KLOOT PER W INTERVIEW - DEEL 2
In deel twee van ons interview met Kloot Per W graven we dieper naar zijn beweegredenen. Wanneer brengt hij een nieuw project uit, en waarom? Gaat er veel denkwerk aan vooraf? En wat heeft Jan Hautekiet eigenlijk voor hem betekend?
Julian : "U hebt vorig jaar 10 nieuwe projecten (platen, cassettes etc.) uitgebracht. Dat is bijzonder actief. Hoe kiest u wat/wanneer? Wat heeft altijd prioriteit?"
Kloot: "Een deel van die projecten zijn zaken die al bestonden. Heruitgaven, breed genomen. Ik ben bijvoorbeeld erg blij met de elpee 'Playback With A Switch' op een gespecialiseerd label voor minimal wave. Ik ben echter geen minimal wave: ik maak songs, teksten en ik speel gitaar. Maar ik ben wél een pionier op het gebied van platenfirma's buiten schot zetten, en zo mijn product rechtstreeks naar de luisteraar of naar de winkel te brengen. Daarom is het ook op dat kleine label kunnen verschijnen. Ze hadden twee verzamelingen van Belgische muziek op cassette, en ik stond er niet tussen. "Ik was den eerste op cassette en ik doe niet mee", zei ik. Dat is zoals over Britse popmuziek spreken, en The Beatles vergeten. Een cassette opnieuw op cassette uitbrengen in het jaar dat het medium vijftig jaar bestond, vond ik nieuwswaardig.
De single met Dirk Swartenbroekx als Chop Chicks hebben we heel snel opgenomen. We zijn allemaal drukbezette mensen met weinig tijd, dus het moest “hit and run” gebeuren. Opgenomen in het repetitielokaal, gemixt in Dirks studio ..."
Julian: "Een goedkope productie?"
Kloot: "Ja. Enfin, goedkoop. Iets krijgt pas zijn prijs, omdat mensen er geld voor vragen."
Julian: "Ik kan me voorstellen dat Dirk Swartenbroekx per uur geen goedkope man is."
Kloot: "Nee, maar voor vrienden is hij goedkoper."
Julian: "Welke kritische luisteraar krijgt als eerste een nieuw Kloot-project te horen?"
Kloot: "Ik ben nu aan project 11 bezig, maar de werkzaamheden gaan relatief traag. Ik wil iets doen met Mauro Pawlowski."
Julian: "Ook een heel veelzijdige man."
Kloot: "De man van Starman Records - Felix Huybrechts - zei dat we elkaar eens moesten ontmoeten. We hadden al eens gemaild, en we hadden samengewerkt via mail aan een John Lennon-tribute, maar we hadden elkaar nog nooit gezien. Ik vond die Lennon-ervaring toen heel correct. Mauro komt zijn afspraken na. Heel tof, want wie is Kloot Per W ten opzichte van Mauro Pawlowski in de wereld van vandaag? Ik was verbaasd dat hij zoveel over mij wist. Ik vertelde hem dat ik een hele stapel onafgewerkte nummers had. Hij zei me: "Stuur me alles op wat je hebt!" Ik protesteerde door te zeggen dat "alles" duizenden zaken betrof. Nee, ik overdrijf. Honderden dingen. Hij vond dat prima, dus heb ik vier maanden lang alles doorgestuurd. Nu zitten we in het stadium dat we afspreken wat we exact gaan doen, en in welke hoedanigheid. Wordt hij medemuzikant? Producer? Ik heb hem gezegd dat ik ook steeds bereid ben om op zijn platen mee te spelen. Felix noemde ons "dezelfde persoon, andere generatie"."
Julian: "Was u daarom ook aanwezig in februari 2014 op het optreden van Hitsville Drunks in DE Studio in Antwerpen?"
Kloot: "Onder andere."
Julian: "Vond u het goed?"
Kloot: "Ja, ik vond het goed. Vooral dankzij de binnenpretjes. Toen de plaat op de radio werd gepresenteerd, hoorde ik de presentatoren zeggen: "Het is een plaat met songs. Powerpop. Eagles." Er werden namen genoemd, maar ik hoorde nergens Eagles. Ik hoorde Hall & Oates, John Lennon etcetera. Ik was daarom bijzonder blij toen Mauro zelf een nummer aankondigde met: "Dit nummer is meer Hall & Oates dan Hall & Oates zelf" of "Dit heeft lang naast een nummer van John Lennon gelegen".
Julian: "Ik herhaal mijn vraag: welke kritische luisteraar krijgt als eerste een nieuw Kloot-project te horen?"
