SUPPORT: RAVENEYE

30 septemBER 2017
TRIX, ANTWERPEN
b
REPORT: PETER SMET
FOTO'S:  PETER SMET ©

MET DANK AAN: TRIX

Mijn zaterdag kon niet meer stuk toen ik in de loop van de dag de bevestiging ontving van de fotopas voor Bush. Bush was tijdens de release van ‘Sixteen Stone’ mijn favoriete band, ik was toen zelf ook zestien. ‘Glycerine’ was maandenlang niet weg te branden van m'n stereoketen en ook ‘Machinehead’ en ‘Everything’s Zen’ raasden regelmatig door m'n speakers. Ook de volgende albums vonden hun weg naar m'n cd-speler tot mijn muzikale voorkeur veranderde van rock naar metal en Bush wat naar de achtergrond verdween maar hun muziek bleef me altijd bij. Ik was uitermate benieuwd naar hun live performance na al die jaren en keek dus enorm uit naar deze avond. Het voorprogramma werd verzorgd door de band Raveneye. De Britse garagerockers hadden de taak het publiek op te warmen voor de komst van de headliner en dat deden ze naar behoren. De uiterst energieke zanger/gitarist Oli Brown en bassist Aaron Spiers haalden regelmatig halsbrekende toeren uit. Van het beklimmen van de drums en speakers tot een ritje van Oli op de schouders van Aaron, alles voor het entertainment. Ook de muzikale act was dik in orde en in de kortste tijd hadden ze het publiek naar hun hand. Met hun in 2016 verschenen debuut ‘Nova’ hadden ze de ideale drive om te laten zien wat ze in zich hadden. Hou deze band maar in de gaten.
Dan was de tijd aangebroken voor de headliner Bush, de laatste keer dat ik hen live zag dateerde al sinds 1997 op Pukkelpop. Van de line-up toen blijven enkel Gavin Rossdale en drummer Robin Goodridge over. Hun muzikale stijl bleef doorheen de jaren behouden al evolueerden ze wel van de post-grunge uit de beginjaren tot lekkere hedendaagse rock op hun laatste albums. 

Dat Gavin live nog steeds alles in zich heeft bewijst hij hier op grandioze wijze. Z'n stem heeft door de jaren niks geleden en klinkt nog steeds fantastisch, ook z'n energieke podium presence zit nog steeds in z'n lijf. Als een dolgelukkige tiener holt hij hyper over het podium tijdens de klassiekers die door de vele 30-plussers op gejuich worden onthaald. 'Everything's Zen',  ‘Little Things’, ‘Machinehead’, ‘The Chemicals Between Us’, ‘Swallowed’, 'The People That We Love' al deze 90's klassiekers passeren hier de revue. Ook nieuwer werk ontbreekt niet met onder andere het knappe 'This Is War' en ook 'Nurse' en 'Lost In You' van hun meest recente ‘Black And White Rainbows’ passeerden de revue. Het meest memorabele moment voor mezelf was de knappe versie van 'Glycerine', na al die jaren nog steeds één van mijn favoriete nummers. Gavin bewijst dat hij het ook zonder instrumenten kan tijdens een a-capella stuk tijdens deze geweldige song. Spijtig dat ik tijdens deze klepper niet meer in de fotopit stond maar genieten was het zeker van tussen het publiek. Toegiften waren er met de geweldige R.E.M. Cover 'The One I Love', een nummer dat zoals ze het speelden wel door hunzelf leek geschreven. Dit nummer zat en als gegoten en gold toch als een van de hoogtepunten. Afsluiten deden ze met 'Comedown' een andere Bush klassieker en ik ging voldaan huiswaarts met een glimlach die nog lang op mijn gelaat bleef staan. Jeugdsentiment ten top en even voelde ik me terug 16.

​Dank U Bush! 
​
​