zondag 28 mei 2023
Festivalterrein, Peer

Report: Sis Vanhoof
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Blues Peer
De zaterdageditie nog indachtig trokken we met een goed gevoel - alweer met een forse portie zon in de buurt - terug richting Peer voor de slotdag van dit driedaagse muziekfestival. Voor vele mensen een volksfeest want vele toeschouwers uit de buurt komen gewoon om er de sfeer op te snuiven en om andere mensen of oude bekenden tegen het lijf lopen. Als er links en rechts een optreden kan meegenomen worden is dat toch alleen maar toe te juichen. En als dan de omstandigheden meezitten door het heerlijke weer, dan is dat een waardig surplus.  Want de weergoden waren drie dagen van de partij met een heerlijk zonnetje en dat is uiteraard  een meevaller van jewelste voor iedereen.
Met Malvin Moskalez featuring Steven De bruyn stond er zondagmiddag een duo op de Peerse affiche en zij mochten het muzikale pad effenen in de Mississippi tent, die ondanks dat vroege uur goed bezet bleek. Het is het verhaal van Malvin die na een zwaar motorongeval een onderbeen verloor en het gedurende een lange periode begrijpelijk bijzonder moeilijk had. Maar deze zanger-gitarist bleef muziek maken en na een pakkend optreden was Steven Debruyne onder de indruk. Hij ontmoette hem en dat leidde tot een vriendschap en een samenwerking op muzikaal vlak.  Want  er kwam - in productie van Steven - vorig jaar een debuutalbum  van voor Malvin Moskalez: ‘For The Beauty Kept Inside’, (met prachtige foto’s van Stefan Vanfleteren). Daarin kan de getroffen songschrijver-zanger-gitarist zijn gevoelens kwijt en de hoop en de kracht vinden om alles uit het leven te halen. Het is trouwens een mooie schijf met prachtige zang en warme gitaarklanken en ook muzikaal draagt Steven harmonicagewijs zijn steenje bij. Dat werd geïllustreerd op het Peerse podium en het werd dan ook een bij momenten pakkend optreden dat bijzonder geapprecieerd werd door een luisterend publiek.
Evenals vorig jaar waren de dames en heren van de Hollandse band G-Roots van de partij. Een gospelkoor dat al sinds 2002 het levenslicht zag, destijds aanvankelijk met drie personen. In Peer stond er een 15-koppige menigte op het podium die het publiek vermaakten met mooie songs. Het is de bedoeling van de organisatie om elk jaar een gospelmoment te programmeren.  Het repertoire van gospelkoor G-Roots is vrij uitgebreid wat ook aangetoond werd in Peer. Pinksterdag was uiteraard voor hen om de boodschap te brengen en het is niet enkel gospel en soul maar ook verzoeknummers. Het werd alvast een swingend feestje. Maar met de soundcheck van de Mississippi Club in het gehoor werden onze oren gespitst om ons te verplaatsen.
Want met de komst van Doghouse Sam & His Magnatones kregen we terug een portie blues voorgeschoteld, waar we uiteraard niet rouwig om zijn. We kennen zijn muzikaal verleden en zijn dan ook bijzonder blij om Wouter Celis en zijn band terug onder ons midden te hebben, zelfs al voor de derde maal was hij te te gast in Peer.  Hij wil uiteraard samen met zijn twee kompanen vroeg in de namiddag een feestje bouwen en hij slaagt daar zoals vanouds vrij makkelijk in, zeker met zijn aanstekelijke manier van musiceren. Dit is muzikaal amusement zoals we het graag hebben. Het bekende  ‘Knock Knock’ gaat er als zoet koek in en ook zijn slidekwaliteiten mogen er zijn, wat te horen is  ‘Back in the Ring’. Ook Franky Gomez kent zijn momentje met een leuke drumsolo. De tijd vliegt als ’t goed is en er waren plannen om nog twee nummers te brengen, maar dat werd gereduceerd naar één song , waarna Wouter zijn gitaar verving zijn door de gebruikelijke blikken Kellogsdoos om er ‘Ain’t Got Time’ te spelen. Een spetterend einde met de bassist Martin Ubaghs die zijn upright bas bespringt. Leuke set die langer had mogen duren en zeker voor herhaling vatbaar is.
