|
|
11 OKTOBER 2017 |
|
Het was al een hele tijd gelden dat de 66-jarige Chris Rea nog eens de poptempel Vorst Nationaal nabij onze hoofdstad had aangedaan. De show kadert in het teken van zijn nieuwbakken release ‘Road Songs For Lovers’.
In 2001 werd hij gediagnostiseerd met pancreaskanker. Chris kroop werkelijk door het oog van de naald, overwon zijn ziekte en keerde terug naar zijn muzikale roots, de blues. Dat resulteerde in de schitterende en gevarieerde box ‘Blue Guitars’, dat naast elf uitmuntende albums werd geïllustreerd met Rea’s descripties. Dik tien jaar geleden maakte Chris bekend dat hij zou stoppen met optreden en toeren. Tijdens deze ‘The Farewell Tour’ zou hij zijn finale kunsten op een podium etaleren. Niet dus. Vorig jaar kreeg hij op de koop toe ook nog eens een beroerte. Heel wat dagelijkse insulinespuiten en nog meer medicatie houden hem daadwerkelijk op de been. Het is dan ook een hele kunst dat hij nu met ‘Road Songs For Lovers’ zijn 26ste album realiseerde en opnieuw de grote concert halls aandoet. Zo ook een volgepakt en uitverkocht Vorst Nationaal. Zijn nummers werden vanavond gekenmerkt door een excellente nuance en een alweer fijn uitgekiende en unieke artistiek visie. Zo werd iedere song begeleid door heel wat gemodificeerde creatieve aquarellen en filmische omkaderingen. Rea heeft altijd wel iets gehad met snelle auto's. Heel wat nummers handelen dan ook op deze assertie. Er waren vanavond rocksongs en er waren ballades, maar openen deed hij met ‘The Last Open Road’, een nummer uit 1999 en het album ‘Santo Spirito Blues’. Rea blaakt, is bijzonder goed bij stem en zijn slidegitaar klinkt meteen feeëriek. Vrijwel naadloos volgde het swampy en New Orleans geïnspireerde ‘Happy On The Left Road’ en ‘Nothing Left Behind’ beiden uit zijn nieuw release. Geruggesteund door een 5-koppige getalenteerde band bracht Chris Rea dus een knappe afwisseling van nieuw materiaal en classics. Met een carrière die meer dan 30-jaar overspant en heel wat hits heeft voortgebracht, een oud kunstje voor de uit Middelesbrough afkomstige Chris Rea. Het doorleefde en voor zijn dochter neergepende ‘Josephine’ ging alweer door merg en been. Net zoals het mooi opgebouwde en zeer aangrijpende ‘Easy Rider’ dat ons leidde naar het briljante ‘Two Lost Souls’ en zijn wereldhit ‘Julia’. Het muzikaal aangrijpende en in een funky jasje gegoten ‘Money’ bracht ons naar het representatieve ‘Looking For The Summer’, dat werd gekenmerkt door loepzuiver gitaarwerk en een uitgesponnen ‘Stony Road’, dat stillaan uitgroeide naar een ongelooflijk culminatiepunt. Van het ene slidegitaar hoogtepunt slingert hij zich naar een ander. |
Rea lijkt zich met zijn bottleneck ook geweldig te diverteren tijdens de uitgesponnen introductie voor de mooi opgebouwde en subtiele ballade ‘Til The Morning Sun Shines On My Love And Me’. Plots werd het wel akelig stil in Vorst. Respect! De sfeer groeide naar een absoluut hoogtepunt met het drieluik ‘The Road Ahead’, het nog steeds knallende maar o’ zo breekbare ‘Stainsby Girl’, dat haast a capella begon maar uitgroeide tot een hemelse rocksong en Rea’s ‘signature song’ ‘The Road To Hell’, met zijn conceptuele intro nog steeds een goddelijke song.
Uiteraard kwam Chris Rea nog een laatste keer terug. Met bisnummers als het reggae gekleurde ‘On The Beach’ hadden we zelfs even heimwee naar zonnigere oorden. En met slotakkoorden van ‘Let’s Dance’ reden we met een meer dan gecharmeerd gevoel huiswaarts. ‘Driving Home For Christmas’… al is het daar nog wat vroeg voor! Er is predispositie en is er is iets zoals fenomenaal. Wel, Chris Rea heeft ze beiden. Die eerste stelling wisten we uiteraard al langer dan vandaag. Maar zijn optreden vanavond in Vorst Nationaal belichaamd perfect onze tweede stelling. Take care, Chris! setlist
Encore:
|
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024