14 tot 18 augustus 2019
brussel

REPORT: nancy Laeremans
​FOTOS:  michel van rhijn ©
           

MET DANK AAN: bsf
Voor het tweede jaar op rij, heb ik de opportuniteit gekregen om fotograaf Michel van Rhijn, te vergezellen op het BSF en zijn fotoreportage aan te vullen met een beetje tekst en uitleg.
 
Alvorens erin te vliegen woensdag,  nemen we een aperitiefje op een terras en gaan we een kleinigheidje eten bij onze favoriete ThaÏ. Het is al snel tijd om voor de eerste keer dit weekend de Kunstberg op te lopen om onze toegangsbandjes op te halen. We zullen deze klim nog ettelijke malen maken in de loop van de komende dagen.
 
Het concert van EIFFEL is al aan de gang als we een goede plaats opzoeken voor het podium. Het plein staat goed vol, het publiek deint mee op de tonen van de muziek. Een meisje van een jaar of 15 staat bewonderend te luisteren, samen met haar papa (?). Mooi om te zien hoe de muziek de generaties overstijgt.
Het geheel doet mij wat denken aan “Noir Désir”, een beetje donker, een beetje politiek, een beetje uit het leven gegrepen, …. Ideale muziek om in een bruin café te spelen in de late uurtjes of in een jeugdkamer waar de discussies over de wereldproblematiek ondertussen hoog oplopen.
Eiffel is een Franse rockgroep, opgericht in 1998 door Romain Humeau. Ze hebben in 2019 hun 6e album uitgebracht “Stupor Machine”. Zo te horen en aan de reacties te zien op BSF, mogen ze hiermee nog jaren doorgaan.
 
We verlaten voor het einde van het concert het plein en trekken naar La Madeleine om er een stukje van DAMPA mee te pikken.
Dampa kan je het best omschrijven als Franstalige electro-rap en is steengoed in zijn genre. De muziek van “Thunderball” werd door Yves Saint Laurent gebruikt in een reclamefilmpje. Het duo Angéline (vocals) en Victor (keys) kennen elkaar al van op de middelbare school en maken sinds hun 15e jaar samen muziek. Vandaag zijn ze één van de laureaten om de “Prix Ricard Live Music 2019” te winnen.
Het podium baadt in felle lichtflitsen. Angéline zweeft over de vloer met heel aparte dansmoves, passend bij de elektronische muziek. Ze zijn niet spaarzaam met speciale effecten op de stem en de klanken van de muziek. Ik voel de vloer onder mijn voeten trillen van de bassen.                                                                                                                      Ik gun ze de overwinning op de “Prix Ricard Live Music 2019”, maar dit is niet echt mijn genre. Muziek wordt in mijn ogen gemaakt met “echte” instrumenten maar misschien ben ik gewoon ouderwets? Als ik naar de toeschouwers in La Madeleine kijk, delen zij duidelijk mijn mening niet. Voor elk wat wils en wij trekken dan maar verder naar het volgende podium.
 
Terug naar de Kunstberg voor COLLECTIF 13. Collectif 13 is een allegaartje van vrolijke muzikanten met als thuisbasis Marseille. Ze werden 10 jaar geleden opgericht door DJ Mam’s (Morad Mameri) en door Mounir Belkhir. In hun beginjaren telden ze zes zangers en muzikanten. Het collectief is sindsdien uitgebreid tot een mix van zingende artiesten uit Frankrijk, Algerije, Marokko, Senegal en elders. Deze mengelmoes komt goed tot uiting in hun mediterrane, Afrikaanse, Latijnse en Oosterse Arabische klanken. Hun teksten dragen waarden als vrijheid, altruïsme en solidariteit hoog in het vaandel. De muziek klinkt geweldig vrolijk, zonnig, feestelijk en vooral aanstekelijk.
Intussen is het beginnen regenen, gieten, het water valt met bakken uit de hemel op de Kunstberg. Dit kan de massa er echter niet van weerhouden om er een serieus feestje van te maken. Jong en minder jong danst, springt en schijnt zich weinig aan te trekken van de hemelsluizen die open staan. De bandleden beheersen de kunst om het publiek te bespelen, ze beleven er duidelijk zelf ook plezier aan en maken graag grapjes op het podium. Voor mij was deze groep een fijne kennismaking. Als ik de kans krijg zal ik niet twijfelen om er nog concerten van mee te pikken.
 
