zaterdag 7 juni 2025
Terrein Deusterkapel,  Peer 

Report: Philip Verhaege
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Blues Peer
Blues Peer viert zijn 40ste verjaardag. Het is als een Heilig Graal, en dit sinds 1985. Toen al stonden grote namen als Robert Cray, Duke Robillard en The Fabulous Thunderbirds op de affiche. Het festival werd al snel een blijver in ons toen al vrij rijkelijk gestoffeerd festivallandje. Nadat het festival noodgedwongen de boeken moest neerleggen, kreeg het in 2023 een succesvolle doorstart. Een meute honigere muzikale jonge wolven zette toen hun brede schouders onder het project. Ze verhuisden het festival naar de overkant van de straat. Daar aan en rond de Deuster kapel werd met heel wat durf  een nieuw succesverhaal gebrouwen. Blues als maatstaf, maar dit in een ruime en relatieve zin van enig consigne. Ze begonnen er traditiegetrouw aan op vrijdagavond met een gratis editie van de Peers Feesten.  Zaterdag en zondag was er dan Blues Peer, dat zich alweer kenmerkte met een eclectische affiche. Netjes verdeeld in de ‘Uptown!’ tent en de cosy maar gemodificeerde  ‘Club Mississippi’…
 
De Belgische band Deman Rogue mocht de gelederen openen op zaterdagmiddag in de Club Mississippi. Geïnspireerd door die groovy sound uit de seventies, brachten ze een korte set stomende alternatieve blues en psychedelica. De howlin’ voice van Diether Govaerts, voormalig lid van de band Yell Rebell weet ons al snel te bekoren. De fijn geknotte gitaarriffs van Jens Jacobs zorgen samen met de baslijnen van Lore Jaenen voor experimentele vibes.  En ‘Mister Magic Sticks’ Smolders mag al eens een drumstick verklungelen, net zoals bassist Lore ‘Rhythm Queen’ Smolders blootvoets op een podium mag staan. ‘Closer To The Sun’, de alternatieve bluessong ‘Bye Blue Skies’ en de klassieke rocksound van nummers als ‘Make You Mind’ het waren maar enkele exempels voor die diepe bluessound.
 
Doghouse Sam & His Magnatones mocht als eerste de instrumenten inpluggen in de Uptown!. Dit is inmiddels hun vierde passage op Blues Peer. En terecht als je ons vraagt. Ze zijn dan ook een van Vlaanderens meest opwindende roots en bluesbands. Sinds het afgelopen decennia is Doghouse Sam en zijn Magnatones dan ook uniek renommee. Ze wonnen de 2014 Belgian Blues Challenge en eindigden tweede op de European Blues Callenge in 2015. Met zijn ‘slapping bass’ neemt Martin Ubaghs het voortouw. De strakke drumslagen van Franky Gomez zijn het geprolongeerde voor Doghouse Sam’s a.k.a. Wouter Celis melodische gitaarriffs, opwindende bluesharp en gruizige stem. Met een intens en doorleeft gevoel wervelen ze door hun setlist. Doghouse Sam slaagt er ook hier in om swing, blues rootsrock en een scheut rockabilly te mêleren. Of wat dacht je van toepasselijke songs als ‘The Other Side’, (Going Down To My) ‘Crossroads’ en de energieke opener ‘Gone Too Long’. So ‘Ain’t Got Time’, baby….Knap!
 
Na heel wat Belgisch geweld werd met Early James een eerste singer-songwriter aangekondigd van over de grote plas. De in Alabama geboren James mocht zich presenteren in de Club Mississippi. Hij heeft met ‘Medium Raw’ een derde langspeler, het is de opvolger van ‘Strange Time To Believe’ en zijn debuutplaat ‘Singing For My Supper’, allen geproducet door Black Keys’ Dan Auerbach. Rauw en soulvol, en toch klinkt deze 31-jarige bluesman als een oude ziel. Samen met zijn ritmesectie ging het van diepe soulblues naar Bluegrass, folk en alt-country. Nummers als ‘Tinfoil Hat’ zwommen ook hier in psychotische blues wateren, ‘Rag Roll’ had enkele schitterende gitaarsolo’s, net zoals ‘Gravy Train’ ons meenam naar het beloofde Americana continent. Early James’ sterke rasp wankelde nooit, en maakte alleen maar indruk in een volle Club Mississippi.
 
