21 JULI 2019
Festivalterrein, PEER

REPORT: SIS VAN HOOF
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: BLUES PEER
Met: Kenny Wayne Shepherd, Black Box Revelation, The Allman Betts Band, Matt Schofield, Malford Milligan & The Southern Aces,Tim Easton, Kyla Brox
​
Zangeres Kyla Brox Quartet mocht de zonnige zondag  op gang brengen en zij is samen met Beth Hart de enige frontvrouw die de affiche siert van Blues Peer. Deze 39-jarige Engelse lady  won samen met haar band recentelijk de European Blues Challenge. Dat werd dus beloond met een plaats op het Belgische festival. Kyla putte uiteraard vooral uit naar nagelnieuwe album ‘Pain & Glory’ en dat scheen best in de smaak te vallen bij de vroege vogels die klokslag op de middag present waren. Met Leonard Cohen’s ‘Hallelujah’ zorgt Kyla Brox Quartet voor een pakken moment dat het publiek niet onberoerd laat. Mooie in de aanloop van nummer twee op de lijst.
Voor het traditionele luistermoment op Blues Peer werd beroep gedaan op   Tim Easton, die vroeger frontman was van de rockgroep The Haynes Boys. Maar momenteel is deze Amerikaanse gitarist een singer-songwriter die zich goed voelt bij het vertellen van verhaaltjes. Zijn muzikale carrière begint in 1997 als busker en nadat hij jaren later vaak als support act optrad met John Hiatt gingen er toch wel wat deuren open. Zo toerde hij ook met Lucinda Wiliams en kon hij Wilco overhalen om mee te werken aan zijn albums. In Peer zorgde hij voor een aangenaam uurtje vertier en palmde hij vrij moeiteloos het Peerse publiek in  met o.a. nummers als ‘Four Queens’ en  ‘The Old Straitville Blues’.
Een concert bijwonen van Malford Milligan & The Southern Aces geeft vaak een voldaan gevoel. Dat was onlangs in Diepenbeek waar hij in het Ontmoetingscentrum op de Rooierheide  een schitterend concert gaf samen met zijn Nederlandse muzikanten van The Southern Aces onder de bezielende leiding van Jack Hustinx. En zoals we konden verwachten was dat niet anders op het grote Peerse podium wat uitmondde in een nieuw succesnummer voor deze Amerikaanse soul-, blues- en gospelzanger uit Austin Texas. Malford Milligan oogstte pas succes in Europa nadat hij in het begin van deze eeuw twee gospelplaten op rij maakte. Met zijn geweldige stem, begeleid door uitstekende muzikanten zorgde Malford Milligan voor heel wat bijval met zijn krachtige soulballads en een pak bijhorende kippenvelmomenten. Vertrouwde nummers zoals ‘The Man I Used To Be’, het swingend rockende ‘I’m Glad To Do It’, ‘Change Is Gonna Come’, ‘Life Will Humble You’ (met een schitterend Roel Spanjers op harmonica),  Otis Reddings bekende hit  ‘I’ve Got Times To Remember’ en slotnummer ‘Mama Talk To Your Daughter’ zaten eveneens in de playlist. Als extra-nummer was er  ‘Feel Like Going Home’. Een mooi slot van een meer dan degelijke set, zoveel is zeker.
Tussen de optredens door konden de mensen zich verpozen  bij de Mojo Blues Sessions, die buiten op het kleine podium op heel wat bijval konden rekenen. Er hing daar vaak een leuk sfeertje met muzikanten die zonder complexen en met de nodige improvisatie af en toe voor verrassingen zorgden. 
Dan was het benieuwd uitkijken naar Matt Schofield, de zanger-gitarist uit Manchester waar we goede herinneringen aan bewaren na zijn vroegere passages in Mol (Gompelhof), de Olense Crossroad en de Diestse Borderline. Maar al in 2006 stond Matt Schofield al op dit eigenste Peerse festival. Deze avond laat hij zich opnieuw bijstaan door zijn hondstrouwe muzikanten drummer Evan Jenkins en Johnny Henderson (hammondorgel), die tevens de bastonen voor zijn rekening neemt via de baspedalen. Een eigenaardige combinatie op het eerste zicht, maar het klinkt uitstekend. Matt Schofield speelt een combinatie van vaak eigen nummers met een mix van blues, funk en jazz en af en toe covers. De 41-jarige gitarist wordt beschouwd als één van de meest onderscheidende en innovatieve Britse bluesartiesten en staat dan ook in de top-tien van de Britse bluesgitaristen van Guitar & &Bass Magazine. De set in Peer is keurig opgebouwd met tussendoor een aantal nummers gezongen door Matt’s vriendin zangeres Christine Tambaki, onder meer cover ‘Doctor Feel Good’ (Aretha Franklin) en de Junior Wells klassieker ‘Little By Little’ met een heerlijke solo van Schofield. Schitterend optreden van Matt Schofield, die samen met o.a. Eric Clapton en Peter Green prijkt in de ‘Hall Of Fame’ van de blues. Terecht.