Spijtig genoeg kunnen we niet alle concerten volledig zien en uitgeregend trekken we verder naar het Paleizenplein waar CHRISTINE AND THE QUEENS later die avond op het programma staat Christine and the Queens of gewoon Chris, is een Franse (Nantes) zangeres, songwriter en producer. Actief in de muziekwereld sinds 2010 heeft ze al een hele weg afgelegd en mocht ze al verschillende prijzen in ontvangst nemen. Haar muziek is een mengeling van synth-pop, electropop, indiepop, experimentele pop. De bijhorende show is uitermate verzorgd en professioneel.
Vuurwerk wordt ontstoken op het podium bij haar intrede. Ze wordt omringd door verschillende dansers en moet zelf ook niet onderdoen in de choreografie. Met haar zwarte klassieke broek, vuurrood hemd, witte sokken in zwarte schoenen en de  moves die ze maakt, zie ik soms een vrouwelijke versie van Michael Jackson dansen. De perfectie waarmee zowel muziek, zang en dans wordt uitgevoerd, doet er mij niet aan twijfelen. Heel zeker heeft ze zich als kind genesteld voor zijn videoclips om ze nadien te imiteren voor de spiegel van de badkamer. We hebben recht op een spetterende show met een uitgekiende choreografie, veel beweging en leven op het podium, kortom een aangenaam schouwspel. Bijna zouden we vergeten dat het nog steeds pijpenstelen giet!  Met nummers als “5 dollars”, “Christine” en “Tilted” laat ze de menigte dansen en zien we dat het goed is.
 
Afsluiten doen we vandaag met LES FATALS PICARDS. Een Franse band waar moeilijk één muziekgenre op te plakken valt, ze brengen een beetje een mengeling van rock en Franse chanson. Ze maken al een kleine 10 jaar muziek en geraakten vooral bekend door hun vele live concerten. Toch brachten ze recent ook hun 9e album uit.  In 2007 mochten ze Frankrijk vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival met het lied “L’amour à la Française”. Aangezien dit niet helemaal ons ding is en we inmiddels klam en vochtig aanvoelen tot op het bot, houden we het na een paar nummers voor bekeken voor vandaag. We zijn blij onze auto terug te vinden en zetten de verwarming op onderweg naar huis.
 
Donderdag hebben we andere verplichtingen, het zal dan ook tot vrijdag duren eer we terugkeren naar het Brusselse festival.
 
Gewapend met 2 regenjassen de man, starten we ditmaal in La Madeleine. We hebben de intrede van YKONS al gemist maar kunnen toch vlot doorschuiven tot vooraan het podium. Ykons zijn 5 muzikanten uit Luik die we het best situeren in de indie-popbeweging. Ze stonden dit jaar en vorig jaar op de affiche van “Les Francofolies de Spa. Deze vrij jonge band brengt ons een Franse mengeling van vrolijkheid en melancholie. De verschillende stemmen vloeien mooi samen tot één geheel. Muzikaal klinkt het voor mij als “lieve” rock gebracht door “lieve” mannen. Dit kan je niet slecht vinden en het publiek is het hier duidelijk mee eens. Ze brengen dan ook binnenkort een 1e album uit, we zijn benieuwd. 
 
We verlaten voor het einde van het concert La Madeleine om terug naar het Paleizenplein te trekken voor de MANIC STREET PREACHERS. Deze rockgroep uit Wales speelt de pannen al van het dak sinds 1986 en hebben dan ook al ettelijke albums uitgebracht. Dit zijn geen “watjes”, je kan ze eerder plaatsen onder de alternatieve rock, hardrock, glam punk, kortom ze zorgen (met hun vijven) voor heel wat decibels. Het optreden bruist, stuift,  beweegt en het publiek vindt het geweldig. Leadgitarist en zanger James Dean Bradfield, kan als geen ander de menigte in een mum van tijd meekrijgen. Ambiance voor het koninklijk paleis vanaf de eerste noot.
 
