|
|
blues peer 2017 (DAY 3) 14, 15, 16 juli 2017 |
Met: Winterland ’76, Rumours 40 Years, James & Black, The King (A)Live, Barrelhouse, Walter Broes & The Mercenaries, Jon Clearly, Mike Zito, The Blind Boys Of Alabama, The Red Devils, ZZ Top, Johnny Mars & Michael Roach, Saron Crenshaw, The Bros. Landreth, The Magpie Salute, Canned Heat, Jools Holland & His Rhythm & Blues Orchestra, Jethro Tull By Ian Anderson
|
Blues Peer is het tweede festival dat in de zomervakantie op onze agende staat. Net als Gentjazz is dit van oorsprong een thema-festival, wat betekent dat we ons tijdens deze dagen volop kunnen verdiepen in de muziekstijl die ons nauw aan het hart ligt. Nu ja, de definitie van thema-festival moeten wij de laatste jaren ietwat herschrijven, want de trend van een ‘bredere’ programmatie zet zich gestaag door, ook bij Gentjazz, en dus ook bij Blues Peer. Er zullen steeds wel die-hard fans zijn die dit als een verloochening van de roots van ‘hun’ festival beschouwen, maar tijden veranderen, en het is misschien wel goed dat we met de jaren een iets bredere kijk op muziek aanvaarden. Geen kritische noot van onzentwege alleszins, de programmatie van Blues Peer is gevarieerd, maar er wordt nooit echt van de roots afgeweken. En het is ook mooi meegenomen dat we ondertussen nieuwe dingen ontdekken. Fijn!
Saron Crenshaw staat voor gitaarblues. A volonté, en dan nog liefst in de stijl van BB King. Daarmee is de toon gezet, terwijl wij er graag bij vermelden dat BB King in de eerste plaats een charismatische showman en begeesteraar van de blues was, terwijl Crenshaw tekent voor ijzersterk en uitvoerig solerend gitaarwerk. Drums, bas, hammond en gitaar zijn de ingredienten, de keuken is bemand door vakkundig geschoold personeel, en de master-chef is een heel begenadigd gitarist. Op het menu staat een foutloos parcours van pure up-tempo blues, 4 maten, 3 akkoorden, afgewisseld met een paar heel pakkende slows, die voor mij eigenlijk de kers op de taart waren. Zo kwam de set reeds vrij vlug op gang met bv. Come On. Naarmate de set vordert zien wij een strakke band die weinig aan het toeval over laat. De begeleidingsband is erg functioneel en legt een solide basis voor Saron Crenshaw, die in alle nummers heel veel ruimte krijgt om te soleren. Alle gekende licks & tricks van het genre zitten in zijn speelstijl. Dat bewijst heel wat vakmanschap, maar ik mis toch wat eigen karakter en eigen gevoel. Nummers als ‘Wang Dang Doodle’ blijven dankzij hun funky ondertoon altijd leuk en fris om te horen. Naar het einde toe, als een hemels dessert, kregen wij ‘Old Love’ te horen. Deze slow-blues roert de harten, en een voorheen beleefd applaus van waardering gaat over in een warme en gemeende ‘staande ovatie’ voor de band, en natuurlijk dit fantastische nummer, waarvan de King King versie van enkele jaren geleden op Blues Peer me altijd zal bijblijven. Het valt me op dat de geluidsinstallatie vrij ‘hard’ klinkt in de middentonen, ook bij de andere optredens. De ‘warmte’ van blues music gaat hierdoor toch wat verloren. Ik bedoel hiermee niet het aantal decibels, dat zit wel goed, maar die bepaalde frequenties die nogal vrij pijnlijk in de oren kunnen klinken. Ietwat spijtig, want de muziek lijdt er toch een beetje onder. The Bros Landreth zijn een voorbeeld van het breder maken van de programmatie van een bluesfestival. Wat mij betreft : heel veel lof ! De jonge Canadezen wonnen moeiteloos een aantal grote landelijke prijzen met hun eerste cd in 2013, en vandaag komen ze moeiteloos bewijzen dat dit zo hoort. Hun stijl wordt omschreven als country en folk. Maar begrijp deze term dan wel goed, want ook het halve repertoire van The Eagles is op deze