|
Lil’ Ed & The Blues Imperials
23 maart 2015 Banana Peel Ruislede |
Line-up:
Ed Williams, die we allemaal kennen als Lil’ Ed, is een neef van J.B. Hutto. Uncle JB leerde hem de knepen van het Chicagobluesvak en adviseerde de getalenteerde snotneus er zijn eigen stempel op te slaan. Lil’ Ed heeft beide lessen ter harte genomen. Dat hoor je meteen aan de gevarieerde en blijkbaar onuitputtelijke reeks licks & riffs die Lil’ Ed slidegewijs op de luisteraar loslaat, een blueslijn die we kunnen verbinden met Hound Dog Taylor en Elmore James. Daar heeft Lil’ Ed andere tempo’s en tradities aan toegevoegd, maar vooral zijn innemende persoonlijkheid en professionalisme: humor, relativeringsvermogen, bekkentrekkerij, opzichtige kledij en nog een dozijn trucs uit zijn showdoos, plus diep respect voor zijn publiek. Lil’ Ed & The Blues Imperials toeren door Europa om hun nieuw cd, ‘Jump Start’ (Alligator), te promoten, maar dit wil absoluut niet zeggen dat de groep een live-versie van de cd brengt. Lil’ Ed wil zijn publiek en zichzelf goed vermaken, dus heeft hij voor een leuke mix van nieuw, oud en klassiekers gezorgd. Die maalt hij stuk voor stuk door zijn slidemolen, traag of sneller, shuffle of klassiek twaalfmaten, funky of neigend naar country schmalz. Lil’ Ed staat geen seconde stil, schudt met zijn gitaar, doet een duckwalk, gaat op de knieën, begeleidt zijn solo’s met grimassen, lijkt nu en dan de controle over zijn beenreflexen te verliezen – hij heeft zoveel lol dat je als toeschouwer vanzelf in het spektakel opgaat. |
En
op welke muziek speelt zich dat allemaal af? Hoewel hij voldoende
nummers op zijn naam heeft staan om een hele avond te vullen, opent Lil’
Ed verrassend met de klassieker ‘Big Boss Man’ van Jimmy Reed en
vervolgt kort daarna met ‘Walking the Dog’.
Maar zo is de toon meteen gezet: het vuurwerk zal geen seconde ophouden, ook niet op het eerste nummer uit de nieuwe plaat, het zwaar geëngageerde ‘Moratorium On Hate’, waarvoor het publiek wordt gevraagd het refrein tegen haat en geweld in koor te herhalen. Een overduidelijk statement: Lil’ Ed zich niet laat reduceren tot grappen en grollen. En zo draait deze heerlijke mix een avond lang verder: een weemoedig ‘It’s Alright’ van Etta James, het rock-‘n-roll-achtige ‘Chicken, Gravy & Biscuits’ uit hun tweede album (alweer van 1989), de swing-met-dubbele-bodem ‘Jump Right In’ van de nieuwe plaat , een boogie à la Hooker en ‘Early One Morning’ van Elmore James, de man met wie het vette sliden allemaal begon. Op scène klinkt het allemaal heftiger dan op plaat, maar ondanks alle show & slide, valt op dat Lil’ Ed een hele reeks stijlen beheerst. Zonder verpinken zet hij een paar keer een echte swing in. Hij is niet vies rock-’n-roll die nog bij R&B aanleunt (‘Shake, Rattle and Roll’). Alsof er niets aan de hand is, neemt hij ons even mee naar een kruising van goedkope C&W en Europese schlager, zodat hij sentiment kan omzetten in sentimentaliteit. Maar vooral is me nu pas opgevallen hoe krachtig en buigzaam de stem van Li’ Ed wel is, zodat hij al die stijlen en tempo’s ook vocaal vorm kan geven. Of er de draak mee steken. Meer info: Lil’ Ed & The Imperials |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024