Snel even terug naar de Uptown! voor vreemde eend in de bijt Milo Meskens. Hij bereikte de finale van De Nieuwe Lichting op StuBru in 2015. Ondertussen schuurt hij tegen de dertig aan en heeft al heel wat persoonlijke en muzikale bagage in zijn koffer. Zijn release ‘All The Things I Couldn’t Tell My Therapist’ is een muzikaal dagboek van zijn depressie, toen in 2022 even de veer brak. In Peer werd bracht hij een stomende set rock-‘n-roll. Milo Meskens even verrassend als deugddoend mooi.
 
Met een gelukzalig gevoel trokken we richting Club Mississippi voor Delta Generators. Het geesteskind van Radio Kings’ Brian Templeton. En hij vindt nu zijn soulmates in de broers Charlie op gitaar en Rick O’Neal (bas) én drummer Jeff Armstrong. Met een divergente setlist benieuwen ze ook hier makkelijk hun fanbase. Wat een stemintonatie heeft Brian wel niet. Hij blijft een van onze favoriete zangers! Een strakke Bo Diddley drumbeat zette de toon voor nummers als ‘That Evil’, was ‘Canebrake’ een hemelse soulballade, en omarmt Brian ons met zijn bluesharp in ‘Shame, Shame, Shame’ en een funky ‘Inside Your Blue’. ‘Straw Dog Strut’ was tenslotte een Elmore James’ slide bluesstamper waar Charlie O’Neal zich kon in uitleven.
 
In de Uptown! wachten de North Mississippi Allstars, de band rond de broers Luther en Cody Dickinson. Luther lijkt wel steeds aan zijn nummers te sleutelen en nieuwe manieren te heruitvinden om ze via zijn gitaarsolo’s te introduceren. Dit maakt dat haast geen enkel concert van de Allstars op elkaar gaan lijken. De band viert dit jaar ook het vijfentwintigjarig bestaan van hun debuutalbum ‘Shake Hands With Shorty’. Om dit in stijl te vieren werd op  juni 2025 met ‘Still Shakin’ nieuwe langspeler geregistreerd in de Dickinson-familiestudio, Zebra Ranch in Independence, MS. Slidegitaar viert hoogtij in songs als ‘Shimmy She Wobble’ en ‘Ship’, met een vette knipoog naar R.L. Burnside. En dat zou niet voor het laats zijn deze middag. In aangenaam antithese stond dan weer de soulballade ‘Up and Rolling’. Bij Mississippi Fred McDowell haalde ze voor de gelegenheid ‘You Got To Move’ even van onder het stof, net zoals het down to earth ‘Shake ‘Em on Down’ van Bukka White. Samantha Fish kwam nog even meejammen en dé North Mississippi Allstars are ‘Still Shakin’. Seasick Steve zag in de frontstage dat het goed was! North Mississippi Allstars, een stomende setje Hill Country blues…!
 
Roland van Campenhout feat. Mauro Pawlowski & Steven de Bruyn waren voor de gelegenheid uitgenodigd in de Club Mississippi. Het relatie tussen Roland en Steven is reeds langer bekend. Gitarist Mauro Pawlowski, uit de band dEUS is een meer dan waardige invulling. Drie soulmates, drie Space Cowboys! En die hadden enkele soulmates uitgenodigd. Of wat dacht je van violist en alleskunner Niels De Caster, Teun Verbruggen op drums, Nicolas Mortelmans met zijn sitar en ‘last but not least’ Arno’s rechterhand Mirko Brankovic op basgitaar. Het werd een explosieve mixture van blues en experimentele klanken. ‘Mr. Jelly Roll Baker’ was een van de vele hoogtepunten. Roland als bluesmaster, Steven is een mondmuziekwizzard en Pawlowski die drijft tussen blues én country en alles wat er zich tussenin beweegt. Roland still ‘The Godfather of The Belgian blues…’
 