wijze country en folk. De band brengt een heel aangename mix van warme Amerikaanse feelgood-music, met boeiende songstructuren. Mooi, en wat ook opvalt : de 4 bandleden zijn uitstekende zangers, en dat gebruiken ze ook in hun muziek. Op een gegeven moment vragen ze aandacht voor een a-capella nummer, waarna ze beloven om dan terug wat harder werk te presenteren. Excuses zijn helemaal niet nodig, dit is muziek, the thrill is certainly not gone ! Deze muziekstijl is nog te weinig gekend in Europa, gelukkig is er Peer om ons te laten genieten van dit genre. The Eagles meet The Delgado Brothers, en de Tedeschi/Trucks Band is misschien pater familias. Op de eerste rijen zie ik iemand met een T-shirt van Aynsley Lister voluit genieten, samen met mij en het voltallige publiek. Geef deze band een méér dan verdiende kans ! The Magpie Salute is misschien ook een buitenbeentje op dit festival, maar het is alvast één van de redenen waarom ik hier ben. Dit is een superband met ongezien veel talent in zijn rangen. 10 Mannen en vrouwen op het podium, voor de betere ‘rockmuziek’ van de laatste decennia. Met Rich Robinson en Marc Ford (gitaren) zijn de Black Crowes hier in volle glorie vertegenwoordigd. De band werd pas vorig jaar opgericht en kan je eigenlijk zien als een zeer uitgebreide versie van deze superband. Wat we vandaag horen is een beetje ‘The Best Of’, aangevuld met nieuw eigen werk. Het podium van Blues Peer is in de breedte helemaal bezet. 3 Gitaren, bas, zang, 3 backing vocals, keys, drums. Indrukwekkend. De festivaltent loopt helemaal vol, de set begint, iedereen zingt en danst mee. Everybody Happy ! Coming Home, My Morning Song, She Gave Good Sunflower, … De heerlijkste muziek op deze mooie zomerdag. De band speelt met indrukwekkend gemak zijn programma, en het klinkt fantastisch. The Magpie Salute is gewoonweg Feelgood Music ! Als Blues Peer deze ingeslagen weg van variatie volgt, zullen de volgende jaren zeker vele edities totaal uitverkocht geraken. Het aanwezige bluespubliek lijkt alle verschillende stijlen met gemak te aanvaarden, de bands spelen op hun beste, een jonger publiek lijkt de weg te vinden, en de programmeringsmogelijkheden zijn legio. |
Muziek van Jethro Tull ligt misschien nog het verst weg van blues. Begonnen als bluesband evolueerde de muziek gaandeweg naar rock, progrock, en noem maar op. Moeilijk te catalogeren onder een bepaalde stijl. Iedereen kent natuurlijk de grote hits uit de tijd van toen, en vandaag krijgen we daar een mooie staalkaart van (Living In The Past, La Bourree, Too Old To Rock’n Roll, Too Young To Die, Thick As A Brick, Hymn 43, Aqualong, Locomotive Breath). Ian Anderson rent alle hoeken van het podium af vanaf de aanvang van het concert. Hij oogt bijzonder fris en strijdvaardig, en brengt zijn songs met diepe inleving. Met zijn dwarsfluit constant in de hand, zijn zo herkenbare stemgeluid en zijn typische éénbeensstandje lijkt hij nog steeds de energie te hebben van zovele jaren geleden. Opnieuw staat de tent barstenvol, en ook deze keer is het publiek heel enthousiast. La bourree is al snel een hoogtepunt vroeg in de set, maar ook later blijft de set heel enthousiast geapprecieerd worden. Ik heb zo de indruk dat Blues Peer toch een heel nieuw publiek bekoord heeft met de affiche van vandaag. Ian Anderson is opgetogen, maar tegelijkertijd toch ook zeer geconcentreerd op zijn muziek. Steengoede muzikanten die op tijd en stond mogen tonen wat ze kunnen, maar toch altijd functioneel in de muziek. Deze muziek vraagt toch een zekere luisterbereidheid, en zeker op dit festival, en bovendien brengt de groep ook nieuw werk, maar de dag kan niet stuk. De formule van vandaag is een succes.
