25 mei 2019
TERREIN cHIRO/JH KABAL, PUURS

REPORT: PHILIP VERHAEGEN
​FOTOS:  stefan meekers ©
           

MET DANK AAN: DUVEL BLUES
Het is alweer het laatste weekend van mei. Heel wat blues liefhebbers trekken dan massaal  op muzikale bedevaart richting Puurs. Neen, niet allen voor zijn geestrijke Duvel.. maar voor het Duvel Blues Festival. Bestemming is ook deze keer JH Kabal en zijn Chiroterreinen.
De vorige twee edities steeg de thermometer makkelijk uit tot boven de dertig graden. Nu hielden we de hoofden net iets makkelijker koel. Voor de achttiende editie  heeft Duvel Blues misschien wel zijn meest eclectische affiche ooit samengesteld. Naar goede gewoonte had de organisatie ook dit jaar gekozen voor twee podia. Naast de ‘grote tent’ werd de Kabal zaal omgetoverd tot een intimistische setting. Duvel Blues anno 2019 was alweer een meer dan geslaagde editie. Laat daar alvast geen twijfel over gestaan!
 
In de Kabal zaal werd een Piedmont  Blūz workschop georganiseerd. Valerie en Ben Turner legden haarfijn uit wat het verschil is tussen geliefkoosde Piedmont blues en Delta blues. Ben demonstreerde zijn zelfgeproduceerde wasboard en bones, én Valerie pleegde heel wat vingerzettingen op haar Stella gitaar. Een perfect gekopieerd model uit de jaren twintig, waar zowel alternerende bas als drums op gitaar worden gespeelt. Een hele ritmesectie dus op zes snaren. Dit alles luisterde het duo op met songs van ondermeer Memphis Minnie  en haar ‘Drunken Barrelhouse Blues’ uit 1934, Tony Johnson’s ‘Big Road Blues’ en het Piedmont fingerpicking style ‘Joe Turner’s Blues’.
 
Intussen was Blue Riot Combo aan het soundchecken in de grote tent. Belgisch blues talent, een band die nog niet zo heel lang in het leven kwam, al hadden de bandleden uiteraard hun strepen wel elders verdiend, zoals bij The Zoomatics en The Wild Ones. Leuk, we like it..
Werner a.k.a. W.B. (harmonica), drummer/vocalist Hoboken ‘Serge Roegiest’ Slim, King Norre (upright bas), en gitarist Bart ‘B.J.’ Jult vormen een fine-tuning band. Ze openden enigszins verrassend met het swingende ‘Blue Riot Hook’, om al snel enkele fijn uitgekiende covers door de woofer de jagen. De standaard ‘Key To The Highway’ kreeg een hemelse bewerking aangemeten en ook Muddy Waters’ ‘Rollin’ & Thumlin’ en ’40 Days And 40 Nights’ werd hier zowaar de hemel ingeprezen. En ook met de Chicago groove uit ‘Sunk To A New Low’ graaft Blue Riot Combo dieper dan ooit in de diepe old-school bluesstijl.  Een zeldzame bluestrage vonden we in ‘Mighty Long Time’, met credits toebehorend aan Sonny Boy Williamson. Enige West Coats vloeide er met ‘Too Late’ en was ‘Need My Baby’ hier de perfecte uitsmijter.
 
 
In de zaal stond het instrumentaria van het Afro-Amerikaanse duo Piemont Blūz nog opgesteld voor hun workshop. Onder blues fans is de tendens van bluesrock of gitaar-intensieve blues al een poosje ingeburgerd. De akoestische en oude traditionele blues muziek is blijkbaar wat op de achtergrond verzeild geraakt. Jammer, want het is de basis voor onze moderne muziek. Gelukkig staan bands als Piemont Blūzklaar klaar om de rijkelijke traditie van de country blues verder te zetten. Dit is het allereerste concert in de Benelux voor het echtpaar Valerie en Ben Turner.
En het is er eentje geworden dat nog lang zal nazinderen. Met een mix van traditionele 'prewar Delta en Piemont blues', ragtime en swing hielden ze moeiteloos onze aandacht. Valerie en Ben zijn zowaar de ambassadeurs van de Country Blues en de Piedmont style of fingerpicking. Valerie’s fingerpicking op haar vintage 1929 Stella Paylor gitaar is voortreffelijk. Haar man Benedict Turner speelt percussie op zijn bones en op zijn zelfontworpen wasborden, die hij in lapstijl met penselen en stokken bespeelt. Aandachtig luisterden we naar nummers als het meerstemmige ‘Fishin’ Blues’, ‘Jolied Bound’, origineel van Kansas Joe McCoy  en Willie Brown’s ‘Future Blues’, ‘When The Levee Breaks’ van Memphis Minnie en Blind Willie McTell’s ‘Statesboro Blues’.
 
