|
|
blues peer 2017 (DAY 2) 14, 15, 16 juli 2017 |
Met: Winterland ’76, Rumours 40 Years, James & Black, The King (A)Live, Barrelhouse, Walter Broes & The Mercenaries, Jon Clearly, Mike Zito, The Blind Boys Of Alabama, The Red Devils, ZZ Top, Johnny Mars & Michael Roach, Saron Crenshaw, The Bros. Landreth, The Magpie Salute, Canned Heat, Jools Holland & His Rhythm & Blues Orchestra, Jethro Tull By Ian Anderson
|
Ieder jaar is Blues Peer een vaste afspraak in onze festivalkalender. Gezellig muziek en de ongedwongen Limburgse sfeer maken van Blues Peer nog steeds dat unieke festival.
En dat sinds 1985. Spottende tongen en criticasters zullen er wel altijd zijn. Maar wij vonden de affiche van Blues Peer meer dan geslaagd. Het is zaterdagmiddag rond de klok van twaalf, dus hoogtijd om Blues Peer op gang te trekken. Het zonnetje is van de partij, de temperaturen zijn zowaar aangenaam en Nederlandse formatie Barrelhouse mag als eerste zijn instrumenten inpluggen. We bemerken ook vrijwel meteen wat voor een grote aanhang de band heeft opgebouwd in al die jaren. Barrelhouse draait dan ook al een tijd mee, werd opgericht in 1974 en heeft dat status tot op de dag van vandaag weten staande te houden. Barrelhouse speelt ook nog steeds in dezelfde formatie en dat is haast een unicum in de blues wereld. Een oogwenk is haast voldoende om een volgende song in te zetten. Barrelhouse opende met een vrolijke noot en Sonny Boy Williams’ ‘Bring It On Home’. Met nummers als ‘I Wish I Could Pray’, ‘Don’t Hold Your Breath’, de mooi opgebouwde ballade ‘Almost There’ en de piano begeesterde boogiewoogie ‘Down In The Alley’ was de nieuwe cd ‘Almost There’ uiteraard de rode draad doorheen de setlist. De band swingt en verzwakt op geen enkel ogenblik en met een tomeloze energie laten ze heel wat uptempo nummers over de weide heen dwarrelen. Al klonk Tineke Schoenmaker’s stem wat scherp in de enkele swingende songs. De heavy gitaarriffs in Ike Turner’s ‘Don’t Hold Yor Breath’ en het meeslepende ‘Lonely Together’ waren alweer knappe chapiters. Na een kort podiumombouw mogen Walter Broes & The Mercenaries hun ding doen. Het is uiteraard niet de bedoeling dat je lui in je zeteltje ergens midden op de weide Walter Broes en zijn ‘partners in crime’ Clark Kenis (upricht bas) en drummer Lieven Declerck gaat aanschouwen. Walter verdiende zijn sporen bij The Sneatsiffers, maar heeft na hun split in 2012 nooit stilgezeten. Zijn meer dan aanstekelijke rockabilly blijven strak gegoten en zijn innemende rockstem en twang-gitaar komen tot uiting in nummers als ‘Movin’ Up’, de titeltrack van zijn nieuwe solo-album, het sprankelende en country blues geïnspireerde ‘Security’ en het Texas blues geïnspireerde ‘Downtime’. Het nostalgische ‘I Got My Own