zaterdag 27 mei 2023
Festivalterrein, Peer

Report: Sis Vanhoof
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Blues Peer
De start van de gratis ‘ouverture’ van Blues Peer deed vrijdagavond deugd bij de vernieuwde organisatie. Veel volk, uitstekend weertje, behoorlijke muziek en veel vrijwillige mensen die in de weer waren en met hun ondersteuning meer dan hun best deden om dit festival in goede banen te leiden.  Alvast een mooie start van deze tweede vernieuwde uitgave van Blues Peer. Het lijkt erop dat Blues Peer terug ‘alive and kicking’ is en daar kunnen we niet rouwig om zijn wegens de vele goede herinneringen met muzikale hoogtepunten, decennialang. Het was dan ook reikhalzend uitkijken naar het muzikale gedeelte van dag twee op de Peerse weide aan deze idyllische setting tussen de bomen in de buurt van de Deusterkapel.
Onder een stralende hemel mochten de heren van Lapwing Trail de eerste muzikale noten vrije ruimte geven. En dat deden deze vier semi-dertigers (en een veertiger) uit Limburg dan ook volmondig met een flinke vleug rockmuziek. Ondanks het vroege uur konden deze vijf heren reken op de nodige steun van het publiek. Ze klinken soms een beetje retro met hun muziek  met invloeden uit de sixties en seventies maar dat kan de pret niet drukken. Integendeel, het is zelfs leuk wakker worden met deze muziek.  ‘I’m Struck’,  ‘Charlene’ en het wat trage ‘Look Up’ klinken niet slecht. Dat deze heren veel nummers eigenhandig  schrijven kunnen we alleen maar appreciëren. Lapwing Trail is alvast een band om in de gaten te houden.
Ook een muzikaal talent is ongetwijfeld singersong-writer Isaak Roux oftewel Louis De Roo want hij won vorig jaar op de befaamde Humo’s Rockrally de publieksprijs. Deze jonge man is eigenaar van een geweldige stem en dat is meer dan duidelijk in het prachtige ‘Lonely Wolf’. Hij bleef dus niet onder de radar en dat leverde hem al mooie support acts op, onder andere bij Portland en Marble Sounds. Dat hij één van de drie winnaars was bij de Nieuwe Lichting is een nieuwe trofee en het is dan ook niet verwonderlijk dat hij veel airplay krijgt op de diverse popkanalen. Deze jongeman studeerde overigens in Liverpool ‘songwriting’ en lijkt een mooie muzikale toekomst tegemoet gaan.
Vervolgens richten we de schijnwerpers op twee dames op rij. Vooreerst was er de komst van Ghalia Volt, oftewel de Belgische Ghalia Vauthier, die geheel individueel van jetje gaf. Dat deed ze met enorm veel inzet in haar one-woman-band. Dat deed ze ook jaren geleden toen ze al buskerend de muzikale stiel leerde kennen in het Brusselse. Maar gaandeweg en vond ze haar weg en kreeg ze medewerking van befaamde muzikanten voor haar albums zoals onder meer Johnny Mastro (‘Let the Demons out’) en Watermelon Slim (‘Mississippi Blend’). Ook met Monster Mike Welch had ze contacten over de grote plas waar ze een tijdje verbleef in de muzikale oorden zoals Chicago, Memphis, Tennesse. In Peer werd er bewonderend gekeken met haar zelf geproduceerde gitaar-en drumgeluiden om nog maar van haar ongepolijste rauwe stem te zwijgen. Alvast een opgemerkte passage van deze dame.
Dat kan ook gezegd worden van Erja Lyytinen, deze 47-jarige songwriter-zangeres-gitariste, die voor de tweede maal te gast was in Peer na haar passage in 2013. Deze vriendelijke dame had er naar eigen zeggen goede herinneringen aan. Ze leek er samen met haar drie muzikanten echt zin in te hebben op dat grote Peerse podium waar ze vooral putte uit haar meest recente album ‘Waiting for the Daylight’, een eerbetoon aan Led Zeppelin, Deep Purple en Uriah Heep. Ze speelde als voorprogramma dan ook met grote namen zoals Robert Plant, Joe Bonamassa en Carlos Santana. Deze Finse gaf er een serieuze lap op met haar stevige (blues)rock, waarin ook de slide een belangrijke rol blijkt te spelen.  ‘Wedding Day’ was alvast een mooie afsluiter van deze energieke dame.