Cam Cole kreeg de grote tent ter beschikking om er zijn ding te doen in de setting van een one-man-band. Coole is afkomstig uit het Londense Camden en is een singer-songwriter-gitarist- busker die op eigen houtje klinkt als een volledige band. Dat gaat van het genre Deltablues tot stevige rock-‘n-roll, grunge en meer. Het lijkt moeilijk te vatten wat hij allemaal doet met zijn beperkt instrumentarium en of het allemaal live is wat hij brengt. Maar hij legt het uit aan het publiek, die er wel van kunnen genieten. Stevige set overigens met goede momenten, maar Cam Coole is niet de eerste de beste. Hij scoort bijzonder hoog  op de sociale media en is dus een waar fenomeen met miljoenen likes tot gevolg. En jawel, het slaat wel aan in de tent. ‘Truth Be Told’ is een uitgebrachte single van hem. Straffe kerel deze Cam Cole.
Andermaal tijd voor een portie swingende blues met de komst van Brian Templeton Band en daar hebben we bijzonder goede herinneringen aan. Ook al voor de tweede maal in Peer, maar ook elders te lande was hij regelmatig te gast in ons land. Brian is een echte entertainer die zijn publiek weet te bekoren  met zijn uitstekend mondharmonicaspel  gekoppeld aan een degelijk stem. Hij lijkt nog energiek  genoeg om er een feestje van te maken. Brian heeft samen met zijn vrouw een boerderij in de buurt van Boston maar tussendoor blijft hij optreden als er tijd is maar er is moeder de vrouw Christine die vaak inspringt. Hij eert ze dan ook met de song ‘Sugar Girl’. Maar er is ook met ‘Dealin’ With The Devil’ een ode aan zijn vroegere compagnon, ene Muddy Waters. Ook zijn er songs uit zijn periode bij The Radio Kings (in 1995 was hij toen in Peer) die hij ook brengt. Zoals het swingende ‘It Ain’t Easy’, topnummer. Ook afsluiter ‘Shame Shame Shame’ is een nummer uit die periode en dat zorgt voor een prima sfeer. Leuke passage van Brian Templeton en zijn topband bestaande uit een internationaal gezelschap. Gitarist is de Italiaan Umberto Parcaro, de Belg Nico Vanhove drumt en bassist Bird Stevens is volgens mij een Belg, maar Brian noemde hem een Nederlander. (Ik ken hem nog van zijn periode bij o.a.bij The Jitterbugs,  The Blackbirds, The Big Four en Blues Lee).
Aan de momenteel 23-jarige Eric Steckel bewaren we ook goede herinneringen. Hij is niet alleen gitarist, maar ook songwriter en producer. Met op zijn palmares niet minder dan 12 albums. Jawel: je raadt het al dat deze kerel al vrij vroeg meewerkte aan zijn eerste album en wel als 11-jarige jongeling. Maar dat hij veel talent had werd opgemerkt door ene John Mayall, die hem mee op tournee nam in 2004 toen hij 14 lentes telde. 
Een jaar later zagen we hem op het Bugaboosfestival in Mol-Millegem in gezelschap van zijn ouders een weergaloos concert geven waar de monden open vielen bij de aanwezigen. Ondertussen is er een hele tijd gepasseerd en heeft hij de richting van de bluesrock gekozen met een neiging tot de bluesmetal zoals hijzelf zegt. Dat was ook duidelijk in Peer te horen. Alvast stuff voor de echte liefhebber en die waren er wel tijdens zijn optreden.
​Southern rock doet het ook vaak op festivals en dat was niet anders met de immens populaire Robert Jon & The Wreck. Deze vijfkoppige band uit Californië is in gans Europa bekend, maar kent ook in de Lage Landen een bijzonder schare fans en is ook meermaals te gast op festivals. We herinneren ons het Goezotfestival in Oud-Turnhout  uit 2016 toen ze daar de pannen van het dak speelden. En ook later kwamen ze regelmatig langs en de organisatoren zijn dan ook echte fans en dat was meer dan duidelijk tijdens hun set in Peer, die ook nauwlettend gevolgd werd door de mensen van Gevarenwinkel, want ze komen naar het festival eind augustus. In Peer speelden ze een mix van oud en recent werk maar toch vooral puttend uit het succesalbum ‘Shine A Line On Me Brother’. Maar ook de nieuwe single ‘Bring Me Back Home Again’ werd gespeeld en klonk best behoorlijk. Hoe dan ook: het werd een feestje van jewelste. Met dank aan Robert Jon Burrison, Warren Murrel, Henry James, Jake Abernathie en Andrew Espantman.