Kloot: "Mijn vrouw, maar ik vertrouw haar niet altijd. Ze is superstreng. Ik ben enthousiast tijdens het creëren. Anders werk ik het niet af."
Julian: "Durft u iets aanpassen na waardevolle kritiek?"
Kloot: "Een deel van die projecten zijn zaken die al bestonden. Heruitgaven, breed genomen. Ik ben bijvoorbeeld erg blij met de elpee 'Playback With A Switch' op een gespecialiseerd label voor minimal wave. Ik ben echter geen minimal wave: ik maak songs, teksten en ik speel gitaar. Maar ik ben wél een pionier op het gebied van platenfirma's buiten schot zetten, en zo mijn product rechtstreeks naar de luisteraar of naar de winkel te brengen. Daarom is het ook op dat kleine label kunnen verschijnen. Ze hadden twee verzamelingen van Belgische muziek op cassette, en ik stond er niet tussen. "Ik was den eerste op cassette en ik doe niet mee", zei ik. Dat is zoals over Britse popmuziek spreken, en The Beatles vergeten. Een cassette opnieuw op cassette uitbrengen in het jaar dat het medium vijftig jaar bestond, vond ik nieuwswaardig.
De single met Dirk Swartenbroekx als Chop Chicks hebben we heel snel opgenomen. We zijn allemaal drukbezette mensen met weinig tijd, dus het moest “hit and run” gebeuren. Opgenomen in het repetitielokaal, gemixt in Dirks studio ..."
Julian: "Een goedkope productie?"
Kloot: "Ja. Enfin, goedkoop. Iets krijgt pas zijn prijs, omdat mensen er geld voor vragen."
Julian: "Ik kan me voorstellen dat Dirk Swartenbroekx per uur geen goedkope man is."
Kloot: "Nee, maar voor vrienden is hij goedkoper."
Julian: "Welke kritische luisteraar krijgt als eerste een nieuw Kloot-project te horen?"
Kloot: "Ik ben nu aan project 11 bezig, maar de werkzaamheden gaan relatief traag. Ik wil iets doen met Mauro Pawlowski."
Julian: "Ook een heel veelzijdige man."
Kloot: "De man van Starman Records - Felix Huybrechts - zei dat we elkaar eens moesten ontmoeten. We hadden al eens gemaild, en we hadden samengewerkt via mail aan een John Lennon-tribute, maar we hadden elkaar nog nooit gezien. Ik vond die Lennon-ervaring toen heel correct. Mauro komt zijn afspraken na. Heel tof, want wie is Kloot Per W ten opzichte van Mauro Pawlowski in de wereld van vandaag? Ik was verbaasd dat hij zoveel over mij wist. Ik vertelde hem dat ik een hele stapel onafgewerkte nummers had. Hij zei me: "Stuur me alles op wat je hebt!" Ik protesteerde door te zeggen dat "alles" duizenden zaken betrof. Nee, ik overdrijf. Honderden dingen. Hij vond dat prima, dus heb ik vier maanden lang alles doorgestuurd. Nu zitten we in het stadium dat we afspreken wat we exact gaan doen, en in welke hoedanigheid. Wordt hij medemuzikant? Producer? Ik heb hem gezegd dat ik ook steeds bereid ben om op zijn platen mee te spelen. Felix noemde ons "dezelfde persoon, andere generatie"."
Julian: "Was u daarom ook aanwezig in februari 2014 op het optreden van Hitsville Drunks in DE Studio in Antwerpen?"
Kloot: "Onder andere."
Julian: "Vond u het goed?"
Kloot: "Ja, ik vond het goed. Vooral dankzij de binnenpretjes. Toen de plaat op de radio werd gepresenteerd, hoorde ik de presentatoren zeggen: "Het is een plaat met songs. Powerpop. Eagles." Er werden namen genoemd, maar ik hoorde nergens Eagles. Ik hoorde Hall & Oates, John Lennon etcetera. Ik was daarom bijzonder blij toen Mauro zelf een nummer aankondigde met: "Dit nummer is meer Hall & Oates dan Hall & Oates zelf" of "Dit heeft lang naast een nummer van John Lennon gelegen".
Julian: "Ik herhaal mijn vraag: welke kritische luisteraar krijgt als eerste een nieuw Kloot-project te horen?"
Kloot: "Mijn vrouw, maar ik vertrouw haar niet altijd. Ze is superstreng. Ik ben enthousiast tijdens het creëren. Anders werk ik het niet af."
