vrijdag 23 mei 2025 
Zwarte zaal CC MUZE, Heusden-Zolder

Report: Stefan Meekers 
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: CC Muze
Wat begon als een zondagsproject in de geest van gitarist Bjorn Eriksson, is intussen uitgegroeid tot een muzikale bende van klasse en karakter: The Easywood Killers. Vanavond stond het collectief op de planken van de Zwarte Zaal in CC Muze, in samenwerking met JazzLab hèt platform voor Belgische jazz. Wat we kregen? Geen show, geen spektakel, maar een soundtrack voor de film in je hoofd. Subtiel licht, zonder beeld. Alleen klank. En dat was genoeg.
 
Op het podium: een line-up die je niet zomaar samen op één avond verwacht. Eriksson zelf, trefzeker en onderkoeld op gitaar, met naast zich contrabassist Tomas De Smet, drummers Jeroen Stevens en Roel Poriau (de ene op de kit, de andere ook op vibrafoon), Sander Smeets die de toetsen fluisterend en grommend tot leven wekte, Peppie Pepermans op saxofoon, scherp als een mes in fluweelpapier en Alain Rylant als de stille kracht achter het geluid. Geen klassieke jazzopstelling, geen cirkel van bedachtzame blikken, maar een frontlinie. Klaar om vuur te geven.
 
De eerste noten van 'Zombie Shuffle' rolden niet, ze gleden. Zinderend en traag, als een hete wind over een dorre vlakte. Westernsferen, maar dan herleid tot hun essentie: ritme, spanning, ruimte. Gitaren klonken als voetstappen in het zand, de sax zong als een verdwaalde coyote, en de bas trok diepe groeven in de tijd. Jazz, roots, ambient het gleed allemaal in elkaar als whisky in een glas zonder bodem.
 
Maar deze band bleef niet hangen in de sfeer van zand en zon. De set trok verder, dieper, donkerder. Naar een soort post-apocalyptische droomwereld waar klanken rondwaren als rook in een verlaten bar. De vibrafoon werd een klankkast vol schaduwen, de percussie tikte als een klok zonder wijzers. Er werd geïmproviseerd, ja, maar met een helder instinct. Dit was geen chaos, dit was gecontroleerde losbandigheid. Een groep muzikanten die elkaars adem kent.
​​En dan was er Bjorn. Charismatisch zonder poespas, ontwapenend met een twist. Tussen de nummers door nam hij het woord, met die droge flair die balanceert tussen zen en zottigheid. Humor van het absurdistische soort was nooit ver weg. Zeker niet wanneer hij ons deelgenoot maakte van een weekendje Parijs, samen met zijn “schoonzoon” Sander Smeets als introductie tot Lost Weekend in Paris. Of toen hij opbiechtte dat zijn muzikale hart niet sneller klopt voor voetbal of de koers, maar voor... de vossenjacht te paard. Inclusief testritjes. Dat leverde een nummer op met de heerlijk bizarre titel Fox Chase Horse Test Ride. Jazz met een knipoog, avant-garde met een staartje.
 
En dan, als bis, die stem. Zacht, warm, melancholisch. Alsof er plots een kampvuur op het podium brandde zonder vlam, maar vol gloed. Een afsluiter die je niet vastpint, maar loslaat.
 
The Easywood Killers brachten geen concert, maar een ervaring. Een klankreis, filmisch zonder film, jazz zonder dogma. Een avond waar je geen beelden van nodig hebt, omdat de muziek alles al zegt.