LENNY KRAVITZ
Lenny Kravitz • 21 november 2014 • Sportpaleis Antwerpen
Anders dan aangekondigd was het Sportpaleis dan toch niet helemaal uitverkocht en tijdens het concert werd al snel duidelijk waarom: het publiek komt vooral voor de oudere nummers van Kravitz en het recentere werk is duidelijk minder bekend.
Kravitz opende, twintig minuten te laat overigens tot groot ongenoegen van het publiek dat dit met een fluitconcert duidelijk liet horen, met ‘Dirty White Boots’ van zijn jongste ‘Strut’, strak belicht in fel en ijskoud wit, maar aanslaan deed het allemaal niet echt. Na ‘American Woman’ ging het Sportpaleis dan toch een eerste keer uit zijn dak bij ‘It Ain't Over 'Til It’s Over’, maar hoe hard de band, grotendeels bemand door dames (drumster, bassiste en 3 keigoeie backing vocals) ook zijn best deed, het was telkens diezelfde band die alle ritme uit de show haalde door veel té langgerekte solo’s.
Ook de blazers die we een eerste keer te zien kregen in ‘Dancin' Til Dawn’ waren in hetzelfde bedje ziek. ‘Sister’ werd akoestisch ingezet en zoals het hoort stevig opgeleukt met lekker rockende gitaarsolo’s van Craig Ross. Daarna volgde ‘New York City’ waarin Kravitz, die er de sfeer nog steeds weet in te krijgen, het publiek liet meezingen. Maar op tijdens ‘Always on the Run’ werd alweer iets té stevig ingebeukt met iets té lange solo’s van trompet, sax en zelfs de drums, voor deze tour opnieuw uitgebaat door Cindy Blackman, oftewel Mrs. Santana.
Bij ‘Let Love Rule’ liet Kravitz nog eens zien in feite wel een goeie zanger te zijn en ook nog steeds het vrouwelijke stuk van het publiek te kunnen gek maken, hiervoor volstond het simpele uittrekken van zijn leren jekker…
Bij de afsluiter van de set ‘Fly Away’ ging het publiek dan toch nog eens helemaal löss, waarna nog 2 bisnummers volgden. Met ‘The Chamber’ zat de sfeer er zelfs weer helemaal in toen het Sportpaleis enkel werd verlicht door de lichtjes van honderden smartphones. De intro van ‘Are You Gonna Go My Way’ klonk alvast ook veelbelovend, maar eindigde net zoals de andere nummers van het concert en stierf een stille dood. Samengevat: een niet verkeerd concert, maar Kravitz kan (kon?) beter… véél beter…
Report: Bernard Vandekerckhove - Photo's: Alex Vanhee ©
Anders dan aangekondigd was het Sportpaleis dan toch niet helemaal uitverkocht en tijdens het concert werd al snel duidelijk waarom: het publiek komt vooral voor de oudere nummers van Kravitz en het recentere werk is duidelijk minder bekend.
Kravitz opende, twintig minuten te laat overigens tot groot ongenoegen van het publiek dat dit met een fluitconcert duidelijk liet horen, met ‘Dirty White Boots’ van zijn jongste ‘Strut’, strak belicht in fel en ijskoud wit, maar aanslaan deed het allemaal niet echt. Na ‘American Woman’ ging het Sportpaleis dan toch een eerste keer uit zijn dak bij ‘It Ain't Over 'Til It’s Over’, maar hoe hard de band, grotendeels bemand door dames (drumster, bassiste en 3 keigoeie backing vocals) ook zijn best deed, het was telkens diezelfde band die alle ritme uit de show haalde door veel té langgerekte solo’s.
Ook de blazers die we een eerste keer te zien kregen in ‘Dancin' Til Dawn’ waren in hetzelfde bedje ziek. ‘Sister’ werd akoestisch ingezet en zoals het hoort stevig opgeleukt met lekker rockende gitaarsolo’s van Craig Ross. Daarna volgde ‘New York City’ waarin Kravitz, die er de sfeer nog steeds weet in te krijgen, het publiek liet meezingen. Maar op tijdens ‘Always on the Run’ werd alweer iets té stevig ingebeukt met iets té lange solo’s van trompet, sax en zelfs de drums, voor deze tour opnieuw uitgebaat door Cindy Blackman, oftewel Mrs. Santana.
Bij ‘Let Love Rule’ liet Kravitz nog eens zien in feite wel een goeie zanger te zijn en ook nog steeds het vrouwelijke stuk van het publiek te kunnen gek maken, hiervoor volstond het simpele uittrekken van zijn leren jekker…
Bij de afsluiter van de set ‘Fly Away’ ging het publiek dan toch nog eens helemaal löss, waarna nog 2 bisnummers volgden. Met ‘The Chamber’ zat de sfeer er zelfs weer helemaal in toen het Sportpaleis enkel werd verlicht door de lichtjes van honderden smartphones. De intro van ‘Are You Gonna Go My Way’ klonk alvast ook veelbelovend, maar eindigde net zoals de andere nummers van het concert en stierf een stille dood. Samengevat: een niet verkeerd concert, maar Kravitz kan (kon?) beter… véél beter…
Report: Bernard Vandekerckhove - Photo's: Alex Vanhee ©
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2025