Julian: "Durft u iets aanpassen na waardevolle kritiek?"
|
|
|
Kloot: "Ik stel mezelf dagelijks honderden vragen. Als ik tien producties maak, waarvan er geen een de radio haal, dan denk ik: "Oei. Is er iets mis met mij?" Toen Patrick Riguelle mijn nummer 'In Mijn Kop' ontving, was hij er heel enthousiast over. Dat stemde me gelukkig. Maar ik heb hem expliciet gevraagd of het goed genoeg was om ermee in de studio te gaan. "Je moet je zin doen" was zijn antwoord. Hij heeft altijd zijn zin gedaan. Ik ook, maar soms wil ik wel eens luisteren naar wat andere mensen zeggen. Uiteenlopende meningen kunnen doordacht of net niet zijn. Dat zie je ook op het internet: mensen die discuteren over een plaat die ze niet hebben gehoord, of een concert dat ze gemist hebben. Zo zit de mens in elkaar. Geef de mens een podium, en hij denkt dat hij belangrijk is."
Julian: "Op YouTube staat een jam van jou getiteld 'A little Arabic Tuning DADAAD', zonder verdere uitleg. Kan je daar iets meer over vertellen?"
Kloot: "Dat is mijn gitaar, gestemd in een open tuning. Wat je dan ook speelt, het zal automatisch Arabisch klinken. Waarom ik dat doe? Gewoon, omdat ik dat leuk vind. Ik probeer iets humoristisch te doen. Ik had de behoefte om te proberen hoe snel ik een filmpje op YouTube kon zetten."
Julian: "Het nummer 'Nice Shape' van jouw groep Chop Chicks is bijzonder hard. Jaag je daarmee niemand de gordijnen in? En durf je nog harder te gaan?"
Kloot: "Maar zo hard is dat niet! Ik vind dat een heel commercieel nummer."
Julian: "Ik ben maar een eenvoudige popjongen."
Kloot: "Ja, maar ik hou van harde, intense muziek. Chop Chicks is spontaan, zonder bullshit. Iedereen heeft evenveel inbreng. Het is een leuke samenwerking, waar we zeker een vervolg aan zullen breien. Het verschil tussen drie maanden met een producer aan een nummer werken, of een song op een uurtje op te nemen en te mixen is ... klein. De meeste mensen die muziek beluisteren, luisteren naar de stem. Die horen niet wat een keyboard doet. Die weten niet dat reggae is wat het is, omdat een instrument af en toe iets weglaat."
Julian: "Ik weet dat inderdaad niet."
Kloot: "Reggae is zoals Nederlandse kaas. Daar zitten gaten in. Niet elke maat wordt volgespeeld. Elk genre heeft zijn specifieke opbouw en kleur. Als ik mensen leer gitaarspelen, zeg ik altijd: "Je hebt twee handen. De akkoorden die je met je ene hand neemt, blijven in alle genres hetzelfde. De andere hand, die het ritme aangeeft, maakt het verschil. Snap je dat een beetje?"
Julian: "Euh, ja."
Kloot: "Jij speelt geen instrument?"
Julian: "Helaas. Een van de vele zaken waarover ik me schaam. Ik ben een leek, dus ik vroeg me af: hoe heb je die distortion op het Chop Chicks-nummer 'Oh My' verkregen? Is dat gewoon te dicht bij de microfoon opnemen?"
Kloot: "Dat is opgenomen in het repetitielokaal. Vermits we geen bassist hebben, staan de gitaarversterkers iets meer op ‘bass’ afgesteld en proberen we de bassen te halen uit de drumgeluiden. Alles trilt met elkaar mee, en dat helpt mee aan de ruwe harde sound. De mixing is volledig aan Dirk toe te schrijven. Hij heeft dat alleen, in zijn studio, gedaan. Zo werk ik heel graag.
Nu, soms is het tof om iets te laten rijpen. 'In Mijn Kop' heeft dertig jaar in mijn kop gezeten voor ik de beslissing heb genomen om het nummer op te nemen."
Julian: "Ik had nog nooit van de groep Sandie Trash gehoord - en dat zegt wellicht meer over mij dan over de groep - maar: hoe ben je ermee begonnen?"
Kloot: "Ik heb altijd een link gehad met de Franstalige gemeenschap. Mijn groep Polyphonic Size heeft heel wat aanzien in de Franstalige muziekwereld, tot zelfs in Canada toe. Wij werden beschouwd als Fransen, net zoals Jacques Brel, omdat we bij Virgin Records Frankrijk onder contract stonden. Mijn naam circuleert in het muzieklandschap van Classic21 enzovoort."
Julian: "Noemen ze jou daar dan Kloet?"
