|
|
9 DECEMBER 2017 |
MET: Afterpartees - Claw Boys Claw - Therapy? - 25 Years Rage Against The Machine
|
Voor de eerste keer gaan fotograferen voor Keys And Chords in het buitenland, dat stond er op het programma afgelopen zaterdag. Na een ritje van een goed uur was ik al op de plaats van het gebeuren, namelijk de Effenaar in Eindhoven. Dit is wel een fantastische zaal, vergelijkbaar qua grote met de Trix in Antwerpen maar wel een pak gezelliger. Zal misschien met de Nederlandse gastvrijheid te maken hebben. Op het menu vanavond stond, buiten de hamburger die ik snel binnenspeelde, de tweede editie van het Come As You Are festival. Op de affiche, die graag teruggrijpt naar de 90's, stonden Afterpartees, Claw Boys Claw, Therapy en om het feestje compleet te maken de tribute voor 25 jaar Rage Against The Machine. De zaal was volledig uitverkocht dus het beloofde een gezellige drukte te worden.
Het volk begon met mondjesmaat toe te stromen toen de jonge, Nederlandse band Afterpartees aan hun set begon. Deze jonkies brachten geweldige 90's rock met veel enthousiasme en bewezen teens dat ook in 2017 de 90's muziek nog smaakt. De hyperactieve zanger kreeg met z'n fratsen al gauw de zaal naar zijn hand. Op een bepaald ogenblijk sprong hij zowaar vanop het podium, over de fotopit de zaal in waar een vrije ruimte was doordat het publiek niet volledig tot voorin kroop. Best wel een heuse sprong en hij zou dit trouwens nogmaals herhalen later in de set. Na de leuke muziek waren er ook nog een aantal leuke anekdotes, zo had de band werk gemaakt van setlists maar hadden ze die “boven” vergeten. Alsook de grapjes waren ze vergeten waardoor de zanger er maar een paar uit zijn duim moest zuigen maar slaagde daar amper in. Gelukkig was hun muziek wel toppie en brengen ze begin volgend jaar een album uit, best eens checken dus. Tweede band van de avond was blijkbaar een populaire band hier in Eindhoven alsook in Nederland want de zaal liep al behoorlijk vol. Claw Boys Claw is een band uit Amsterdam die na jaren inactiviteit in 2007 terug zijn beginnen muziek maken en touren. Ze waren eerst actief van begin jaren '80 tot eind jaren '90. Ik kon hun bluesy, 80's garagerock wel smaken en was aan het enthousiasme in de zaal te horen niet de enige. Twaalf nummers lang konden de fans genieten van deze ouwe rockers. Gitarist John Cameron had het reuze naar zijn zin en speelde bijwijlen fantastisch. Ook had hij de nodige effecten bij om alles wat op te leuken en van wat extra exitement te voorzien. Zanger Peter te Bos van zijn kant ging, na wat moeizaam van het podium te zijn gekropen, op wandel tussen het publiek. De microfoonkabel werd vakkundig verlengd tijdens de wandeling en keurig omhooggehouden door het aanwezige publiek. Op de terugweg naar het podium nam hij zelfs nog even de tijd voor enkele selfies terwijl de rest van de band al klaarstonden voor het volgende nummer. Als afsluiter kondigde Peter te Bos nog aan dat er een nieuwe plaat komt in 2018 en dat de fans dus spotify maar overboord flikkeren en gewoon die plaat moeten kopen. Ze ging slechts €3,95 kosten en al grappend vertelde Peter erbij; “Een klein plaatje dus”.Grootste naam vanavond was het Noord-Ierse Therapy?, een band die vooral in de 90's furore maakten. Maar iedereen hier aanwezig vanavond droeg duidelijk die 90's op handen. Dat zag je niet enkel aan de leeftijd van de aanwezigen maar zeker ook aan het enthousiasme van het publiek als verscheidene hits uit deze periode door de speakers galmden. Tijdens Therapy was dat zeker niet anders. De band bracht een ware best-off show waarin geen enkele hit ontbrak. Vooral het drieluik 'Die Laughing', 'Diane' en 'Going Nowhere' konden op heel wat enthousiasme rekenen. En terecht want het zijn verdomd knappe nummers. Het kon misschien allemaal wat toonvaster bij zanger Andy Cairns maar het weze hem vergeven. De ambiance en sfeer zaten goed en dat is toch het voornaamste op een avond als deze. Na het beklag over de Britse regering in verband met de Brexit en een welgemeende fuck you aan Donald Trump eindigde hun geweldige set met het al even geweldige 'Screamager'. Een leuke tweede keer dat ik ze aan het werk zag na hun passage in Torhout in '96 toen er nog sprake was van Torhout/Werchter. |
