vrijdag 17 januari 2025
Zik Zak, Ittre

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: Zik Zak​
De Award winnende gitaarslinger Ana Popović werd geboren op 13 mei 1976 in het oude stadsgedeelte van Belgrado in Servië, het voormalige Joegoslavië. Ana groeide op in een warm nest waar muziek steeds centraal stond. Haar vader Milutin was een derde generatie gitarist die ook een meer dan behendig basgitarist was. In het bescheiden appartement, op de 11de verdieping in New-Belgrade, vonden dan ook heel wat nachtelijk jamsessies plaats. Het was voor Ana dan ook een statement om ooit eens een album met haar vader te registeren, wat resulteerde in de knappe release ‘Blue Room’. Het begin van iets moois….
 
Er is uiteraard geen gebrek aan gitaristen die uitstekend werk leveren, maar het is zeldzaam om dat meer dan een kwart eeuw vol te houden. Ana Popovic geniet nog steeds van dat succes en prijkte op de covers van Guitar Player en Vintage Guitar Magazine. In het najaar van 2020, en dit in volle pandemie, werd bij Ana borstkanker vastgesteld. Een keiharde diagnose die haar deed nadenken over het leven, én waardoor ze zich afvroeg of ze überhaupt nog wel in de muziek business moest blijven. Het was haar muzikaal leider en bassist Buthel Burns die haar overtuigde dat ze de ingeslagen weg niet mocht verlaten. Veertien chemotherapie behandelingen én evenveel vluchten tussen LA en Amsterdam, waar ze haar therapie onderging, volgden. Ana en Buthel hielden contact via Zoom en werken zo aan heel wat nieuwe nummer. Songs die uiteindelijk samenvloeiden voor het album ‘Power’. Deze plaat werd haar redding, haar persoonlijke reis tijdens de moeilijkste periode in haar leven.
Popovic’ setlist werd in Ittre ingevuld met heel wat nummers uit dat recentste album ‘Power’, een release dat in mei ‘23 verscheen. Een eclectische langspeler dat overschrijdende genres omvat als pop, rock, blues en enkele jazzy licks. Na een kort intro klinkt meteen de slinky shuffle ‘Rise Up’, een mixture van jaren 70 Motown tunes, door de woofer. Haast naadloos spijkeren ‘Power Of Me’ en het wel zeer funky ‘Ride It’ doorheen haar oeuvre. ‘Queen Of The Pack’ had een jazzy vibe, net zoals ‘Strong Taste’ een klassieke bluesboogie was met een snufje pop.
​Haar vocaal talent is zo doorkneed, maar o’ zo soulvol en geïnfluenceerd van enig zelfvertrouwen, én dat accordeert in de Crescent City song ‘New Coat Of Paint’, een cover van Tom Waits. Bij Mandrill haalde ze het funky ‘Fencewalk’, een song dat op Ana’s ‘Trilogy, Vol.1’ prijkt. De song ‘Train’ was een zeldzame ballade, ‘Doin’ This’ een heerlijk dansnummer, net zoals de old school shuffle ‘Brand New Man’ en de titeltrack ‘Like It On Top’, twee nummers waren uit dat achtste album uit 2018.
Ana laat heel wat ruimte tot soleren aan die strakke ritmesectie, inclusief die blazerssectie, wat gelukkig favorabel werkt voor de vaak uitgesponnen songs. ‘Lasting Kind Of Love’ catalogeerde zich in het moderne soulsegment. De funky baslijnen van Buthel Burns en Jeremy Thomas’ drumsolo rijpt langzaam in de straight bluesy groove van ‘Turn My Luck’, wat dan weer een meer dan leuke uitsmijter was.
 
De bisronde werd ingezet met Prince’ ‘Willing and Able’ en ons finaal met de bluestrage ‘Slow Dance’ de nacht in te sturen. Met haar talent, passie en toewijding aan haar vak blijft Ana Popovic de grenzen van het bluesgenre verleggen. Met haar soulvolle stem en indrukwekkende gitaarvaardigheden blijft Popovic wereldwijd haar het publiek boeien. Ze heeft een reputatie opgebouwd als een van de beste vrouwelijke bluesartiesten van haar generatie. Voeg daar haar ongelooflijke podiumuitstraling aan toe, wat van haar een onweerstaanbare kracht maakt in de wereld van de hedendaagse bluesmuziek. ​
​