28 mei 2022
Festivalterrein,  Ruisbroek-Puurs

Report: Philip Verhaege
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Duvel Blues
Het is alweer het laatste weekend van mei. Heel wat bluesliefhebbers trekken dan traditiegetrouw op muzikale bedevaart richting Puurs. Neen, niet alleen voor die geestrijke Duvel.. maar voor het Duvelblues Festival. Anno 2022 keerde de organisatie, na een meer dan geslaagde corona-editie, terug naar zijn vertrouwde data dito format. Naast de ‘grote tent’ werd de Kabal zaal omgetoverd tot een intimistische setting. Eigenlijk was maar één onderwerp die dag, en dat was het plotse overlijden van Tiny Legs Tim. Hij die zo vaak schitterde op vele events. Tim, de meest bevlogen bluesperformer van het land. De virtuoze zanger/gitarist, als een kat met negen levens. Hij die furore maakt met zijn  intense optredens. Vaak intiem als solo-act, in duo-formatie of met een big band. Tiny Legs Tim, is niet meer…!
 
Een traditie die in ere werd gehouden is dat een Belgische act het festival mag openen in de tent. De keuze viel dit jaar, meer dan terecht, voor David Ronaldo & The Dice. Circus Ronaldo zal waarschijnlijk bij onze oudere lezers iets meer zeggen dan David Ronaldo en zijn formatie The Dice. Maar daar komt vanaf vandaag hoogstwaarschijnlijk wel verandering in. De broers David en Danny Ronaldo zijn geboren en getogen circus artiesten. Samen vormen ze een zesde generatie en gestaag werkten ze hun komediantentheater uit tot een waar succesverhaal. In 1999 werden ze zelfs uitgeroepen tot Cultureel Ambassadeur van Vlaanderen. Toch is het de liefde voor muziek die prevaleert bij David. Samen met zijn ruwe stem en gitaar vindt hij zijn soulmates in Charly Verbinnen (gitaar), Tim Van Passel (bas), drummer Marco Epis en Dirk Lekenne op gitaar en lapsteel. De plaat ‘Citizen Of The World’ was een succesverhaal, net zoals zijn Corona release ‘Shoot Them With Words’. Stof genoeg dus voor een uitgebalanceerde setlist. Het akoestische ‘Gunslinger’, een ode aan zijn pas overleden vader, was een eerste hoogtepunt. Maar ook de swamp rockers ‘Citizen Of The World’ en ‘Gipsy Woman’, met zijn strakke drum en moddervette gitaarriffs konden ons bekoren. ‘One Way Out’ is een Texas bluesrocker die ook op de setlist van ZZ Top niet zou misstaan. En funky werd het zowaar met ‘Burned Up My Love’. Een openingsact hoeft niet altijd saai te zijn!
 
Tijd voor een Duvel, want zonder hoofdsponsor, geen festival. Gezwind trokken we voor een eerste keer de Kabal zaal in. Alle stoeltjes waren inmiddels ingepakt voor de ‘one-man band’ Juzzie Smith. Hij komt uit de Byron Bay in Australië, speelt op diverse snareninstrumenten én heeft steevats zijn ‘harmonica holder’ rond zijn nek geklemd. Juzzie's unieke stijl is een mixture van blues en folk dat hij ingemengd met een eigen groove. Smith heeft een viertal albums op zijn conto. Met zijn rauwe warme stem distribueert hij eenvoudige en liefdevolle songs. Zijn set stond bol van hoogtepunten. ‘Rise And Shine’, ‘Be Love’ en ‘Hamonica Belt’ staan voor eeuwig in ons geheugen gegrift.  Juzzie Smith mocht tenslotte nog een tweede gesmaakt performen geven in de Kabal zaal.
 
