zondag 8 juni 2025
Terrein Deusterkapel, Peer

Report: Philip Verhaege
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Blues Peer
De geest van Seasick Steve dwaalde nog ergens rond de Uptown! Het is zondag, we maken ons alweer op voor de slotdag van Blues Peer anno 2025. Maar…. de frigo’s waren gevuld, de streetfood was lekker en de sfeer zit prima. Speciaal voor deze editie kon er ook exclusief met een ‘limited edition’ Blues Bock worden getoast, een bier van huisbrouwerij De Geiteling uit Peer. Een ultieme bierbelevenis dat enkel verkrijgbaar was tijdens het festival. Dag drie van het Blues Peer Festival trekt zich langzaam opgang. De indeling en de bijhorende attributen voelen na twee dagen heel wat amicaler aan. Om de blues te bewieroken mochten het G-Roots Gospelkoor het festival alweer verheerlijken met hun gospelsound, en plugden  protegés als Lightnin’ Guy als eerste hun instrumenten in!  Zondagavond mocht headliner Los Lobos dan weer de lichten en de kaarsen op de verjaardagstaart uitblazen. Speciaal voor deze veertigste verjaardag kwam de band naar Peer, nadat ze dat eerder al eens deden in 1993, 2005 en 2014. Naast de Club Mississippi en de Uptown! kreeg het festival een derde intiem podium aan de Deusterkapel. In ‘La Chapelle’ konden veertig gelukkigen terecht voor exclusieve interviews en een intieme akoestische set, aangekondigd op het krijtbord aan de kapel.
 
Zondag, net na het middaguur mochten Guy Verlinde & Tom Eylenbosch als eerste de instrumenten inpluggen. Een duo dat één de vaandeldragers zijn van de Gentse bluesscene. Met de langspeler ‘Promised Land Blues’ onder de arm ontwikkelenden deze soulmates in Peer een uniek geluid. Een akoestische klankkleur, een gedeelde passie voor de blues. Guy’s gitaar en klaagzang klinken amicaal, Tom op piano en banjo zorgt dan weer voor enig adjunctie. Traditionele bluespareltjes als ‘All Is Forgiven’ en ‘I Shall Not Be Moved’,  van zijn mentor Mississippi John Hurt hielden ons bij de les. Met ‘Blind Willie McTell’ vereerde Guy zowaar Bob Dylan. Ook dat is de blues! De Club Mississippi was dan ook behoorlijk vol gelopen voor twee vooraanstaande blues habitues. Guy Verlinde & Tom Eylenbosch, terecht bekroond met de 2024 Belgian Blues Awards.
 
Driemaal is scheeprecht, en dat is ook van toepassing voor het G-Roots Gospelkoor. Dit collectief stond voor de derde keer op rij in de Uptown! tent, die voor de gelegenheid werd omgetoverd tot een zuidelijke ‘Gospel Church’. De muziek offreert een soort energie, een sound die de blijde boodschap van Jezus verkondigd. ‘When The Saint Go Marching In’, voor het eerst geregistreerd in 1923 door The Paramount Jubilee Singers was een van de vele warme en liefdevolle songs. Moderne Black Gospel dat hier werd overgoten met enige opwekking en soul. Het is moeilijk stilzitten op dit enthousiast collectief!
 
Terug naar de Club Mississippi voor Bai Kamara Jr & The Voodoo Sniffers. Zanger/gitarist en songsmid Bai Kamara Jr. komt oorspronkelijk uit West-Afrika, daar waar het muzikaal allemaal begon. Hij is de zoon van een voormalige ambassadeur, werd geboren in Bo Town, Sierra Leone, groeide op in het Verenigd Koninkrijk en woont ruim vijfentwintig jaar in het Brusselse. Diep doordrongen van de polyritmiek van zijn geboorteland begon hij muziek te spelen. ‘I Was Born Ready’ en ‘Lightning Strikes me Down’, allen geënthousiasmeerd met die roffelende cadans, die zwoel bluesbeat, kortweg muziek die niet gebonden is aan regels. Met ‘Cold, Cold Love’ gaan we de Afrikaanse ritmiek nog even concorderen. ‘Black Widow Spider’ met zijn voodoo vibe én een swampy ‘Miranda Blue’ waren volgende hoogtepunten. Bai Kamara verbindt Europese blues met Afrikaans schoonheid. Een eerste vroeg culminatiepunt!
 