Wij laten al dit geweld vrij snel achter ons om een kijkje te gaan nemen naar KIKESA. Ik ontdek een Franse rapper met een geweldige haardos die hij in bedwang houdt met een bandana. Hij draagt hierbij een salopette en zonnebril en zou zichzelf ook graag “hippie” noemen. Hij rapt ons nummers over het leven, vrouwen, ex-vriendinnen, … Wat mij betreft doet hij dit soms met iets teveel “effecten” op zijn stem en teveel bas in de muziek. Hierdoor zijn de teksten soms moeilijk verstaanbaar, behalve dan de stukken waar hij over zijn edele delen praat. Het publiek is hier duidelijk veel jonger dan voorheen gezien op het festival. De jeugd vindt  het “cool”, de eerste rijen brullen de lyrics mee en het plein deint mooi synchroon op de tonen van Kikesa.
 
Ik zou nog wel wat gebleven zijn want het geheel smaakt naar meer, maar het is tijd om iets te eten. Daarenboven willen we de start niet missen van HOOVERPHONIC op het Paleizenplein.
Hooverphonic hoeft niet echt meer voorgesteld te worden. Enige nieuwigheid in de vaste waarde, is de jonge Luka Cruysberghs die op geweldige wijze de zang voor haar rekening neemt. De bandleden komen heel sereen het podium op en beloven ons een uurtje “greatest hits”. Alex Callier herhaalt verschillende malen dat ze van de organisatie maar een uurtje krijgen en dat ze zich daardoor zullen beperken tot een “best off concert”. Helemaal goed voor mij! Luka geeft het beste van zichzelf en wisselt hiervoor 4x van outfit. Ze gaat van een zwarte cape met capuchon die haar gezicht bijna bedekt, naar een rood kleedje, gevolgd door een aansluitend strak zwart pakje om af te sluiten met opnieuw een blinkende grijze cape.
Songs als "Amalfi", "Badaboum", "Gravity", "Mad about you", "Romantic" en "Jackie Cane" passeren de revue. Het publiek toont zijn appreciatie, zonder echt uitbundig uit de bol te gaan. Alex heeft problemen met het geluid van zijn bas, misschien zit dat er voor iets tussen.
Inpikkend op de recente gebeurtenissen rond Anuna De Wever op Pukkelpop, roept hij ons allen op om “lalalala” te zingen voor meer tolerantie in de wereld. Hij wil hiermee ook “prins Filip” wekken maar herpakt zich snel en maakt er “King Filip” van. Een paar minuten later maakt hij dezelfde fout/grapje over koningin Mathilde. Alex Callier en ons koningshuis zijn duidelijk geen twee handen op één buik. Het concert wordt netjes binnen de tijd afgerond door Alex, hij kondigt zelf de grote Giorgio Moroder aan. Intussen is het alweer beginnen gieten op het plein en ben ik blij dat Hooverphonic dit natte leed verzacht heeft. We staan niet voor niets op het “Brussels SUMMER festival”. 
 
Terwijl Hooverphonic met “just good music”, het beste van zichzelf gegeven heeft, wordt  GIORGIO MORODER aangekondigd met de nodige toeters, bellen en ander fraais.
Hij wordt voorgesteld met een soort “intercom” bericht, in verschillende talen door een  elektronische stem. Intussen komen de muzikanten en zangeressen op en barst het feest los op het plein. De dresscode blijkt op en top jaren ’70 te zijn; hoe meer glitter, hoe kleuriger en hoe overdadiger de kleedjes van de zangeressen, hoe beter lijkt het wel. Het Paleizenplein staat afgeladen vol. Regen valt nog steeds met bakken uit de hemel maar Giorgio en de muziek die hij gemaakt /geproduced heeft, slagen erin er een feest van te maken van begin tot einde. Zelden zag ik zo’n massa volk zich zo gemakkelijk uitleven. Zelfs het anders zo rustige (en vaak ongeïnteresseerde) publiek in de Vip ruimte gaat uit de bol. Fotografen nemen al swingend foto’s, de dames van de politie achter mij zingen ook vrolijk mee!. Even vraag ik mij af of ook ons koningspaar en hun kinderen niet op hun dakterras aan het swingen zouden zijn. Mocht ik die gelegenheid krijgen, ik zou niet twijfelen. Giorgio, zelf gekleed in zilveren glitter vest met donkere zonnebril, staat ons te woord in zowel het Nederlands als het Frans. Dit levert met momenten een schattig beeld op. Hij laat nummers op ons los die jong en oud kent en die alle mogelijke grenzen overschrijden; “Love to Love you baby”, “Take your breath away”, “What a feeling”, “I feel love”, “Call me” en “Hot Stuff". Onze gastheer, geboren in 1940, praat vlot zijn show aaneen en durft het nog aan om zelf een lied te zingen. Een ode wordt gebracht aan Donna Summer. Een filmpje met haar zang wordt geprojecteerd, de muzikanten spelen live mee. Spijtig genoeg komt aan alle mooie liedjes een eind en dus ook aan dit concert. Als Moroder nog eens naar België komt, zal ik er ook zijn! Geweldig feestje was dat! Ik wist niet dat Brussel zo veel ambiance kon brengen.
 
