|
|
19 juni 2017 |
|
Vertical Divider
Eddie Vedder slaagde erin om de Lotto Arena als het ware om te toveren tot een gezellige huiskamer en nodigde ons uit om bij hem op bezoek te komen om ons te laten meevoeren op wat een twee en een half uur durende muzikale trip zou worden die ons zou leiden langs nummers uit zijn solo albums, bekende en minder evidente Pearl Jam nummers en vaak verrassende covers. Iedere aanwezige was natuurlijk sowieso ook al een die hard Pearl Jam fan, anders tel je immers niet tot €130 voor een ticket neer om de zanger van je favoriete band solo aan het werk te zien. Ik ga u tijdens mijn verslag niet dood bombaren met wat voor een megagrote Pearl Jam/Eddie Vedder fan ik zelf ben. Laat mij volstaan met te melden dat ik een fan voor het leven ben geworden na het zien van het legendarische Pearl Jam concert op Pinkpop in 1992 en dat ik reeds enkele jaren de trotse drager ben van een Stickman tattoo omgeven met de "I know I was born and ... " quote uit 'I Am Mine'. Ik zag vanavond trouwens heel veel Stickman tattoos op allerhande verschillende lichaamsdelen en ook de "I Am Mine" blijkt voor nog vele andere fans een soort van levensmotto geworden. Het voorprogramma, verzorgd door Glen Hansard, heb ik niet kunnen zien. Op de tonen van de originele Batman-Tune betrad Vedder het podium dat, zoals gezegd, de inrichting van een gezellige huiskamer had meegekregen. De backdrop moest het uitzicht door het vensterraam voorstellen. Hij had nog geen noot gespeeld of één woord gesproken maar kreeg al een eerste staande ovatie. De set begon met het Pink Floyd nummer 'Brain Damage', gevolgd door 'Sometimes', een Pearl Jam pareltje uit 'No Code'. 'Wishlist' was een eerste verwachte crowd pleaser. 'The Needle and the Damage Done' kennen we uiteraard van Neil Young maar krijgt, wanneer je bedenkt dat Eddie zowat de enige overlevende Grunge frontman is ondertussen, toch ook hier een droevige bijklank. Verder in de set zou Eddie het hebben over hoe hij vanuit zijn hotelkamer in Antwerpen reeds enkele dagen uitkeek op het reuzenrad van de Sinksenfoor en vergeleek de rondgang van het rad met de loop van het leven. De naam werd nergens uitgesproken maar iedereen voelde aan dat hij hier toch ergens doelde op de zelfdoding van zijn goede vriend Chris Cornell, waar Vedder toch zichtbaar nog mee worselt. Vedder wist de hele avond lang gezellig te converseren met de toch propvolle zaal. Dat kon gaan van filosoferen (zoals over het rad) tot het maken van grapjes (over de Ukele bijvoorbeeld 'Small instrument, big balls), het gebruiken van de hitte als een running gag ("Can Someone open a window please?") of het ietwat in de zeik zetten van een fan die op het podium wist te geraken maar zijn zenuwen duidelijk niet de baas kon ("I'll have an ice coffee and for this guy a red wine with some Xanax and a Vicodine please"). Pearl Jam klassiekers 'I Am Mine'waarbij ik heel wat mensen de getattoeëerde armen met de quote duidelijk naar boven zag steken (zelf zou ik dat nooit doen natuurlijk), 'Off He Goes' en 'Can't Keep' passeerden de revue alvorens hij met 'Sleeping By Myself' en 'Satellite', dat voorafgegaan werd door het ontroerende relaas over hoe David Echols achttien jaar lang onschuldig opgesloten zat. Ondertussen werd Vedder bijgestaan door een strijkkwartet, The Red Limo String Quartet, genaamd dat hij naar eigen zeggen in Nederland had opgepikt en vervolgens dan maar voor de rest van de toer mee op sleeptouw nam. Samen brachten ze ook een prachtige versie van Brandi Carlile's 'Again Today'. Meezingmomenten waren er ook genoeg voor het publiek, zoals in 'Better Man', zo'n beetje Vedder's signature song, dat hij al speelt sinds lang voor de Pearl Jam days. SETLIST
|
Vertical Divider