 GA-20, een bluesrevival in de Uptown! tent. Een jong trio uit Boston dat de mosterd haalt bij de psychedelische blues uit de jaren 60 en 70. Hun grote voorbeeld is Hound Dog Taylor van wie ze niet alleen de formule van drums én twee gitaren ontleenden, maar ook die typische sound van slide guitar. Ze bedachten de bandnaam naar de gitaarversterker die Gibson van 1950 tot 1961 effectueerde. GA-20 werden genomineerd voor een 2018 Boston Music Award voor ‘Bluesact of the Year’ en voor de Blues Music Award als ‘Best Emerging Artist’. Gitarist Matthew Stubbs speelde gitaar bij Charlie Musselwhite, én hij vond nu zijn soulmates vocalist/gitarist Cody Nilsen en drummer Josh Kiggans. Maak je klaar voor een setje rauwe juke joint blues. Het trio opende strak met Ricky Allen’s ‘Cut You A-Loose’ om meteen het tempo te drukken met de soulballade ‘I’ll Change My Style’. En hier wordt pas duidelijk wat een prima zanger Cody Nilson wel niet is. Dit alles divergeert met de garagerocker ‘Lonely Soul’ en het radiovriendelijke ‘Fairweather Friend’. Die moddervette Fat Possum bluesstijl in songs als ‘She’s Gone’ (Houng Dog Taylor) was van een buitenaardse orde. If you don’t love the blues, you listen to the wrong shit… Right on, guys..!
 
Solomon Hicks had net zijn soundcheck afgewerkt in de Club Mississippi. Hij is een rijzende ster in de bluesgame wiens debuutalbum ‘Harlem’ in 2020 hoog scoorde. Hicks die hier eerder stond in 2022 is een krachtige singer-songwriter/gitarist die inmiddels een uniek geluid heeft ontwikkeld. Dit alles klink zo vertrouwelijk dat hij zelfs het titelnummer ‘Harlem’ heeft ontleent aan de New Yorkse wijk waar hij werd geïnspireerd om muzikant te worden. Hicks opende sterk in de Club Mississippi met het fijngevoelige ‘Further On Up The Road’ en ’Find Yourself’, nummers die werden geëscorteerd met sensitieve gitaarriffs. In Sonny Boy Williamson’s ‘Help Me’ kwam Walter Coolen wat meeblazen, en waren ‘Rather Be Blind’ en ‘What The Devil’ knappe uitsmijters. King Solomon Hicks is een artiest die diep geworteld is in de blues. Toch fladderde hij van Memphis, over New Orleans naar de verstedelijkte sound uit Chicago.
 
DeWolff was een waardig vervanger in de Uptown! voor James Hunter Six, die noodgedwongen zijn Europese concertluik annuleerde. DeWolff, een muzikale roedel uit Nederlands Limburg. En of Southern Rock populair is dezer dagen. Het is een energieke band die haast constant gedijt op een alteratie van muzikale stromingen. Van psychedelische Southern rock tot gezanten van die opwindende soulsound. En laat ze nu net de release ‘Muscle Shoals’ promoten. De broers Pablo (gitaar/zang) en Luka van de Poel (drums/zang) én Robin Piso  op Hammond/Wurlitzer zorgden voor een wervelende showaspect. ‘Night Train’ was de perfect opener om enige balans in de set te vrijwaren. ‘In Love’ was geborneerd en met  ‘Natural Woman’ accorderen ze hier die seventies Memphis soulsound. En dat divergeerde met het diffuse ‘Out On The Town’, een nummer met een vette kwinkslag naar The Allman Brothers. Net zoals ‘Nothing’s Changing’ knalde met dat orgeldeuntje. DeWolff, zorgeloze avonturiers en doorwinterde roadrovers in Peer!
 
