|
|
23 SEPTEMBER 2017 |
|
Chris Pureka mocht dan afgelopen donderdag het cultuurseizoen 2017-2018 wel op gang getrokken hebben, de eigenlijke seizoensopening was weggelegd voor Al & Mary. Al gekend van de Al Paone Band en Mary, frontvrouw van Along Comes Mary. De theaterzaal zat afgeladen vol en terecht want dit, zo zou later blijken, was een memorabele opener. Fonny Peeters en Marijke Hulsmans, aka Al & Mary, dompelden de Breese theatertempel onder in de hoogdagen van de jump, jive, swing, rhythm & blues en jazz. Muziekgenres die in het naoorlogse Amerika in ballrooms en nightclubs voor de nodige ontspanning zorgden. Plaatsen waar harten mekaar ontmoetten, maar tevens gelegenheden waar harten gebroken werden. Kortom, liefde in al zijn facetten. En net diezelfde liefde liep als een rode draad door de fenomenale performances van Al & Mary. Performances die voor een groot deel op rekening van het duo mogen geschreven worden, maar net zo goed op de strakke, superband die hen backte. Een band waarvan de leden niet voor één gat te vangen zijn en regelmatig opduiken in andere formaties. Op gitaar was dat Fabio Canini, Rob Vanspauwen ontfermde zich over de double bass, Jelle Wouters nam plaats achter de drums en David Demuynck bespeelde de zwarte en witte toetsen. De blazerssectie werd gevormd door Daniël Daemen op sax, Daniël Vanderhoydonks op trompet en Jorre Reynders op baritonsax. Zoals gezegd was ‘de liefde’ de leidraad. Ontmoeting, seksuele spanning, eerste verliefdheid, ontrouw en het daarmee gepaard gaande verdriet, deden uiteindelijk toch de kerkklokken luiden. Om dit alles helemaal authentiek te maken, werden op de achtergrond in een ‘stomme film modus’ pancarten met teksten en foto’s geprojecteerd. Hoofdzaak was echter de muziek en daar schieten woorden tekort voor. ‘Oh Mary’, ‘Somethin’ Stupid’, ‘Angelina’ en ‘The Lady Is A tramp’ werden schitterend vertolkt. En wie dacht dat het niet beter kon, had het mis, want de versie die het duo bracht van Buck Owens’ tearjerker ‘Cryin’ Time’, ontroerde zelfs de koelste kikker. Een song die als het over relaties gaat zeker niet mag ontbreken, is het door Johnny Cash en June Carter bekend gemaakte ‘Jackson’. Laat ons eerlijk zijn.
|
Hoe vaak dat wij ‘Jackson’ reeds hoorden, durf ik bij benadering niet zeggen, maar nooit zoals Al & Mary het brachten. Weg van de gekende countryversie, maakte het duo er een smooth jazzy nummer van, zonder afbreuk te doen aan het inhoudelijke van de song. Proficiat! De zevenkoppige topband kreeg dan weer zijn gloriemoment tijdens het instrumentale ‘Night Train’.
Na een korte pauze, waarin Mary haar outfit ruilde voor een sexy jurk, ging het feest ongestoord verder met ‘La Vie En Rose’. Had Mary in de eerste set het showlaken wat meer naar zich toegetrokken, dan bood Al nu weerstand door al zijn charmes in de weegschaal te leggen met ‘Just A Gigolo’. Het perfecte samengaan van Al en Mary kwam nog eens extra in de spots tijdens het grappige ‘Let’s Call The Whole Thing Off’. Ondertussen had het duo alle facetten van de liefde doorgemaakt en konden de klokken luiden tijdens ‘Get Me To The Church In Time’. Daarna kon het huwelijksfeest van start gaan met ‘Rocking Good Way’ en een door het enthousiaste publiek geparticipeerd ‘Jump, Jive And Wail’. Een staande ovatie was hier wel op zijn plaats en die kregen Al & Mary ook. Voor een allerlaatste song, het emotionele ‘You’re Nobody Till Somebody Loves You’ ging het duo zelfs op de rand van het podium, dicht bij het publiek zitten. Al en Mary speelden het liefdesspel feilloos. Wat een uitstraling hebben die twee en wat een band hebben zij achter de hand. Al & Mary is een productie die moeiteloos kan wedijveren met buitenlandse acts. Bedankt Al, Mary en de voltallige band. Dit was zonder meer formidabel. Bedankt ook Jan en zijn team voor de gezellige ontvangst met een drankje en een hapje en natuurlijk voor deze buitengewone voorstelling. |