 

 
Zaterdag 17/08 starten we met SUAREZ op het Paleizenplein. Suarez is een Belgische band uit Mons, bestaande uit zanger Marc Pinilla d’Ignazio en vier muzikanten (de broers Max en Pata N’Java en hun neef Dada Ravalison). In 2008 al brachten ze een debuutalbum uit, na het winnen van Carrefour des Talents tijdens het muziekfestival Les Francofolies de Spa.
Om 19.00, bij aanvang van het concert, is het plein amper voor 1/3 gevuld, het zicht is zelfs wat meelijwekkend. Het is voor de verandering aan het regenen, zou dit de reden kunnen zijn? Een kwartiertje later zijn de mensen toch afgezakt naar dit podium en staat het plein  vol om naar deze Franstalige pop rock, chanson, … te luisteren.
Marc Pinilla, de leadzanger “gebruikt” het zaterdagavondpubliek om nummers uit te testen van een album dat uitkomt in september. Het is normaal dat we de songs nog niet kennen zegt hij, het publiek reageert heel enthousiast. Laat die nieuwe plaat maar komen! Hij vindt het te gek dat het plein helemaal oranje kleurt van de regenjasjes en belooft ons dat hij mee in de regen zal komen staan. Twee volledige nummers brengt hij ons in de gietende regen. Heel solidair maar wel een beetje gevaarlijk hoor ik links en rechts zeggen. Zijn materiaal staat immers ook mee onder de douche! Suarez is alweer een schot in de roos. Voor het concert kende ik slechts enkele nummers die regelmatig op de radio gedraaid worden. De rest van hun oeuvre heeft mij aangenaam verrast. Liedjes als, “Ni rancoeur ni colère”, “Qu’est-ce que j’aime ça », « Aie, aie, aie », « Souffle de délire » en « Bienvenue » van het nieuwe album mogen er best zijn. Doorheen dit laatste nummer klinken duidelijk Afrikaanse beats en op gepaste tijden worden we getrakteerd op een goeie “vettige”bas. Marc Pinilla kan echt niet goed geloven dat we zo massaal de regen trotseerden voor hen en bedankt tot slot nogmaals het publiek hiervoor. Als muziek goed is en de bandleden zich ook duidelijk amuseren op een podium, maakt een beetje water niet echt uit. 

Na afloop besluiten we toch drogere oorden te gaan opzoeken en lopen we verder naar La Madeleine om  CLOU te gaan ontdekken. Clou is een Parisienne die alleen met haar gitaar op podium staat en zelf haar nummers schrijft en brengt. 4 Jaar geleden bracht ze een eerste EP uit, in januari zal een volledig album volgen. Haar liedjes gaan over het leven, gevoelens, tristesse, … dit alles geïnspireerd door Simon  & Garfunkel, Suzanne Vega, Tracy Chapman, … Ze zingt zowel in het Frans als in het Engels. Clou kan absoluut in haar eentje een volle zaal boeien. Ze heeft dan ook een stem als een klok die met uitermate zuivere klanken haar luisteraars bekoort. Voor mezelf klinkt het allemaal een beetje te lief en te zweverig, maar wie ben ik? Hier is duidelijk een publiek voor.
 
De laatste acts op de affiche van vandaag spreken ons niet echt aan, de vermoeidheid en de nattigheid begint parten te spelen en we hebben honger! We besluiten om na Clou iets te gaan eten en dan huiswaarts te keren. We stapten binnen in een fijn Cubaans restaurantje dat we eerder gespot hadden in de buurt van de Beurs. Brussel wat ben jij toch een geweldige stad.
 
Zondag, laatste dag BSF, heeft een veelbelovend maar druk programma voor ons in petto.  Voor de gelegenheid hebben we onze 15 jarige dochter meegenomen want “er staan goeie namen op de affiche mama!”. Ik ben benieuwd! Deze laatste avond kan eigenlijk op voorhand al niet meer stuk want ze geven geen regen meer. Het is eindelijk, gewoon aangenaam zomerweer, op een gewone zondagavond. Inderdaad we zijn nog steeds in de maand augustus, toch nog altijd zomer ?
 