Kloot: "Nee, Claude. In de periode van De Lama's mocht ik het komen uitleggen op (toen) Radio21 in het Nederlands. Polyphonic Size heeft een vrij hoog cultgehalte. In Duitsland is er zelfs recent nog een vijfdelige vinylverzamelbox verschenen. Enfin, je vroeg naar Sandie Trash. Dat is een Franse band uit Bordeaux. Via Facebook hadden ze, naar aanleiding van een eenmalige reünie van Polyphonic Size, contact opgenomen met mij. "Zou jij eventueel wat gitaar kunnen spelen op onze volgende single?" Ondertussen heb ik al meegespeeld op een volledige elpee en een dubbele 10". De voorbije maanden hebben we een nieuw album opgenomen, maar ik heb die mensen nog nooit gezien. Elke dag converseren wij via het internet. Er zijn al plannen geweest om elkaar te ontmoeten, maar Tervuren-Bordeaux is niet de meest ideale route. Ik ga niet even naar daar rijden om "bonjour!" te zeggen."
Julian: "Je zou in Duinkerke kunnen afspreken."
Kloot: "Ja, maar dat is voor hen ook niet het midden! Parijs is een goed idee, maar daar zijn zij ook vreemden. Op 4 september 2014 staat er een concert gepland in Parijs, waar ik solo ga spelen - en zij stukken uit de vorige albums. Zij beschouwen mij nu als een volwaardig groepslid."
Julian: "Op YouTube staat een jam van jou getiteld 'A little Arabic Tuning DADAAD', zonder verdere uitleg. Kan je daar iets meer over vertellen?"
Kloot: "Dat is mijn gitaar, gestemd in een open tuning. Wat je dan ook speelt, het zal automatisch Arabisch klinken. Waarom ik dat doe? Gewoon, omdat ik dat leuk vind. Ik probeer iets humoristisch te doen. Ik had de behoefte om te proberen hoe snel ik een filmpje op YouTube kon zetten."
Julian: "Het nummer 'Nice Shape' van jouw groep Chop Chicks is bijzonder hard. Jaag je daarmee niemand de gordijnen in? En durf je nog harder te gaan?"
Kloot: "Maar zo hard is dat niet! Ik vind dat een heel commercieel nummer."
Julian: "Ik ben maar een eenvoudige popjongen."
Kloot: "Ja, maar ik hou van harde, intense muziek. Chop Chicks is spontaan, zonder bullshit. Iedereen heeft evenveel inbreng. Het is een leuke samenwerking, waar we zeker een vervolg aan zullen breien. Het verschil tussen drie maanden met een producer aan een nummer werken, of een song op een uurtje op te nemen en te mixen is ... klein. De meeste mensen die muziek beluisteren, luisteren naar de stem. Die horen niet wat een keyboard doet. Die weten niet dat reggae is wat het is, omdat een instrument af en toe iets weglaat."
Julian: "Ik weet dat inderdaad niet."
Kloot: "Reggae is zoals Nederlandse kaas. Daar zitten gaten in. Niet elke maat wordt volgespeeld. Elk genre heeft zijn specifieke opbouw en kleur. Als ik mensen leer gitaarspelen, zeg ik altijd: "Je hebt twee handen. De akkoorden die je met je ene hand neemt, blijven in alle genres hetzelfde. De andere hand, die het ritme aangeeft, maakt het verschil. Snap je dat een beetje?"
Julian: "Euh, ja."
Kloot: "Jij speelt geen instrument?"
Julian: "Helaas. Een van de vele zaken waarover ik me schaam. Ik ben een leek, dus ik vroeg me af: hoe heb je die distortion op het Chop Chicks-nummer 'Oh My' verkregen? Is dat gewoon te dicht bij de microfoon opnemen?"
Kloot: "Dat is opgenomen in het repetitielokaal. Vermits we geen bassist hebben, staan de gitaarversterkers iets meer op ‘bass’ afgesteld en proberen we de bassen te halen uit de drumgeluiden. Alles trilt met elkaar mee, en dat helpt mee aan de ruwe harde sound. De mixing is volledig aan Dirk toe te schrijven. Hij heeft dat alleen, in zijn studio, gedaan. Zo werk ik heel graag.
Nu, soms is het tof om iets te laten rijpen. 'In Mijn Kop' heeft dertig jaar in mijn kop gezeten voor ik de beslissing heb genomen om het nummer op te nemen."
Julian: "Ik had nog nooit van de groep Sandie Trash gehoord - en dat zegt wellicht meer over mij dan over de groep - maar: hoe ben je ermee begonnen?"