Jools Holland is een entertainer, en de meesten kennen hem van zijn TV-carrière (Later With Jools Holland, de nieuwjaarsshow Hootenannie,…). Met zijn orkest is hij vandaag welkom op Peer. Opnieuw staat het podium afgeladen vol. Klassiek piano, drum, bas, keys, vocals, en een pak blazers. Eigen altijd wel indrukwekkend, zo’n opstelling. Het valt ook op de de bandwissels, met afbreken en opstellen van de instrumenten, ongelofelijk snel verloopt op dit festival. Een pluim voor de medewerkers van dienst ! Jools Holland is een erg getalenteerde showman die , zoals ook in zijn TV-shows, op een energiek-plezante-gedreven manier zijn gasten verwelkomt. Vandaag staan zijn gasten niet achter het podiumgordijn, maar steevast in de band on stage. De show van Jools Holland draait in de eerste plaats om boogiewoogie. De rode draad is zijn pianowerk, maar hier verwerkt hij in de set een wervelende stijl van niet enkel boogiewoogie, maar ook klassiek, jazz enz. Het publiek heeft er zin in en wie graag danst, danst ook. Leuk. En dan krijgen de gastmuzikanten de hoofdrol toegewezen. De backing vocals krijgen elk 2 nummers, en verschillende blazers krijgen solo, in duo of trio een frontplaats op het podium. Altijd overtuigend, deze set zit piekfijn in elkaar en verveelt geen moment. Dan krijgt ook de drummer, Gilson Lavis, een dikke pluim van orkestleider Jools, voor zijn 35-jarig carriere als begeleider van de pianist. De show vliegt, maar het beste moet nog komen. Middenin de set roept Jools zijn hoofdvedette op het podium, en ook dit is een reden waarom ik hier vandaag ben : Ruby Turner. Ik volg deze zangeres al een aantal jaren. Hoewel ze nooit een megaster werd, vind ik haar één van de beste zwarte zangeressen van dit ogenblik. Wat kan deze vrouw zingen ! De Goddes Of The Blues, zoals Jools Holland haar noemt, is stijlvol, charismatisch, en ze kan bovenal zingen. Blues, maar ook zo mooi in gospel, en die typische zwarte muziek waarvoor je een stem en longen als luchtballons moet hebben. Let The Good Times Roll ! Ruby Turner leidt ons verder door de show en krijgt overdovend applaus. Plus een dankbare knieval van waardering van Jools Holland zelve. Dit optreden is te snel voorbij. Let The Good Times Roll ! Helaas moet ik verstek geven voor de laatste band vanavond : Canned Heat. Na 2 dagen Gentjazz en Peer vandaag moet ik nog 2 u. terug naar het verafgelegen Geraardsbergen. Voor het voorbereiden van verslagjes en fotografie, en om tesamen met wat rust een paar dagen vakantie in te zetten. Blues Peer mag je gerust een schot in de roos noemen. De formule met een bredere programmatie is een trend die zich op alle grote festivals (al een tijdje) ingezet heeft. Het grotere publiek lijkt dit te aanvaarden en tekent present voor de nieuwe edities. Behalve dat is het festival er ook in geslaagd om echt heel fijne bands te boeken, die veel meer zijn dan de muziek die je op cd of lp kan kopen. Dit is een festival waar je muziek kan beleven. Hier zie je mensen aan het werk die gedreven en passioneel aan het werk zijn, en die microbe werkt uiterst aanstekelijk. Tot volgend jaar, Blues Peer ! |
