17 augustus 2018
BRUSSEL
​
report: nancy laeremans
photos: © michel van rhijn

met dank aan: BSF
Alweer gewapend met pen, papier en fototoestellen trekken fotograaf Michel van Rhijn en ikzelf voor de derde keer richting BSF.
We starten vandaag op het Museumplein met St James. St James zijn 5 jonge Brusselse gasten die sinds 2012 samen muziek maken. De twee dj’s bepalen de maat waarop ingespeeld wordt door een saxofonist en een gitarist. Het geheel wordt overgoten door Engelstalige rap. De rapper moedigt algauw het publiek aan om mee te springen, te wuiven, te feesten, … wat vrij vlot opgevolgd wordt op het plein. Ik zie jong en oud samen dansen en meedeinen op de beats. De gitaar en de sax geven het geheel echt wel een meerwaarde op deze elektronische set.

We verlaten dit concert voortijdig  en trekken richting Paleizenplein voor een volgende muzikale ontdekking van Calexico. Deze locatie heeft wel een beetje iets magisch voor mij; een goed concert meepikken voor het koninklijk paleis en dat bij zonsondergang met schitterend weer, ik heb al ergere dingen meegemaakt!                                                              De fotografen krijgen hier echter wel een extra uitdaging; het podium werd heel hoog opgebouwd voor de gemiddelde medemens en aangezien ze maar 3 songs krijgen om te shooten, hoor ik vooraan toch enig gemorrel tussen al die camera’s opduiken. 
Calexico is een Amerikaanse band uit Tucson, Arizona die opgericht werd in 1990 door de nog steeds 2 vaste bandleden Joey Burns en John Convertino. Ze maakten al een hele resem albums waarvan “The Thread That Keeps Us”, uitgebracht in februari 2018,  het laatste is. Hun songs zijn ietwat politiek getint, een beetje rauw met momenten met grote instrumentale intermezzo’s. Doch voor mijn oren zeer dansbaar, funky, salsa met Mexicaanse invloeden, … Het concept bevalt niet alleen mezelf maar duidelijk het hele plein. Deze rockers gaan verder dan de gebruikelijke gitaren en drums, ik hoor en zie ook een contrabas, trompetten en een xylofoon in de bezetting. Voor mij zijn ze “top”. Echte mannen, die echte muziek maken met echte instrumenten! Ik zal niet nalaten om een volgend concert mee te pikken en aan het enthousiasme van het publiek te zien zal ik ook daar niet alleen staan. We verlaten echter alweer voor het einde van het concert het plein, de plicht roept te hard en ik word weggetrokken naar een volgend podium.   
 
Terug naar het museumplein voor Slongs (dievanongs) of Charissa Parassiadis. Slongs heeft Grieks bloed maar is een echte Antwerpse. Ze zingt dan ook in het Nederlands/Antwerps op humoristische wijze haar levenslied. De beats zijn geïnspireerd op hiphop reggae, …wat meezingen en dansen niet zo moeilijk maakt.                                    Voor het concert pogen wij de betekenis van de naam “Slongs Dievanongs” uit te leggen aan onze Franstalige collega’s (fotografen). Slongs blijkt eerder onbekend te zijn over onze taalgrens, waarschijnlijk te wijten aan het dialect waarin ze zingt.
Het geluk zit haar niet mee vrijdagavond. Goed en wel gestart met haar optreden krijgt ze technische problemen en valt de klank uit. Als blijkt dat dit toch wel eventjes kan duren trakteert ze ons op een a capella versie van “I Love You” (Lionel Richie) en “A Natural Woman” (Aretha Franklin). Dit klinkt verdorie goed, Slongs kan echt zingen! Tussendoor zegt ze toch wel verschillende keren dat ze hier niet echt op gerekend had en vraagt ze wat alcohol tegen de stress. Om de tijd te doden en intussen haar publiek te animeren,  begint ze spontaan te twerken op de tonen die de drummer haar aangeeft. Met zwart glitterpakje en recht voor de lens van de camera,  kan dat alleen maar fijne foto’s opleveren.                    
Het geluk zit haar niet mee vrijdagavond. Goed en wel gestart met haar optreden krijgt ze technische problemen en valt de klank uit. Als blijkt dat dit toch wel eventjes kan duren trakteert ze ons op een a capella versie van “I Love You” (Lionel Richie) en “A Natural Woman” (Aretha Franklin). Dit klinkt verdorie goed, Slongs kan echt zingen! Tussendoor zegt ze toch wel verschillende keren dat ze hier niet echt op gerekend had en vraagt ze wat alcohol tegen de stress. Om de tijd te doden en intussen haar publiek te animeren,  begint ze spontaan te twerken op de tonen die de drummer haar aangeeft. Met zwart glitterpakje en recht voor de lens van de camera,  kan dat alleen maar fijne foto’s opleveren.            

Genoeg improvisatie voor vandaag, de problemen geraken na een 10-tal minuten opgelost, ze kan haar optreden herstarten. We hebben nog juist tijd voor de eerste twee liedjes, we horen dat het best wel goed is maar haasten ons naar de laatste act voor vandaag op het Paleizenplein.  In race tempo wringen we ons tot vooraan het podium waar dEUS zal starten.
Deze grote Belgische indie-rockband hoeft amper nog voorgesteld te worden. Tom Barman en de zijnen starten al in 1989, sindsdien heeft de groep wel verschillende bezettingen gekend. Om de intrede van de nieuwe gitarist Bruno De Groote te bevestigen zullen ze ons trakteren op een twee uren durend concert. Het Paleizenplein gaat uit zijn dak, jong en minder jong  kan deze setting duidelijk appreciëren en alhoewel het plein goed vol staat hebben we meer als genoeg ruimte rond ons. In het publiek zien we ondertussen honderden plastieken roze flamingo’s meedeinen op de tonen van de muziek. Deze beestjes worden (tot vervelens toe) uitgedeeld door Lotto en doen hun eigen ding tussen al deze volwassenen. Volgende songs kregen we o.a. te horen; “If You don’t get what you want”, “The architect”, ”Yia”, een erg lang uitgewerkte versie van “Theme from Turnpike”, “Little Arithmetics”,  “Hotellounge (Be the dead of me)” & “Suds & Soda”. Afsluiten deden ze met de meebruller “Roses”.                                          
Na een volle twee uren gespeeld te hebben, houden ze het voor bekeken en loopt het plein al snel terug leeg.  
​
Wij trekken verder de stad in om opnieuw te eindigen in de Bizon, wat ondertussen ons stamcafé in het Brusselse is geworden. Onderweg naar onze wagen zijn we nog getuige van schermutselingen tussen twee Brusselse jongeren. Nadat we politie en ambulance verwittigt hebben, een getuigenverklaring hebben afgelegd, keren we eindelijk en alweer veel te laat huiswaarts. Ik verlaat vandaag toch met gemengde gevoelens onze hoofdstad.


​
​