Kick Going’ origineel van Ronnie Self uit 1954 is voer voor de echte kenners en de rumba beats van ‘Man Child’ zorgen voor de eerste moves in de tent. Jon Cleary werd geboren in Kent maar besloot ruim 35 jaar geleden om naar New Orleans te verhuizen. Daar werd hij beïnvloed door Dr. John, Professor Longhair en Allen Toussaint en werd een meester in de New Orleans funk. Net zoals Barrelhouse is ook Jon Cleary vandaag toe aan zijn tweede passage op Blues Peer. Weliswaar stond hij toen in de backing bij Bonnie Raith. Samen met zijn hippe ritmesectie The Absolute Monster Gentlemen’s Cornell Williams (bas), A.J. Hall (drums) en Nigel Hall (keys) kreeg Cleary al snel heel wat enthousiasteling aan het bewegen. “Are you ready for some jazz, funk, R&B and soul” scandeerde een goedgehumeurde Cleary. Met zijn aanstekelijke en authentieke New Orleans funk waanden we ons zelfs even in de befaamde Tipitina’s music venue. In de funky en blues geënthousiasmeerde ‘So Damn Good’, ‘Port Street Blues’ en ‘Groove Me’ zijn The Meters en The Nevill Brothers nooit ver weg. De speelse jazzy fraseringen uit ‘Old Junkers Blues’ waren een schitterende ode aan Professor Longhair. Naast onze voorliefde voor Gumbo, Poo Boy en andere lekkernijen uit het zuiden hebben we genoten van Jon Cleary’s Mardi Grass showcase. Mike Zito groeide op in St. Louis, Missouri en werd op jonge leeftijd ondergedompeld in de woeste klanken van het rauwe Zuiden van America Toen hoogstwaarschijnlijk nog niet bewust van het feit dat deze de basis zouden vormen voor zijn muzikale toekomst. Hij heeft gelukkig al lang zijn demonen getemd en hij komt alweer op de pinnen met het nieuw album ‘Make Blues No War’. Een album dat vorig jaar op # 1 stond in de Billboard Blues Charts. Ook voor Zito is dit zijn tweede doortocht in Blues Peer. Zito heeft nog steeds dat luizig stemgeluid en puurt alweer heel halsbrekende gitaarsolo’s uit zijn snaren. Hij blaast ons haast omver met de verschroeiende blues rocker ‘Roll On’, de swampy shuffles uit ‘Hell On Me’ en de Texas rocker ‘Wasting Time’. Maar het kon blijkbaar nog hectischer met het fenomenale ‘Crazy Legs’ en ‘Judgement Day’, uit het bekroonde album ‘Songs From The Road’. De titeltrack van zijn recentste album ‘Make Blues No War’ is een muzikale impressie waar Mike heerlijk in duel gaat met zijn zoon Zach Zito. En Zach blijft ook aan boord voor ‘Fortunate Son’ van CCR en bij het bisnummer ‘Roll On’. Wat een uitsmijter! |
Op het kleine podium leidt Anna alles in goede banen. We horen en genieten ook daar van uitstekende muziek. Willem Wellinghoff van de band thE dOGS, is net als Howlin’ Bill ook van de partij. En werden we verbaasd door de doorknede muzikaliteit van Bruce James en Bella Black die ook even kwamen mee jammen.
