|
|
|
12 december 2019 |
|
Het was uitkijken naar het eerste bluesoptreden in de vernieuwde kleine concertzaal ‘de club’ van de Hasseltse Muziekodroom, met een capaciteit van op papier 175 toeschouwers. Het zaaltje oogt gezellig met een mooi ingewerkte tapinstallatie en qua akoestiek zit het ook wel snor hebben we de indruk. Alleen de toeschouwers achteraan hadden moeite met de zichtbaarheid zo bleek want het podium is blijkbaar wat aan de lage kant.
Het waren Bob Margolin en The Mike Sponza Band (MSB) die de vuurdoop op zich namen. Deze band was trouwens in dezelfde formatie ook al een keer te gast bij de mensen van Move2Blues en zij lieten toen een zeer behoorlijke indruk. Ondertussen is Bob Margolin de zeventig gepasseerd en hij genoot in het verleden toch wel internationale bekendheid in de blueswereld. Vooral zijn passage bij grootmeester Muddy Waters (van ’73 tot ’80) bracht Bob Margolin als rechterhand van de grootmeester over de hele wereld. Hij werkte dan ook mee aan vier albums, waaronder drie bekroonde albums in de periode met Muddy. Ook was Margolin vaak te horen op andere Grammy Award winnende albums. Maar hij is niet enkel een zanger-gitarist, maar kwam ook als journalist (o.m. bij Blues Revue) en historicus aan zijn trekken. Bob is een bezig baasje, want tevens is hij ook medeoprichter van het Steady Rollin’/Vizztone-label. Daar nam hij een aantal jaren geleden ‘My Road’ uit, zijn twaalfde album in eigen naam, maar een album in driemansbezetting dat niet overal even lovend werd onthaald. Dat was wel het geval met zijn meest recente eerste echt akoestische solo-album ‘This Guitar And Tonight’. Ook maakte hij samen met gitarist Mike Sponza eerder in 2011 het uitstekende ‘Blues Around The World’ samen met zijn uitstekende Italiaanse muzikanten Rob Maffioli (bas), Moreno Buttinar (drums) en Marco Pandolfi (mondharmonica). Zij worden regelmatig ingehuurd om internationale vedetten te assisteren op hun tournee zoals in het verleden onder meer ook al gebeurde met Duke Robillard, Dana Gillespie en Ian Siegal In Hasselt opende de MSB met ‘Poor Boy’ waarna Bob Margolin een beetje slenterend het gezelschap vervoegde op het podium, gitaar en in de aanslag. Hij liet ons genieten van een pleiade van mooie slideklanken in het bekende ‘Going To Chicago’, waarin ook de synergie tussen de gitaargeluiden van zowel als Mike als van Bob wel behoorlijk klonken. ‘That’s Allright’ klonk ook erg ritmisch met het mooie technisch gitaarspel van Mike Sponza. Dat was ook duidelijk in een hommage aan Bob Dylan & The Band en Margolin vertelt dan ook graag over zijn periode met Muddy Waters. Hij vertelt hoe hij en zijn kompaan Pinetop Perkins op vraag van de grootmeester mee op het podium stonden samen met een aantal leden van The Band. Het resultaat was ‘The Last Waltz’ (’78), een overbekende documentaire film van Martin Scorsese, waarin Muddy en zijn muzikanten te zien en te horen zijn in twee nummers. |
De in Hasselt gespeelde Dylan Klassieker doet vele toeschouwers mijmeren naar het verleden. We zien vooral een erg gedreven harpspeler Marco Pandolfi aan het werk. Diezelfde muzikant brengt nadien samen met Bob een akoestisch staaltje van pure akoestische blues in ‘Red Hot Kisses’. Om daarna met band de eerste set te eindigen met het swingende ‘Blues Lover’ en de Muddy Klassieker ‘Hoochie Coochie Man’.
Na de pauze opent opnieuw de MSB gedreven met een funky klinkend nummer. Tot Bob andermaal het gezelschap komt vervoegen om wat ouder werk te brengen zoals ‘Peace Of Mind’ (’94) met een beukend klinkende slide-intro. Een leuke song, maar jammer genoeg zit het niet altijd goed met de stem en da’s wel een beetje jammer, maar we horen bij momenten wel fraai gitaarwerk. Dat is ook het geval in één van de meest gespeelde en swingende covers van de oerklassieker ‘Caldonia’ uit 1945. We onthouden nog het meeslepende ‘Mercy’ met een mooie scheurende harpondersteuning gekoppeld aan een gitaaronderonsje tussen Bob en Mike, met hier en daar wat improvisaties. Wat volgt is ‘Who Do You Love’, de klassieker van Bo Diddley, waarin gelukkig de bassist en drummer ook hun moment krijgen. Maar ook gitarist Mike Sponza mag sologewijs fraai uit de hoek komen, onder meer met het zeer oude nummer (1925) en veel gecoverde ‘How Long Blues’, waarin hij schittert in een meeslepende gitaarstijl. Als afsluiter werd ook de cover ‘Got My Mojo Working’ vanonder het stof gehaald, als ode aan en vooral bekend door Muddy Waters. Als bis en afsluiter speelde Bob Margolin solo ‘Blues For Bartenders’, voor een toen al niet meer aandachtig publiek achteraan want veel geroezemoes en dat vinden we weinig respectvol tegenover de artiest. Jammer. Volgende afspraak is met de komst onze Nederlandse vrienden van The Muddy Waters Tribute Band op 9 Januari. In de maand februari is het vooral uitkijken naar gitarist Duke Robillard geassisteerd door de uitstekende Finse Wentus Blues band (13 februari). Een maand later (12 maart) komt met John Primer en zijn band nog eens een pure Chicagobluesgitarist langs. We kijken er nu al naar uit. |