SUPPORT: Woes en Demob ​

11 maart 2018
ab, brussel

REPORT: peter smet
FOTO'S:  peter smet ©

met dank aan: AB Brussel
​             

Het gebeurt me niet vaak dat ik naar een concert trek van een band die ik eigenlijk amper ken. Dit was zo het geval bij Frank Carter en zijn ratelslangen, na wat youtube filmpjes kon ik me toch al inbeelden wat te verwachtten. Mij ging het hier vooral om het fotografisch aspect na ik enkele kiekjes van Frank Carter op diverse pagina's tegenkwam. Zodoende begaf ik me afgelopen zondag alweer naar de AB. Goed op tijd om beide voorprogramma's mee te pikken maar spijtig genoeg vielen deze me nogal tegen.
Het Britse Woes had de moeilijke taak de zaal al wat op te warmen. Sfeervol was de zaal wel, daar het balkon was afgesloten was deze behangen met rode doeken en vele lichtjes, het leek wel kerstmis. Maar sfeer op de vloer was er allesbehalve, voor een paar man deed Woes hun ding. Het amper opgedaagde publiek leek niet te ontdooien en was net als ik niet onder de indruk. De pop/punk die de band bracht was niet slecht maar de zanger was niet altijd toonvast. Iets meer volk was er al komen opdagen voor het drietal van Demob Happy. De reactie van het publiek was alvast positiever en enthousiaster dan bij de opener al kan natuurlijk het bier er voor iets tussenzitten. Ik persoonlijk was niet echt fan van de indierock van deze band maar dat is persoonlijke smaak. De aanwezige fans genoten duidelijk van de prestatie van hun geliefde band en ik, ik telde al af naar de hoofdact. Wat een hoofdact is die Frank Carter, klein van gestalte maar groots in performance en als entertainer. De frontman van Gallows (zijn vroegere band) kon nu met zijn Rattlesnakes de hele zaal om zijn vinger winden. Van de eerste noten tot de laatste akkoorden dit was puur genieten en feesten met tussenin enkel hoogtepunten. Een uiterst energieke kerel, deze Frank. ​Geen centimeter van het podium bleef onbenut voor deze spring-in't-veld en ook het publiek was niet veilig. Na het publiek wat op te peppen aan de ballustrades dook hij in de massa voor een ware handstand, de fotografen verdrongen zich om dit moment vast te leggen. ​

Een echte showman en ladiesman want hij doopte de zaal om gedurende een volledig nummer tot girls-only crowdsurf zone. Met nadruk op respect en veiligheid van het mannelijke publiek, en of de dames hiervan genoten. Even was er wat tumult toen Frank Carter de show liet stilleggen. Neen er werden geen dames ongepast betast, niks van dit, wat was er wel gebeurt ? Een kerel was in alle actie zijn bril kwijtgeraakt en met deze te willen zoeken was er een hele pit geopend in het midden van de zaal, niet echt veilig als er tientallen dames passeerden in hun crowdsurf moment. Toen Frank een meisje zag vallen liet hij even de show stilleggen en deed de kerel zijn verhaal. Alles opgelost en het feest kon weer in alle hevigheid verder gaan. Ook tijd voor emotie deze avond. In het Verenigd Koninkrijk, Frank Carters thuisbasis, was het moederdag. Tijdens de show pakte Frank Carter de kans om zijn moeder wakker te bellen ,die op de zetel in slaap was gevallen, en met de steun van het uitzinninge publiek een gelukkige moederdag te wensen. Familie blijft enorm belangrijk, ook voor rocksterren. Het volgende emotionele moment kwam er in de vorm van de song 'Loss', dat kippevel bezorgde bij alle aanwezigen. Enerzijds door de song zelf anderzijds door de speech van Frank over zelfmoordgedachten en depressie die aan de song voorafging. Praat met elkaar, steun elkaar en help elkaar dat was de boodschap die de fans werd meegegeven. Na dit ingetogen moment kon het feest volledig losbarsten, een feest om het leven. Geweldige overgang na het emotionele moment. Het optreden ging met veel feestgedruis verder en ik kon na de show opgetogen naar huis want ik heb van deze avond alweer enorm genoten.
​