Equal Idiots een zooitje ongeregeldheden in de Uptown!  Eigenlijk hadden we deze band al veel langer verwacht in Peer. Ze prijkten in het verleden op affiches als Rock Werchter, Pukkelpop, Roots & Roses, Rock Zottegem, Rock Herk, Suikerrock, Lokerse Feesten, Maanrock, Crammerock, etc, etc… Equal Idiots zag het levenslicht in 2012 uit twee piepjonge muzikale honden uit Hoogstraten. Thibault Christiaensen (zang/gitaar) en Pieter Bruurs (drums/zang) zijn zo op elkaar ingespeeld dat een oogwenk volstaat om een nieuwe song in de steigers te zetten. ‘I Am The Light’, ‘What You Gonna Say’ en ‘Salmon Pink’, het zijn maar enkele exemples van een opruiende set. Wij lusten er wel pap van, net zoals een overvolle Uptown! Thibault spuugt wat in het rond en zet ‘Put My Head In The Ground’ in… Hell yeah, het stagediven kon beginnen!

​De blonde bluesgodin Samantha Fish maakte haar opwachting in de Club Mississippi. Eigenlijk hadden we Samantha, gezien haar status, ook wel al eerder verwacht in Peer. De stage rond de Club Mississippi zat dan ook afgeladen vol. Dik elf jaar geleden had ik de gelegenheid om interviewgewijs rond de tafel te zitten met dit sexy wonderkind uit Kansas City, MS. voor Back To The Roots, Bluesmagazine. Samantha had toen net de Ruf’s Bluescaravan achter zich gelaten en promootte volop het succesvolle album ‘Runaway’. Sinds haar 13de ramde ze op een drumtoestel, om twee jaar later over te schakelen op gitaar. Samantha speelt en zingt vol passie en hartstocht. Ze weerlegt perfect de subtiele aspecten in de blues-achtige accurate intonatie, die zo makkelijk een expressieve, maar uiterst gecontroleerde vibrato en passing ontwikkeld op gitaar. Samantha heeft net met ‘Paper Doll’ een nieuw album uitgebracht, het was dan ook niet zo verwonderlijk dat enkele nummers de setlist haalden uit die collectie. Die titeltrack ‘Paper Doll’ had hier meteen een knappe gitaarfrase. Maar openen deed Samantha met ‘Kick Out The Jams’, een nummer van MC5. Bij Screamin’ Jay Hawkins ontleende ze ‘I Put A Spell On You’. En Fish knalde met een rockende vibe doorheen nummers als het swampy ‘Bulletproof’ en ‘Fortune Teller’. Songs als ‘Rusty Razor’ accordeerde die hypnotiserende gitaarriffs, om te divergeren met de melodieuze rockballade ‘Don’t Say It’. Samantha is een rolmodel voor de aanstormende jeugd, is een aantrekkelijke artiest die tevens een bedreven podiumuitstraling uitstraalt.
 
Novastar in de Uptown! Deze keuze mag dan misschien wat verrassend zijn, voor ons staat Joost Zweegers terecht op festivals als Blues Peer. En hij heeft sinds vorig jaar met ‘The Best Is Yet To Come’ een ‘best of’ langspeler in de winkelrekken. Voor deze compilatieplaat trok hij naar de legendarische Abbey Road Studio en herwerkte zijn grootste songs. Joost trekt in Peer een blik gouden songs open met onverwoestbare Belpopklassiekers. Vanaf de eerste noot vormde Blues Peer het perfect decor voor zijn melancholische set hits. Sweegers speelt basgitaar en opende met ‘Wrong’, een van zijn grootste hits, en dat is niet voor iedereen weggelegd. Met het harmonieuze ‘Light Up My Life’ was de toon gezet en met ‘Look At You Know’ en ‘Because’ werd het tempo geleidelijk opgeschroefd. En ook bij ‘Mars Needs Woman’ zorgde Zweegers voor heel wat kippenvel. Van het folky ‘Closer To You’ ging het haast naadloos naar ‘Isabelle’, om te contrasteren met ‘Never Back Down’, ‘The Best Is Yet To Come’ en ‘When The Lights Go Down On The Broken Hearted’, of hoe groot een aantal songs wel kan zijn. Novastar.. five stars concert !
 
