zaterdag 6 juli 2024
De Bijloke, Gent
​
Report: Philip Verhaege
Foto's:  © Nomi Ruiz courtesy of Rebis Music c. 2024

​Met dank aan: Greenhouse Talent ​en Gent Jazz

Op dag twee van Gent Jazz maakt de organisatie een muzikale bocht. Trio’s werden ingeruild voor bands en een legendarische concertfilm. En wat dan gezegd van onze Nationale trots Alderson en Amatorski, die terug is van nooit weggeweest. ANOHNI and The Johnsons stonden exclusief op Gent Jazz. Het was meer dan een decennia geleden dat ze België aandeed in het gezelschap van haar band, The Johnsons. Toevallig was dat toen ook op Gent Jazz. De in Engeland geboren Antony Hegarty richtte in 1995 de in New York gevestigde experimentele theatergroep The Johnsons op, genoemd ter ere van de New Yorkse trans- en mensenrechtenactivist Marsha P. Johnson. The Johnsons was een underground leading band in het clubcircuit van The Big Apple. En dit lang voor het Mercury-winnende succesverhaal van de release ‘I Am a Bird Now’, dat werd opgenomen als Antony and The Johnsons in 2005.
 
Maar we begonnen de avond met Alderson op de Garden Stage. Een knappe dame die solo gaat nadat ze knap werk verrichtte bij bands als het Antwerpse trio The Golden Glows, de toetsen beroerd bij Stef Kamil Carlens en samen met Peter Verhelst het project Indio Louro had. Singer-songwriter Nel ‘Alderson’ Ponsaers heeft nu de debuutplaat ‘Erinyes’ al een tijdje in de winkelrekken, ingezaaid met acht dromerige alternatieve Indiepopsongs. Subtiliteit dus op de Garden Stage, en podia die door twee zwanen werd gesierd. Geïnspireerd door de vrouwelijke krachten van het bovennatuurlijke reflecteert haar show in transparante indiepop. In het diffuse ‘I Am The Moon’ trotseert ze de oceaan. Tot de hemelsluizen voor even opgingen en het existent ‘Exit Garden’ werd. En Stef Kamil, die zag dat het goed was…
 
Op 09 mei 2023 kondigde Anthony de naamsverandering van haar band in ANOHNI and The Johnsons aan via een Instagram-post, tevens de release datum van het zesde studioalbum ‘My Back Was a Brige for You to Cross’, alweer een nieuw succesverhaal. De teksten zijn een krachtige estouffade van verdriet, van een milieu-apocalyps en ontberingen van transfobie. Het is een album dat het ene subtiel nummer na het andere aanbiedt.
Met een eigenzinnige intensiteit is ANOHNI’s stem een ​​opmerkelijk draagbaar instrument, het onderstreept meteen ook haar banden met oude blues-, jazz- en R&B scene. Ze begon iets later dan voorzien aan haar showcase in een volgepakte concerttent op de Main Stage. Geruggesteund door een negenkoppige sectie, uitgedost in keurig wit maatpak. Het concert werd op gang gepedaleerd door danseres Johanna Constantine. Als een nimf met een duivelshert-gewei sluimert ze op het podium. Tot de zwoele stem van deze New Yorkse zangeres je laat huiveren, terwijl die vaak over simpele gitaarakkoorden, baslijnen, strijkersarrangementen en drums heen zweeft. En dat cedeert meteen in de nieuwe filmische single ‘Why Am I Alive Now?’, waar haar emotionele vocalen op een bed van weelderige instrumentatie heen drijven. ‘4 Degrees’ is een klimaatsverandering-song, waar ANOHNI druk uitoefent op de politieke leiders, net zoals de tristesse pianoballade ‘Manta Ray’ uit de documentaire Racing Extinction uit 2015, een nummer waarvoor ze een onderscheiding recipieerde door als eerste openlijk transgenderartiest te zijn genomineerd voor een Academy Award voor Best Original Song. Net zoals ‘Cut The World’, een nummer waarin ze haar eigen grenzen verlegt.
De showcase is ook visueel aantrekkelijk, vaak voortbouwend op ANOHNI’s background in die radicale performancekunst. Ieder nummer heeft zo zijn eigen visueele dimensie. Van het fragiele ‘Breaking’ ging het naar ‘Hopelessness’, met haar stem zwanger van gevoel, én de soulhit ‘It Must Chance’, begeleidt door het opvallende maar engelachtige beeld van LGBT-rechtenactivist en centrale muze van het recentste album, Marsha P. Johnson.

