|
|
22 maart 2018 |
|
Directeur en cultuurfunctionaris Jan Coonen haalde na het schitterende concert van Dayna Kurtz enkele weken geleden, met Diana Jones andermaal een klepper van formaat binnen. Voor de tweede maal, Jones was reeds in 2014 te gast in De Wolken, kon het publiek genieten van haar in Americana en Apalachian folk gedrenkte songs, waarbij ook de murderballads natuurlijk niet mochten ontbreken. Het was dan ook geen wonder dat ieder stoeltje in het gezellige zaaltje bezet was. Haar in 2016 uitgebracht album ‘Live In Concert’ ligt nog vers in ons geheugen en regelmatig in ons afspeelapparaat, maar live is genieten van Jones’ muziek toch nog van een hoger niveau. Een album waaruit ze trouwens nu ook weer putte. Als geadopteerde dochter ging ze op zoek naar haar biologische ouders, waarbij ze terecht kwam in de Smokey Mountains in East Tennessee. Dat verklaart meteen haar voorliefde voor Apalachian folk. Jones is een verhalenvertelster. Niet alleen in haar bindteksten maar ook haar songteksten blinken uit door prachtige verwoordingen. Jones begeleidde zich op akoestische gitaar en sporadisch op een 4 snarige tenorgitaar. Deze sobere begeleiding, alsook haar heldere stem gaven haar songs een meerwaarde, die je met geen enkel ander arrangement kan overtreffen. Haar inspiratie haalt Jones zowel uit haar onmiddellijke omgeving en familie als uit gebeurtenissen die een diepe invloed op haar hadden. Jones is een familiemens en straalt dat letterlijk uit in haar songs. De verwondering van haar voorouders die vanuit Schotland naar East Tennessee trokken en voor het eerst oceanen zagen was maar één van de zovele inspiraties die resulteerde in een song. Na samen met haar vriendinnen enkele fessen wijn soldaat te hebben gemaakt, kwamen de tongen los en bleek dat relationele problemen niet onbestaand waren. Gelukkig voor hun partners bleef het enkel bij het nummer ‘If I Had A Gun’. Diana toerde ook een tijdje met Janis Ian, blijkbaar geen al te vrolijke dame. Het samen schrijven van songs was dan ook geen makkelijke opgave. In tegenstelling tot Jones zag Ian iets meer vrolijkheid bevattende uptemponummers niet zitten.
|
Jones noemde ‘Poverty’ dan ook terecht haar ‘fast sad song’. Invloeden zitten vaak in een klein hoekje. Zo werd haar broers album ‘Live At Folsom Prison’ van Johnny Cash een belangrijke inspiratiebron voor haar, maar ook haar ziek zijn heeft een enorme impact op haar gehad. Het is echter niet altijd kommer en kwel. Jones is ook een kei in relativeren. Een uitnodiging om op te treden in de ‘Hall Of Fame’ in Nashville, bleek na een zestien uren durende rit een optreden voor een groep van motorrijders te zijn. Verhalen die steeds door intieme, emotionele nummers gevolgd werden. Persoonlijk waren voor mij ‘Henry Russell’s Last Words’ een song gebaseerd op het briefje dat een mijnwerker bij een mijnramp, net voor hij overleed nog vlug schreef voor zijn geliefde Mary en het als steun aan haar, door drugs in de gevangenis belandde broer opgedragen nummer, enorm pakkend. Dat Jones een politiek bewuste dame is, kwam dan weer tot uiting in ‘Better Days Will Come’.
Kortom, Diana Jones ontketende met de intieme vertolking van haar repertoire, een zodanige krachtige performance, dat een bisnummer niet kon uitblijven. En hoe kan je een nummer tot de essentie herleiden en het daardoor nog krachtiger te maken? Dat kan alleen door een song a capella te brengen. Daar scoorde Diana Jones als slot mee, met het aan haar overleden grootouders opgedragen ‘The Other Side’. Chris Pureka, Slaid Cleaves, Kate McLeod, Arlan Feiles, Otis Gibbs, Dayna Kurtz en nu Diana Jones maakten dit seizoen reeds het mooie weer op het podium van De Wolken. Sheesham and Lotus and ‘Son krijgen de eer om op 12 april het seizoen 2017-2018 van de optredens die in De Wolken doorgaan, af te sluiten. Nog eentje om naar uit te kijken! |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024