Met Eroll Linton kregen we een eerste maal echte blues geserveerd. Deze in Engeland wonende Jamaïcaan had een stelletje puike muzikanten in zijn rangen en dat was zeker een openbaring voor de echte bluesliefhebbers. Eroll timmert al lang aan de muzikale weg en is vooral bekend in de buurt van Londen waar hij in zowat alle mogelijke clubs gespeeld heeft. Deze zanger-harpist wordt uitstekend begeleid en er is een erg goede interactie met het publiek, dat terecht enthousiast reageert op songs als ‘Hoodoo Man’ en ‘Cry To Me’. Het wordt een onvergetelijke passage van Errol Linton die al op grote blues- en jazzpodia speelde in Europa. In Peer liet hij in het slot van zijn set nog een aantal fijne reggeadeuntjes los en nam de beminnelijke Eroll afscheid met een aanstekelijk vibe voor deze aantrekkelijke passage in de Mississippiclub. Met dank ook aan zijn uitstekend spelende band.
Van een heel ander kaliber was het snarengeweld met de komst van de Belgische band Sons en nogal wat mensen keken aanvankelijk een beetje argwanend naar deze garagerockband, ook al winnaars in het verleden (2018) van de Nieuwe Lichting met het nummer ‘Ricochet’. De openingsfase was alvast explosief en deed bij vele toeschouwers monden openvallen. ‘Sweet Boy’, ‘Naughty’ of ‘White Black Page’, het ging er allemaal in als zoete koek. Het begon allemaal in 2019 voor deze Oostvlamingen uit Melsele met hun debuutalbum ‘Family’. Nadien volgden tournees in zowaar IJsland en Duitsland, ook in Werchter vorig jaar bleven ze niet onopgemerkt en dat was zo ook in Peer. Dit was nog maar eens een bewijs dat oerdegelijke rock-‘n-roll niet aan het uitsterven is. Knallende drums in combinatie met scheurende riffs en moshpits: dat kan ook in Peer. Voor de liefhebbers zijn ze weldra in juli te bewonderen op Rock Olmen.
Een aangenaam rustpunt was in aantocht voor de komst van singer-songwriter Meskerem Mees, geflankeerd door haar cellist Frederik Daelmans. Deze in Ethiopië geboren 23-jarige dame belandde op jonge leeftijd in de buurt van Deinze.  Ze werd ook winnares van Humo’s Rockrally (2020) en ze gooide ook hoge ogen in De Afrekening met haar debuutsingle ‘Joe’. Tevens zijn er ook een aantal internationale onderscheidingen die haar te beurt vielen. De verwachtingen zijn er dan ook dat deze dame een mooie toekomst voor zich heeft. Niet alleen door haar veel zelfgeschreven nummers maar omdat Meskerem (betekent ‘nieuw begin’) een fabelachtig mooie stem heeft gekoppeld aan een dito gitaargeluid. Dat bewees ze zeker in gevoelige songs zoals onder meer ‘Best Friend’ en ‘The Writer’, die een beetje naar de keel grijpen. Er wordt dan ook geboeid geluisterd, maar de tent volledig stil krijgen lijkt onbegonnen werk en dat vinden we jammer.
We hadden er al mooie dingen over gehoord en keken dan ook benieuwd uit naar de komst van Kitty, Daisy & Lewis oftewel de muzikale  Durhamfamilie, die blijkbaar van vele markten thuiszijn wat muzikaliteit betreft. We kunnen dat alleen maar bevestigen na hun komst op Blues Peer. En adelbrieven kunnen ze ook voorleggen want ze speelden als support act al voor topbands als Coldplay en Stereophonics. Via Youtube maakten ze zich meer dan populair en wist deze Britse band zich een weg te banen naar de diverse internationale podia in binnen- en buitenland. De familie kwam één voor één op het podium geruggensteund door nog twee extra muzikanten. We herinneren ons nog degelijke songs zoals ‘Baby Bye Bye’  en het ritmische ‘Hold Me Tight’. Ook het  reggeagetinte ‘Don’t Make A Fool Out Of Me’ zorgde voor heupwiegende bewegingen bij het publiek. Jammer dat er vaak lange wachttijden waren tussen de verschillende nummers, mede door de vele personeelswissels die vaak moesten gelinkt worden aan andere instrumenten.