Beginnen doen we vandaag op het Paleizenplein met MO. MO, artiestennaam van Karen Marie Orsted is van Deense origine en als sinds 2012 actief in de muziekwereld. Haar muziek leunt aan tegen de soul, Indiepop met een beetje grungevibes.
Als de muziek start is er in eerste instantie niemand te zien, alleen te horen. Mo komt het podium op gewandeld voor het publiek en gaat onmiddellijk zitten voor een eerste lied. Gelukkig voor de menigte achter ons wordt dit wel geprojecteerd op de twee grote schermen naast het podium. Aangezien ik haar tot vandaag niet kende, is ze voor mij een opvallende verschijning. Ze draagt een geweldig grote zwarte hoed over haar hoogblonde haren, een knalgele blouse met dierenprint, een lange zwarte regenjas met daaronder een loopcollant en loopschoenen? We worden getrakteerd op poppy, frisse, Engelstalige klanken, dit alles gebracht door een heel jonge band. Aangenaam verrast door deze groep en met een beetje spijt dat we alweer verder moeten,  lopen we de Kunstberg af om nog een deel van het concert van Blanche mee te pikken.

​BLANCHE kennen we allemaal door haar deelname in 2016 aan “The Voice Belgique” om een jaar later ons land te vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival. Ze eindigde toen op de 4e plaats met haar lied “City Lights”.
Alhoewel het haar niet ontbreekt aan toeschouwers, heeft ze het niet zo makkelijk om de nodige sfeer en ambiance te brengen. Het duurt een aantal nummers eer ze haar publiek mee krijgt. Zelf is ze ook eerder teruggetrokken en zoekt weinig contact met de omstaanders. Ze brengt ons verfijnde elektronische popmuziek met een heel eigen stemgeluid. Binnenkort zal er een eerste album uitkomen. Aan de reacties te horen zit het publiek hier al langer op te wachten.
 
Omdat we nog een druk programma hebben en inmiddels ook honger hebben gekregen, trekken we terug naar boven. Eerst om iets te eten (wat er spijtig genoeg beter uitzag dan het smaakte) om dan onze plaatsten te gaan innemen op het Paleizenplein voor RUDIMENTAL.
Rudimental is een Britse elektronische band bestaande uit Piers Agget, Kest Dryden, Amir Amor en DJ Locksmith. Ze zijn sinds 2010 actief. Op podium vormen ze een eerder carnavalesk allegaartje die ons vooral visueel kunnen boeien, de zangeressen glitteren en “shinen” op het podium, de zanger draagt een comfy short en witte kousen.  Rudimental klinkt heel luid. Naar mijn mening zijn de bassen fout afgesteld, het hele plein beeft, ik voel de trillingen tot in mijn binnenste. De muziek klinkt met momenten een beetje rommelig in mijn oren, Ik hoor precies vuurwerk maar dat zal aan mij liggen. De rest van het publiek is wel enthousiast. De band is heel energiek en zorgt voor veel spektakel. Muzikaal kan het mij niet boeien maar gelukkig hoeven we hier niet allemaal dezelfde mening over te hebben.
 
We dalen dan maar terug af naar de Kunstberg waar MUSTII al volop bezig is.
Mustii of Thomas Mustin werd geboren in Brussel in 1990. Hij zingt, schrijft en componeert  muziek maar hij heeft eveneens zijn plaatsje in de Belgische films Muziek maken doet hij pas sinds 2014 en hij doet dat goed. Mustii heeft veel charisma, een sterke stem en is heel spontaan tegenover zijn publiek.
Ook visueel zijn ze sterk, zijn 3 bandleden zijn volledig in het wit gekleed, hijzelf helemaal in het zwart.
Het plein is aardig volgelopen en er staan opvallend veel fotografen voor het podium. “This is the place to be,”, lijkt het wel. Mustii vraagt het publiek om zoveel mogelijk licht te maken met gsm, aansteker, … Gezien van op een afstandje geeft dit een heel mooi effect, beetje idyllisch zelf. Het is de laatste dag van BSF, eindelijk mooi weer voor een zomeravond en intussen pikdonker geworden. Die lichtjes doen het hem echt!
Mustii doet er echt alles aan om zijn fans te paaien. Hij werpt zich van het podium in de menigte en geeft instructies om hem verder te duwen. Al grappend zegt hij dat “alles nu toegelaten is, dat hij geen klacht zal indienen voor ongepaste aanrakingen”, “ # me too” voegt hij er zelf aan toe. Zijn muziek is eerder een popsound die iedereen wel kan appreciëren, theatraal opgebouwd rond zijn stem. Voor hij na een geslaagd concert het podium verlaat, groet hij zijn publiek en doet hierbij zijn T-shirt uit. De dame van middelbare leeftijd naast mij vindt het allemaal schitterend en verlaat tevreden de trappen van de Kunstberg. Dit was alweer een naam om te onthouden en een concertje om nog eens over te doen in de toekomst!
 
