zaterdag 4 juni 2022
Festivalterrein,  Peer

Report: Philip Verhaege
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Blues Peer
Blues Peer anno 2022: Alle vooroordelen gingen meteen aan spaanders! Je kon haast op de koppen lopen….
Blues Peer dat ontstond in 1985 was al snel een gewaard festival dat ook een blijver werd in ons toen al vrij rijkelijk gestoffeerd festivallandje. Na heel wat besognes (lees faillissement), kreeg het festival dit jaar een doorstart. Een meute honigere muzikale jonge wolven zetten hun brede schouders onder het project. Met een succesvolle ‘crowdfunding’, heel wat durf  én een team dat barst van het zelfvertrouwen werd anno 2022 een succesverhaal. Een nieuwe datum werd geprikt, de locatie verhuisde naar de overkant van de straat én de festivalweide werd opgetrokken rond de Deusterkapel. Daar werden met de ‘Uptown!’ en de gezellig ‘Club Mississippi’ twee podia neer gepland. En ook de hongerige en dorstige onder ons vonden een hele gading lekkernijen. Blues Peer 2022 maakte een meer dan geslaagde doorstart.
 
Op de Uptown! Stage mocht de plaatselijk  ILA als eerste hun instrumenten inpluggen. Singer-songwriter/gitarist Ilayda Cicek kenmerkt zich in het muzikale landschap met een uniek stemgeluid. Samen met drummer Cas Kinnaer en gitarist/bassist Sam Smeets vormt ze de formatie ILA. In 2017 scoorden ze de tweede stek op de Limburgse talentenwedstrijd Limbomania en volgden de EP ’s ‘ILA’ en ‘Montage’. Vorig jaar scoorde het trio met de full-lenght release ‘Felt’. We vinden het wel knap dat Blues Peer het aandurft om jong talent een kans te geven. En ILA greep die met beide handen. Rock nummers als het afsluitende  ‘Leave Me Dry’, met een knipoog naar een jonge PJ Harvey, dat zelfs een bescheiden radio hit was op Stu Bru kreeg een jonge menigte nog een laatste keer aan het heupwiegen. Cicek’s Turkse roots vinden we terug in nummers als ‘Eternity’, enige emotionaliteit in ‘Home’ en abstracte duisterheid in liedjes als ‘Deita’ en ‘In Vain’. Er wacht ILA een mooie muzikale toekomst! 
 
Elke Belgische bluesliefhebber kent Stef Paglia als gitarist van The Bluesbones. Na jaren met deze succesvolle band on the road te zijn, vond Stef het begin 2017 tijd om ook zijn eigen ding te kunnen doen. Een rol als frontman en zanger was toen nieuw voor hem, maar die heeft hij zich vlot eigen gemaakt. We zijn inmiddels in de ‘Club Mississippi’ aanbelandt. Maar dat had u inmiddels wel al door. Dat hopen we toch. Zijn bluesrocktrio bestaat uit drummer Sven Bloemen en bassist Geert Schurmans. Stef opende met de Texas blues shuffle ‘Stand Up’, om naadloos zijn weg te vervolgen met knallers als het funky ‘The Unkown’ en ‘Blue Eyes’. Bij Chris Whitley ontleende Paglia voor deze gelegenheid ‘Ball Peen Hammer’ en knalde het slidegitaar begeesterde ‘Queen Of The Darknes’ en Hendrix’ Feedom’ door de woofer. Stef Paglia Trio, een stevig potje groovy bluesrock!
 
De carrière van Dylan LeBlanc was er eentje met ups and downs. De verwachtingen waren zo hoog gespannen dat hij na twee albums een enorme inzinking moest verwerken. Maar Dylan krabbelde recht en zijn derde plaat ‘Cautionary Tale’ in 2016 vormde zijn artistiek herstel. Nu heeft Dylan net de nieuwe EP ‘Pastime’ op de markt gegooid. Hij komt uit Alabama en als een melancholische troubadour wurmt hij zich doorheen zijn setlist. Strak openen met ‘Bang’, om af te sluiten met een knaller als ‘Beyond The Veil’. En al wat er tussen toebehoorde waren culminatiepunten. Dylan heeft haast dezelfde subtiele zangtechnieken van Joost Zweegers, u weet wel Novastar, Dylan LeBlanc kroonde zichzelf tot dé ‘surprise du Chef’ van het festival!
Boogie Beasts, met hun energieke, no-nonsense, rechttoe rechtaan set. Ja, waarde landgenoten, regeringspartijen en andere compatriotten. Er bestaan nog Belgen in dit kleine landje. De formatie Boogie Beast is daar het esthetisch schoolvoorbeeld van. Twee Walen en twee Vlamingen, kan het nog Belgischer. Als een 'ice bucket' over het ietwat overweldigd publiek uitgietend, bouwen ze gebalanceerd hun set uit. Jan Jaspers (vocals, gitaar), drummer Gert Servaes, Patrick Louis (vocals, gitaar) en mondharmonicavirtuoos Fabian ‘The Lord’ Bennardo vormen de basis voor die opwindende sound. Hun geëigende bluesstijl is ingezegend met ruige swamp slidegitaar, beukende baslijnen en knokkende drumstoten. En dan komt Bennardo met zijn hypnotiserende harparrangementen de harmonieën inkleuren. Met swamp en boogierockers als ‘Like A Snake’ en ‘Get Me Out Of Here’ was de Club Mississippi al even snel te klein.
 