Luka Bloom is in het folkwereldje een naam als een klok. Deze Ierse singer-songwriter, die onder zijn eigen naam Barry Moore drie albums uitbracht , had in Peer het podium voor hem alleen. Het werd een aangename ontmoeting met deze minzame man, die kon rekenen op een aandachtig publiek en de luisterbereidheid was dan ook groot. Het respect van Luka Bloom was dan ook groot tegenover het publiek. Ik weet nog dat hij ooit op Rock werchter stond in de jaren negentig na zijn doorbraak met zijn bekende album ‘Riverside’. Nu was de setting anders en mooi want op het podium werd hij geflankeerd door een prachtige ruiker bloemen, aangeboden door een fan. Als jongeling speelde Luka al gitaar maar als semi-twintiger moest hij zijn stijl al aanpassen wegens tendinitis (peesontsteking)  en dat resulteerde in de typische Luka-sound. Enkel gehuld met een gitaar wist hij de hele tent in te palmen met zijn mooie verhalen en zijn warme, vaak dromerige liedjes. Een gedenkwaardige passage alvast voor Luka Bloom, die ook een tijdje in het Nederlandse Groningen woonde.
Allman is in de muziekwereld een iconisch naam en The Allman Brothers was in de sixties en de seventies een topband wereldwijd.  De Peerse organisatie was dan ook verheugd met de komst van The Devon Allman Project. Dat is één van de vele projecten waar neef  Devon bij betrokken is. Met dit project speelt hij veel op festivals, zowel in Europa als in zijn eigen hometown. We kregen soms meeslepende rocksongs, maar ook stevig rockwerk en ritmische songs te horen. Een leuke mix alvast om te kunnen genieten vanaf de tribunes, die toch wel meer dan nuttig waren op dag drie. Devon Allman leek in goede doen en werd bijzonder geapprecieerd door het publiek dat ook bestond uit nogal wat jongeren en dat kan alleen maar een goed teken zijn. Devon en zijn band hadden er echt zin in en als slot lieten ze nog een resem bekende muzikale intro’s los op de toeschouwers. Leuk einde van dit genietbaar concert.
Van Ben L’oncle Soul hadden we nog nooit gehoord maar de man is vrij bekend in Europa en ook in Nederland waar deze soulzanger weldra op het  podium zal staan van het vermaarde North Sea Jazzfestival van Rotterdam. Het brengt samen met zijn band een gevarieerde set met vele diverse muzikale stijlen. Soms ingetogen soulnummers in combinatie met een funky vibe. Het klinkt leuk en we zien ook wel wat heupwiegende toeschouwers. Verder brengt hij ook eigen werk met tussendoor wel een bekende cover zoals zijn openingsnummer ‘Seven Nation Army’ van The White Stripes om het publiek te lokken en dat lukte ook. Hij put dan ook vooral uit zijn debuutalbum ‘Coup de Rêves’. Na een korte pauze keert hij terug met enkel de gitarist om nog een aantal ingetogen nummers te brengen. Veelzijdigheid troef dus bij Ben L’uncle Soul.
Als laatste act in de Mississippi Club kwam Sugaray Rayford langs en we weten uit het verleden dat hij een gedroomde afsluiter is. Het was dan ook al vroeg drummen om een geschikte plaats vooraan te kunnen vinden. Want ze weten dat deze imposante teddybeer een partybouwer is van het zuiverste soort. Met zijn zeskoppige band, waarvan twee blazers, gaven de heren er een stevige lap op en vooral de gitarist rukte fors aan de snaren met de nodige show terwijl de keyboardspeler ook op zijn strepen stond. Sugaray Rayford en zijn topband bewezen met hun knappe soulblues en funk dat ze vele zieltjes wonnen op deze afscheidsparty. Ook bij de 72-jarige dame naast mij die stond te shaken op de tonen van deze first class performer.
Het absolute sluitstuk van Blues Peer 2023 was voor de Schotse heren van The Waterboys. Een band die al heel wat adelbrieven kan voorleggen van hits van eigen hand door frontman Mike Scott. De klank was perfect en de laatste muzikale noten van deze folkrockband klonken prima. Heel wat klassiekers passeerden dan ook de revue zoals onder andere  ‘How Long Will I Love You’, ‘A Girl Called Johnny’, ‘Bercause The Night (Patty Smith), ‘Fisherman’s Blues’, ‘In my Time on Earth’, ‘Be my Ennemy’, ‘Once were brothers’ en uiteraard het ideale meezingmoment ‘The Whole of the Moon’. 
Een leuk slot van een mooie tweede vernieuwde editie van Blues Peer 2023 met in totaal 32 bands op de affiche. 



 


​
​