Kloot: "Ik heb altijd een link gehad met de Franstalige gemeenschap. Mijn groep Polyphonic Size heeft heel wat aanzien in de Franstalige muziekwereld, tot zelfs in Canada toe. Wij werden beschouwd als Fransen, net zoals Jacques Brel, omdat we bij Virgin Records Frankrijk onder contract stonden. Mijn naam circuleert in het muzieklandschap van Classic21 enzovoort."
Julian: "Noemen ze jou daar dan Kloet?"
Kloot: "Nee, Claude. In de periode van De Lama's mocht ik het komen uitleggen op (toen) Radio21 in het Nederlands. Polyphonic Size heeft een vrij hoog cultgehalte. In Duitsland is er zelfs recent nog een vijfdelige vinylverzamelbox verschenen. Enfin, je vroeg naar Sandie Trash. Dat is een Franse band uit Bordeaux. Via Facebook hadden ze, naar aanleiding van een eenmalige reünie van Polyphonic Size, contact opgenomen met mij. "Zou jij eventueel wat gitaar kunnen spelen op onze volgende single?" Ondertussen heb ik al meegespeeld op een volledige elpee en een dubbele 10". De voorbije maanden hebben we een nieuw album opgenomen, maar ik heb die mensen nog nooit gezien. Elke dag converseren wij via het internet. Er zijn al plannen geweest om elkaar te ontmoeten, maar Tervuren-Bordeaux is niet de meest ideale route. Ik ga niet even naar daar rijden om "bonjour!" te zeggen."
Julian: "Je zou in Duinkerke kunnen afspreken."
Kloot: "Ja, maar dat is voor hen ook niet het midden! Parijs is een goed idee, maar daar zijn zij ook vreemden. Op 4 september 2014 staat er een concert gepland in Parijs, waar ik solo ga spelen - en zij stukken uit de vorige albums. Zij beschouwen mij nu als een volwaardig groepslid."
|
|
|
Julian: "Mooi!"
Kloot: "Maar Sandie Trash is totaal onbekend in België.
Julian: "Het basloopje van hun cover van 'Je Suis Fier De Ne Rien Faire' (oorspronkelijk van Les Olivensteins) lijkt een beetje op het Peter Gunn Theme van Henry Mancini, vind je niet?"
Kloot: "Ah ja, nu je het zegt. Ik denk niet dat ik bas speel op dat nummer."
Julian: "En Customs heeft het ook geleend voor 'Rex' ..."
Kloot: "Ja, Customs speelt bewust 80's hé. Goede groep."
Julian: "Ze hebben ook te weinig succes, helaas."
Kloot: "Ik hoor ze toch regelmatig op de radio?"
Julian: "Enkel met 'Rex' of 'Justine' ..."
Kloot: "En 'The Politics of Love'?"
Julian: "'Harlequins of Love', inderdaad. Maar dat is ook al drie jaar oud. Hun nieuwe album is volledig genegeerd."
Kloot: "Ik zou al content zijn als ze een nummer van mij van drie jaar geleden draaiden!"
Julian: "Haha! The Employees worden nog vaak gespeeld. En Lavvi Ebbel recent nog bij Marcel Vanthilt in "Hotel M" ..."
Kloot: "Ja, maar dat is eenmalig en relatief. Je bent altijd zo goed als je laatste optreden. Patrick Riguelle heeft me verteld dat er audits gedaan worden. Tekenaar Kim Duchateau is een vriend van mij. Hij kreeg vorige week een telefoontje met de boodschap dat hij niet meer voor De Morgen moet tekenen. Hij is zijn job kwijt. Alles verandert, alles krimpt in. Bitcoins? Second Life? Ik snap het niet!"
Julian: "Even tussendoor: de beste cartoon van Kim Duchateau is zonder twijfel die van een vader die tegen zijn bange kind zegt: "Monster onder jouw bed? Weet je wel hoe lang papa heeft moeten werken voor dat "monster onder jouw bed"?!" En op datzelfde moment zie je ook nog wat klauwen en tanden onder het bed uitsteken! Zo geweldig! Grandioos grappig! Met zo'n grappen verdient Duchateau het om wereldberoemd te zijn. De gein werkt in alle talen."