Een deel van de naam The Allman Betts Band klinkt bij de ouderen onder ons zeker bekend in de oren. De Amerikaanse band The Allman Brothers die gesticht werd in 1969 door Gregg Allmann en met ook Dickey Betts in de band. Devon Allman en Duane Betts, zonen van hun respectievelijke vaders zetten de traditie verder van de southern rock. En we moeten constateren dat er - ondanks heel wat nieuw werk - niets nieuws onder de zon is maar dat kon in Peer de pret niet drukken want we wanen ons bij momenten terug in de jaren zeventig met nummers als ‘Shinin’, ‘Blue Sky’ en ‘Dimples’. Samen met Barry Oakley (bas) ook een ‘zoon van’ , slidegitarist Johnny Sachela, John Grinty (keys) , R.Scott Bryan (percussie) en John Lum (drums) maakt The Allman Betts Band er een leuke onderhoudende set van.  Het kon niet meer stuk, zeker toen ‘Purple Rain’ gespeeld werd en frontman Devon nadien ons Belgenland loofde om zijn bier, chocodale en fritten. Met ‘Southern Acccents’ en ‘Long Gone’ konden er zoals verwacht nog een aantal nummers af als slot. 
Black Box Revelation had toch wel wat verrassend de eer om het pad te effenen voor headliner Kenny Wayne Shephard. De Peerse organisatie kreeg heel wat kritiek met de boeking van BBR, maar uiteindelijk kon het aanwezige jonge publiek en ook wel wat ouderen hun gading vinden in dit succesvolle duo.  Maar ze stonden wel als trio op het podium want sinds hun nieuwste (vijfde) album ‘Tatooed Smiles’ hebben Jan Paternoster en Dries Van Dijck er met Jasper Morel als tweede gitaar en man aan de toetsen een derde groepslid aan  toegevoegd. The BBR hebben het ver geschopt nadat hun garagerock aansloeg, mede dankzij een zilveren plak op de Humo’s Rockrally in 2006.
In Peer werd er uiteraard nieuw werk gespeeld uit het recente album (‘Lazy Street’, ‘Mama Call Me Please’, ‘Blown Away’ , ‘Built To Last’ en ook de titeltrack ‘Tatooed Smiles’) maar er werd bij momenten ook flink uit de bol gegaan voor ouder werk uit het succesvolle album ‘Set Your Head On Fire’uit 2007 dat refereert naar The Stooges. Nummers als ‘Gravity Blues’, ‘Never Alone’, ‘I Think I Like You’ en het titelnummer ‘Set Your Head On Fire’ zorgden voor een flinke slotapotheose bij het publiek.
Kenny Wayne Sheppard is de headliner die nogal stevig uitpakt en begint met zijn hit ‘Woman Like You’. De blonde gitaargod krijgt op het podium de medewerking van zanger  Noah Hunt, bassist Scott Nelson, orgelist Joe Known  en drummer Chris Layton (ex-lid van Stevie Ray’s band Double Trouble). De door Noah Hunt gezongen songs ‘Mr Soul’ (Buffalo Springfield)  en ‘Long Time Running’, klinken me bekend in de oren en het zijn songs uit het meest recente album ‘The Traveler’.  Hij begint dus met een aantal songs uit zijn meeste recente album zoals de eerder genoemde songs alsook ‘I Want you’. Er wordt stevig gebeukt door deze gitaarvirtuoos die de voorbije jaren ook meer is gaan zingen. KWS speelt onder meer met ‘Talk To Me Baby’ ‘Head Of The Sun’, het traag gestarte maar stevig eindigende ‘Shame’, ‘Down For Love’ om te besluiten met ‘Turn To Stone’(Joe Walsh) , dat ook het nieuw album siert. Uiteraard doet Kenny er nog een aantal bissen bij zoals het onvermijdelijke ‘Voodoo Child’. Een fan van het eerste uur naast mij vond het bijzonder jammer dat hij ‘Aberdeen’ en ‘Deja Voodoo’ niet gespeeld had. Naar eigen zeggen twee van zijn beste songs.
Hoe dan ook eindigde  deze 35ste jubileumeditie in schoonheid. Geen topeditie, maar zeker eentje met een aantal uitschieters. Bij de organisatoren was er in sommige media sprake van 20.000 toeschouwers. Dus wat dat betreft zit het ook snor. Tot volgend jaar!
​

​