Hierna was het opnieuw Fender tijd. Eddie Vedder is een betere songschrijver dan dat hij een gitarist is maar hij sloeg zich wel lekker uit de slag op 'Far Behind' en 'Setting Forth'. De temperatuur in de Lotto Arena bleef maar stijgen. Het decor werd ondertussen naar een sterrenhemel en een (weliswaar fake, maar toch) kampvuur op het podium. 'Guaranteed' en 'Rise' waren nog solo nummers die volgden. 'Immortality' zorgde voor kippenvelmoment nummer 358964. Hij ramde zich letterlijk door 'Lukin' en trakteerde ons met een instrumentaal stukje uit zijn versie van 'Millworker' en nog zo’n Pearl Jam oernummer 'Porch'. Er stond ook een orgel op de scene waar Eddie nu pas voor het eerst aan ging zitten om ons een ijzingwekkende versie van Fugazi's 'I'm So Tired' te serveren. Een fan wist zich, middels het blazen van enkele tonen op een mondharmonica, het podium op te bluffen maar viel daar toch wel zwaar door de mand door zijn zenuwen. Ze begonnen samen aan 'You've Got To Hide Your Love Away' maar Eddie nam het wijselijk genoeg heel snel weer volledig solo over. Het publiek maakte een betere beurt door luidkeels 'Elderly Women Behind The Counter In a Small Town' mee te zingen. "Hearts and thouhts they fade, fade awaaaaaay". Nog maar eens kiekenboebelen! Wat voor een big balls een ukelele wel niet kan hebben demonstreerde Eddie door er met zware distortion een versie van The Clash's 'Should I Stay Or Should I Go' uit te rammen. Terwijl het podium in gereedheid werd gebracht om The Red Limo String Quartet opnieuw te ontvangen nam onze held van de gelegenheid gebruik om enkele biertjes te gaan uitdelen in het publiek. Hoewel hij het zeker niet van plan was te spelen hadden de leden van het strijkkwartet hem er toch van weten te overtuigen 'Black' te doen, vooral omdat hun arrangement zorgde voor één van de meest beklijvende (en ik heb letterlijk tientallen bootlegs met versies van deze song) versies die ik ooit gehoord heb. Het publiek hoorden we ook niet klagen, integendeel. Het werd een sing-a-long a go-go. Dan volgde 'Heroes' van David Bowie en 'Just Breathe'. Alhoewel Vedder zelf beweert geen love songs te kunnen/willen schrijven heeft hij daarmee toch één van de allermooiste love songs ever geschreven. Tja, je bent een grootmeester of je bent het niet hé. Tijd voor de bissen dan. Glen Hansard kwam het podium op en samen brachten ze een versie van zijn 'Song of Good Hope' en 'Falling Slowly' van The Swell Season. Eddie nam nogmaals plaats aan het orgel voor 'Drive All Night' (Bruce Springsteen). Fantastisch om te zien hoe twee muzikanten in zo'n bomvolle semi-arena een nummer zo intiem weten te brengen. Je kon haast een speld horen vallen in de zaal."Dont't give up on this world just yet" gaf Vedder ons nog mee alvorens samen met Hansard door Neil Young's 'Rockin' In The Free World' te jagen, duidelijk toch één van zijn meest favoriete nummers. Een simpele boodschap maar oh zo belangrijk in deze tijden. Dat drukt meteen ook uit wat Eddie Vedder voor zo veel mensen betekent. Een simpele mens gezegend met een machtige barriton en een geweldig songschrijvertalent die ons allemaal inspireert de hoop levend te houden ("Keep hope alive, still got fuel to burn, still got roads to drive"). Was het feestje nu helemaal gedaan? Neen, toch niet! Er verscheen nog één backdrop met daarop de oceaan, Eddie kwam terug het podium op in een beach outfit, zette (zogezegd) die oude bandrecorder die daar ook al heel de avond stond aan om de muziek te starten en samen met heel de entourage trakteerde hij ons nog op 'Hard Sun'. Ondertussen gingen de zaallichten volledig aan maar iedereen bleef gewoon meezingen, brullen, klappen, juichen. Niemand wilde hem laten gaan. Na dik twwe en een half uur en een goede dertig nummers was het echter volledig afgelopen en werd het een geloop naar het metrostation om de laatste tram richting de P+R te halen. Wat een fantastische, memorabele avond was dit geweest. Het was werkelijk een eer voor mij om er bij te mogen zijn. Slaapwel! |