Voor Southern Avenue moeten we naar de Uptown! Stage. Southern Avenue is een relatief recent fenomeen, dat pas in 2016 hun titelloze debuutalbum uitbracht. Memphis soul, Stax Records.. het hoort er allemaal bij. Dit vijfkoppige ensemble werd gevormd in 2015. Hoewel de band zijn naam ontleent aan een straat die loopt van de oostkant naar het gedeelte "Soulsville" van de stad, de oorspronkelijke thuisbasis van het legendarische label Stax Record, heeft  de band een internationale oerbron. Gitarist Ori Naftaly groeide op in Tel Aviv, Israël en verhuisde in 2013 naar Memphis. Ori ontmoette de in Memphis geboren zangeres  Tirinii Jackson, die hem op zijn beurt voorstelde aan haar zus, Tikyra, die drumt in de band. Met Evan Sarver op bas en Jeremy Powell op keyboards, namen ze deel aan de International Blues Competition, die Memphis in 2016 vertegenwoordigde. ‘Push Now’ was een eerste single uit de plaat ‘Be The Love You Want’. Maar ook die titeltrack creëerde een gospel en funky feeling, om af te sluiten met Aretha Franklins ‘Chain Of Fools’. Tierinii Jackson laat een stem horen die alle emoties kan kanaliseren. Gitarist Ori Naftaly presenteert zwevend en ambient akkoordenwerk op zijn snaren.  De set is dan ook een meesterwerk van blues, funk, diepe Memphis soulgrooves, R&B en enige gospel. Hell yeah!
 
King Solomon Hicks stond te wachten in de Club Mississippi. Hij is een rijzende ster in de bluesgame wiens debuutalbum ‘Harlem’ in 2020 hoog scoorde. Hicks is een krachtige singer-songwriter/gitarist die een uniek geluid heeft ontwikkeld dat zowel fris als vertrouwd klinkt. Het titelnummer ‘Harlem’ ontleent zijn titel aan de New Yorkse wijk waar Hicks volwassen en geïnspireerd werd om muzikant te worden. Hij begon gitaar te spelen toen hij zes jaar jong was en stond op het podium van de legendarische Cotton Club toen hij amper dertien was. Ook Hicks opende sterk in de club Mississippi met het fijngevoelige ‘Rather Be Blind’ en ‘Further On The Route’, een verschroeiende vertolking van 'Help me' (Sonny Boy Williamson) en de gospel-shuffle ‘Have Mercy On Me’. King Solomon Hicks is een artiest die diep geworteld is in de blues. Toch fladderde hij hier van Memphis, over New Orleans naar de verstedelijkte sound uit Chicago.
In 2020 werd Guy Swinnen zestig! Hij is zoveel meer dan de coördinator van de legendarische band The Scabs. De Guy Swinnen Band  staat bekend om zijn succesvolle samenwerkingen met andere artiesten. Samen met gitaristen David Piedfort, bassist van dienst Bart Buls én drummer Marcus Weymaere bracht Guy een chrestomathie uit zijn rijkelijk oeuvre. We maakten kennis met nieuwe songs als ‘Without You’ en de blues shuffle ‘I Think It Was Me’ uit de nieuwbakken plaat ‘Rock Ain’t Dead’. En toch waren het vooral zijn Scabs nummers die gensters sloegen. ‘Don’t You Know’, ‘Nothing On My Radio’ en ‘Robbin’ The Liquor Store’ zetten aan tot meebrullen. John Hiatts ‘Perfectly Good Guitar’ was goosebumps, net zoals ‘Personal Jesus’, origineel van Depeche Mode een accurate surprise was. Guy Swinnen is en blijft een muziekicoon. Belpop avant la lettre!

​Sommige oude bluesknarren hebben tijd nodig om Internationaal aan de oppervlakte te verschijnen. De zestiger Robert Finley is zo’n onmiskenbaar talent. Hij groeide op in Louisiana en speelt sinds zijn elfde gitaar. Hij is gezegend met dat diepe Delta stemtimbre en werd in 2015 (her)ontdekt door de stichting Music Maker Relief Foundation, dat bluesmuzikanten ondersteunt. Dan Auerback van The Black Keys nam hem onder de arm en producet zijn album ‘Sharecropper’s Son’. Het album vat perfect het levensverhaal van de 67-jarige America's Got Talent semi-finalist samen. Time for some blues education with Robert Finley! Aardse blues was ‘Just Wanna Tell Ya’ en dat accordeerde met de blues en gospelrocker ‘Age Don’t Mean’, het voodoo begeesterde ‘Medicine Woman’ en het katoenplukkende ‘All My Hope’. Tussendoor vertolkte dochter Christy de hemels mooie medley ‘I’d Rather Go Blind/ At Last’. At last, my love has come along. My lonely days are over. And life is like a song, Ooh yeah, yeah….  Etta James knipoogde van hierboven, en zag dat het goed was. Robert Finley; authentieker komen blues, gospel en soul niet samen aan de crossroads.
 
