|
|
23 juni 2017 |
|
Vertical Divider
Warme start voor Genk On Stage 2017. Jonge snaken uit Nashville Tennessee mochten openen op de mainstage. Tyler Bryant & The Shakedown stuurden snoeiharde gitaarklanken over het Stadsplein van Genk. In het verleden mocht Tyler Bryant al naast grootheden als Eric Clapton staan en als support optreden voor Guns ’N Roses. Druppelsgewijs liep het Stadsplein vol onder de iets te harde sound. Ondertussen hadden ook Al & Mary zich klaar gemaakt om op de Fruit Stage het publiek te entertainen in pure fiftiesstijl. Samen met hun zevenkoppige band kreunden ze een aantal bekende songs zoals ‘Jackson’ (Johny Cash & zijn muze June Carter), jazzy swing songs van Louis Prima (herinner u Buona Sera). Al Paone met zijn Italiaanse charmes in donker pak met zonnebril en Mary in verleidelijke zwarte panty strooiden emoties en nostalgie. Genk On Stage tracht steeds een aantal Genkse en Limburgse muzikanten een podium te bieden. Dus mocht dit jaar The Sore Losers niet ontbreken. Zij belichamen de toekomstige fusie tussen Hasselt, Genk en Zonhoven. Energie voldoende op het volgelopen Stadsplein te laten genieten van pure (hard)rock met een snuifje blues en southern rock. Sommige nummers klinken echter te Black Sabbath-achtig om sympathie op te wekken. Een sterke set van de Limburgers, maar emotioneel nooit pakkend. Wat je niet kon zeggen van André Brasseur die met zijn Hammond orgel, enkele wijsjes uit de oude doos opviste en het oudere publiek met tranen in de ogen naar hun jeugd deed verlangen. Erkenning op 77-jarige leeftijd: respect! |
Vertical Divider
Traditiegetrouw op Genk On Stage op vrijdagavond: een sterke ludieke act. Dit jaar geen Les Truttes, maar wel de zotte bende van Gogol Bordello. Hun debuur dateert al van 2001 en een tiental albums verder zijn ze eindelijk in Genk belandt met een visueel sterke gipsy-punk sound. De Oekraïner Eugene Hütz heeft duidelijk Slavisch bloed in zijn aderen (is trouwens ook Balkan DJ). Hij steelt de show alsof hij een paard moet temmen en wanneer hij zijn akoestische gitaar ter hand neemt, stromen de zigeunerklanken moeiteloos uit zijn wilde haren. Prachtige performances van de hele band met striemende viool en zachte accordeon. De met gipsy overgoten punkboys lieten het Stadsplein daverend dansen onder een verkoelend briesje. En dan moest er een keuze worden gemaakt: ofwel Nathalie Meskens In Motown, ofwel Marky Ramone’s Blitzkrieg. Nathalie Meskens tourt al een tijdje met succes door het land met mooi vertolkte Motown-songs. Marky Ramone, alias Marc Steven Bell, 61 jaren jong, was de voormalige drummer van The Ramones en dat hoor je. Zijn voorliefde voor rock ’n roll en anarchistische punk sturen zijn live-optreden. De jongeren zaten, nee stonden, ondertussen nog steeds op Factor J of in de Summerbar te genieten van technogeweld en trillende bassen. Een geslaagde openingsdag met veel publiek, goede muziek én een heel toffe sfeer. |