12 juni 2022
Marktplein, Heusden-Zolder​

Report: Stefan Meekers
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Be-Mine Blues 
Be-Mine Blues vierde zijn 5de verjaardag, De locatie aan de mijnschachten van Beringen werd geruild voor die van Zolder. Het marktplein was omgetoverd tot een gezellig festivalterrein, met de nodige drank en food stands. Er was zelfs een stand van Guttlin en Berten Guitars die beiden in Limburg worden gebouwd. Ronald Brussens zijn handmade leather bags, straps en belts lagen er ook uitgespreid.
De Belgische blues en rootsmuziek blijft natuurlijk primeren. Zo mocht de lokale coverband Rock On Wood, band rond Peter Bilterest, de aftrap geven. Starten deden de heren met een CCR medley. Verder noteerden wij Status Quo’s‘ ‘Rockin All Over The World’, ‘Sweet Home Alabama’ van Lynyrd Skynyrd, ‘Hotel California’ van The Eagles. Afsluiten deed de band met ‘Whatever You Want’ van Status Quo.
 
Tijdens de eerste stagewissel, net zoals gedurende al de volgende, verzorgde Remko Van Damme op de whiskeystage een akoestische sets met nummers van Robert Johnson.
 
De tweede band die het podium mocht betreden was de Steven Troch Band. De insiders weten dan al onmiddellijk dat deze band tot de top van de bluesscene behoort, en dit zowel nationaal als internationaal. Frontman, zanger en mondharmonicawizzard Troch kreeg niet voor niets de titel van ‘Hohner Ambassadeur’ toegekend. In 2019 won de band de Belgian Blues Challenge wat hen een ticket bezorgde voor de European Blues Challenge die tot 2 maal toe werd uitgesteld door covid 19 en waar ze helaas vorige week in het Zweedse Malmö buiten de prijzen vielen. Steven liet zich vandaag bijstaan door Matt T Mahoney (Guitar/vocals), Liesbeth Sprangers (Bass/vocals) en Dennis De Gier (Drums). Hun set startte ze met de instrumental ‘Call of Cornholio’ van hun recent album ‘The Call’ en daar zouden wij een stevige greep uit krijgen. Later in de set noteerden we nog  ‘Bad Taste’, ‘Easier To Be Myself’, ‘The One You Can Rely On’ en ‘Gettho Gap’, dat door Stevens vol emoties zittend harpwerk en dito zang nog een pak intenser klonken.
Treffend was ook de knappe interactie tussen de gitaar van Matt T Mahoney en Stevens harmonica. Die wisselwerking zorgde voor een adembenemend mooi ‘Loose Your Head’. Er werd natuurlijk ook nog ouder werk gebracht zoals het aanstekelijke ‘Long Long Beard’, de meezinger ‘Saterday Night en als afsluiter ‘Mister Jones’. Een super, enkel originals bevattend optreden van een super band.
​Dan was het de beurt aan David Ronaldo & The Dice. Op het podium zanger/gitarist David Ronaldo en de vierkoppige The Dice. Achter het drumstel superslagwerker Marco Epis en het vingervlugge bassspel van Tim Van Passel vormen de strakke ritmesectie, aangevuld met Dirk Lekenne (gitaar en lapsteel) en gitaarslinger Charly Verbinnen (leadgitaar).  Voor wie het nog niet wist, David Ronaldo is inderdaad de bescheiden telg uit de circusfamilie Ronaldo.  Muziek draagt uiteindelijk wel zijn voorkeur weg en dat maakte hij (én de band) al duidelijk vanaf de eerste song. Ze brachten een mix van bluesy rock en americana. Nummers uit hun recent album ‘Shoot Them With Words’ komen uitgebreid aan bod. Hun set startten ze met ‘Free’, ‘God Doesn’t Care’ en ‘Guitar Slinger’, het nummer dat hij schreef voor zijn vader die vorig jaar overleed. speciaal was dat hij het vandaag op vaderdag hier kon brengen.