De Limburgse formatie The Sore Losers spelen een thuismatch op de Uptown! stage. Humo’s Rock Rally is en blijft een waardemeter in ons rocklandschap. Daar behaalden ze de tweede plek in 2010 en zijn inmiddels een vaste waarde. Sindsdien gaat het hard voor de band. In 2021 lanceerden The Sore Losers hun vijfde full length studio-album ‘Ultra Elektric’ op Suburban Records. De band heeft dus de lockdown-isolatie prima benut. Vrijgevochten presenteren ze pretentieloos hun songs. En die worden hier gesmaakt, net zoals het aanbod food en artisanale bieren. Tempo, energie en het geluidsvolume op tien. Shakin’ met ‘Heavyweight Champion’. Getemperd fladderen ze door ‘Birds Of A Feather’, om te knallen met ‘Silver Seas’, ‘Tripper’ én het toegankelijke ‘Shaky Painters’. Belgian rockers;  The Sore Losers, ‘Yeah, Yeah, Yeah’…!
 
Voor de Grammy Award winnende Cedric Burnside moesten we een laatste keer naar de Club Mississippi. Cedric is de zoon van drummer Calvin Jackson én kleinzoon van de legendarische Fat Possum-artiest R.L. Burnside. Dat heet dan de blues met de paplepel ingegoten krijgen. Op jonge leeftijd nam hij al de drumsticks van zijn vader over om wat te jammen met zijn opa. De familie Burnside beheerst die typerende Mississippi Hill Country-blues tot in de perfectie. Na het voor een Grammy genomineerde album ‘Benton County Relic’ uit 2018 kwam afgelopen najaar ‘I Be Trying’ in de stores. En het is duidelijk dat "R.L Big Daddy" een grote invloed heeft gehad op kleinzoon Cedric. Na enkele akoestische songs -‘Hard To Stay Cool’ en ‘World Can Be So Cold’- kwam ‘Unk’ Artemas Lesueur’ op de drumsticks hanteren. Geëlektrificeerde nummers als ‘Just Like A Woman’ en ‘Mellow Peaches’, prijken wel vaker op Burnside’s setlist en vonden ook hier hun weg in zijn repertoire.
 
Cedric Burnside stuurde een volgepakte Club Mississippi, kon het nog toepasselijk, naar de Uptown! stage voor de Britse pop en rockband 10cc. Na heel wat soloprojecten en personeel wissels zijn bandleider Graham Gouldman (bas, gitaar, zang) en drummer Paul Burgess de enige overgebleven originele leden. De band toert met een ‘Best Off’ concertenreeks. Het opus van 10cc is heel indrukwekkend. De band verkocht wereldwijd meer dan 30 miljoen albums. Het is dan ook gewoonweg overheerlijke popmuziek waar iedereen wel blij van wordt. Te poppy voor rockmuziek en te poppy voor een glamoursound. Maar de tijdloze composities klinken de dag van vandaag nog net zo fris als pakweg veertig jaar geleden. De openingssong vanavond was het kapitalistische ‘The Wall Street Shuffle’, helaas nog steeds een brandend actueel hoogtepunt. Het new-wave achtige ‘Art For Art’s Sake’ zorgde voor een symfonische rocksound, en ook ‘Life Is A Minestrone’ bruiste als weleer. De solide gouden hit ‘Good Morning Judge’, de openingssong uit het eerste studioalbum ‘Deceptive Bends’ uit 1977 klinkt nog altijd even beklijvend als in die glorie periode. Het uitgesponnen ‘Feel The Benefit’ kreeg naast een akoestische inslag ook een haast grenzeloze gitaar outro met zich mee. De temperatuur steeg (voor zover dit nog kon) naar een culminatiepunt en het nostalgische  ‘The Thing We Do For Love’ werd met zijn tijdloze refrein…Like walking in the rain and the snow, When there’s nowhere to go, And you’re feelin’ like a part of you is dying, luidkeels meegezongen. En wat voor een verdomd goede zanger is die Iain Hornal wel niet! Het nummer omvat dan ook alles wat een wereldsong behoeft. Strakke baslijnen werden gesterkt door innemende percussie, moirerende drumpartijen en begeesterende gitaarriffs. Het emotionele ‘I’m Not In Love’ bezorgen ons meer dan eens goosebumps. En dat was uiteraard niet anders met de radicale reggaesong ‘Dreadlock Holiday’. Het mooi geconstrueerde ‘Donna’ zette de bisronde in, om finaal het melodieuze popnummer ‘Rubber Bullets’ in de steigers te zetten. De band 10cc nam ons in op Blues Peer mee op een prachtige muzikale reis. Eentje dat bol stond van een hele resem fijne nostalgische hits! 
​