|
21 dec 2021 CC Palethe, Pelt Report: Tom Coppers Foto's: Stefan Meekers © Met dank aan: CC Palethe |
Dixie Rose is het geesteskind van Dag Luyten (gitaar) en Anniek Raedschelders (zang). Na heel wat jaren als duo op het podium te hebben gestaan besloten zij om de covers die ze tot dan vooral brachten in te wisselen voor eigen nummers. En dat was volgens mij een zeer goede zet. Want op hun eerste EP “Life In A Small Town” bewezen ze al over heel wat singer-songwriterstalent te beschikken. Het duo werd vanaf dan ook een volwaardige band met Kevin Bloemen (gitaar, backings), Rico Hagemeijer (bas, backings) en Nico Camps (drums, backings) als extra pionnen er bij.
Die laatste drie mogen vandaag in Palethe de eerste drie nummers vanuit de coulissen meevolgen. Want “Barn By The Sea”, Wild Heart” en “For Mom” worden door Anniek en Dag akoestisch gebracht. Zeker bij “Barn By The Sea” zal de rest van de band goed hebben geluisterd want dit nummer over de vluchtelingen aan de Poolse grens is nog maar een drietal weken oud en ze gaan het nu ook voor het eerst horen. Het is meteen duidelijk waar we ons aan mogen verwachten deze avond: een mix van americana, country(folk) en een snuifje pop. Ook het verhaal achter elk nummer wordt mooi verwoord door Anniek. Voor mij zeker een meerwaarde, zo krijgt een nummer als “For Mom” toch een andere betekenis dan wanneer je die achtergrond niet zou hebben. Het nummer wordt zo dubbel zo krachtig, pakkend en tegelijk hoopvol. Mooi! En dan is het moment aangebroken om de rest van de band het podium op te roepen. Het tempo in de set wordt hierdoor onmiddellijk serieus opgetrokken. “Don’t You Worry Babe”, “Small Town” (over Opitter, het geboortedorp van Dag en Anniek) en het melancholische “Good Man’s Misses” (over misgelopen relaties) kon je ook al horen op hun debuut-EP. Anniek blinkt zowat in elk nummer uit met haar prachtige stem. Ze heeft een countrystem zoals ik ze graag hoor: heel zuiver maar toch met de nodige weerhaakjes aan. Zo blijft het altijd fijn én interessant om naar te luisteren. Wat Dixie Rose ook interessant maakt om naar te luisteren is dat iedereen in de band backings doet. Het geeft de nummers telkens een andere kleur. En of het nu Kevin, Rico of Nico is die de songs vocaal helpen inkleuren maakt eigenlijk helemaal niet uit. Geen van hen valt uit de toon, en dat is op zich al heel sterk. |
Een experimentje wordt tussendoor ook niet geschuwd. Het was dan ook al een half jaar geleden dat ze als band hadden opgetreden, dus iets uitproberen hoort er dan ook bij. Zo is “Aunt Marylou” over een ver familielid eigenlijk een song dat nog “work in progress” is. Al stond het volgens ondergetekende toch al behoorlijk op punt vanavond.
“Falling Behind” wordt zittend op de rand van het podium gebracht door Dag en Anniek. Dan hoor je pas echt hoe goed Anniek’s stem is. “Lonely” is op zich al een mooie ballad maar door het verhaal dat achter dit oorspronkelijk instrumentale nummer steekt wordt het nog een stuk pakkender. Enkele mid-tempo en tragere nummers volgen waardoor ik toch wat snakte naar terug wat meer tempo. En alsof Dixie Rose mij hoorde denken kregen we met “Ladida” en bisnummer “Let The Music Play” twee catchy songs waar we vrolijk mee de avond/nacht mee konden intrekken. Dixie Rose bewees dat ze meer dan terecht de Americanatrots van Limburg (en wijde omgeving) zijn. Sterke songs en mooie teksten gebracht door een band die ondanks alle moeilijkheden om te repeteren toch heel strak en als één geheel klonk. Ik kijk al uit naar hun nieuwe album waaraan ze momenteel met Mario Goossens (Triggerfinger, Sloper) aan het sleutelen zijn. Wil je hen live aan het werk zien dan kan dat op 03 februari ’22 bij mijn collega’s in Cultuurhuis De Zeepziederij in Bree. |
A WOODLAND HILLCREST PROMOTION PRODUCTION I KEYS AND CHORDS 2001 - 2024