Kloot: "Kim en ik hebben veel raakvlakken. Hij is ook erg muzikaal: hij maakt elpees, vinyl, een radioprogramma. Hij is een grote fan van The Residents, absurde muziek en The Bonzo Dog Band. Ik hou ook van muziek waar iets speciaal in en mee gebeurt. Kim is jonger dan ik, maar is ook beïnvloed door de new wave. Hij heeft twaalf deadlines per week met zijn tekeningen. Je moet er maar aan denken. Wij komen heel goed overeen, ook op grafisch gebied. Ik ben een enorme Robert Crumb-fan, en hij ook. Mijn idool, mijn superster, is Marc Sleen. En die van hem ook! Ik vind hem de enige die nog in de oude stijl van Suske en Wiske en Nero tekent. Zijn onderwerpen zijn anders, maar ..."
Julian: "In een Kim-concept als 'De Bloopermachine' herken je het absurdisme van Sleen ..."
Kloot: "Ja, absoluut! Ik heb twee jaar geleden een dag mogen doorbrengen met Marc Sleen. Het is mijn grootste invloed. Niet Warhol, niet kubisme, maar: Marc Sleen. Hij is erin geslaagd een stripverhaal voor volwassenen aan kinderen te kunnen verkopen. Ik ben met open armen ontvangen bij Sleen. Hij heeft drie gastenboeken, met een hiërarchie. Wie bij hem komt, moet in een boek tekenen. Boek 3 is gereserveerd voor Franquin, Hergé en alle andere iconen. Ik mocht in boek 3 tekenen! Wow, wat een eer!"
Julian: "Mijn favoriete Vlaamse striptekenaar was Pom."
Kloot: "Van Bert Bibber? Hmm, nee, dat was niets voor mij. Voor mij moet alles kloppen. Het moet ook goed getekend zijn."
Julian: "Weinigen kunnen nochtans tippen aan de auto's van Pom. De eerste Nero-albums waren toch een beetje slordig getekend?"
Kloot: "Ik vind de eerste Nero's SUPERGOED getekend. Ze hebben mij enorm geïnspireerd. Die slordigheid, die punk, die rock -n-roll! Fantastisch!"
Julian: "Jan Hautekiet vertelde in HUMO dat jullie als jochies samen 'Venus' van Shocking Blue coverden. Wist je toen al dat het nummer stiekem gepikt was van The Big Three en hun Banjo Song?"
Kloot: "Nee, dat wist ik toen net. Ik heb dat via YouTube ontdekt. Robbie van Leeuwen geeft het vandaag ook toe dat het plagiaat is. Jan Hautekiet kwam in het vijfde studiejaar in mijn klas. Hij was toen al heel groot, en ik was de kleinste van de klas. Toch klikte het enorm. Ons eerste punt van overeenkomst was The Beatles. Ik speelde toen nog geen instrument, maar ik was al wel heel veel met muziek bezig. Mijn allereerste groepje was met Jan Hautekiet op school. Toen speelden wij inderdaad 'Venus'. De eerste twee, gemakkelijke akkoorden. Jan heeft klassieke piano gestudeerd, en ik heb hem via een omweg kennis laten maken met pop- en rockmuziek."
Julian: "Hij zegt dat hij "muzikaal ontmaagd" is door jou ..."
Kloot: "Ja, inderdaad. We zijn nog altijd heel dikke vrienden.”
Julian: "Jouw groep 'The Misters' heette in 1975 eerst 'The Kids'. Hebben 'The Kids' van Ludo Mariman nadien toestemming aan jou moeten vragen voor hun groepsnaam?"
Kloot: "Nee, het is nog anders gelopen: wij dachten dat 'The Kids' al bestond, dus hebben we onze groepsnaam veranderd naar 'The Boys'. Maar die bestond ook al, dat was een Engelse groep. We hebben hun nummer 'First Time' nog gecoverd. Van 'The Kids' naar 'The Boys' was 'The Misters' de volgende logische stap ..."
Julian: "Ken je het prachtige nummer 'Les Boys' van Dire Straits?"
Kloot: "Nee."
Julian: "Luckas Vander Taelen vindt Dire Straits helemaal niet goed."
Kloot: "Ik ook niet."
Julian: "Ik vind ze heel goed, maar het moet kunnen dat u ze niet kan pruimen. Laatste vraag: bij de heruitgave van 'Music For Girls' op cassette op Starman Records zat een uniek stukje artwork van jou. Er waren 100 exemplaren, dus kreeg iedereen dan 1 uniek stuk? Kon je bij wijze van spreken vijf cassettes kopen en vijf andere werkjes van jou hebben?"