Met Michelle David & The True Tones kregen we in de intiemere locatie van de Mississippiclub de juiste band op de juiste plaats. Deze oorspronkelijke gospeldame uit  de States combineert dat met een flinke brok rhythm & blues en rock-‘n-roll. Maar er zijn nog stijlen die zij hanteert nadat ze de wereld rondreisde met optredens op zoek naar de roots van de gospel en ze ontdekte jazz, blues, afro-beat, soul en calypso. Je merkt het: deze dame breidde haar muzikale horizon grondig uit. En zeggen dat deze dame schoolliep aan de prestigieuze Fame High School en dus danseres wilde worden, maar afhaakte wegens blessures. In Peer loopt allemaal zo vlot in haar set en ze bezorgt de toeschouwers al vlug aangename vibes met songs als ‘You Are Beautyful’ en ‘Good Good Good’. De cohesie tussen de band en het publiek kan niet meer stuk en dat zorgt voor heel wat sfeer in de tent. De tijd vloog voorbij en toen de eindmeet in zicht kwam stelde ze de band voor op de tonen van ‘Yeah, Yeah, Yeah’, een forse knipoog naar ‘Keep On Running’. Gedenkwaardige passage van Michel David & The True Tones, die op 14 oktober te gast zullen zijn in het naburige Leopoldsburg.
Robert Cray heeft ontegensprekelijk een connectie met Peer want hij en zijn band zetten al voor de vierde maal voet aan de grond op de heilige Limburgse grond na eerdere passages in 1985, 2001 en 2013. Het was dan ook reikhalzend  uitkijken voor de vele toeschouwers die deze bijna 70-jarige  bluesicoon voor de eerste maal konden aanschouwen. Cray is gedurende de bijna vier decennia wel wat veranderd in zijn songs, die wat rustiger zijn geworden maar het stemtimbre lijkt nog oké, wat zeker ook kan gezegd worden van zijn gitaarspel dat nog steeds bijzonder zuiver klinkt. Dat was al vlug te horen in het swingende ‘Anything You Want’ en het rustigere ‘I Don’t Care’. De klank lijkt prima en de band, die verder bestaat uit Dover Weinberg (orgel), Richard Cousins (bas) en Terence Clark (drummer) laten een homogene indruk  met warme klanken.  Cray heeft heel wat betekend in de blueswereld met zijn herkenbare gitaarstijl. Met negen niet al te lange nummers zit het concert er al vrij vroeg op voor de komst van de Robert Cray Band. Het is en blijft een klasseband, maar het is jammer voor de toeschouwers dat er met ‘Phone Booth’ slechts één oude hit gespeeld werd. Geen ‘Right Next Door’ (Because Of Me), ‘Don’t Be Afraid Of The Dark’ of ‘Too Many Cooks’. Jammer.
Nog zo’n legende, vooral in de buesrock, is ongetwijfeld Walter Trout, die na zijn passages bij zowel Canned Heat als John Mayall al decennialang op eigen benen staat. Maar deze bluesrocklegende heeft zopas met het intieme album ‘Ride’ zijn 30ste schijf de wereld ingestuurd. Na ‘Ordinary Madness’, weerom met allemaal eigen songs. De 71-jarige gitarist is vermaard om zijn rauwe stem in combinatie met zijn virtuositeit op gitaar en dat was al vlug duidelijk  in Peer waar hij vooral putte uit deze laatste albums, maar ook oud werk etaleerde. Trout vertelt ook vaak levensverhalen tussen de nummers en dat was in Peer ook niet anders. Vooral over zijn jeugd, die niet altijd rimpelloos verliep en over zijn gezondheidsproblemen in 2014. Ook in zijn songs legt hij die emoties vast en dat gaat soms over zijn gezondheid en overleven na leverfalen (‘Ordinarry’ Madness’ en ‘Battle Scars’). Dat gaat vaak gepaard met stevig gitaarspel. Ook zijn recentste album ‘Ride’ is een uitlaatklep om zich te verzoenen met zijn moeizame jeugdjaren. Bijzonder veel volk kwam er dan ook opdagen in de Mississippiclub voor de komst van Walter Trout, die niet alleen bluesrock speelde, maar ook ingetogen nummers al dan niet met een stevige gitaar- en orgelondersteuning en dat werd bijzonder gesmaakt.  Walter Trout werd voor velen dan ook de publiekslieveling van de dag.
Afsluiter van de avond was niemand minder dan Triggerfinger en daar was de nieuwe organisatie van Blues Peer bijzonder fier over. Deze heren Ruben Block, Mario Goossens  hoeven niet meer worden voorgesteld. Als derde man werd er jonge interimbassist aangesteld  voor Blues Peer ter vervanging van Paul Van Bruystegem. Deze heren zijn absolute toppers in het vak, dat is geweten en het was dan ook vakwerk wat we kregen. Niet alleen de muziek smaakte prima maar de toeschouwers werden tevens ondergedompeld in een mooi lichtspektakel in combinatie met een schitterende rocksound. We kunnen alleen maar concluderen dat dit optreden een schitterende afsluiter was van een geslaagde tweede dag Peer. Op de tonen van Sanseveria Sound System werd de nacht ingegaan. 

​