dinsdag 05 november 2024 
La Madeleine, Brussel​

Report: Philip Verhaege
Foto's: Philip Verhaege ©

​Met dank aan: FKP Scorpio Belgium
Fish, het Schotse icoon van de progressieve rockscene trekt met zijn ‘The Farwell Tour’ Europa rond. Na ruim vier decennia van hits, reminiscenties en talloze tournees neemt Fish definitief afscheid van de muziekindustrie. Derek William Dick, de veelgeprezen singer-songwriter en extraordinaire frontman verwierf bekendheid als leadzanger en tekstschrijver van de neo-progressieve rockband Marillion. De grote doorbraak kwam er met het multi-platina bekroonde album ‘Misplaced Childhood’, waarvan de ballade ‘Kayleigh’ hoog scoorde in de hitlijsten. In zijn solocarrière intensifieert Derek William Dick zich in hedendaagse pop én traditionele folk en rocktradities. Deze afscheidstournee is dan ook zoveel meer dan een terugblik op zijn jaren als voorman van Marillion. Derek William Dick houdt het  muzikaal voor bekeken, gaat op pensioen én gaat zich met zijn vrouw terugtrekken op een van de vele Schotse eilanden.
 
Zoals wel vaker mag ‘The Thieving Magpie’ (La Gazza Ladra) van Giochino Rossini het publiek warm maken. En dan die band , een bij elkaar komen van oude vrienden, makkers die weer op pad gaan. Gitarist Robin Boult, Steve Vantsis op basgitaar, Mickey Simmonds (toetsten), Gavin Griffiths op drums én zangeres Elisabeth Troy Antwi zijn Derek’s soulmates vanavond. Een imposante Derek William Dick komt gezwind die grootse trap van La Madeleine afgedaald, als een muze begroet hij zijn fanbase.
 
Openen  doet Fish met het goddelijke ‘Vigil’, een van die mooie nummers van zijn legendarisch soloalbum ‘Vigil In A Wilderness Of Mirrors’. In de progressieve rocksong  ‘Credo’, een lied over globalisering en de negatieve bijeffecten, blijft Fish zich hier wat modificeren in het Marillion era, het is meteen een eerste meezinger. En ook ‘Big Wedge’ werd een knaller met zijn strakke drumintro en heavy gitaarriffs. Fish is wat verkouden en hijgde het bijwijlen uit tijdens zijn bindteksten. Hij excuseerde zich dat het zolang gelden was dat ze in Brussel nog waren geweest, hij heeft dan ook een familiegeschiedenis met België.
En Fish sneert naar Trump, en ook dat zou niet de laatste keer zijn vanavond. Dit alles contrasteerde wat met Keltische rockintro van ‘Shadowplay’, een song uit het album ‘Internal Exile’. En toen volgde een uitgesponnen pentalogie met de progressieve suite van ‘The High Wood’. Vijf uitgesponnen songs over de vele onnodige jonge oorlogsslachtoffers, waaronder zijn grootvader William Patterson, een gesneuvelde soldaat uit de eerste wereldoorlog. ‘In the cornfield, where the poppies grow….’ Goosebumps…! Fish bracht zo zijn boodschap een nieuwe wereld in.
Het opwindende ‘Slàinte Mhath’ kwam dan weer uit het rijkelijke oeuvre van Marillion. Het betekent letterlijk goede gezondheid in het Schots-Gaelisch. Tussendoor had Derek een reutel op zijn shirt gemikt, maar hij gaat met dit alles wel heel laconiek om. En dan steeg het crescendo met de love song ‘Just Good Friends’, een hemels bluesduet met Elisabeth Troy Antwi. En gingen ook de handen nog eens simultaan in ‘A Feast Of Consequences’, om finaal de sing-a-longsong ‘Fugazi’ uit 1984 tot publiekslieveling te designeren. 
 
De bisronde werd geïntroduceerd door Fish en pianist Mickey Simmonds met de ballade ‘A Gentleman’s Excuse Me’, de derde single van zijn eerste soloalbum ‘Vigil In A Wilderness Of Mirrors’ uit 1990. Dit buitengewoon en hoogstaand muzikaal avontuur maakte plaats voor de meezing-hit ‘Kayleigh’ dat naadloos participeerde met het speelse ‘Lavender’. De band betoverde ons nog een laatste keer met de hymne ‘Heart Of Lothian’, om met  ‘The Company’ de cirkel rond te maken. Fish, een concert om in te kaderen! 
​​
​​