Ik denk niet dat Leif de Leeuw Band hier nog enige introductie behoeft. Toch gaan we snel nog even jullie geheugen opfrissen. Het is een beloftevolle band uit het Nederlandse Amersfoort. Op zijn 15de  won hij de prestigieuze Sean Dutch Guitar Award Bandleider, en was hij net geen twintig toen hij de EP ‘Deluxe’ met volle trots promootte. Sindsdien timmert hij ongenaakbaar, samen met zijn band, aan een muzikale carrière. Drie jaar geleden wonnen ze de Dutch Blues Challenge en werden het jaar erop uitgeroepen tot ‘Best Band 2015’ door de European Blues Awards. Samen met Sem Jansen (vocals, gitaar), Boris Oud (bas) én drummers Tim Koning en Joram Bemelmans en Willem ‘t Hart op toetsen  vormt Leif zijn formatie. Het was best wel een heavy perfomen, en enkel met ‘All You Do’ ging het gaspedaal even naar af. De band creëert een accurate  mix van rock, blues, Americana, country en Southern rock die nauw aansluit bij de The Allman Brothers Band. Het afsluitende en uitgesponnen ‘Jessica’ was daar dan ook de perfecte adstructie voor.
 
Meena Cryle & Chris Fillmore waren aan zet in de tent. Deze Oostenrijkse schone toert al enkele jaren met multi-instrumentalist Chris Fillmore, wat de interacties tussen beiden alleen maar spannender en boeiender maakt. Meena speelde op haar 15de  voor het eerst in een plaatselijk bandje voor ze haar hart verpand aan de Chicago bluessound. Om de een of andere reden krijg ik het steeds warm van Meena Cryle’ stemgeluid. Het is een ruwe diamant die gelukkig ongepolijst en ongegeneerd haar eigen ding blijft doen. Het funky ‘In My Fathers House’ was geaccordeerd door Filmores wah-wah pedaal. En als een magiër wurmt hij zijn snaren ook doorheen de rocker ‘Well, Well, Well’, het rumba extatische ‘If I Got A Diamond’ en het Chicago blues geënthousiasmeerde ‘Sweet Loving Mama’. Meena betoverd ons met haar sexy moves, en zet haast traditioneel het afsluitende ‘I’d Rather Go Blind’ in de steigers. Meena Cryle & The Chris Fillmore Band behoren al jaren tot die generatie Europese blues artiesten die een frisse wind laten waaien door de traditionele blues.
De Nederlandse singer-songwriter Hans Theessink blijft een beleving op een podium. Hij werd geboren in Enschede in 1948 en begin jaren ’60 onthutst door de blues. In 1970 had hij een eerste plaatopname met de EP ‘Morning At Sunrise’. In de vroege jaren tachtig volgt Hans zijn grote liefde en verhuisd naar Wenen. Als een bluestroubadour én storytelling bluesartiest loodst hij ons door een gave set. Hij vertelt verhalen van Big Bill Broonzy met ‘Key To The Highway’, hoe hij kennis maakte met Rufus Thomas’ en zijn latex korte broek, hoe je de blues moet voelen in je pols- en hartslag met ‘Prison Blues’ van Son House en toen hij backstage Johnny en Rosanne Cash ‘Wayfaring Strangers’ hoorde zingen. Maar ook zijn origineel materiaal blijft ongecompliceerd overeind. Nummers als ‘Virus Blues’, ‘Vicksburg Is My Home’, een ode aan zijn soulmate Terry Evens en ‘Wishing Well’ accorderen makkelijk met al die classics. Met zijn karakteriserende donkere stem laat hij je zo wegdromen naar de diepe Delta.
 
De verslagenheid was groot onder de vele festivalgangers. En dan komen we nog even terug op het plotse en vroegtijdige overlijden van Tiny Legs Tim- Tim De Graeve- die woensdag overleed. Ronaldo en zijn Dice brachten een emotioneel en akoestisch huldebetoon met Tim’s liedje ‘Get It Back’. Een minutenlange en staande ovatie was Tim’s deel. Alom geliefd, godverdomme Tim, zoals Arno zou zeggen….!
 