Terug naar de Club Mississippi voor songsmid JD McPherson. Ook hij prijkt in een ver verleden op de affiche in Peer. (lees 2011) Hij draait dus al een tijdje mee in de rockscene. De in Oklahoma geboren rootsrocker haalt zijn muzikale inspiratie uit een vroeger tijdperk. Een era waar klassieke rock-‘n-roll en R&B in verscholen zitten, en dit met zijn nieuwste album ‘Nite Owls’. Invloeden die ook duidelijk merkbaar waren in zijn showcase, dit alles omringt door een strakke ritmesectie. 
Met dieper en snediger snarenwerk begeester JD ons in songs als ‘Sunshine Getaway’, en in dat hinkelende en rockabilly extatische ‘Just Like Summer’ en ‘Desperate Love’. ‘It Shooks Me Up’ en ‘Shinning Like Gold’ waren dan weer een kwinkslag naar rockgod Duane Eddy. McPherson verraste het meest met een aantal eclectische covers, waaronder ‘That’s My Little Suzie’ van Richie Valens. JD McPherson, een onvervalste rocker anno 2025….

​In de Uptown! wachtte Heather Nova. Al hadden we persoonlijk Heather liever in de gezellige Club Mississippi verwacht. De alternatieve indierock artiest en dichteres is afkomstig uit Bermuda. Heather Allison Frith bracht een groot deel van haar jeugd door op haar vader zelfgebouwde boot. Muziek werd al snel een uitlaatklep en Heather was al even snel handig op gitaar en viool. Heather Nova’s heerlijke sopraanstem is de leidraad doorheen haar intimistische songlist. Een mooi uitgebalanceerde setlist en wisselende instrumentatie creëerden hier ook meteen dat amicaal gevoel. Fragiel en hartverscheurend waren nummers als ‘The Wounds We Bled’ uit de langspeler ‘Pearl’ uit 2019 en ‘The Lights of Sicily’ uit die nieuwe release ‘Breath and Air’. Goosebumps was er met de ballade ‘All I Need’ en bij de hit ‘Maybe an Angel’. Heather Nova, een subliem concert!

​Ana Popovic was toe aan haar derde passage in Blues Peer. De Club Mississippi stond al vroeg bomvol voor Ana die in het oude stadsgedeelte van Belgrado in Servië, het voormalige Joegoslavië werd geboren. Ze groeide op in een warm nest waar muziek steeds centraal stond. Er is uiteraard geen gebrek aan gitaristen die uitstekend werk leveren, maar het is zeldzaam om dat meer dan een kwart eeuw vol te houden. Ana Popovic geniet nog steeds van dat succes en prijkte op de covers van Guitar Player en Vintage Guitar Magazine. Op haar setlist prijkten heel wat songs uit dat recentste album ‘Power’, een eclectische langspeler dat overschrijdende genres omvat als pop, rock, blues en enkele jazzy licks. Popovic’ vocaal talent is zo doorkneed en soulvol dat het ïnfluenceerd van enig zelfvertrouwen. En dat accordeert in ‘Rise Up’ en ‘Power Over Me’. De funky baslijnen van Buthel Burns en Jeremy Thomas’ drumsolo’s rijpen langzaam in die straight blues groove ‘Strong Taste’ én ‘Turn My Luck’. Ana Popovic heeft een ongelooflijke podiumuitstraling en is nog steeds een onweerstaanbare kracht in die hedendaagse bluesmuziek.
 
Blues Peer houdt wel van een buitenbeentje op hun festival die naam Blues wat ontgroeid is. Levellers is er zo eentje, en ondanks heel wat Ierse invloeden noemt de band zichzelf wel nooit een folkband. Met een stevige brug naar die Engelse Indierock en Keltische punk accordeert de band uit Brighton hun sound in de Uptown Tent!  De reden achter het succes van bands als de Levellers is prozaïscher dan velen wel denken. Violist Jon Sevink, Charlie Heather op drums, bassist Jeremy Cunninghan en Matt Savage op toetsen vormen samen met zanger/gitarist Mark Chadwick sinds jaar en dag de kern van de band. Multi-instrumentalist Dan Donnelly, van The Celtic Social Club, vervoegt de band nadat Simon Friend de band verliet drie jaar gelden. De alternatieve rauwe punksong ‘The Riverflow’ en ‘Fifteen Years’ is als een open deur intrappen voor Levellers. De weg was meteen geplaveid voor een resem hits, en dat zijn er meer dan wat een doorsnee muziekliefhebber er zich spontaan voor de geest kan halen. De viool geconcordeerde Indie rocker ‘Battle of The Beanfield’ en ‘Four Boys Lost’. Heerlijk vroeg in de stelist. En toen kwam het anthemische en luid meegezongen ‘One Way’ door de woofer geknald, net zoals ‘Beautiful Day’ en ‘Liberty Song’. Goosebumps, maar tekstueel helaas allen steeds heel relevant. Levellers, epische proporties van Celtic folkpunk!
 