Voor de soulklanken van Lee Fields moesten we een laatste keer terug naar de Club Mississippi. Hij werd geboren als Elmer Lee Fields in 1951 in Wilson, North Carolina. Lee besloot op 17-jarige leeftijd naar New York te verhuizen en zijn muzikale droom na te jagen. Hij was geïnspireerd door James Brown en kreeg in The Big Apple als snel de bijnaam Lee ‘Little JB’ Fields. Hij is een levende soullegende, een R&B royalty. Samen met zijn zeskoppige band The Expressions kreeg hij ons wel heel makkelijk aan het dansen. Fields is een vat vol energie, stuitend op het podium, krijsend met dat rauwe stemgeluid, net zoals zijn mentor wijlen James Brown. Zijn soulsound is opwindend, meeslepend en bijwijlen sensationeel. Shakes your hips én dit alles geeft je een warm soulgevoel. Hij begeesterde hij ons meteen met het Stax- en Motown geënthousiasmeerde ‘Don’t Ever Leave Me’ en ‘You Can Count On Me’. Er ontsluimert zelfs een womanizer in hem bij het sexy gerperformde ‘Ladies’, de single met die corpulente reggae-gitaarriffs uit het album ‘My World’. Van het Sam Cooke geënthousiasmeerde ‘Let’s Talk It Over’ ging het naadloos naar het old-school funky ‘Honey Dove’. Fields katapulteerde ons nog even terug naar de vorige eeuw met het ongeciviliseerd ‘Make The World’ en die James Brown danspasjes én de authentieke soulklassieker ‘Faithful Man’. Net als destijds de Godfather of Soul, die overleed op 25 december 2006, heeft de hoogbejaarde Lee Fields niet de intentie om door zijn leeftijd buiten spel te worden gezet. Wat een performen! We waanden ons heel even in Harlem’s world famous Apollo Theater!
 
Seasick Steven was headliner in de Uptown! Hij werd plots tot de ultieme bluesboy toen hij werd uitgenodigd op Jools Holland Hooteanny tv-show in 2006. De levenswandel van Steven Gene Wold was nog opmerkelijker dan eerst werd gedacht en aangegeven. Wie zijn existente biografie er graag eens op neerslaat gaat best op zoek naar het boek ‘Seasick Steve: Ramblin’ Man’, dat is neergepend door Matthew Wright. Daarin blijkt dat Seasick Steve werd geboren in 1951 en niet in ’41, zoals hijzelf jarenlang had verkondigd. Wright merkt hier ook op dat Steve’s echte naam Steve Leach is, in plaats van Wold. Dit is dan ook maar het topje van de ijsberg.. Wij laten hier dan ook graag ruimte voor enig scepticus…..!  Maar toch is en blijft hij een muzikaal genie die schitterende Delta en swampy Mississippi blues produceert. So, who cares… Eens gezeten op zijn stoel, gehuld in zijn trouw houthakkershemd, haast versleten jeans dito John Deere cap én naast de Zweedse hillbilly drummer Dan Magnusson, aanschouwd hij zijn fanbase in een volgepakt Uptown! Seasick Steve heeft er zin in. Strakke drumslagen en Steve’s apparente slidegitaar wurmt zich rond zijn songs. ‘My Donny’, ‘Backbone Slip’ en Started Out With Nothin’, het ging er mateloos in. En Luther Dickinson kwam nog wat meejammen, net zoals Blues Lee’s Ben Lambrechts een graag geïnviteerde gast was met zijn bluesharp. ‘Bring It On’ en ‘Dog House Boogie’, de ideale afsluiters op zaterdagnacht! De typerende structuur van twaalf maten, kreunend, schreeuwend en zingend met een diep resonerende stem, ook dat is nog steeds Seasick Steve. ​
​
​