Tom Rigney And Flambeau zette in Puurs zes jaar geleden de tent in vuur en vlam met hun ‘red-hot blues & cajun gekruide’ showcase. Fiddler Tom Rigney was ooit lid van The Sundogs, maar met zijn overstap naar Flambeau leunde hij dichter tegen de Cajun muziek uit Louisiana aan. En dan hebben we nog Boogiewoogie pianiste Caroline Dahl in de band. Zij kreeg de handen op elkaar met haar swingende ‘Caroline’s Boogie’. Tussendoor genoten we van een beklijvende ‘House Of The Rising Sun’ en vooral van Tom’s vioolvirtuositeit in songs als ‘Drvin’ That Thing’, de zydeco spirit in ‘Maman Rosin’ en de bluesslijper ‘Rigo’s Blues’. Iers folk vonden we met  ‘Guinness And Gumbo’ , JJ Cale’s ‘Call Me The Breeze’, dat werd omgetoverd met zydeco grooves, om tenslotte het dansfeest af te sluiten met het geweldige ‘Jambalaya’. Et Toi…
 
Na deze geweldige set van Cajun two-steps, low-down blues, funky New Orleans grooves, boogiewoogie piano en enkele hartbrekende ballades trokken we een laatste keer de zaal in voor de Grammy Award winnende Guy Davis. Zijn muzikaliteit ligt op de crossroads tussen blues en country folk. Originele nummers en geweldige interpretaties van traditionele songs, dat is zijn trademark. Hij werd geboren in New York City, maar is muzikaal beïnvloed door zijn grootouders die in het zuiden woonden. Davis vertolkte de rol van Robert Johnson in het theaterstuk ‘Robert Johnson: Trick The Devil’. Een opgewekte en vaak rapsodische zoektocht naar de ziel van de muzikant. Net zoals bij Guy Davis. Vorig jaar verscheen zijn 15de album ‘Be Ready When I Call You’. Davis speelt gitaar, boeit met zijn warm en zuiders stemtimbre en kreeg backing van mondharmonicavirtuoos Paul De Laat. We trokken opnieuw de Delta in en werden gemagnetiseerd door songs als ‘Watch Over Me’, ‘The Maggie Campbell Blues’ en ‘Just Like A Woman’, waar de tristesse zo van afdroop. Guy Davis is onvoorwaardelijk een ambassadeur voor de akoestische Delta bluesmuziek.
 
Diep geïnspireerd door Muddy Waters en zijn grote inspiratiebron James Cotton, begon het Franse wonderkind uit Toulon Nico Wayne Toussaint in 1992 rond Minneapolis aan zijn muzikale zoektocht. Opgeleid in de Amerikaanse bluesclubs, waar hij sinds zijn 19de vaak vertoeft, heeft hij een unieke benadering op het podium ontwikkeld waar energie en charisma de hoofdmoot vormen. Met tussensprongen in Chicago en Los Angeles, woonde Nico ook even in Florida. Al deze wereldsteden en hun muzikale habitat hebben natuurlijk zijn muzikaal biotoop verruimd en beïnvloed. Nu kwam hij zijn laatste worp ‘Burning Light’ voorstellen. Er herkennen elementen van James Cotton's dirty harpsound, tot de meer swing-verbogen arrangementen uit de West Coast. En dit alles in de vorm van een Quintet. Swingende gitaarpartijen, een strakke drum en diepe baslijnen omringen Nico’s innemende harpriffs. ‘Saddie’ klinkt ingetogen en contrasteert met het soulcaput ‘Memphis Hat’. ‘Southern Wind Blow’ is Chicago blues, net zoals ‘Time To Cut You Losse’ barst van geestkracht. Nico Wayne Toussaint Quintet en zijn ‘Transatlantic Blues’, een waardige afsluiter…