SUPPORT: Reptil, In Death en Liv Sin 

21 september 2017
de verlichte geest, roeselare
b
REPORT: peter smet
FOTO'S:  peter smet ©

met dank aan: LUCAS (de verlichte geest)
​Na een buitenlands verblijf van vier maand voor het werk en zonder mogelijkheid tot het uitoefenen van mijn geliefde hobby was ik uitermate gelukkig dat ik eindelijk nog eens een concert kon meepikken. Na een lange rit was ik al vroeg aangekomen in De Verlichte Geest te Roeselare, een rockcafé zoals er best wel meer mogen zijn in België. Enig minpuntje was de belichting op het podium maar daar trekken we onze plan wel mee, we kunnen niet verwachten dat een café dezelfde budgetten heeft als een concertzaal nietwaar? Lange tijd had ik uitgekeken naar dit optreden, American Head Charge had ik jaren geleden kunnen aanschouwen tijdens het voorprogramma van Slipknot in de Pledge Of Alliance tour en hadden toen een goeie indruk op me nagelaten. Verder stond er eerst Once Human op de affiche maar die trokken zich spijtig genoeg terug uit de Europese tour, met Liv Sin werd er een waardige vervanger gevonden.De avond zelf werd in gang gezet door de Duitse industrial band Reptil. Een vreemd uitziend gezelschap die hun show opluisterden met een hele resem gimmicks. Zo deed de drummer me denken aan Marilyn Manson met z'n bleke gezicht, had de gitarist een Anonymous masker op en had de percussionist en witte verfband over z'n ogen. Maar het meest in het oog springend was toch de vrouwelijke helft van het vocale duo. Elk nummer wisselde ze wel van kledij of voegde ze verf toe die ze uitstreek over haar gezicht en de rest van haar lichaam. De kledij variërde van enkel haar ondergoed met string, of een demonisch hoofddeksel tot een jungle kleedje. Vocaal stelde ze helaas niet veel voor. De zanger met lange dreads deed z'n vocale taken naar behoren en ik heb zeker kunnen genieten van een sterke live performance met steengoede songs. Alleen mag voor mij de gimmick wat minder want dat heeft deze band helemaal niet nodig om indruk te maken, hun krachtige industrial sound doet dit al.
Volgende band op de affiche waren de Australiërs van de band In Death. Deze death metal band had ook vrouwelijk schoon op de stage staan met de bassiste Danika Ruohonen, en ze bewees meermaals haar mannetje te staan met lekkere bassbeats. Veel gebulder, gebrul en gegrunt verder in deze set die met veel enthousiasme voor het aanwezige publiek werd gebracht. Zo bleek hun meest enthousiaste fan in de zaal drummer JT van American Head Charge te zijn. Hevig dansend voor het podium en enkele grunts meebrullend was dit best wel entertainend. Ander leuk intermezzo kwam van zanger Krugga die zich afvroeg of iedereen zo een badass camera had. Het aanwezige publiek was nog vrij beperkt en de front van het podium was vooral bevolkt door de fotografen vandaar. Ook de cheers zal me nog wel even bijblijven, vooral de manier waarop de band deze aanbracht. ​Spijtig dat je niet kan typen hoe dit klonk. Het volk begon toe te stromen en daar zal Liv Jagrell wel mee te maken hebben. Na de split met haar vorige band Sister Sin nam Liv de alias Liv Sin aan en doopte haar nieuwe band met dezelfde naam.
Na de positieve review van collega Jan Guisset over hun nieuwste plaat 'Follow Me' was ik wel benieuwd naar deze band. Sister Sin kende ik niet dus was ook deze Liv Sin compleet nieuw. Ik heb genoten van de band, stuk voor stuk fantastische muzikanten. Muzikaal was het een aangename afwisseling na de beukende industrial en dreunende deathmetal, dit is lekkere female-fronted metal. Liv stal de show met haar vocale capaciteiten en haar looks brachten de mannelijke fans steeds dichter bij het podium. De temperatuur bleef maar stijgen en dit was niet enkel aan de looks van Liv te danken. Ook de kwalitatieve gitaarsounds voegden enkele graden toe aan de zaal, best wel dorstig voor deze aanwezige fotograaf. Met 'Hypocrite', 'Godless Utopia', 'Let Me Out' en 'I'm Your Sin' zaten er vooral nieuwe nummers in deze set al kwamen er ook enkele Sister Sin klassiekers in voor wat met gejuich werd onthaald. Tijd dan voor American Head Charge, een nu-metalband die vooral zijn gloriemomenten beleefde in de hoogdagen van dit genre. Na de ongelukkige dood van Bryan Ottoson in 2005 gaf de band er uiteindelijk in 2009 de brui aan. Echter, in 2011 besloot de band alsnog terug samen te komen om nieuwe muziek te schrijven. Er werd een EP gereleased, getiteld 'Shoot' om elf jaar na 'The Feeding' eindelijk de nieuwe full-release 'Tango Umbrella' uit te brengen. Dit album bracht hen uiteindelijk terug naar België. Van hun dynamiek en sterke live-performance hebben ze niks verloren doorheen al die jaren. Ik heb vooral genoten van het oudere werk tijdens dit optreden. Nummers die ik meermaals heb gedraaid zovele jaren geleden en me nog steeds kunnen bekoren, 'Dirty', 'Ridicule', 'Seamless' en natuurlijk mijn favoriet 'Loyalty' passeerden allemaal de revue. Nummers uit hun nieuwste langspeler tonen ook live hun dynamiek aan 'Let All the World Believe' als album -en showopener en ook 'Drowning Under Everything', 'Perfectionist' en afsluiter van dit optreden 'I Will Have My Day' kwamen uit dit nieuwste album. Dat zanger Cameron Heacock een wat vreemde eend is viel me zovele jaren geleden, toen ik hen destijds live zag reeds op, en ook nu liet hij zich van z'n origineelste kant zien. Een plafondhaak gebruiken als microhanger je moet er maar opkomen, alsook goed mikken om de kabel er op en af te krijgen. Het daaropvolgende spel met de micro deed vele fans glimlachen. De sfeer werd even wat verstoord toen een dronken toeschouwer besloot het podium te betreden en dit niet werd geapprecieerd door gitarist Benji Helberg en zanger Cameron Heacock. De security deed hun werk en het feest kon verder gaan. Na een geweldige show en een flashback van tien jaar ging ondergetekende goedgemutst terug richting Lier.