29 januari 2019
CC Palethe, pelt


REPORT: LAMBERT SMITS
​FOTOS:  stefan meekers ©


MET DANK AAN: CC PALETHE EN TOM COPPERS
Toegegeven, vóór het verschijnen van hun album ‘Greetings From Austin’, was deze band totaal onbekend voor mij. Het album wist mij echter onmiddellijk te charmeren, vanwege de knappe mix van rockabilly, country en hillbilly. Het was dan ook met hoge verwachting dat ik uitkeek naar een live performance van dit, door gitarist en zanger Don Diego Geraci, bassist Luca ‘Guizzo’ Chiappara en drummer Marco Betti, gevormd trio. Blijkbaar deelden velen mijn mening want het café van CC Palethe was tot de laatste vierkante centimeter bezet. Alhoewel de band pas op het laatste moment arriveerde, onderweg werd er namelijk benzine getankt, waar diesel de voorkeur had, was er van muzikantenstress geen sprake. Al dadelijk viel op dat de flamboyante Don Diego, naast een enorm creatieve en getalenteerde gitarist, een ware entertainer is. Humor was constant aanwezig. Bestond ‘Greetings From Austin’, zoals reeds vermeld, hoofdzakelijk uit een wonderlijke mix van country, rockabilly en hillbilly, wel live heeft dit trio nog een dozijn meer pijlen op zijn boog. Met ‘The Cowboy Jazz Experience’, waarvan u binnenkort op deze site de review kunt lezen, heeft Diego een nieuwe release. Meteen kregen we de kans om enkele van de daarop staande nummers live te horen. ‘Rolling Wheel’, het door Cash geïnspireerde ‘I Didn’t Walk The Line’, het soulvolle ‘Suspicious’ en ‘Truck Drivin’ Daddy’, kwamen dan weer uit ‘Greetings From Austin’. Met Luca op staande bas en Marco achter de drums, heeft Don een droom van een ritmesectie. Beide heren voelen hem perfect aan zodat hun werkgever zich rockend, boppend, Western swingend, tex-mexend en honky tonkend kan uitleven op zijn van een hemels twanggeluid voorziene snarenplank. Razendsnel masseerde Don de gitaararm alsof het vanzelfsprekend is, wij weten echter wel beter! In de trucksongs hoorde je de ‘achttienwielers’ werkelijk over het asfalt scheuren. Trucksongs, trainsongs en drinkin’ songs, Don Diego brengt ze, ingeleid door een kwinkslag, subliem. Was de eerste set reeds overtuigend, het mooiste moest echter nog komen. 
​​Na een korte pauze, startte de band met de klassieker ‘Blue Moon Of Kentucky’. Een klassieker die een heel aparte uitvoering meekreeg. Gedurende het solomoment etaleerde Diego dat hij de kneepjes van de legendes op de zes snaren feilloos beheerst. Zo soleerde hij, aangevoerd door Luca, als Scotty Moore, Les Paul, Jimi Hendrix, Stevie Ray Vaughan, Freddie en B.B. King, Chuck Berry, John Lee Hooker, Muddy Waters, Link Wray….. en zo kunnen we nog wel enkele regels vullen. Wanneer je dit uit de zes snaren kan toveren zoals hier gebeurde, dan mag je jezelf zonder te blozen tot het kransje van topgitaristen rekenen. Een Italiaan blijft trouw aan zijn roots, zo ook Don Diego die zich als een ware crooner ontpopte. Dit zowel in enkele Italiaans gezongen nummers als met ontroerende versies van klassiekers ‘Volare’, ‘When You’re Smiling’ en ‘Dinah’, waarvan de laatste twee te vinden zijn op zijn recent album. Een instrumentaal nummer leent zich uitstekend om nog eens te bewijzen hoe goed je het instrument beheerst. Eigenlijk was dit niet nodig, overtuigd waren we reeds, maar met ‘Chicken Run’ werd de laatste twijfelaar over de streep gehaald. De band had er zin in en bisnummers volgden zonder morren. De remakes van Presley’s ‘Just Because’ en ‘Little Sister’ hadden wij zelfs niet durven dromen. Als je Presley’s sound van zijn hele carrière kan doen weerklinken in twee nummers, daar doen wij ons hoedje voor af.
Dat diversiteit in het programmeren vruchten afwerpt, is voor cultuurfunctionaris Tom Coppers, al jaren vanzelfsprekend. Dat bewijst het ondertussen uit zijn voegen barstend café.