilde al heel lang eens een song met verschillende delen schrijven. Toen ik vijftien jaar was, was een song van vijf of zes minuten de norm. ‘Mr. Blue Sky’, ‘Eloise’, ik vond dat altijd super. Nu is het eindelijk gelukt. We hadden voor de ganse plaat vooropgesteld dat er geen afbakeningen waren. We moesten ons niet inhouden, qua productie noch qua songwriting. Volledige vrijheid.’

Koen: ‘Kris zou daar ver in gaan. Die zou dat ook als single uitbrengen.’

Julian: ‘Oh, zeker doen.’

Kris: ‘Ik wou dat als eerste single uitbrengen, maar zij daar (wijst naar achter) wou dat niet. (richt zich naar het opnametoestel) JOLIEN DE GREEF VAN WARNER WOU DAT NIET OP SINGLE.’

Julian: ‘Hadden jullie geen clausule in jullie contract, die stelt dat jullie de finale singlekeuze hebben?’

Kris: ‘Dat is nog altijd zo, maar als iedereen rondom je begint te zeggen dat dergelijk lang nummer nooit op de radio gedraaid gaat worden ... Ik heb echt mijn best gedaan, Julian, echt waar.’

Julian: ‘Nochtans, ‘Vliegtuig’ was ook geen evidente eerste single. Maar het was wél de eerste single van het album uit 2013.’

Koen: ‘Jaja, maar nu heb je een nummer dat langer is dan vier minuten, en mensen vragen naar een ‘radio edit’.’

Julian: ‘Ik vind dat jullie je na vijfendertig jaar niet meer zouden moeten verantwoorden. ‘Hier is de nieuwe Clouseau’. Duurt die tien minuten? Prima, tien minuten dan.’

Kris: ‘Helaas werkt het zo niet.’

Koen: ‘Ze gaan dat nummer wel eens draaien. Eén keer.’

Julian: ‘Het gaat wel een favoriet van de fans worden. De fans gaan ernaar snakken.’

Koen: ‘Dan ga ik even af. Pintje drinken, toiletbezoek, op het gemak. Mannen, salut!’

Kris: ‘Nee, maar het was wel tof om de song te maken en om er helemaal op los te gaan. Op het einde zijn er hoorns, blazers en violen. Bij zo’n song moet je ook over the top gaan, tot de gong aan het einde toe als knipoog naar onze vrienden van Queen. Tja, vroeger was dat zo. Dat is nog voor uwen tijd, Keuneke.’ (lacht)

Koen: ‘Toch niet veel voor mijnen tijd.’

Julian: ‘Het nummer ‘Het einde is nabij’ is vintage Clouseau: een humoristische tekst waarin Koen naar zichzelf verwijst als ‘meneer Wauters’. Een beetje zelfbewust, zoals ‘ze hield niet van Clouseau’ (‘Domino’) of ‘Clouseau ligt languit op de planken’ (‘Louise’). Bovendien is het ook het laatste nummer op de plaat, dus het einde is letterlijk nabij. Dat kan geen toeval zijn.’

Kris: ‘Dat nummer moest inderdaad op het einde van de plaat.’

Koen: ‘Het zou zeker ook het laatste nummer van een concert kunnen worden. Het is ook gewoon een plezant nummer, bijna een hogesnelheidstrein die voorbijraast en propvol fucked-up surrealistische beelden zit.’

Kris: ‘Ik vind het schoon om Koen te horen zingen: ‘De weerman lacht verliefd naar mij’.’

Julian: ‘Ik ben blij dat je het graag zingt, Koen, want meestal ben je niet zo’n fan van humoristische nummers. ‘Ik had het paaltje niet gezien’, daar gruwel jij van.’

Kris: ‘Ja, maar dat is anders. ‘Ik had het paaltje niet gezien’ is tongue-in-cheek, wat heel moeilijk is om vocaal over te brengen. Ik snap heel goed dat je als zanger in de studio niet graag iets om te lachen zingt.’

Koen: ‘Live valt dat iets beter. Maar ‘Het einde is nabij’ is ontstaan in lockdownmodus, wanneer we stilaan met ons hoofd tegen de muur begonnen te kloppen. Ik heb toen een paar onnozele zinnen genoteerd, en doorgestuurd naar de rest.’

Kris: ‘Wij kregen toen berichten met: ‘Ik heb niet gedronken, maar ik ben het zat’. Oké, dan (lacht).’