Kloot: "Het waren inderdaad 100 unieke stukken! Ik had de oorspronkelijke master nog, opgenomen met vier cassetterecorders. Zo kon ik drie kopieën maken op een uur tijd. Elke dag kopieerde ik mijn eigen cassette, die ik verstuurde met de post naar geïnteresseerde kopers. Zo heb ik er toch 5 à 600 kunnen slijten. Felix Huybrechts wilde de verjaardag van de cassette vieren met een heruitgave van mijn ambitieuze kunstwerk. Toen ik de master beluisterde, hoorde ik opeens het indrukken van een taperecorder. Wat bleek? Ik had een stuk repetitie van The Employees overgenomen op mijn master! Ik had dus een deel van mijn eigen werk niet meer. Het laatste nummer was onherroepelijk weg. Ik ben beginnen zoeken in mijn briefwisseling naar wie destijds een cassette had gekocht. Ik heb Bob Drieghe (nu van platenwinkel Vynilla in Gent, toen een jonge knaap) gebeld en gevraagd of hij zijn exemplaar nog had. Gelukkig wel. Toen ik het nummer voor de eerste keer in dertig jaar hoorde, kreeg ik een zeer nostalgische blast from the past. Felix heeft het laten masteren, et voilà!"
Julian: "Bedankt, opnieuw, voor uw tijd."
Kloot: "Maar Sandie Trash is totaal onbekend in België.
Julian: "Het basloopje van hun cover van 'Je Suis Fier De Ne Rien Faire' (oorspronkelijk van Les Olivensteins) lijkt een beetje op het Peter Gunn Theme van Henry Mancini, vind je niet?"
Kloot: "Ah ja, nu je het zegt. Ik denk niet dat ik bas speel op dat nummer."
Julian: "En Customs heeft het ook geleend voor 'Rex' ..."
Kloot: "Ja, Customs speelt bewust 80's hé. Goede groep."
Julian: "Ze hebben ook te weinig succes, helaas."
Kloot: "Ik hoor ze toch regelmatig op de radio?"
Julian: "Enkel met 'Rex' of 'Justine' ..."
Kloot: "En 'The Politics of Love'?"
Julian: "'Harlequins of Love', inderdaad. Maar dat is ook al drie jaar oud. Hun nieuwe album is volledig genegeerd."
Kloot: "Ik zou al content zijn als ze een nummer van mij van drie jaar geleden draaiden!"
Julian: "Haha! The Employees worden nog vaak gespeeld. En Lavvi Ebbel recent nog bij Marcel Vanthilt in "Hotel M" ..."
Kloot: "Ja, maar dat is eenmalig en relatief. Je bent altijd zo goed als je laatste optreden. Patrick Riguelle heeft me verteld dat er audits gedaan worden. Tekenaar Kim Duchateau is een vriend van mij. Hij kreeg vorige week een telefoontje met de boodschap dat hij niet meer voor De Morgen moet tekenen. Hij is zijn job kwijt. Alles verandert, alles krimpt in. Bitcoins? Second Life? Ik snap het niet!"
Julian: "Even tussendoor: de beste cartoon van Kim Duchateau is zonder twijfel die van een vader die tegen zijn bange kind zegt: "Monster onder jouw bed? Weet je wel hoe lang papa heeft moeten werken voor dat "monster onder jouw bed"?!" En op datzelfde moment zie je ook nog wat klauwen en tanden onder het bed uitsteken! Zo geweldig! Grandioos grappig! Met zo'n grappen verdient Duchateau het om wereldberoemd te zijn. De gein werkt in alle talen."
Kloot: "Kim en ik hebben veel raakvlakken. Hij is ook erg muzikaal: hij maakt elpees, vinyl, een radioprogramma. Hij is een grote fan van The Residents, absurde muziek en The Bonzo Dog Band. Ik hou ook van muziek waar iets speciaal in en mee gebeurt. Kim is jonger dan ik, maar is ook beïnvloed door de new wave. Hij heeft twaalf deadlines per week met zijn tekeningen. Je moet er maar aan denken. Wij komen heel goed overeen, ook op grafisch gebied. Ik ben een enorme Robert Crumb-fan, en hij ook. Mijn idool, mijn superster, is Marc Sleen. En die van hem ook! Ik vind hem de enige die nog in de oude stijl van Suske en Wiske en Nero tekent. Zijn onderwerpen zijn anders, maar ..."
Julian: "In een Kim-concept als 'De Bloopermachine' herken je het absurdisme van Sleen ..."
Kloot: "Ja, absoluut! Ik heb twee jaar geleden een dag mogen doorbrengen met Marc Sleen. Het is mijn grootste invloed. Niet Warhol, niet kubisme, maar: Marc Sleen. Hij is erin geslaagd een stripverhaal voor volwassenen aan kinderen te kunnen verkopen. Ik ben met open armen ontvangen bij Sleen. Hij heeft drie gastenboeken, met een hiërarchie. Wie bij hem komt, moet in een boek tekenen. Boek 3 is gereserveerd voor Franquin, Hergé en alle andere iconen. Ik mocht in boek 3 tekenen! Wow, wat een eer!"