‘The Old Junk Is The Blues’… en wie zijn wij om hen tegen te spreken. The Blind Boys Of Alabama trekken al decennia lang de wereld rond om hun inspirerende blues en gospelklanken. Strak in een zalmkleurig maatpak en met de ‘signature zonnebril’ werden The Blind Boys Of Alabama begeleid tot voor hun stoel. Vrijwel meteen werden ze verwelkomt onder een daverend applaus. De achtkoppige band met vocalisten Jimmy Carter, Ben Moore, Paul Beasley en Eric “Ricky” McKinnie, Joey Williams (gitaar), bassist Stephen Ladson, Peter Levin (Hammond B3) en drummer Austin Moore passeerden reeds in Peer vijventwintig jaar geleden. De band opende traditiegetrouw met Curtis Mayfield’s ‘People Get Ready’, een falsetto gospel uitvoering in al zijn facetten. Ook al werd het originele nummer opgenomen door de soulgroep The Impressions De intense gospel toewijdingen waren haast een statement om het publiek tot tranen toe te beroeren. De on-stage gospelchemie was merkelijk voelbaar tot ver buiten de tent. Nummers als ‘Nobody’s Fault But Mine’ (Blind Willie Johnson) en ‘My God Is Real’ waren tevens religieuze en swingende compositum. Tijdens ‘I Shall Not Be Moved’ ging Carter de volledige tent rond en een terug bij zijn gospelmates weerklonk een excellerende versie van Stevie Wonder’s ‘Higher Ground’. ‘Lord Have Mercy’ kweelde Carter nog een laatste keer. Op Lester Butler na, die op 10 mei 1998, op 38-jarige leeftijd overleed staan The Red Devils met hun originele band terug in Peer. Butler was een van de meest invloedrijke mondharmonicaspeler van de laatste decennia. Met zijn rauwe en inventieve harpstijl heeft hij menig artiesten beïnvloed. Het is dan ook geen gemakkelijke opdracht om dit iconisch bandlid op een waardige manier te vervangen. De bekroonde release ‘King King’ uit 1992 rolde als een ware sensatie de blues scene in. De Los Angeles based blues rockband met gitarist Paul ‘The Kid’ Size, Mike Flanigin (Rhythm guitar), Jonny Ray Bartel (bas) en drummer Bill Bateman hebben nu met de Nederlandse zanger/mondharmonicaspeler Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm een achtbare vervanger gevonden voor Mister Butler. Jammer dat de sound heel hard stond tijdens het performen. Big Pete was haast onverstaanbaar en ook zijn harpspel leidde onder de decibels. In nummers als ‘Highway Man’, het verschroeiende ‘Goin’ To The Church’ en ‘The Hook’ dwaalde de geest van Butler ergens over de festivalweide in Peer. Paul Size gitaarrriffs zijn nog steeds heel beklijvend en zorgen voor orgasmes convulsies in ‘Automatic’ en het afsluitende ‘Backstroke’ (I Was Wrong’) Dat de organisatie van Blues Peer had voor ZZ Top gekozen als afsluiter van de zaterdag editie En dat bleek een terechte keuze te zijn. Het trio uit Houston, Texas werd door fans meteen in de armen gesloten. Zanger/gitarist Billy Gibbons, Dusty Hill (bas/vocals) en drummer Frank Beard hebben dan ook nog niets van hun charisma ingeboet. Na haast vijf decennia ‘on the road’ komt wel een zekere routine om de hoek kijken, maar de heren hebben zoveel métier dat zulks geen bezwaar kan zijn. Zaterdagavond in Peer was het gewoon genieten en het publiek ging met tussenpozen flink uit de bol. Het trio opende met ‘Got Me Under Pressure’ om te vervolgen met ‘Have Mercy’, dat op zijn beurt schitterend en naadloos overging in het overweldigende ‘Jesus Just Left Chicago’ en ‘Gimme All Your Lovin’. Er waren dus duidelijk al een hele resem hits de revue gepasseerd voor de show goed en wel begonnen was. Maar geen nood, want met nummers als ‘Pincushion’ en het luid mee gekeilde ‘I’m Bad, I’m Nationwide’ steeg de sfeer haast crescendo. En toen volgende enkele fijn uitgekiende cover herwerkingen met ‘Foxy Lady’ van The Jimi Hendrix Experience, ‘Catfish Blues’ van Robert Petway en Tennessee Ernie Ford’s ’16 Tons’, waar Elwood Francis’ lapsteel zorgde voor een unieke sfeer. “Time to take a little whiskey” en ‘I Gotsa Get Paid’ leidde ons naar het slide gitaar begeesterde ‘Sharp Dressed Man’, het aanwakkerende ‘Legs’ en de bisnummers ‘La Grange’ en ‘Tush’. Er kwam zelfs nog een tweede toegift in de vorm van ‘Jailhouse Rock’, dat met Texas blues rock arrangementen werd overgoten. ZZ Top deed als vanouds de tent nog eens ontploffen…. of het scheelde niet veel! |
