14 augustus 2018
BRUSSEL
​
report: nancy laeremans
photos: © michel van rhijn

met dank aan: BSF
Samen met fotograaf Michel van Rhijn, ben ik vertrokken om een paar dagen te “Brusselen” op het BSF. Afgaande op de affiche, zal het voor mezelf vooral een muzikale ontdekking worden al staan er ook een heel aantal gevestigde waarden op het programma.
Een eerste meevaller is alvast het vlot vinden van parkeerplaats in de binnenstad. We kuieren wat rond, snuiven sfeer op, doen een terrasje om ons dan te begeven naar de stand om onze toegangsbandjes te krijgen. Tweede meevaller, voor ons, is dat we hier de geweldig lange file niet voor hoeven te trotseren.
We besluiten om de avond te starten met Birdpen, zij geven het beste van zichzelf in “La Madeleine”. Alhoewel een kwartier voor aanvang van het concert de zaal nog vrij leeg is, staat ze een half uurtje later afgeladen vol.
Birdpen is een Britse rockgroep bestaande uit o.a. Dave Pen (zanger – gitarist) en Mike Bird. Ze zijn actief sinds 2003 en zullen in het najaar hun 5e album uitbrengen.
Al van bij de eerste noten word ik gekatapulteerd naar de jaren ’80 door een complete onderdompeling in de electro pop. Het geheel klinkt elektronisch, zweverig met momenten en zelfs een beetje duister. Al wat ouder zijnde, krijg ik soms flash backs naar de new wave periode en The Cure met lang uitgesponnen puur elektronische stukken. Ook visueel blijft het geheel vrij donker met veel rookeffecten.
Voor de liefhebbers van het genre was dit een geweldige ontdekking, zeker voor herhaling vatbaar. In november zullen ze nog 3 concerten geven in België, de moeite waard om er eentje mee te pikken!
 
Na deze aangename opwarmer trekken we verder naar “Kunstberg”. Om 20.45 start hier Soviet Suprem. Vier mannen uit Marseille; Sylvester Staline (alias R. Wan, zang), John Lénine (alias Toma Feterman, zang), DJ Croute Chef en Yougo Chavez.
Na een compleet Russisch klinkende intro, betreedt het viertal het podium in aangepaste militaire outfits. Achter hen prijken twee geweldig grote portretten van S. Staline en J. Lénine! Nog voor ze zelf iets gezegd hebben, barst het publiek al helemaal los. De menigte is volledig mee met het “carnavaleske en knotsgekke” sfeertje dat gebracht wordt op het podium.
Hun muziek is een mengeling van Franse rap, met duidelijk invloeden uit de vroegere Sovjet Unie en de Balkanlanden vermengd met alweer electro pop en zelfs een beetje punk. Het viertal slaagt erin om het hele plein te entertainen. Iedereen feest uitbundig mee met hun meeslepende, oppeppende muziek. Zalig om te zien dat ze zichzelf niet al te serieus nemen, ze spreken ons constant aan met “mes camarades”, ze plannen zelfs het bestuur van ons land over te nemen met hun muziek.
Sylvester Staline poogt het vrouwelijk publiek te paaien door een “ode aan de vrouw” in te zetten. De titel van hun lied “Rongrakatikatong” zou niet minder willen zeggen dan “vive les women”. Hij roept dan ook op tot “la révolution des dance floor”, geeft hierbij zelf het voorbeeld door zijn T shirt omhoog te trekken en alle vrouwen aan te manen om hetzelfde te doen. Deze suggestie oogt echter weinig bijval. Sylvester duikt dan maar een paar minuten later in het publiek om zo zijn show verder te zetten.
 
Nadat we gezien hebben dat het goed was, trekken we verder om eerst iets te eten alvorens ons opnieuw op te stellen op de eerste rijen voor Les Négresses Vertes. 
Na ongeveer 17 jaar stilte rond deze groep, besluiten ze terug op tournee te trekken, voor de 30e verjaardag van “Mlah” en staan ze op de affiche van vele festivals doorheen Europa.
Het publiek is hen duidelijk nog niet vergeten en hoeft geen verdere opwarming om in de stemming te komen. Ze starten dan ook onmiddellijk met een aantal nummers uit “Mlah” te spelen. “La valse, C’est pas la mer à boire!, Voilà l’été!, La danse des Négresses Vertes, La faim des haricots, Hey Maria, Zobi la Mouche, Il”, afgewisseld met wat recenter werk, passeren allemaal de revue. De meeste nummers klinken nog bijna even fris als 30 jaar geleden al miste ik af en toe wat “feest en amusement” op het podium. Dit werd echter ruimschoots goedgemaakt door het enthousiasme van het publiek. Het ietwat ouder publiek die vooraan stond heeft zich deze eerste avond van BSF anderhalf uur volledig gegeven op de tonen van deze fijne, meeslepende mix van muziekstijlen.
Om middernacht is het feestje afgelopen en loopt het plein binnen de paar minuten weer leeg. We keren dan ook braafjes huiswaarts na een, voor mij, alvast geslaagde eerste avond BSF 2018.
​