Koen: ‘Zij zijn daar vervolgens op verdergegaan, met nog andere surrealistische zinnen.’

Julian: ‘De tekst had van Jan Savenberg kunnen zijn.’

Kris: ‘Ja, die zou dat soort dingen ook kunnen schrijven. Maar het is grotendeels Stefaan Fernande die loos is gegaan.’

Koen: ‘Maar ik vind het leuk omdat het nummer volgt op ‘Storm’, ‘Over’ en ‘Het laatste dat ik doe’. Het is echt een kopstoot. BANG!’

Kris: ‘Go out with a bang.’

Koen: ‘Dat is plezant. Een beetje ontkrachten, ook. Tegen het publiek zeggen: het kan heavy zijn, maar het kan ook plezant zijn.’

Julian: ‘In het nummer ‘Vage herinnering’ zit de zin ‘Telkens ik iets van Mahler hoor’, wat knipoogt naar ‘Ze hield niet van Clouseau, wel van Mozart en zo’. Nu hebben jullie dus al twee Oostenrijkse componisten in een nummer vermeld. Full circle na vijfendertig jaar.’

Kris: ‘Inderdaad. Het is niet mijn favoriete componist, maar het paste wel heel mooi in de tekst. We hebben er ook het fijne woord ‘luchtviool’ laten insluipen, naar analogie met de luchtgitaar. Vind ik heel leuk. ‘Telkens ik iets van Rachmaninov hoor’ paste niet in het metrum.’

Julian: ‘Durven jullie zelf wel eens naar klassieke muziek luisteren?’

Kris: ‘Ja, thuis doe ik dat regelmatig. Heerlijk. Het is rijk en zo verschillend. Het is de popmuziek van die tijd.’

Koen: ‘Sommige, hé.’

Kris: ‘Bach heeft bijna een sacrale kwaliteit, met zijn briljante stukken. Rachmaninov is mijn favoriet, omdat ik probeer een beetje piano te spelen. Hoe krijg je het überhaupt gespeeld? In de thema’s hoor je het doorwrochte Russische hart, dat er toen blijkbaar ook al was. Ik vind het fascinerend, maar ik ben geen kenner. Als je constant met je hoofd in de popmuziek zit, kan ik genieten van helende symfonische klanken op een zondagochtend.’

Julian: ‘We spraken elkaar de laatste keer in november 2019, bij de release van de plaat ‘Tweesprong’. Daarop stonden de songs ‘Wereld die nooit vergaat’ én ‘Zuurstof’. In het licht van wat er nadien in de wereld gebeurd is, zijn dat profetische nummers gebleken.’

Kris: ‘En nu hebben we ‘Het einde is nabij’ geschreven! Zo’n zaken weet je natuurlijk niet op voorhand. Gelukkig gelden die nummers ook zonder lockdown of oorlog. Maar de situatie was de voorbije twee jaar veel schrijnender dan we hadden kunnen vermoeden.’

Julian: ‘Mijn tijd is bijna op. Ik ga nog wat retrovragen stellen. Weten jullie nog dat jullie in 1994 hebben meegewerkt aan het album ‘Hurrah For Belgium’, dat verscheen naar aanleiding van het wereldkampioenschap voetbal in Amerika?’

Kris: ‘Zeker, met het nummer ‘Nummer 10’.’

Julian: ‘Waarom was dat als ‘Koen & Kris Wauters’ en niet als ‘Clouseau’?’

Koen: ‘Bob was er toen toch nog bij, in 1994?’

Kris: ‘Nee.’

Julian: ‘In 1995, voor ‘Oker’, was ie er nog wel bij.’

Koen: ‘Bob kent geen kloten van voetbal, misschien was dat de reden.’

Kris: ‘Dat zou kunnen. Ik weet het niet meer. Geen idee.’

Julian: ‘Nadien heb je nog iets met voetbal gedaan, Kris. Je hebt ‘Allez allez allez’ voor Sergio geschreven.’

Kris: ‘Ja, met Marc Vanhie, inderdaad. Sergio had ons gevraagd om een voetballiedje te schrijven. Ik schrijf niet zo vaak in opdracht. Het eerste liedje dat ik in de lockdown heb geschreven, was een kinderliedje genaamd ‘Koekjes bakken’. De eerste zin luidt: ‘Koekjes bakken dat is fijn, omdat koekjes lekker zijn’. Een heel tof kinderliedje dat je niét meer uit je hoofd krijgt. Dirk Miers van DESTUDIO was bezig met kindermuziek, en had me gevraagd of ik geen zin had om eentje voor hem te schrijven. Af en toe vragen ze me iets, maar laat me toch maar vooral voor Clouseau schrijven. Dat is avontuurlijk genoeg.’

