JOHN GARCIA
John Garcia • 12 november 2014 • TRIX Antwerpen
John Garcia is een werkbeest. Er waait tumbleweed in zijn ziel rond dat de hele tijd Kyuss, Sloburn, Unida, Hermano,…-nummers zit te neuriën. Garcia kijkt graag nostalgisch terug. Zo kan hij de legende die Kyuss was, delen met iedereen. Daarom zoekt hij steeds naar nieuw materiaal, nieuwe projecten of samenwerkingen, en als hij die vindt, neemt hij de ‘420’ richting fans. Zo hebben we in 2010 hoopvol uitgekeken naar ‘Garcia Plays Kyuss’ waarmee hij de Gentse Club Midi plat speelde. Jaren hadden we gewacht om die Kyuss-parels nog eens live te horen. In 2011 laat Garcia ‘Kyuss Lives’ los, met de intentie de Kyuss-Legacy live te brengen. Zo zien we hem dat jaar 2x, uitverkochte namiddag en avondsessies in de AB en op de Lokerse Feesten met de blootvoetse-bass-icoon Scott Reeder. In 2012 passeren ze Graspop en ondertussen draait een rechtzaak over de rechten van het gebruik van de originele groepsnaam ‘Kyuss’ op volle toeren. Anno 2013 releasen de heren een eerste volwaardige langspeler ‘Peace’ sinds 1995. Niet onder de gewilde naam Kyuss, maar Vista Chino. Maanden toeren ze met een mix van dat laatste wapenfeit en oude Kyuss-nummers. In 2014 zien we Garcia terug op Graspop verschijnen, deze keer met het opnieuw leven ingeblazen Unida. Kort erna brengt Garcia een solo-plaat uit en beloofd een Europese passage met een setlist die aangevuld wordt met Kyuss en Sloburn nummers. De plaat zelf lijkt me een gemiste kans. In plaats van een andere JG, krijgen we een gebeten vervormde Garcia te horen. Sterke stem, doch de nummers zelf zijn mediocre rocksongs die een ‘been there done that’ gevoel geven. Niemand weet of begrijpt waarom er niet een tweede Vista Chino plaat gemaakt werd ipv een gemiddeld solowerk. John blijft niet bij de pakken zitten en wil vooruit op zijn manier, geen compromissen, zo lijkt het. En daar moet je respect voor hebben.
Twee opwarmers vandaag. Het Nederlandse Komatsu uit Eindhoven Rockcity hebben we vorig jaar op het Rock en Roll-feest van het jaar Speedfest, weten imponeren. Slagkracht, energie en tonnen goesting. Samen met John Garcia brachten ze toen een verhitte cover van Sloburns ‘July‘, vanavond staat die echter niet op hun setlist. Neen, die eer is aan John himself! Het is niet makkelijk een beest neer te zetten als het publiek rustig binnen sijpelt. Maar Komatsu doet wat het moet doen, een kolos van riffs uitspuwen. Zo krijgen we ‘A New Low’, ‘Hail To The King’ en ‘Blackwater’, 3 vet beukende nummers. Maar ook nieuw werk: ‘WTF’. De stem van leadzanger lijkt wel een steenvergruizer. Enig minpuntje, het geluid miste punch, stond aan de stillere kant.
Tweede voorprogramma is Steak. Fuzz-people uit Londen. Enkele weken voordien stonden de heren ook al eens in de uitverkochte Trix-club tijdens Desert-Fest, en het moet hun goed gedaan hebben, bijna mijmerend blikt de frontman erop terug. Zin hebben ze er wel in, maar halverwege de set vraag ik me af waar die fuzz dan wel steekt. Ze komt er niet helemaal uit. De gitarist Reece lijkt me meer bezig te zijn met zijn attitude en de zang is na drie nummers stilaan langdradig. Tekstueel verbeeldend sterk die Kippa, maar de zangerige langdradige aanpak gaat vervelen. De bassist Cam, lijkt een man die zich niet bezig houdt met uiterlijkheden, zijn loodzware klinkende basgitaar mist een snaar en er lijkt wel een heel gat geslagen in de body. Overtuigen doen ze niet, maar passen wel mooi mee in het rijtje ‘klinkt als…’.
22u00, Mike Pygmie (You KnoW Who, basgitaar), Greg Saenz (You KnoW Who, drum) en Ehren Groban (gitaar), drie woestijnvrienden van John sluipen het podium op en zetten ‘Caterpillars March’ (Kyuss) in. Kyuss live horen zonder een origineel lid op het podium lijkt plots een coverband, maar kom, niet te streng zijn. Wanneer Garcia het podium tijdens de feedback opwandelt, springt de helft van de zaal bijna op tafel. Publiek is al content en hij moet er nog aan beginnen! De rustig kabbelende groove van ‘Rolling Stoned’ wordt ingezet terwijl Mr. Garcia recht de spots inkijkt. Wanneer daarna de tonen van ‘One Inch Man’ hoorbaar worden, is het een eerste keer alle kelen open, zalig moment! Hierna volgen drie nieuwe nummers: ‘My Mind’, ‘5000 Miles’ en ‘The Boulevard’. Bij het inzetten van ‘Gloria Lewis’ lijkt de drummer me net iets te hard op de vellen te slaan, een gezapiger meppen had ik persoonlijk beter gevonden, maar kom! RnR! Bij de nieuwe nummers lijkt de band beter ingespeeld. Zo klinkt ‘Flower’ schitterend. Maar dan klinken de tonen van ‘El Rodeo’ en de zaal rukt zich los van de grond. Garcia geniet en probeert bij momenten contact te leggen met het publiek. In vorige projecten is hij nooit echt spraakzaam geweest op de podia, maar nu moet hij wel, solo betekent: Alle eyes on me! Maar hij is niet te verlegen om dat toe te geven. Er circuleert op het web een mooie akoestische live-versie van ‘Argleben’, vanavond is het echter plugged in. Nogmaals, RnR! Next Up, Een dampende versie van ‘July’ (Sloburn). Het moet toegegeven dat de setlist tijdens het optreden gaandeweg werd aangepast en er wat geschrapt werd, zo kregen we ‘Pilot The Dune’(Sloburn) en ‘Demon Cleaner’ (Kyuss) spijtig genoeg niet te horen. Wel nog een nieuwe song ‘Saddleback’, gevolgd door ‘800’ (Kyuss) en ‘All These Walls/ Cactus Jumper, een oud Sloburn-nummer dat herwerkt op de nieuwe plaat staat. Het dak eraf, kelen kapot en de officiële set is een feit. Wanneer Garcia en zijn Rolling Stoners terug het podium van de Trix Club bestijgen, wordt onze Belgische trots Bruno Fevery (Kyuss Lives/Vista Chino) aangekondigd. Hij zal de twee bisnummers meespelen. ‘Supa Scoopa and the Mighty Scoop’ (Kyuss) knalt uit de speakers en wanneer het destructieve ‘Green Machine’ uithaalt, wordt de Trix Club andermaal getest op stabiliteit. Wat een energie alweer! Eindconclusie, laat Garcia nog maar lekker veel Legacy-tours mijmeren, maar liefst een volgende met Vista Chino!
Report: Peter Snijder – Photo’s Dirk Wouters ©
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024