‘Stranger For The Blues’ was een nieuw nummer dat bovendien voor de eerste maal live werd gespeeld. Waarschijnlijk zal het terug te vinden zijn op het nieuwe album dat in oktober verschijnt. ‘Refugee Blues’ droeg de band op aan alle vluchtelingen die om de één of andere reden onderweg zijn.
Afsluiten deden ze met het rockende op gitaren gedreven ‘Whinnepeg Post’.
Met The Dibs was het zowel soul-, blues- als rootstime geblazen, met een repertoire dat bestaat uit enorm sterke dynamische songs. Die worden voortgestuwd door Peters soulstem die prachtig gedijt op de opzwepende, bluesy gitaarklanken van Stanley, die op hun beurt kunnen rekenen op de zwoele, soepele en groovy prestaties van bassist Bird Stevens, gitarist Mo Gomez en drummer Franky Gomez. Openen deden ze met ‘Blind Love’ met Stanley op zijn fonkelnieuwe bordeauxrode Epipone. Eigen nummers waren ‘No Sleep’ en ‘Last Chance’, songs die op hun debuutalbum zullen staan dat eind dit jaar wordt uitgebracht. Ook hoorden wij knap werk als ‘Pouring Water On A Drowning Man’, ‘You Belong To Me’ en als afsluiter ‘Bite The Dust’. Een knap optreden, gekenmerkt door Peters soulvolle stem, de zuivere gitaarriffs van Stanley Patty, ondersteund door de strakke ritmesectie en Mo Gomez’ ritmegitaar.
Vorig jaar zag de formatie Fred Klee and Southern Rumble het levenslicht, waarbij Fred Klee zich laat omringen door topmuzikanten die hun sporen reeds verdienden in uiteenlopende bands. Naast Fred Klee op zang en gitaar, zijn dat Jan Ieven aan de bas (El Fish, Roland, Rhythm Junks), Arnout Hellofs aan de drums en zang (Hooverphonic), Patrick Cuyvers op de Hammond B3, piano en zang (The Scabs, Travellin’ Blue Kings) en Luc ‘Luke Alexander’ Janssens aan de gitaar (The Electric Kings). Ze brachten een gevarieerde set met ‘Midnight Is Waiting’ als opener, gevolgd door ‘Love Come In A Minute’ en ‘The Gringo Man’. Bij ‘A Full Moon And You’ ruilde Fred zijn Voodoo Stick in voor zijn akoestische gitaar en omgorde PC de accordeon. Voor ‘Up On Cripple Creek’ van The Band nam Arnout de vocals voor zijn rekening. Voor  het nummer ‘She And The Sea’ kondigde Fred special guest begenadigd saxofonist Igor Maseroli aan, die het laatste deel van de set meespeelde. Ook hoorden wij nog Al Greens ‘Take Me To The River’ met afwisselend sax en Hammond en als afsluiter de meezinger ‘Good Day For The Blues’. Het publiek vroeg nog voor een bis maar het tijdsschema was al overschreden.
Als ‘top of the bill’ mochten The Blues Bones fungeren. Een weekje geleden nog op blues Peer en nu hier als afsluiter op Be-mine blues. Ze vieren hun tienjarig bestaan en in die tijdsspanne hebben ze ondertussen vrijwel alle podia van Europa gezien.
Nico De Cock(vocals), Stef Paglia (guitars), Geert Boeckx (Bass), Edwin Risbourg (Hammond) en Jens Roelandt (drums) brengen stevige rockende blues. Ze openden met ‘Witchdocter’ gevolgd door ‘The End’. Nog enkele hoogtepunten uit hun set waren ‘She’s Got The Devil In Her’, ‘I Try’ en de afsluiter ‘Devils Bride’.
​
De organisatie mag terugblikken op een zeer geslaagde verjaardagseditie.
​