30 maart 2019
bonduEs, france

Report: philip verhaege
​fOTOS: PHILIP VERHAEGE

Met dank aan: Service Communication-Culture, Bondues, Pierre Zimmermann.(et toute l'équipe)
In Bondues, in het Franse Noorderdepartement (regio Hauts-de-France), waren ze alweer toe aan de twaalfde editie van het Nuit du Blues au Féminin festival. Als we het programmaboekje van ‘Saison culturelle’ er even op nahouden, bemerken we alvast dat er in het landelijk Bondues haast wekelijks heel wat diverse culturele activiteiten plaatsvinden. De laatste zaterdag van maart is traditiegetrouw voorbehouden voor ‘Nuit du blues au féminin’. In een uitverkocht cultureel centrum konden de muziekfans alweer genieten van heel wat eclectische blues, soul en country klanken.
 
Lynn Drury & Roberto Luti mochten als eerste hun instrumenten inpluggen. Ze is afkomstig uit Yazoo City, Mississippi en groeide op in Carriere, MS. Ze verhuisde midden jaren ’90 naar New Orleans, heeft acht albums op haar credits, haast evenveel nominaties en awards in haar prijzenkast én stond meermaals op het New Orleans Jazz & Heritage Festival.
Lynn’s exponentiële groei als songwriter is vooral merkbaar op haar recentste plaat ‘Rise of The Fall’ uit 2017. Ze toert nu met haar Italiaanse soulmate Roberto Luti de wereld rond. Ook hij verliet zijn thuisstad Livorno om zich een tijdlang in New Orleans te vestigen. Op het klavier was ook Paolo ‘Peewee’ Durante hier een graag gezien gast.
 
Cowboyboots, een heuse Stetson en een akoestische gitaar, meer heeft Lynn blijkbaar niet nodig om je meteen bij je strot te nemen. Ze opende dan ook ontspannen met het akoestische blues nummer ‘City Life’. Luti ontpopte zich hier vrijwel meteen tot een heus slidegitaar virtuoos. 
Het nummer ‘Butterfly’ is volgens Lynn een NolaAmericana song, net zoals ‘Frenchmen Street’ met zijn diepe New Orleans Groove, een ode is aan haar geliefkoosde stad New Orleans.
Een zeldzame cover was dan weer ‘Ode to Billie Joe’ origineel van Bobbie Gentry. Met haar akoestische gitaarstrelingen was ook de intieme ballade ‘Call Someone To Love’, het pop-getinte en catchy ‘Chemical Road’ én het stemming wisselende ‘I Need You’ begeesterd met dat sterke country gevoel. De Crescent City en Mardi Gras groove was ook voelbaar in ‘Iko Iko’, dat luidkeels werd meegezongen door een haast oververhitte menigte. Roberto Luti is werkelijk een tasty slide gitarist die met die typerende swampy deep blues stijl is geënthousiasmeerd. Extatisch geeft hij haast in ieder nummer present. En ook Paolo Durante graaft hier diep in het New Orleans piano opus. Lynn is blijkbaar opgegroeid op een paardenboerderij. Tijdens een ode aan haar vader met de break-up en Mississippi Grit song ‘There’s a Batter One Down The Road’ werd het wel heel stil in en rond Bondues. Lynn’s akoestische gitaar tokkelt ook gezapig in het enige bis en countrynummer ‘Cold Feet’. Lynn Drury involveert wel heel makkelijk heel wat folk, blues en pop-elementen in haar akoestische countrytunes.
 
Na een korte break was het tijd om Anastasia René & Chris Bergson op het podium te toveren. Beiden komen uit New York City waar Anastasia René begon met zingen op haar zesde levensjaar. Ze studeerde aan de prestigieuze Talent Unlimited High School en was lid bij The All City High School Chorus (begeleid door Dizzy Gillespie) in NYC.
 
Chris Bergson is al jaren een gevestigde waarde in de New York blues en jazzscene. Hij is inmiddels ook ingewijd in de New York Blues Hall of Fame. Hij is een excellent gitarist met een zuidelijk accent en is haast een reïncarnatie tussen Levon Helm en Gregg Allman. Je kan dan ook nauwelijks geloven dat hij uit NY City afkomstig is. Voor zijn Europese tourneeluik vindt hij steevast backing bij en met Pat Machenaud (drums), Phil Dandrimont (bas) en Damien Cornelis (klavier). Met het excellerende ‘61st & 1st’ en het considerabele ‘The Only One’ mocht Chris de spreekwoordelijk spits afbijten. De kop is eraf, de vingers zijn opgewarmd, dus tijd om Anastasia erbij te halen. Ze heeft een diepe maar conveniënte gospelstem. Net of haar stembanden kregen een vetinjectie. Helaas heeft ze geen -of nauwelijks een- eigen repertoire. René putte dan maar in het rijkelijke soul, blues en R&B oeuvre. Het soulvolle ‘The Way You Treaded Me’ en ‘Ain’t No Love In The Heart Of The City’, leende ze bij Bobby ‘Blue’ Bland. Met Buddy Guy’s ‘I Smell Trouble’ gingen we even richting Chicago.  Bergson komt regulier in de spotlights met zijn overweldigende gitaarriffs en drijft René haast tot het extreme. Joe Cocker’s ‘Unchain My Heart’ kreeg gelukkig een soularrangement toebedeeld. En ook ‘I Can Stand The Rain’ konden we best smaken. Curtis Mayfield’s ‘It’s Alright’ en Ray Charles ‘Hallelujah I Love Her So’ werden in de gospelsaus gedropt. En waren net zoals de slow blues ‘Ana’s Blues’ en Ann Peebles’ Memphis soul ‘Chain Of Fools’ hemelse vertolkingen. Als bisnummer verblufte Anastasia René en Chris Bergson ons met Amy Whinehouse’s ‘Valerie’. Ruim na middernacht bleven we in het foyer nog even gezellig keuvelen met onze ‘long time buddy’ Chris Bergson. De 12de editie van Nuit du Blues au Féminin was alweer een geslaagde uitgave.