​​En toen volgden tussen de songs door vaak enkele lange toespraken. Hoe schitterend deze Europese tournee wel niet was. Met onderwerpen als kolonisatie, slavernij, kinderen van onze generaties die zijn opgevoed met heel wat leugens, over transpersonen…. En toen werd er geapplaudisseerd….niet doen zei ANOHNI, deze story’s verdienen geen handgeklap.
Muzikaal ging het naar het schitterend vertolkte ‘You Are My Sister’ instigerend op die strijkers, het spirituele ‘Sometimes I Feel Like a Motherless Child’, met zijn a capella intro en ‘Can’t’, een emotionele reactie op het overlijden van een geliefde… “I miss you, my darling. I miss you, friend. You are dead and, oh, so far away….”
ANOHNI leidt ons haar eigen wereld in met ‘Everglade’ en ‘Another World’. Durf jezelf in de ogen te kijken, we zijn maar tijdelijke bewoners van deze planeet, zegt ze. Een boodschap met een harde waarheid. ‘Drone Bomb Me’ komt uit haar solowerk, en in ‘Man Is The Baby’ tracht de androgyne zangers haar geest te bevrijden. Danseres Constantine is even terug voor ‘Her Eyes Are Underneath The Ground’. Het concert werd afgesloten met ANOHNI aan de piano, die ‘Hope There’s Someone’ even stillegde voor alweer een volgende innemende boodschap. ANOHNI daagt bij elk nummer haar publiek uit om tranen van vreugde en verdriet in evenwicht te brengen. Door het mêleren van blue-eyed soul, indie en art-pop worden we tijdens dit fantastische concert rechtstreeks in het diepe van ANOHNI’s muzikale reis gedropt. Het was lang geleden dat een festivalconcert ons koude rillingen bezorgde vanaf song één! 
 
Na het exclusieve concert van ANOHNI and The Johnston vertoonde Gent Jazz de al even legendarische concertregistratie Stop Making Sense, uit 1984, een van de beste concertfilms aller tijden. Stilzitten was ook op Gent Jazz geen optie. Sinds Byrne het podium beklom in zijn surrealistische crèmekleurige ‘Big Suit’ om met ‘Psycho Killer’ de film te openen, werd het een opzwepend dansfeest, een agitatie van pure energie met die aanwezigheid van de unieke sound van de band. Sinds Talking Heads in 1991 uiteenvielen, hebben David Byrne, Jerry Harrison, Tina Weymouth en Chris Frantz zich nauwelijks verenigd. Een reünie was geen optie. Stop Making Sense werd opgenomen op drie avonden -en geregisseerd door Jonathan Demme- in december 1983 in het Pantages Theater in Hollywood, toen de band hun album ‘Speaking in Tongues’ promootte, wat hen hun grote hit ‘Burning Down The House’ zou opleveren. De beste manier om die Talking Heads showcase te ervaren, is echter om de film op grootbeeld over je heen te laten komen.
 
In de Garden Stage wachtte Amatorski, een band die terug is van nooit weggeweest. De Belgische postrockband rond Inne Eysermans. De band scoorde zilver op Humo’s Rock Rally in 2010, en vrij hoog met de debuutplaat ‘Same Stars We Share’. Na een break van enkele jaren bracht Amatorski in maart 2024 met ‘Curves and Bends, Things Veer’ een nieuwe langspeler naar zijn fanbase. En dat hebben we geweten op en rond een kille Garden Stage. Op muzikaal gebied merken we dat Amatorski ook live verder is geëvolueerd. Inne’s dromerige stem past hier als een nachtvlinder perfect na middernacht. Als een feilloze gids leidt ze ons samen met haar band door een fijn uitgekiende setlist! 
​