Julian: "Mijn favoriete Vlaamse striptekenaar was Pom."
Kloot: "Van Bert Bibber? Hmm, nee, dat was niets voor mij. Voor mij moet alles kloppen. Het moet ook goed getekend zijn."
Julian: "Weinigen kunnen nochtans tippen aan de auto's van Pom. De eerste Nero-albums waren toch een beetje slordig getekend?"
Kloot: "Ik vind de eerste Nero's SUPERGOED getekend. Ze hebben mij enorm geïnspireerd. Die slordigheid, die punk, die rock -n-roll! Fantastisch!"
Julian: "Jan Hautekiet vertelde in HUMO dat jullie als jochies samen 'Venus' van Shocking Blue coverden. Wist je toen al dat het nummer stiekem gepikt was van The Big Three en hun Banjo Song?"
Kloot: "Nee, dat wist ik toen net. Ik heb dat via YouTube ontdekt. Robbie van Leeuwen geeft het vandaag ook toe dat het plagiaat is. Jan Hautekiet kwam in het vijfde studiejaar in mijn klas. Hij was toen al heel groot, en ik was de kleinste van de klas. Toch klikte het enorm. Ons eerste punt van overeenkomst was The Beatles. Ik speelde toen nog geen instrument, maar ik was al wel heel veel met muziek bezig. Mijn allereerste groepje was met Jan Hautekiet op school. Toen speelden wij inderdaad 'Venus'. De eerste twee, gemakkelijke akkoorden. Jan heeft klassieke piano gestudeerd, en ik heb hem via een omweg kennis laten maken met pop- en rockmuziek."
Julian: "Hij zegt dat hij "muzikaal ontmaagd" is door jou ..."
Kloot: "Ja, inderdaad. We zijn nog altijd heel dikke vrienden.”
Julian: "Jouw groep 'The Misters' heette in 1975 eerst 'The Kids'. Hebben 'The Kids' van Ludo Mariman nadien toestemming aan jou moeten vragen voor hun groepsnaam?"
Kloot: "Nee, het is nog anders gelopen: wij dachten dat 'The Kids' al bestond, dus hebben we onze groepsnaam veranderd naar 'The Boys'. Maar die bestond ook al, dat was een Engelse groep. We hebben hun nummer 'First Time' nog gecoverd. Van 'The Kids' naar 'The Boys' was 'The Misters' de volgende logische stap ..."
Julian: "Ken je het prachtige nummer 'Les Boys' van Dire Straits?"
Kloot: "Nee."
Julian: "Luckas Vander Taelen vindt Dire Straits helemaal niet goed."
Kloot: "Ik ook niet."
Julian: "Ik vind ze heel goed, maar het moet kunnen dat u ze niet kan pruimen. Laatste vraag: bij de heruitgave van 'Music For Girls' op cassette op Starman Records zat een uniek stukje artwork van jou. Er waren 100 exemplaren, dus kreeg iedereen dan 1 uniek stuk? Kon je bij wijze van spreken vijf cassettes kopen en vijf andere werkjes van jou hebben?"
Kloot: "Het waren inderdaad 100 unieke stukken! Ik had de oorspronkelijke master nog, opgenomen met vier cassetterecorders. Zo kon ik drie kopieën maken op een uur tijd. Elke dag kopieerde ik mijn eigen cassette, die ik verstuurde met de post naar geïnteresseerde kopers. Zo heb ik er toch 5 à 600 kunnen slijten. Felix Huybrechts wilde de verjaardag van de cassette vieren met een heruitgave van mijn ambitieuze kunstwerk. Toen ik de master beluisterde, hoorde ik opeens het indrukken van een taperecorder. Wat bleek? Ik had een stuk repetitie van The Employees overgenomen op mijn master! Ik had dus een deel van mijn eigen werk niet meer. Het laatste nummer was onherroepelijk weg. Ik ben beginnen zoeken in mijn briefwisseling naar wie destijds een cassette had gekocht. Ik heb Bob Drieghe (nu van platenwinkel Vynilla in Gent, toen een jonge knaap) gebeld en gevraagd of hij zijn exemplaar nog had. Gelukkig wel. Toen ik het nummer voor de eerste keer in dertig jaar hoorde, kreeg ik een zeer nostalgische blast from the past. Felix heeft het laten masteren, et voilà!"
Julian: "Bedankt, opnieuw, voor uw tijd."