Maar toch waren ze niet de headliners vanavond. Die eer was weggelegd voor een hele resem aan artiesten die samen zorgden voor een geweldige Rage Against The Machine tribute. 25 Years Rage Against The Machine deed een heuse tour langs verschillende zalen met een wisselende line-up qua zang. Vanavond was het de laatste show en daar wou dus heel wat volk bij zijn. Toen ik enkele maanden geleden deze affiche onder ogen kreeg en ze daarop de zangers/zangeressen van bands als Memphis Maniacs, John Coffey, Fleddy Melculy, Spoil Engine en The Charm The Fury vernoemden was de aanvraag rap gelanceerd. Aangezien dat Rage Against The Machine in de 90's tot één van mijn favoriete bands behoorden was het dus dubbel feest. Spijtig dat Caroline Westendorp (The Charm The Fury) en Iris Goessens (Spoil Engine) elkaar aflostten tijdens deze tour want ik had ze wel graag samen op het podium zien staan. Maar met Iris neem ik al zeker genoegen. Aftrapper van dienst voor deze tribute was David Achter de Molen van de band John Coffey. Na wat opzoekwerk op google over de band kwam ik een filmpje tegen dat ik enkele jaren geleden zag waarbij David al crowdwalkend tijdens Pinkpop een biertje uit de lucht vangt en leegdrinkt, dit filmpje werd ruim 20 miljoen keer bekeken. Zeker het bekijken waart. Maar over terug naar vanavond waar David de grootste hit van Rage Against The Machine ten berde bracht, 'Killing In The Name of'. Ik denk niet dat ik hoef te beschrijven hoe deze track onthaald werd door het publiek. Zelf moest ik tijdens de performance van David even voor security spelen. David ging even gaan crowdsurfen en alle fotografen waren dus druk bezig om dit moment vast te leggen op hun toestel. Maar natuurlijk komt iemand die gaat crowdsurfen ook terug, en daar stonden we dan in de fotopit met enkel een handvol fotografen. Gelukkig voor David had ik de reflex om even mijn camera aan de kant te hangen en hem op te vangen. Wat een fotograaf niet lijden kan. Ik kreeg schouderklopjes van mijn collega fotografen en bedankingen van David. Bijgestaan door muzikanten uit bands als Heideroosjes, De Staat en Memphis Maniacs was het volgende gastoptreden er eentje van de zanger van deze laatste. Hij nam de volgende nummers van het debuutalbum van Rage Against The Machine voor zijn rekening. Minder gekende nummers maar desalniettemin geweldige kleppers. Muzikaal en vocaal zat het allemaal top deze avond en ook bezieler van deze tour Marco Roelofs deed zijn duit in het zakje. Wat een bangelijke performance zette hij hier neer. Na enkele songs was het terug de beurt aan Roy Smolenaars van Memphis Maniacs met een korte invalbeurt van mijn favoriet deze avond, Iris Goessens. Dat ze buiten enorm hard schreeuwen en brullen ook een deftig pakske kan zingen bewijst ze als ze zelf de centrale plek op het podium inneemt. Mijn fototoestel moet presteren wanneer Iris over het podium paradeert en het publiek draagt haar op handen. Hoewel ze nog niet was geboren toen de debuutplaat van RATM werd gereleased bewijst ze hier wel de nummers perfect te beheersen en haar eigen stijl erin te integreren. Want wie zat nu niet op die screams te wachten? De laatste zanger die ik nog voor de lens moest krijgen was onze eigenste Jeroen Camerlynck, beter gekend als Fleddy Melculy. Ook hij zette hier een knappe performance neer met zijn eigen stijl en geweldige podium présence. Rage Against The Machine klonk nooit zo lekker thrash. De afterparty werd in gang gezet na nog enkele performances maar ik begaf me reeds huiswaarts. Voldaan na een geweldige avond met geweldige bands en geweldige muziek.
setlist: Claw Boys Claw
setlist: Therapy?
|