Julian: ‘Waarom staat er geen Engelstalige ‘Domino’ op ‘Close Encounters’, toch één van jullie ijkpunten?’

Koen: ‘Ik zou het niet weten.’

Kris: ‘Het is een goede vraag, want we hebben effectief de hitsongs van onze eerste twee platen vertaald of laten verlaten. Maar ‘Domino’ zat daar niet bij.’

Koen: ‘We keken toen meer naar Jan Savenberg voor een vertaling, want hij heeft ook de Engelse versie van ‘Daar gaat ze’ geschreven. Wellicht was hij toen niet geïnspireerd genoeg om ook ‘Domino’ te vertalen.’

Kris: ‘Misschien was het te moeilijk om in het Engels dezelfde soort impact te bereiken? Dat was met ‘Daar gaat ze’ ook al moeilijk, al vind ik die vertaling nog redelijk goed gelukt.’

Julian: ‘‘Close Encounters’ is een mooi nummer, maar het heeft bijlange niet het effect van ‘Daar gaat ze’. Tekstueel is het te doorsnee, al klinkt dat negatiever dan ik het bedoel. Ik heb op weg naar dit interview nog eens de plaat ‘Close Encounters’ beluisterd, en ze verdient toch meer liefde.’

Kris: ‘Het is een goede plaat, maar ze klinkt mij iets te perfect.’

Julian: ‘Maar ‘In Every Small Town’ is ook een goede plaat en die klinkt ook Amerikaans perfect. Maten en gewichten.’

Kris: ‘Ik vind ‘Jonge wolven’ beter.’

Koen: ‘Dat is waar.’

Kris: ‘Ik bedoel dat niet als promotalk hé.’

Koen: ‘Overduidelijk promotalk.’ (lacht)

Kris: ‘Qua sound en energie en hoe ze binnenkomt.’

Julian: ‘Waarom staat het nummer ‘Hilda’ op geen enkele plaat? Want dat was een single.’

Kris: ‘Ik denk dat het nummer tussen twee albums is verschenen. We hebben dat ook apart opgenomen.’

Julian: ‘Hebben jullie weet van Annes, Dominos en Louises die naar jullie songs vernoemd zijn?’

Koen: ‘Op dit moment heb ik een ‘Louise’ in mijn team van The Voice van Vlaanderen, en die is naar ons nummer vernoemd.’

Kris: ‘Is dat waar? Dat vind ik super!’

Koen: ‘Ik pak die gewoon mee hé. Die gaat direct naar de liveshows (lacht).’

Julian: ‘Nog leuker zou zijn dat ze dan ook het nummer ‘Louise’ zingt.’

Koen: ‘Stel je voor. Nee, ze is niet dat soort zangeres. Nu, het gebeurt zelden. Het zijn ondertussen ook oude namen.’

Kris: ‘Wie wil er zijn kind ook ‘Domino’ dopen?’

Julian: ‘Er was ooit een Britse huurmoordenares die Domino heette. Haar verhaal is zelfs verfilmd met Keira Knightley in de hoofdrol.’

Kris: ‘Ja, in het Engels oké, maar in Vlaanderen?’

Koen: ‘We hebben het meegemaakt in Bornem. We traden op in het kader van ‘Clouseau 30’. Ik heb toen nog lachend gezegd: ‘Wie noemt er zijn kind nu ‘Domino’?’ Er ging toen een vinger in de lucht, en dat bleek de moeder van Domino. En Domino zat ernaast.’

Kris: ‘Echt waar.’

Koen: ‘Dat is de enige Domino die ik ken.’

Julian: ‘Vijfendertig jaar Clouseau, en opnieuw een relevante plaat gemaakt. Stoppen is nog niet nodig.’

Kris: ‘Dat is zeker niet de bedoeling. We zijn met Jolien aan het onderhandelen of we nog altijd radiopromo om zeven uur ’s ochtends moeten doen.’

Julian: ‘Jolien moest vandaag ook om vijf uur opstaan, dus ook een moment stilte voor haar.’

Jolien: ‘Met veel liefde.’

Julian: ‘Ik heb nog vijftien vragen, dus graag tot een volgende. Heren, opnieuw veel dank voor jullie tijd en geduld.’

INTERVIEW WITH...