18 augustus 2018
BRUSSEL
​
report: nancy laeremans
photos: © michel van rhijn

met dank aan: BSF
Voor deze laatste dag van het BSF 2018 ga ik nogmaals op stap met fotograaf Michel van Rhijn. We hebben alweer vlot plaats gevonden in de buurt van het Rouppeplein en stappen bergopwaarts richting Kunstberg. Na het afhalen van de pasjes starten we vandaag met Hervé op het Museumplein. 
Hervé is een jonge producer die opgroeide in Parijs. Hij vult alleen het podium met zijn keyboard. Hij zingt/vertelt met een beetje een hese stem, in het Frans, zijn verhaal. Persoonlijk vind ik de bassen een beetje te hard klinken op het bijna lege plein. De klanken geven mij eerder een “Tomorrowland” gevoel en daar ben ik niet naar op zoek!  We hebben echter niet veel tijd om verder te ontdekken wat deze jongeling nog te bieden heeft. Deze act startte een kwartiertje te laat en we hebben afspraak op het Paleizenplein voor het volgende concert.
Op naar onze 10.000 stappen van vandaag, snellen we richting ingang van het plein. Groot is mijn verbazing als ik van de security ineens niet meer met mijn waterflesje binnen mag?? Ik moet het uitdrinken voor het betreden van het plein en dit “voor de veiligheid”.  Rebels als we zijn, protesteer ik een beetje, zeg dat dit de voorbije 3 dagen geen enkel probleem was en loop toch door als de man de andere richting op kijkt. Om de hoek staan immers verschillende drankstandjes waar ze exact dezelfde waterflesjes, voor 3 euro het half litertje, verkopen!
Ik loop door tot aan het podium en ben net op tijd voor de start van Arsenal. Onderweg vraag ik mij af of we ons van festival vergist hebben. Ik zie verdacht veel bloemenkransen in kapsels verwerkt en vrolijk geschminkte gezichten met sterretjes, maantjes en bloemetjes, … Veel tijd om erover na te denken heb ik niet meer want de eerste tonen knallen al door de boxen.
Arsenal is een Belgisch producersduo dat sinds 1999, een mix maakt van pop, hiphop en wereldmuziek. Hendrik Willemyns en John Roan vormen de vaste basis, bijgestaan door een aantal andere muzikanten. Leonie Gysel neemt mee de zang voor haar rekening. De bassist Mirko Banovic en gitarist Bruno Fevery menen wij te herkennen van bij Tjens Matic.
John Roan heeft er zin in en beweegt zich op geheel eigen manier over zijn podium. Met momenten lijkt hij een beetje op God met enige new wave invloed in zijn dance moves. Voor mij vermakelijk om naar te kijken, het geheel oogt goed.  Hij maakt als frontman op tijd plaats voor Leonie Gysel die met gemak haar eigen plaats op het grote podium inneemt. Ze wisselen elkaar mooi af en brengen ons verschillende nummers van hun nieuwe album: “In The Rush Of Shaking Shoulders” dat deels gemaakt werd in Nigeria.
Na een 6-tal nummers trekken we weer verder naar La Madeleine. Ondertussen weten we dat de sanitaire inrichting hier ok is en pikken we ook nog een paar nummers mee van Part-Time Friends. Dit duo bestaande uit Pauline en Florent, vertelt ons door hun muziek hun verhaal als “part-time friends”. Blijkbaar een verhaal met ups en downs, met veel ruzies om het daarna terug goed te maken. Ze vertalen dit in  pop-folk muziekjes, die zeer fris klinken en zo op de lokale jongerenzenders gedraaid kunnen worden. Ze draaien dan ook volop mee in het Parijse barcircuit.
Wij worden er echter niet helemaal wild van en trekken alweer verder naar het Museumplein om Foé te zien starten. Twee jonge mannen uit Toulouse brengen ons Franstalige en Engelstalige nummers. Foé heeft blijkbaar een mislukte carrière aan het conservatorium achter de rug, om daarna af te studeren als ingenieur. Zoals zo vaak kruipt het bloed echter waar het niet gaan kan en via You Tube tuimelde hij toch het muziekwereldje in. Je zou zijn muziek kunnen omschrijven als electro pop, rap, chanson, … Sterke digitale ritmes die vrij tijdloos klinken. Ik hoor in sommige nummers een beetje een invloed van Stromae, als ik het plein verlaat doe ik dat precies op de klanken van een Brel tempo, …
We begeven ons nogmaals naar het Paleizenplein voor het allerlaatste concert van het festival: Thirty Seconds to Mars. Goed en wel op het plein valt het mij op dat ik 2 uren geleden niet binnen mocht met mijn plastieken waterflesje maar dat 2 enorme vlaggen/vaandels, bevestigd op metalen stokken, nu blijkbaar geen enkel probleem meer vormen! De fotografen waar we tijdens deze festivaldagen mee optrokken zijn allemaal een beetje kribbig want amper 5 onder hen hebben de toelating gekregen om foto’s te nemen (en dus dicht bij het podium te staan). Natuurlijk gaat het hier over 2 grote Nederlandstalige en 2 Franstalige kranten en uiteraard de fotograaf van BSF zelf! Er is voor ons deze keer geen doorkomen meer aan, we geraken amper tot de helft van het plein, dit heb ik de laatste dagen nog niet meegemaakt. Onmogelijk om hier nog een fototoestel of pen en papier uit te halen.
Thirty Seconds To Mars werd in 1998 opgericht door de broers Jared Leto en Shannn Leto. Samen met Tomo Milicevic vormen zij vandaag de enige vaste bandleden. Thirty Seconds To Mars zou momenteel tot de meest innovatieve live acts ter wereld behoren en hebben ondertussen 5 albums uitgebracht. De groep is nu op tournee doorheen Europa met The Monolith Tour. In maart 2018 waren ze nog in Antwerpen.
Wij zijn een 3-tal nummers blijven luisteren maar kregen de bandleden amper te zien, zelfs niet op de grote schermen langs het podium. De felle blauw/rode verlichting en de rook op het podium, waren zo vertegenwoordigd dat we alleen schimmen zagen. Af en toe kwam de frontman in een lang en kleurig gewaad in beeld.                                                                    Omdat de klank niet echt onze voorkeur wegdraagt en de vermoeidheid van de voorbije dagen parten begon te spelen hebben we het plein voortijdig verlaten en zo plaats gemaakt voor de echte fans die ongetwijfeld de avond van hun leven beleefd hebben.
We hebben BSF 2018 op gepaste wijze afgesloten met nog een glaasje witte wijn. We lieten de voorbije dagen de revue passeren om te concluderen dat dit een verdomd fijn festival was, dat de weergoden ons gunstig gestemd waren, dat we gevestigde waarden gezien hebben en fijne nieuwe ontdekkingen gedaan hebben. Meer moet dat absoluut niet zijn voor een vakantieweek in augustus. Wij zetten dit festival alvast terug op onze agenda volgend jaar.