Brussels Jazz festival • 12 januari 2016 • Studio 4 / Flagey, Brussel
Na al de maanden van terreur zegevierde de muziek! Brussel spetterde weer als tevoren en de Afro-Amerikaanse jazzmuzikante, zeg gerust muzikale kameleon, bracht met haar als een klok zingende stem weer leven en kleur in de Belgische hoofdstad.
Van bij het begin was het duidelijk dat deze vrouw van vele markten thuis is. Met haar buitengewoon stemtimbre en haar ervaring in het “Broadway theater” maakte ze er een memorabel optreden van. Heel het gegeven paste perfect in een architecturaal gebouw als Flagey. Haar stem weergalmde warm en diep in deze perfect akoestische zaal. 
Maar wat merkbaar aanwezig was en wat ze ook benoemde was haar levensweg die niet zonder slag of stoot is verlopen. Dit laatste was te voelen in haar repertoire… gevoel maakt ten slotte muziek, blues en jazz echt levend.
Moeiteloos en met een kwinkslag naar haar moeder speelde  ze een doordacht repertoire. Met enige fierheid heb ik de playlist van de bekende gitarist Hervé Samb kunnen bemachtigen. Met songs als ‘All is well’, ‘Child in me’, ‘Autum leaves’, ‘Ain’t got no’ (welbekend uit de musical Hair) en vele andere melodieën wisten de zangeres en haar band keer op keer het publiek mee te krijgen. Zeker op het laatstgenoemde nummer ging de Brusselse Bourgeoisie volledig uit de bol. Voor de kenners, toch wel een opvallende tegenstrijdigheid, als je weet dat deze song net tegen de Bourgeoisie gekant is. Bij het handgeklap hoorde je zo hun mooiste juwelen rammelen. 
Wat opviel in het publiek was de aanwezigheid van een elfjarige toeschouwer. Deze jongeheer, die binnenkwam aan de rok van de mama - die trouwens te kort was-, denk je eerder tegen te komen op een optreden van de nieuwe K3. Maar deze jonge snaak wist echt wel waarvoor hij thuis de Playmobil had laten staan. Lisa was nog maar amper op dreef of deze jongste aanwezige liet zich smaken door de meeslepende songs. Een plezier om te zien hoe Lisa toch jong en oud weet te bekoren.
Duidelijk was dat Lisa in de voetsporen van haar beroemde moeder verder heeft opgebouwd tot wie nu is. Ze veroverde in één klap het Flagey-gebouw zonder veel moeite. Ook al was ze die avond verkouden, toch mogen we dit als een sterke performantie bestempelen. 
Met haar charmes stak ze een muntje in haar mond om de kriebel in haar stem te temperen en zonder veel onderbreking deed Lisa haar ding verder.
Met de uitspraak “Ik ben ook maar een mens uit vlees en bloed en daar horen nu eenmaal kwaaltjes bij” veegde ze het voorval van tafel. Schitterend hoe dat ze op deze manier het publiek toch naar haar hand wist te zetten. 
Ook de muzikanten verdienen een pluim. De Senegalese gitarist Hervé, New Yorkse bassist Reggie Washington en de drummer Sonny Troupé gaven aan Lisa Simone een solide entourage. Toen Sonny zacht tekeer ging op zijn drumstel wist het publiek niet waar hij het had. Wat ze te horen kregen was een waar huzarenstuk, drummen met zo veel finesse en gevoel zorgde voor een kippenvelmoment van ettelijke minuten. Aan de vrouwen hun blik te zien viel deze man met de drumsticks sterk in de smaak. Dit opzwepende ritmische intermezzo werd afgesloten met een terechte staande ovatie en deed het publiek nog verder weg zwijmelen op de noten van de muziek.

Wat ik beleefd heb is onvergetelijk. Deze eerste live ontmoeting, wat Lisa erg letterlijk nam door het publiek hoogstpersoonlijk een hand te komen geven, was een unieke soul- en jazzervaring. Voor mij ademt Brussel Jazz uit en daar heeft deze dame deze avond zeker haar steentje toe bijgedragen. Nina Simone mag trots zijn. Haar genen zijn goed doorgegeven; naar mijn gevoel –als het al niet zo is- behoort haar dochter tot de top tien van de jazzlegendes. 

Met dank aan Studio 4 / Flagey