19 feb 2022
De Kapel, Diest

Report: Sis Vanhoof
Foto's: Stefan Meekers ©

​Met dank aan: Den Huibbe & Roel Celis
Voor deze mini-tournee van Egidio en zijn band  maken we met veel plezier tijd voor een ritje naar Diest. Dat doet ons mijmeren naar de topperiode van The Borderline in datzelfde Diest, waar ik Egidio ‘Juke’ Ingala voor het eerst aan het werk zag enkele decennia geleden. Ook Alex Schultz, zijn Amerikaanse kompaan waar hij nu mee op tournee trekt, was in die vroegere tijden eveneens een graag geziene gast in België in meerdere bezettingen als gitarist bij onder andere’13’(met Lester Butler), Duke Robillard,  Rod Piazza, Ted Robinson,…
Plaats van afspraak was aan de Kapel van het Diestse Begijnhof, waar beide heren begeleid werden door The Jacknives, een Old School bluesband en sinds 2010 de vaste Italiaanse begeleiders van Egidio. Bluesmuziek wordt niet vaak geassocieerd met Italië, maar zij bewijzen wel het tegendeel onder impuls van de energieke Egidio, die aanvankelijk met jazzmuziek bezig was. Maar hij kreeg de bluesmicrobe te pakken onder impuls van onder meer platenwerk van Little Walter Junior en George ‘Harmonica’ Smith en Egidio koos dan ook voor de mondharmonica, een instrument dat hem geen windeieren legde.
Mede-organisator Wim ‘Den Huibbe’ Huybrechts kondigde met terechte trots dan ook deze band aan, die als primeur voor België in Diest begon en nu maandag ook in de Banana Peel passeert. Verder zijn er van dit uitgelezen gezelschap ook gigs in Frankrijk en Duitsland. De Italiaanse frontman Egidio is - in dit mekka van de mode  - uitgedost met opvallende rode shoes, gekoppeld aan een strakzittend maatpak. Zijn hartelijk enthousiasme charmeerde ons vroeger al en dat was nu niet anders.  
Een honderdtal bluesliefhebbers zagen de band sterk starten in de eerste set met vooral ouder werk met een mix van stijlen, gedragen door The Jacknives, een wat sober ogend trio, dat evenwel een gedegen muzikale basis etaleerde voor de twee toppers Ingala en Schultz. Verder onthouden we ‘Money Takin’ Mama’ (uit zijn meest recente album Switcharoo) met vooraf een eerste voorstelling van de band. Egidio’s escapades op de mondharmonicia laten een onuitwisbare indruk en ook de gitaarsolo’s van Alex Schultz zijn pakkend en vaak loepzuiver gespeeld zoals op het oudere nummer ‘Slow Down’.  Na ‘Can’t Get You Off My Mind’ (ook uit Switcharoo), refererend naar de fifties, verdwijnt Egidio even van het podium. Alex Schultz vertelt over België dat belangrijk voor hem geweest is voor zijn muzikale carrière. Verder brengt hij een ode aan Freddie King met ‘Same Old Blues’  met gitaarlicks die menig toeschouwer in de ban houden. Ook T-Bone Walker passeert de revue met ‘T-Bone Jumps Again’. Dan is het weer de beurt aan Egidio die ons de Westcoastsound leert van William Clarke in het fantastisch gebrachte  ‘A Good Girl Is Hard To Find’, topnummer en einde van de eerst set.
In de pauzeruimte horen we zoals verwacht positieve geluiden van nogal wat bluesliefhebbers en merken we ook op dat Egidio ‘good old’ drummer Walter Cuyvers herkent waarna ze een praatje maken, tot grote en terechte tevredenheid van Walter.
Na een adempauze  dus op naar set twee, waar ‘Sugar Bee’ wordt ingezet (o.a.Canned Heat, Mitch Ryder en  Sir Douglas Quintet coverden het) met alweer een kippenvelmoment na de solo van Schultz. Ook ‘Pocket For Money’ brengt leven in de brouwerij met smoelschuiver Egidio die enerzijds geweldig tekeer gaat maar anderzijds ook heel subtiel het publiek weet te bespelen al wandelend voor de eerst rij toeschouwers, zingend en spelend zonder microfoon.
Ook set twee lijkt niet te vervelen en tussendoor is er ook plaats voor een instrumentaaltje. Verder onthouden we ook het nummer ‘There Will Be A Day’ van Eddie ‘Playboy’ Taylor, dat ritmisch en funky klinkt. Het is leuk kijken naar het gitaarduel tussen Schultz en de jonge Marco Gisfredi. Zij geven mekaar geen duimbreed toe, gekoppeld aan een strakke percussie van Enrico Severini en de mooie baslijn van Allessandro Porro.  Zoals verwacht kwam er ook een eerbetoon aan Little Walter met het wondermooie ‘Blues With A Feeling’, waarna onder luid applaus Egidio in de coulissen verdween. Het was Alex die met een ode aan Howlin’ Wolf opnieuw de teugels in handen nam om te eindigen met een swingend nummer met invloeden van Hollywood Fats waarin het puik gitarenwerk van beide gitaristen veel succes oogstte. Op het einde van de avond riep Egidio ‘Where is ‘Hoebie’ (refererend naar Huibbe) op het podium, tot groot jolijt van de toeschouwers die de naam begonnen te scanderen. Een leuke afsluiter van een erg degelijk concert. Daarna gooide de band er nog een bisnummer tegenaan waarna we voldaan de Kempen terug gingen opzoeken. Bedankt aan Wim en Roel voor de goede organisatie op een mooie locatie.
​
 ​