 
In de tent was het de beurt aan New Yorkers Hazmat Modine. Het contrast met de sound van Piemond Blūz kan haast niet rijkelijker en divergenter dan hier. Singer/songwriter en multi-instrumentalist Wade Schuman leidt zijn gezelschap doorheen een blues georiënteerde set dat weliswaar doorspekt is met folk, countrytunes en enige wereldmuziek. Mondharmonica, sousafoon, trompet, saxofoon, drums, enkele gitaren, evenals solo- en harmonievocalen geven dit alles een viersterren recept. Met enige zigeuner-eske twist waren ‘Bahamut’ en het oergezellige ‘The Bank’ excellentste hoogtepunten.  Het recente nieuwe album ‘Box Of Breath’ was de rode draad doorheen de setlist. Maar ook de sound van Captian Beefheart en Ry Cooder was nooit ver weg. De essentie is blues, met bijwijlen heel wat existente New Orleans tunes. De configuratie van de band Hazmat Modine.
 
De volgende formatie in de tent was de Hollandse band The Ragtime Rumours. Vocalist en akoestisch gitarist Tom Janssen, Thimo Gijezen (elektrische gitaar, accordeon en piano), drummer Sjaak Korsten en het jonge geweld Niki van der Schuren (bariton sax, upricht bass en dwarsfluit) komen uit Midden Limburg en zorgen met hun gezellige old-school ragtime, rock-‘n-roll en gypsy jazz voor een aangename introductie. Ze verwoorden dit amalgama graag als ‘Rag ’n Roll’. Maar blues blijft uiteraard ook hier de hoofdmaat. Dat Niki naast haar muzikale virtuositeit ook een heel mooie stem heeft staafde ze in songs als ‘Everywhere I Go’. Het nummer ‘Ain’t Nobody’ werd zelf opgesmukt door washboard en kazoo schikkingen, wat de diversiteit van The Ragtime Rumours alweer bewerkstelligde.
 
In de tent steeg de temperatuur naar een ongekend hoogtepunt door en met Griot Blues. Het succesvolle concept van de in California gebaseerd Chicagoan Mighty Mo Rodgers & Baba Sissoko. De Malinees Baba Sissoko is waarschijnlijk de meest onbekende artiest van dit duo. Baba komt uit Timbuktu, een oude stad gelegen op zo’n 20 km van de rivier Niger. De zeer gerespecteerde  Italiaanse blues band van stergitarist Luca Giordano, met bassist Walter Monini en drummer Eric Cisbani, vergezellen wel vaker Mighty Mo op zijn Europese passage. Ook nu fungeren ze als ritmesectie voor dit Europese concertluik. Special guest Sydou Sissokho is een waar duivelskunstenaar en toonaangevende djembé artiest uit Senegal. De band speelt integraal het album ‘Griot Blues’ en ze openen dan ook met de hypnotiserende reggae tune ‘Shake ‘Em Up Charlie’. De chemie zit vrijwel meteen raak en met nummers als ‘Mali To Mississippi’ en het impredicatieve ‘Djeli / Griot / Storyteller’ zitten we recht in hart van de Malinese blues.
Luca zorgt met zijn gitaarriffs voor enige Chicago blues structuur. Het afsluitende ‘Griot Blues’, met zijn aanhoudende en simpele refrein zorgen voor vele insisterende lalala’s bij een dolgedraaide meute. Een Griot of djeli is een verteller en een ‘keeper’ van de mondeling overgebrachte tradities en geschiedenis. Griotten genoemd. En dat is net wat ook Mighty Mo Rodgers & Baba Sissoko dan ook doen op de schitterende release ‘Griot Blues’.  
 
De sound van de Maple Blues Award winnende band Blue Moon Marquee is alweer grensoverschrijdende blues. En die vonden we terug in de Kabal zaal. Het Canadese duo A.W. Cardinal (vocals/gitaar) en Jasmine Colette a.k.a. Badlands Jass (vocals/bas/drums) creëren een amalgama van originele composities dat swing, jump en diepe grooves omvatten. We ontdekken heel wat invloeden in hun rijkelijk repertoire . De smeulende on stages-chemie ontstaat ook hier al heel snel op Duvel Blues. Jasmine’s diepe upright baslijnen worden gerelateerd door haar indrukwekkende voetdrums, en die zitten diep gebeiteld in songs als ‘Sugar Dime’, ‘In The Henhouse’ en het swingende ‘Big Black Mamba’. Knappe set!
 