Eindelijk zal mijn dochter krijgen waarvoor ze gekomen is. We wachten geduldig op de opstelling van het podium en op de komst van ALVARO SOLER.
Alvaro Tauchert Soler is van Spaans – Duitse afkomst en maakt sinds een 10-tal jaren muziek, popmuziek, latin pop. Het publiek scandeert Alvaro nog voor we hem te zien krijgen. De opstelling en de diversiteit van de instrumenten is veelbelovend. Inderdaad we worden niet teleurgesteld. Al bij de aanvang van de eerste noten wordt een instant zomergevoel over Brussel geblazen. Zijn muziek is vrolijk, zomers, lief, aanstekelijk, laat je aan vakantie denken, … hier moet je goedgezind van worden! Alvaro’s verschijning en zijn omkadering door geweldige blazers, percussionisten en andere muzikanten maken dit gevoel alleen maar sterker. Een paar jonge meisjes werden in de fotografen ruimte voor het podium toegelaten en staan de hele tijd uitdagend te dansen en te filmen. Dit is nu echt het Brussels SUMMER festival, zoals het hoort te zijn. Het confetti kanon maakt het helemaal af.
 
Veel te vroeg naar mijn mening zie ik op mijn gsm een berichtje binnenlopen dat onze jonge dame ook nog naar de andere afsluiter van het festival wil. Ik luister gedwee maar neem me voor de eerste kans te grijpen om Alvaro Soler terug te zien, mocht hij op een of andere sombere herfst avond nog ergens een dansje placeren in ons land.
 
In sneltempo deze keer bereiken we voor het laatst tijdens dit festival, het Paleizenplein voor LOST FREQUENCIES.
Lost Frequencies, artiestennaam van Felix De Laet, is een Belgisch dj-producer. Hij scoort momenteel hoge toppen in de internationale muziekindustrie. Het is vandaag één van de rijzende sterren om in het oog te houden. In de VIP ruimte vandaag zijn er opvallend veel jonge mensen, op het plein voor ons koninklijk paleis is dit niet anders.
Onze Dj staat helemaal alleen op podium, achter zijn draaitafel. Hij heeft er geen enkele moeite mee om het publiek om te toveren in één grote dansende massa mensen. Welke kant ik ook op kijk, overal zie ik dansende mensen met blije gezichten.
Als extra animatie worden er grote kleurige foto’s geprojecteerd, krijgen we een hele lichtshow, een confettikanon, een rookkanon, …
Als ik na de show mijn puberdochter terugzie loopt ze om verschillende redenen te glunderen. Ze vond Lost Frequencies, samen met zoveel anderen, geweldig. Een heel klein beetje teleurgesteld toch omdat hij te weinig eigen nummers speelde en teveel covers. Ik had het zelf nog niet willen zeggen maar Buena Vista Social Club leent zich heel slecht om er een dance versie van te maken. Van sommige dingen moet je afblijven …                        
 
Dit gezegd zijnde, heb ik alweer genoten van deze 5 dagen BSF. Ik ben blij dat we zoveel regen getrotseerd hebben en dat ik opnieuw een heel aantal fijne muzikale ontdekkingen gedaan heb. Of zoals mijn echtgenoot het zo mooi kan verwoorden: “C’est un festival de découvertes”.

​Ook de organisatie van dit festival verliep voor ons heel vlot. Nergens lange files te bespeuren, vriendelijke en behulpzame medewerkers, politiebewaking in overvloed, vlotte controles bij de diverse podia’s, …  Kortom, ons zien ze volgend jaar waarschijnlijk terug maar eerst een beetje recupereren van deze editie.