dinsdag 26 maart 2024
CC Palethe, Pelt
​
Report: Stefan Meekers
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: CC Palethe, Tom Coppers
Vanavond in de Muzezaal hier in Palethe Diana Jones een Amerikaanse singer-songwriter. Hoewel haar naam gewoon klinkt, is haar muziek buitengewoon goed. Mensen vergelijken haar vaak met andere grote namen in de Americana-muziek, zoals Gillian Welch en Alison Krauss. Haar muziek valt ergens tussen bluegrass en ouderwetse country, maar wat echt opvalt, is haar mooie stem. In 2020 bracht ze haar laatste album uit, genaamd ‘Song To A Refugee’, en dit jaar heeft ze haar album ‘Better Times Will Come’ (uit 2009) opnieuw uitgebracht in een verbeterde versie!
Openen deed ze met  'Willow Tree', uit het album 'My Remembrance of You', dat haar in 2006 grote lof bracht. Een zachte akoestische tokkel naar een stem die beladen is met spanning, Jones nam het publiek diep mee in haar gedachten. Ze zong "Je kunt buigen als een wilg/laat je zonden los, val op je knieën".
Live en zonder begeleiding is de spaarzame mix van Jones van oude Appalachian folk helemaal gericht op storytelling en blijft even levendig en relevant als toen het voor het eerst werd gespeeld. Haar eigen verhaal is fascinerend. Opgevoed door pleegouders in Long Island ontwikkelde ze een liefde voor de muziek van het platteland in het zuiden. In haar twintiger jaren reisde ze daar naartoe om haar biologische familie te ontmoeten. Die lokale muziek moet in haar bloed hebben gezeten, want haar biologische grootvader, met wie ze een zeer hechte band ontwikkelde, nam haar mee op een pad dat zich een weg baande naar de volksmuziek van haar voorgangers.
Vanuit de bergen van Appalachia reist Diana Jones door de muzikale geschiedenis, van de tijd van de Grote Depressie tot de koffiehuizen van Greenwich Village in de jaren '60, helemaal tot aan vandaag. In haar liedjes behandelt Jones verschillende onderwerpen, zoals hoop en wapengeweld. In 'If I Had A Gun' spreekt ze over wapengeweld en hoe ze moeite heeft om dat thuis te zingen. Het lied staat helemaal in de voorwaardelijke wijs, terwijl een mishandelde vrouw mijmert over de nasleep van het overhalen van de trekker. Zou hij een groot verlies zijn? Nee. Gevolgd door 'The Day I Die', een zachte mix van folk en country over het verdergaan naar de volgende wereld zonder spijt.
Het eerste deel sloot Jones af met een nieuw nummer 'Since I Got No Home'. Dit schreef ze in New York waar ze verbleef tijdens de lockdown. Ze raakte in Greenwich Village bevriend met een dakloze man die moeite had om rond te komen. De stadsautoriteiten hadden alle watervoorzieningen afgesloten, dus moest hij buiten de supermarkt om flessenwater bedelen. Je voelde in deze song de eenzaamheid die de man ervaarde op die straten.
 
Na een korte pauze brengt ze 'Cold Grey Ground' van haar album 'My Remembrance of You', hier zingt Diana Jones over een soldaat in de Amerikaanse Burgeroorlog die smeekt om niet achtergelaten te worden in de koude, grijze grond. Haar stem, vol emotie gezongen, versterkt het trieste gevoel van deze arme ziel. Het milieu is erg belangrijk voor Jones. In het nummer 'Appalachia' klaagt ze over de vernietiging van de natuur door een mijnbouwtechniek die ze beschrijft als "mijnbouw zonder je handen vies te maken." Ze legt uit dat ze niet eens een gat graven, maar gewoon de grond openscheuren, waardoor er uiteindelijk geen bomen meer overblijven en geen vogels meer kunnen vliegen.
Gevolgd door 'We Believe You', een opbeurend volkslied van hoop voor degenen van wie de stemmen ongehoord blijven, dat ze opnam met Steve Earle, Richard Thompson en haar vriendin en mentor, Peggy Seeger. In 'Pony' sprak Jones tot de inheemse Amerikanen die van hun land verdreven waren en gedwongen waren om de identiteiten van de onderdrukkers aan te nemen. ‘My Daddy Called Me Pony’ als een spookachtige herinnering aan lang vervlogen betere tijden.
Nanci Griffith was een bron van grote aanmoediging voor Jones toen ze nieuw op de muziekscene van Nashville verscheen. “Ze nam me onder haar vleugel en verscheen op mijn tweede plaat." Griffith was ook te gast op 'Better Times Will Come', een passend einde van de set. Op een bepaalde manier brengt het nummer alle aspecten van dit optreden samen, ‘Better Times Will Come/ Better Days Will Shine’.
Als toegift bracht Jones nog 'Love O Love' van haar album 'Museum of Appalachia Recordings' een tere herinnering aan de zuidelijke reels en ballades die ze van haar "pawpaw" leerde. Zonder twijfel draagt Jones de fakkel over van Baez en Seeger. De Muzezaal had een blokhut kunnen zijn in de Appalachen, helemaal vol. Iedereen daar hing aan elk woord, wat eens te meer de kracht van muziek bewijst.
​