|
|
24 juni 2017 |
|
Vertical Divider
Stad Genk verjongt en trekt al jaren de jeugdkaart als troef. Ook bij Genk On Stage wacht het gros van de inwoners op de headliners ‘s avonds, voor de jongeren daarentegen begint het feest reeds in de namiddag op het evenementenplein Factor J en J². De Brusselse band Wooly Mammoths mocht de spits afbijten met hun psychedelische indiesongs. In de ziel gravende sound! Waar blijft hun bekendheid?? De nieuwste Genkse ontdekking The Hourglass Instinct speelde nadien een meer dan behoorlijke set op eigen bodem. Goeie stevige rock met bas, lead en drum. Er zat een seventies tintje aan, en elke song straalde van originaliteit. Geen rechtaan rechttoe akkoorden, neen, mooie tempowisselingen en een enkele keer zelfs bluesy met een gasttrompet. Het trio zou wel eens richting progrock kunnen evolueren. Hun eerste EP belooft alleszins een klepper te worden. Ook Dvks was spannend, boeiend van begin tot einde met een fijne uitstraling en wat Krautrock-gehalte. Op het tweede Factor J podium had Tout Va Bien, factor J. , winnaar van de eerste nieuwe lichting van stubru in 2013, wat pech. Tijdens het eerste nummer viel het geluid weg, en dit gebeurde nog een aantal keren. Echt jammer, want dat verdienden ze niet. Wie herinnert zich nog Jackle Bow, die gasten uit Halen en Peer, en ‘artist in residence’ in de MOD. Zij brachten op overtuigende wijze, en zonder technische snufjes, hun debuutalbum ‘What’s All The Mumble About’ en een strakke cover van John Lennon’s Cold Turkey. Misschien iets te braaf en mainstream voor bepaalde jongeren. Hun ruwe zijde konden ze uitleven op de heavy rauwe sounds van Kapitan Korsakov. ‘Noise rock with jumping youth all around!!’ |
Vertical Divider
Rust kon je vinden aan de andere zijde van de stad. Op de Fruitmarkt kon het makke publiek, met cava in de hand, genieten van (ook Genks) Polly & Les Quatre Snaar: een eenvoudige snaardrum + contrabas + drie ukelele’s toverden retro covers uit hun instrumenten (o.a. Hello Mary Lou-Rick Nelson, Billie Jean-Michael Jackson) maar dan in een eigenzinnig country-skiffle genre. De massa was echter komen opdagen voor de headliners. Zon ontbrak, maar sfeer was er genoeg. Lekker exotische fastfood en dito geestrijke drankjes brachten de Genkenaren in topstemming om Arno jaloers te maken. Al decennia lang bewijst enfant terrible met een bluesy menselijk oeuvre een vaste waarde te zijn op elk festival en in elk theater. Goede wijn behoeft geen krans. Wat je niet onmiddellijk kan verwachten van het relatief jonge Het Zesde Metaal. Wannes heeft met zijn band echter op korte tijd een aantal hits weten te vergaren. En de Limburgers verteerden het Westvlaams dialect met bravoure. ‘Naar De Wuppe’, ‘Gie Den Otto En Ik’, ‘Ploegsteert’,… geeft toe…..schitterende pakkende emotioneel bewogen songs. Niet? Het publiek genoot. En dat deed het ook met Meuris. Onafscheidelijk van zijn tamboerijn speelde hij een thuismatch met energiek spelplezier en scoorde talloze keren. Niemand zal Een Heel Klein Beetje Oorlog met Suzy ooit vergeten, zoals ook Ik Hou Van Jou! Voor de allerlaatste dag houdt Genk On Stage het spannend met het weer en is het uitkijken voor Stan Van Samang en Milow, en misschien ook een beetje voor Cleymans & Van Geel? |