30 november 2019
cc palethe, pelt

REPORT: lambert smits
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: cc palethe & tom coppers
In 2009 stond ze reeds op het podium van Palethe en nu 10 jaar later is Ana Popovic met haar band er opnieuw te gast. In die 10 jaar is er heel wat veranderd, zo ook aan de sound van deze in Belgrado geboren gitariste. Bestond haar repertoire destijds uit pure bluesrock, dan heeft Ana nu toch een andere wending genomen. Pas op, de bluesrock is nog steeds aanwezig, maar heeft nu een aangenaam funky kantje. Daarvoor kan ze beroep doen op een steengoede band, die de klappen van de funkzweep kent. Met drummer Jerry Kelley en Buthel Bass op de vijfsnarige bas, heeft Ana een ritmetandem om U tegen te zeggen. Voeg daarbij Michele Papadia op keys, Davide Ghidoni en Claudio Giovagnoli, respectievelijk op trompet en saxofoon, en je hebt meteen haar gedroomde funky backing. Zelf zorgt Ana voor de bluesrock getinte leadpartijen, wat het muzikale plaatje compleet maakt. Na een funky jazzy intro door haar band, verschijnt Popovic ten tonele en kan de show beginnen. Ze geeft zich onmiddellijk voor de volle 100 % en al vlug is het eerste duel tussen haar leadpartij en Claudio’s sax een feit. Na ‘Last Thing I Do’ kondigt ze Albert King’s ‘Can’t You See What You’re Doing To Me’ aan en dat is hoogstaand vuurwerk. Met een dampende gitaarsolo zet Ana de song op de sporen, waarna de funky hel losbarst. In het middenstuk geeft zij de zes snaren nog eens serieus de sporen met een lange heftige solo, waarna Jerry met een drumsolo de song dooft. 
Soulvol katapulteert Ana daarna ‘Johnnie Ray’ het publiek in. De zoetgevooisde solo die ze in het middenstuk ten beste geeft, is maar de stilte voor de storm. Gaandeweg baant haar gitaar zich een stevige weg naar een verrassende apotheose. Het optreden kaderde in een tournee ter promotie van haar recent album ‘Like It On Top’, een album dat de vrouw in de spots plaatst. Daaruit koos ze voor het aanstekelijke ‘Brand New Man’ en de van funk overlopende titeltrack, waar de blazers haar gitaar perfect ondersteunden. Wie dacht dat hij alles al gezien en gehoord had, was er echter aan voor de moeite. Het uitgesponnen instrumentale ‘We Can Change The World’ was de zoveelste hoogvlieger. Het was tevens de ideale gelegenheid voor ieder bandlid om zijn talent, voor zover dat nog nodig was, uitvoerig te etaleren.
Het einde was in zicht en aanvankelijk leek het er niet op dat Ana nog een bis zou serveren. Het geroep om meer bleef echter aanzwellen en uiteindelijk bezweek Popovic en ontketende ze met ‘Slow Dance’, toch nog enige beweging in het tot dat toe rustige publiek. Met het injecteren van een gezonde dosis funk heeft Ana Popovic niet alleen haar muziek een nieuw elan gegeven, maar ook zichzelf opnieuw uitgevonden.