Voor de Franse formatie Delgrès gaan we graag terug naar de tent. Wel, Delgrès was Afrikaanse officier die omkwam in de strijd tegen de herinvoering van slavernij door Napoleon op Guadeloupe, het land waarnaar Pascal Danaë zijn roots traceerde. Voor Pascal was het muzikaal project Delgrès zowaar een keerpunt in zijn carrière. Hij ontmoette enkel jaren geleden zijn zielsgenoten drummer Baptiste Brondy en de sousafoonspeler Rafgee. Samen vormen ze nu een Caribisch blues trio. Muziek fungeert hier als een denkbeeld en we lieten ons leiden door hun hypnotiserende Creools sound. Het nummer ‘Mo Jodi’ lag in lijn van hun voorgangers Griot Blues. Zijn typerende tunes geeft een aardse Delta twist aan het gezellige ‘Vivre Sur LA Route’ en het diep blues begeesterde ‘Can’t Let You Go’. Pascal verweeft ook heel wat Franse lyrics, of het een soort Creools dialect, doorheen zijn performen. Als het modern mag klinken moet je bij Delgrès zijn. Ze hebben ons meer dan aardig verrast…
 
Terug naar een overvolle Kabal zaal voor singer-songwriter/gitarist Lisa Mills. Ze is een Mississippi inheemse schoonheid die momenteel in Mobile, Alabama woont. Lisa groeide op in en rond Hattiesburg Mississippi en begon haar zangcarrière in de kerk die haar grootouders bouwden. Later werd ze beïnvloed door grootheden als Etta James en Bonnie Raitt én wordt ze vaak vergeleken met Janis Joplin. Lisa is muzikaal rijper geworden, en net dat heeft haar artistieke vrijheid toch enigszins mee bepaald. Ze staat solo in de zaal, gewapend met haar gitaar. Ook voor ons is het even wennen. Met haar zwoele soulvolle stem en solide gitaarspel pakte ze ons vrijwel onmiddellijk bij het strot. Nummers als ‘Good Days For The Blues’, het gospel begeesterde ‘Sing, Sing Hallelujah’, Wet Willie’s Keep On Smiling’ en Etta James’‘I’m A Woman’ zijn maar enkele hoogtepunten. Vol passie, intensiteit en pure uitbundigheid schuurt haar stemstrot van enige emotie. Luisteren naar Lisa Mills is een betoverende ervaring..!
 
Voor de laatste act The James Hunter Six moeten we terug naar de tent. James Hunter is een van de beste stemmen in de Britse soul en R&B wereld. Hij staat reeds drie decennia op de planken, speelde op straat in Londen en verzorgde naast heel wat back-upzang ook voor de gitaartunes bij Van Morrison. James opende shows voor Aretha Franklin, Etta James, Willie Nelson en de betreurde Tom Petty. In 2006 werd Hunter genomineerd voor een Grammy Award (Best Traditional Blues Album) en een American Music Award (Best New/Emerging Artist). Vorig jaar had hij met de plaat ‘Whatever It Takes’, op het label Daptone Records, een dijk van een album in de winkelrekken. James is nog steeds die charismatische leading man van zijn getalenteerde Six band. De relaxte soulnummers zijn net zo aangrijpend als begeesterend. De titeltrack van zijn laatste album had zelfs een feelgroove en ska ritmiek. Openen deed hij in stijl met soulgroove ‘Chicken Switch’ uit zijn album ‘Minute By Minute’ en (Baby) ‘Hold  On’. De bandleden krijgen ook hier de nodige ruimte om te soleren. Vooral de blazerssectie is prominent voor zijn soulsound.  In songs als ‘No Smoke Without Fire’ en ‘I Can Change Your Mind’ bleef de ziel en animus van Sam Cooke en Otis Redding wel heel lang ronddwarrelend. Nog een laatste napretje van die zweemzoete soulmuziek was er met ‘Talkin’ Bout My Love’. De modern-maar-retro-soulmoves van James Hunter zijn onvolprezen verbonden met de Stax Sound. Duvel Blues, see you next year…!