Voor een laatste keer trokken we richting Club Mississippi voor Pokey Lafarge. Hij is één van de meest vernieuwende zangers van zijn generatie. LaFarge werd geboren als Andrew Heissler in Bloomington , Illinois. De bijnaam ‘Pokey’ werd bedacht door zijn moeder, die hem als kind zo zou aanporren om er wat spoed achter te zetten In zijn vroege tienerjaren ontdekte hij de waardering voor oudere blues muzikanten zoals Skip James, Robert Wilkins en Sleepy John Estes. Met zijn crossovers van vintage swing, ragtime, oldschool blues en een streepje jazz is Pokey Lafarge uniek in al zijn muzikaliteit. Nummers als ‘Chicken Shack’ en ‘So Long Chicago’ personifiëren zijn sound. Americana, early jazz, ragtime, countryblues, Western swing, Vaudeville en Appalachian folk. Zijn muzikale rijkdom en erflating is zo ruim. In ‘One You, One Me’ deed Pokey ons meezingen, ‘It’s Not Over’ had een rhumba vibe, ‘For A Night’ kreeg een prewar jazzy feeling om ons uiteindelijk richting Los Lobos te duwen met ‘Fine To Me’. Heerlijk!
 
Los Lobos is meer dan vijftig jaar ‘on the route’ met de doorbraak hit ‘La Bamba’, een nummer uit de soundtrack van de gelijknamige film uit 1987 over het korte leven van zanger Ritchie Valens, die in 1959 samen met Buddy Holly omkomt bij een vliegtuigongeluk. Het nummer is een traditionele bruiloftsdans uit de streek van Vera Cruz in het zuiden van Mexico. Misschien was deze hit wel het grootse vergiftigde geschenk dat een band als Los Lobos kon hebben. Maar gelukkig staat Los Lobos nog steeds synoniem voor dampende, swingende rockabilly, blues, latin, mariachi en Tex-Mex.  De band heeft een unieke speelstijl die in het vakjargon ook wel eens Chicanorock wordt genoemd. Vanwege een recente gezondheidskwestie heeft David Hidalgo van zijn arts het advies gekregen om niet te reizen. Los Lobos kondigde met genoegen aan dat Jackie Greene, samen met een aantal andere vrienden, de band komt versterken. Met Louie Perez (drums, gitaren, percussie, vocals), Steve Berlin (saxofoon, percussie, fluit, Midsax, harmonica, melodica), Cesar Rosas (vocals, gitaar, mandoline) en Conrad Lozano  (bas, guitarro, vocals) werden oude en nieuwe songs perfect met elkaar verweven. Met een jukebox vol greatest hits brachten ze een volle Uptown Tent! in consternatie.
Ze openen gezapig met de rocker ‘Love Special Delivery’, een cover van Thee Midniters én ‘Shakin’ Shakin’ Shakin’. De song ‘Short Side of Nothing’ kwam uit 1992 en de schitterende release ‘Kiko’. Al snel volgde het swingende ‘Evangeline’, het hypnotisernede ‘Dream In Blue’ en ‘I Got Loaded’ van Little Bob. Tex-Mex werd het met ‘Carabina .30-30’, ‘Soy Mexico Americano’ én ‘Volver, Volver’. Met de rocker ‘Bertha’ en ‘Don’t Worry Baby’ divergeerde Los Lobos hun setlist. En dan jawel, ‘La Bamba’…. En tijd om huiswaarts te keren. Los Lobos, een jonge groep wolven zijn het allang niet meer, al beheersen ze nog wel de kunst om ons aan het dansen te krijgen. Was dit nu echt het laatste concert op Europses bodem !?
​
​