|
|
3 AUGUSTUS 2017 (DAY 1) |
|
Het is 3 dagen feest in de Abdij van Floreffe. Ezperanzah! is opnieuw een groots opgezet festival op een prachtige locatie voor wereldverbeteraars. Dit jaar heeft de organisatie wat gesleuteld aan zijn podia. Je vindt er nog altijd 3, maar de namen zijn wat aangepast en één podium is verhuisd van een centraal plein beneden het abdij naar het pleintje achter de abdij. Dit geeft het publiek de mogelijkheid om ietsje sneller van scène te veranderen en een volkomen apart plein te hebben om te eten met heel wat meer tafels en zitbanken. Goed gezien!
Na eerst mijn fotopass, en drankbonnetjes op te halen begeef ik mij naar het hoofdpodium (Coté Jardin). Daar maakt Scylla zijn opwachting. Als Belgische Franstalige Rapper kan hij rekenen op een stevige enthousiaste aanhang. Maar wat lijken die rappers toch altijd kwaad. Hij haalt voornamelijk nummers uit zijn laatste LP “Abyss”. Al is het helemaal mijn ding niet, moet ik toch toegeven dat ze er de groove in houden. Zelfs bij een stroompanne, krijgt hij het publiek op zijn hand. In zijn teksten draait alles om onrecht. Maar hun boosheid draait wel bij tot het geluk. Ik heb het snel begrepen en slenter verder op zoek naar mijn geluk. In een klein hoekje aan de ingang van de abdij (Triangle) hoor ik erg aangename sound. Een trio bespeelt er instrumenten dat je niet alle dagen ziet. Wonderl’Hang legt voornamelijk de nadruk op de Hang, een Zwitsers instrument met roots in de Caraïben en Indiä. Verder zijn Jessica Lefebvre, Gerard Spencer en Fred Lahaye leuke exoten gewapend met een Didgeridoo en Cajons. We zijn hier in de wereld van de New Age gestapt. Alles is ZEN! Zelfs het gras ruikt nu beter. Het is tijd voor meditatie. Ik geniet, ook omdat er hier nogal wat rare vogels rondhangen. Om 18.45 begeef ik mij naar de “ALPHA” scène. Uncle Waldo brengt er amusement op basis van Jazz en swing. Ze zien er wel erg jong uit die bende uit Doornik. Het is erg frisse Franstalige Jazz in korte broek. Ze zijn zo jong dat hun naam met Tipp-ex op de drum geschreven is. Twee blazers, een key, bass, drum en een zangeres wapenen hier het toneel. De zangpartijen hebben meer iets van Zaz als van Patricia Kaas. Maar als de man op keys zich er eens tegen aanzet krijg je er een shouter bij. Het is een ware ontdekking. Nu volgen de concerten zich snel op. Op de Futuro scène vind je er de Franse DJ Jacques. Ik heb nog nooit zoveel draden op een podium gezien. Hij improviseert aan één stuk door met loops en geluidjes. Zo zorgt hij ervoor dat het fijn is op het plein! Het gekkebekkentrekken is wel leuk, maar ik zal nooit fan worden van het genre. |
Op het hoofdpodium krijgen we nu de eerste Headliner voorgeschoteld. Inami (Frankrijk – Commoren) is een prachtige verschijning en heeft een pakkende zalige zwoele zwevende stem als geen ander. Ze is erg goed omringd en weet meteen al swingend de sfeer er goed in te brengen. Het is een ware garden party. Ze brengt ons werk uit haar laatste CD “The Wrong Kind of War”, waarmee de toon meteen gelegd is. Het is een echt straffe madam! Haar hit “Don’t be so Shy” mag uiteraard niet ontbreken. Af en toe serveert ze ons ook covers zoals “Don’t Let me be Misunderstood”. Ik geniet als geen ander. Het is een concert die me geen rillingen op de rug geeft, maar niet minder dan een krop in de keel. Chapeau, straks koop ik je CD Inami. Zodra ze stopt begint het even te regenen. Zelfs de hemel moet een traantje wegpinken.
Ezperanzah! Heeft vandaag toch voor heel wat afwisseling gezorgd. Met Leyla McCalla, kunnen we kennis maken met traditionele Cajun muziek. Zij komt oorspronkelijk uit Haïti, is klassiek geschoold, maar heeft duidelijk haar zinnen gezet op Louïsiana. Zij speelt Cello en is omringd door een violoniste en een gitarist. Dit is dan weer muziek waar de tijd is bij blijven stilstaan. Het is muziek waar Daniel Lanois de soep is gaan halen 30 jaar geleden. Ik zou er niet van te kijken staan als dezetwee eens samen iets zouden opnemen. Ik denk dat voodoo hier niet ver weg meer is. Vanuit een ander eiland van de Caraïben vindt men Protoje op de Futuro scène. Dit is de ware Jamaïcaanse Roots-Reggae. Je hebt er alles van de Rastafari cultuur. Zij zorgen voor authentiek moment amusement. Dit is nooit fout. Iedereen danst en blowt er lekker op los. Je hebt er natuurlijk ook wat Dub in, en alles ondersteunt door stevige bass lijnen en 2 choristen dat je enkel daar vindt. Het is feest! Als absolute headliner voor deze eerste dag hebben we recht op niemand minder dan Gregory Porter. Derde keer goede keer mag ik zeggen. Al twee keer kreeg ik geen accreditatie voor zijn concert, maar vandaag ben ik erbij! Verstopt achter zijn klak en muts, brengt deze grote mijnheer een set om je vingers van af te likken. Ik ben er zeker van dat hij met zo’n stem zijn ziel aan de duivel heeft verkocht. Ook met Jazz kan je een ware Hit-machine zijn. Uiteraard krijgen we nummers als “Hey Laura”, Lonesome Lover” en “Liquid Spirit”, maar zeker ook nog covers zoals “Papa was a Rolling Stone” van The Temptations, of lange intro’s van bijvoorbeeld “Superstition”. En alles is ondergedompeld in een bad van Jazz! Het is soms ingetogen en aangrijpend, maar bovenal is het de schoonheid zelve! Wat een grote mijnheer. Dank u Mr Porter, dank u Ezperanzah! |
